คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Best
ที่จริง...วันนี้วันเกิดพี่ออย...เราไม่แต่งสเปเชี่ยลละกันนะ ขอโทษก๊าบบบบ คือ ดองเอกเบสนานแล้ว5555
Best
เอ่ออ ตอนนี้มีเด็กชาวญี่ปุ่นมาอยู่ในห้องของผมครับ..แล้วแน่นอนว่า..เด็กน้อยตรงหน้ายังคงร้องไห้ต่อไป
ถึงแม้ว่าผมจะแปลภาษาที่น้องเขาพูดออกมาไม่ได้ แต่ก็พอจะเดาออกแหละนะว่านะจะหลงเข้าห้องผิดอะไรประมาณนี้..
เอ่อ ที่จริงตอนที่เจอน้องเขาหน้าห้องเหมือนเขาจะแนะนำตัวสินะ ผมก็พอจะคุ้นๆมาจากการ์ตูนนั้นแหละ
ชื่อ ‘ฮิโระ’ ละมั้ง..แต่หน้าตาน้องนี่ไม่ได้บ่งบอกความเป็นฮีโร่ในตัวเอ็งเลย-_-
คือ หน้าน้องเขาเหมือนผู้หญิงมากเลยครับ ยิ่งตอนร้องไห้นี่โคตรกลัวน้องเขาจะเสียซิงให้พวกหื่นกามข้างถนนแถวนี้..
ผมกับเอกยังคงนั่งกอดเข่ามองเด็กตัวน้อยที่เริ่มเงียบไปเพราะการให้อมยิ้มหนึ่งแท่ง-_-
เอ่อ ถ้าให้อยู่ที่นี้นานก็คงไม่ดี ครอบครัวของเขาก็คงจะเป็นห่วง..แต่จะให้คุยกันยังไงเนี่ยสิ
กลัวว่าพูดภาษาอังกฤษยากไป ฮิโระจะไม่เข้าใจอีก งั้นเอาง่ายๆพอฟังออกละกัน เอาวะเบส!
“เออ Where are your parents?(ครอบครัวนายอยู่ที่ไหน?)”
“Japan(ญี่ปุ่น)” พ่องงงงงงง!!!!!!! พ่อแม่มึงอยู่ญี่ปุ่นแล้วมึงมาที่นี้ได้ยังไง ดิส อิส ไทยแลนด์ ยูโนว!!!!
“เอ่อ..จะพูดไงดีวะเนี่ย.. How are you come here?(แล้วมาที่นี้ได้ไง?)”
“My brother’s sleep here(พี่ฉันนอนอยู่ที่นี้)” ..นอนอยู่ที่นี้...เป็นเด็กที่เรียนที่นี้หรอ?
“What his name?(พี่นายชื่ออะไร?)”
“Tadashi..(ทาดาชิ..(เขียนถูกป่ะ555)” ทาดาชิ..ไม่เห็นจะเคยได้ยินเลยแฮะ..คงไม่ได้อยู่คณะแพทย์..
ผมหันหลังไปมองเอกที่กำลังทำท่านึกชื่อคนที่น้องคนนี้พูด...
และเอกก็เบิกตากว้างแล้วเอามือดีดนิ้วอย่างคิดได้..
“ทาดาชิอยู่วิศวะอ่ะ เด็กเรียนเก่งด้วยนะนั้น” เออ..เอาเป็นว่าพี่ชายของน้องฮิโระนี่เป็นนักเรียนคณะวิศวะสินะ
แต่ตอนนี้ตึกคณะก็คงจะไม่มีใครอยู่แล้ว..แต่..เดี๋ยวสิ!! ที่นี้เขาห้ามเอาคนนอกเข้านี่นา แล้วไอ้หมอนี้!!!!
แต่ถ้าทาดาชิพาฮิโระเข้ามานั้นก็ว่าไปอย่าง..แปลว่าพึ่งจะผลัดหลงกันในตัวหอชัวร์
และปานนี้ทาดาชิก็คงจะห่วงน้องไม่น้อย..น้องน่ารักขนาดนี้โคตรเสียวโดนข่มขืนจะตาย ดูอย่างไอ้อิ๊กคิวสิ หน้าหวานๆแบบนั้นยังโดนเลย ถ้าไม่ได้ไอ้ออยปานนี้ไอ้คิวมีลูกสามไปแล้ววว โชคดีจริงๆที่คนอย่างผมหล่ออออ!
ไม่ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้! ผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมยัดโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋ากางเกง
และก่อนที่มือผมจะบิดกลอนประตู เอกก็ร้องขึ้นมาก่อน
“เบสจะไปไหน นี่ดึกแล้วนะ!?”
“ก็ไปหาไอ้พี่ทาดาชิไง จะทิ้งน้องไว้ได้ยังไงอ่ะ!!”
“จ..ใจเย็นดิวะเบส”
“..มึงไม่เข้าใจหัวอกคนที่ถูกทิ้งหรอก..”
ปัง!
เสียงปิดประตูดังขึ้นต่อหน้าเอก ตอนนี้ผมอยู่นอกห้องแล้วเลยไม่รู้ว่าเจ้าตัวตอบกลับสิ่งที่ผมพูดไว้ว่ายังไง
มันเจ็บนะครับ..กลับการที่ต้องห่างจากคนในครอบครัวเนี่ย..โดยเฉพาะคนที่ไม่เคยเห็นเลยสักครั้งอย่างผม
บางครั้งผมอาจจะเกลียดพวกเขาที่ทิ้งผมให้มารับกรรมไว้แบบนี้ แต่..อาจจะเป็นเหตุผลของพวกเขาก็ได้ที่ต้องทำแบบนี้..
ผมเดินขึ้นๆลงๆที่บันได เพื่อตรวจสอบแต่ละชั้นว่ามีชายคนไหนกำลังทำท่าหาอะไรบางอย่างอยู่มั้ย..
แต่กลับไม่พบเลยแม้แต่เงา..คนคนนั้นไม่คิดจะสนใจน้องเลยจริงๆหรอ..
เหงื่อของผมที่เริ่มไหลลงมาพร้อมน้ำตาโดยไม่รู้สาเหตุ..ทำไมกัน..ชีวิตเล็กๆแท้ๆทำไมถึงกล้าลืมได้ลงคอ..
ทำไมผมต้องมาร้องไห้เพียงเพราะเรื่องของคนอื่น ทั้งๆที่ผมเองก็มีปัญหาที่ให้เศร้าเหมือนกัน...
ทำไมอ่ะ คนพวกนี้เขาไม่เคยที่จะสนใจพวกเราเลยหรอ..ถึงได้ทิ้งกันได้ลงคอ..นั้นมันเด็กเองนะ..
ผมนั่งร้องไห้เป็นบ้าอยู่ที่ขั้นบันไดโดยไม่สนใจคนที่มองมาด้วยสายตาสมเพช..
แต่แล้ว...
“เบส...” เสียงของชายหนุ่มตรงหน้าที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นเอกแท้ๆ..แต่เขากลับเป็นใครก็ไม่รู้ที่มีผมสีดำ ตัวสูงโย่งพอควร..
เขาเป็นใครผมก็ไม่รู้..แต่เขารู้จักชื่อผม..
“สีผมแบบนี้..เบสแน่ๆ! ใช่เบสใช่มั้ย!!” เขาทำตาโตพร้อมทำท่าตื่นตกใจอย่างสุดขีดเมื่อเห็นผม
“นายเป็นใคร..”
“ฉัน..ทาดาชิไง! อ๋อ..ตอนนั้นนายเด็กมาก คงจำฉันไม่ได้..”
“....ทาดาชิหรอ..” พอได้ยินชื่อนี้ หัวสมองของผมก็ขาวโพลนไปหมด..คิดได้เพียงอย่างเดียว คือ..ตาย!!!
“แก!! ทำไมไม่ดูแลน้องแกให้ดีๆห้ะ!” ผมเข้าไปกระโดดบีบคอคนตรงหน้าด้วยสติสตางค์หายไปพร้อมกับน้ำตา
แรงของผมน้อยมากเกินไป ทำให้คนตรงหน้าไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่ก็เขาก็เบิกตาอีกครั้งกับสิ่งที่ผมพูด
“ฮิโระอยู่กับนายแล้วหรอ!?”
“เอ่อ!! เขาหลงมาเข้าห้องฉัน นายทิ้งเด็กให้เดินเพ่นพ่านที่นี้คนเดียวได้ไง!?”
“งั้นเซนส์ความเป็นพี่น้องกันก็คงไม่ได้เจื้อจาง:)”
“ห้ะ!?”
ทาดาชิจับมือผมมากุมไว้เริ่มยิ้มที่แฝงไปด้วยความสุข จนผมเริ่มจะไม่เข้าใจ...
“นายฟังฉันนะ..”
“...”
“ฉันคือพี่นาย..ส่วนฮิโระนะ คือน้องของนาย...นายเป็นพี่คนกลางนะเบส..”
“..นายพูดอะไรเนี่ย!! ฉันเป็นเด็กกำพร้านะไม่เคยรู้จักพวกนายมาก่อนเลย”
“นายต้องเชื่อฉันเบส..ฮิโระเป็นเด็กที่มีเซนส์เรื่องนี้มาก..สมองของฮิโระไม่เคยสั่งการได้ตอนเขาร้องไห้
แต่ใจของเขาจะพาเขาไปหาคนที่ปกป้องเขาได้..”
“...นายหมายความว่าไง..”
“ใจของฮิโระจะไม่เคยนำทางฮิโระไปในทางที่ผิด มันจะพาเขาไปหาคนที่ดีตลอด ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นคนที่มีลักษณะเหมือนแม่..นายไงเบส..”
“นายจะบอกว่า..ฉันหน้าเหมือนแม่พวกนาย???”
“ใช่ และมันเป็นสัญญานที่บอกว่า นายเป็นลูกติดของแม่ฉันที่ฉันตามหาแทบตาย!!”
อึก!
ผมเบิกตาโตเมื่อคนตรงหน้าพูดอะไรเกี่ยวกับผมออกมาแบบนั้น ผมมี..พี่น้องหรอ..พ่อแม่ผม..เขายังอยู่ใช่มั้ย..
แล้วที่บอกว่าผมเป็นลูกติด..คืออะไร....
ผมกำลังจะอ้าปากเพื่อถามต่อ แต่ก็มีบุคคลใหม่ตะโกนขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เบส!” เอกเดินมาพร้อมเด็กผมสีน้ำเงินที่ถืออมยิ้มมาด้วย ฮิโระทำตาโตและรีบวิ่งมากอดพี่ชายของตัวเอง
ผมมองเด็กคนนี้ด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสงสัยทั้งหมดที่มีมาตั้งแต่เกิด..ฮิโระ..คือน้องผมหรอ
และดูเหมือนทาดาชิจะรู้ว่าใจผมคิดอะไรอยู่..
“เออ เบส นี้..ฮิโระ ฮามาดะ..ส่วนฉันก็ ทาดาชิ ฮามาดะ เราสองคนเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นนะ ฉันพอพูดได้ แต่ฮิโระยังไม่ค่อย..”
“พ..ผีเบดหรอ! (มโนว่าสำเนียงคนญี่ปุ่น)” คนตัวเล็กทำตาตื่นมองมาที่ผมด้วยสายตาอบอุ่น และผมก็เพียงแค่ยิ้มเจื่อนๆตอบไป...เพราะมันมีหลายเรื่องสะเทือนใจผมอยู่ตอนนี้..
“นี่ฮิโระ พี่เบส..ไม่ใช่ผีเบด” ทาดาชิดุน้อง แต่ดูเหมือนฮิโระจะไม่ได้สนใจอะไร เพราะดวงตาเขามองมาที่ผมตลอด..
จนทาดาชิต้องจับมือฮิโระแล้วพาเดินขึ้นบันไดไปก่อนที่คนผมสีน้ำตาลจะรู้เรื่อง..
“ทาดาชิรู้จักกับมึงหรอ?”
“..ก็นิดหน่อยนะ” ผมยังไม่ควรบอกสินะ..เพราะถ้าเกิดมันเป็นเรื่องโกหก เอกคงจะหัวเราะผมแน่..
“อ้อ ว่าแต่..มึงร้องไห้หรอเบส?” เอกเดินเข้ามาใกล้ขึ้นพร้อมเอานิ้วมาเกลี่ยน้ำตาที่ค้างอยู่ที่เบ้าออกอย่างนุ่มนวล
“นิดหน่อยนะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว:)” ผมยิ้มให้เอกก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง โดยมีเอกตามหลัง
.
.
.
พอถึงห้องผมก็รีบควานหาสร้อยคอที่ผมทำหายไปเมื่อเช้า...บางทีถ้าลองเอาไปให้ทาดาชิดู เขาอาจจะช่วยเราได้..
ผมลื้อของทั้งหมดในห้องในขณะที่เอกหลับไปแล้ว...ตอนแรกเราก็พากันนอนด้วยกัน แต่ผมถ่างตาไว้รอให้เอกหลับก่อนที่ผมจะเริ่มหาสร้อยให้ทั่วห้อง..ไปไหนแล้ววะ...
อย่าบอกนะว่ามันไปหล่นที่อื่น..แต่เมื่อวานก็จำได้ว่าใส่อยู่ในคอนะ..
ผมยังคงเอามือถือเปิดแอพไฟฉายแล้วส่องให้ทั่วทุกบริเวณห้อง แต่เหมือนมันทำให้ผมไปเจอกับสิ่งที่น่าสนใจ..
อัลบั้มรูปภาพของเอก.. ผมจำได้ว่าเคยเห็นอยู่ตอนที่ผมกับมันย้ายของเข้าหอ แต่มันก็ไม่เคยให้ผมดู..
จะมีอะไรอยู่ในนี้รึเปล่านะ..
ทำไม....ทำไมไม่รูปพ่อแม่หรือคนอื่นๆบ้างละ...นี้มันเอกทั้งนั้นนี้..ไม่มีคนอื่นเลย
เอกคงจะไม่ได้เอารูปพ่อแม่มาใส่ละมั้ง...เอ๊ะ! นี้ไง..ผู้หญิงผมสีชมพูอ่อนที่ยืนอยู่ข้างๆเอก..เหมือนแม่ลูกเลยแฮะ
นี้คงเป็นแม่ของเอกสินะ.. สวยชิบหายเลย..แม่ผมจะสวยแบบนี้มั้ยเนี่ย...
“เบส...”
เฮือก!
ผมสะดุ้งเมื่อเอกที่น่าจะหลับอยู่ตื่นขึ้นมานั่งมองผมด้วยท่าทีสงสัย...
“ทำไรอยู่อ่ะ ไม่นอนหรอ?” สงสัยเป็นเพราะความมืดที่ปกคลุมทั่วทั้งห้อง เอกเลยมองไม่เห็นสิ่งที่ผมกำลังถืออยู่ในมือ
ผมเลยรีบวางหนังสืออัลบั้มนั้นลงเบาๆเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสังเกต..
“ห..หาสร้อยนะ แหะๆ”
“แล้วมาหาอะไรตอนดึกๆเล่า-_-”
“ก..ก็มันนอนไม่หลับ”
“....มึงขึ้นมานอนเลย เร็วๆ”
ผมจำใจต้องเดินไปที่เตียงนอน จะว่าดีใจหรือเสียใจดีละ ก็คงดีใจเพราะได้เห็นแม่ไอ้เอกละมั้ง..มันเลยเหมือนมีกำลังใจว่าแม่ผมต้องสวยแบบนี้แน่ๆ ส่วนเรื่องไม่ดีก็คือ..ผมยังหาสร้อยไม่เจออออ แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยหาเอาอีกท็ได้
ผมทิ้งตัวลงไปนอนไม่ทันไรคนข้างๆก็เอื้อมมือมากอดผมไว้เฉย! ผมพยายามผลักและทุบตีมันอย่างรุนแรงเพราะความเขินอาย มันร้อนฉ่าไปหมดแล้วครับตอนนี้! แต่แน่นอน-_-..บีบคอคนยังไม่ตาย ให้ผลักให้ทุบยังไงก็คงไม่เจ็บอยู่ดี
งั้นก็ต้องแหกปากนี่แหละ!
“เอกกก ปล่อยกูววววว!!!!!!!”
“ไม่”
“กูจะนอนนนนนน”
“ก็นี่ไง นอนสิครับ:)”
“กูร้อน กูนอนไม่ได้-_-” แถไปเรื่อยอ่ะ จริงๆร้อนหน้าจนตาปิดไม่ลงต่างหาก
“ห้องเรามีแอร์นี่:)”
“แอร์ที่ตอนนี้เสียอยู่ มันก็เหมือนไม่มีแหละวะ!!!!”
“อยู่นิ่งๆสิ..”
ฟุบ!
คนตัวสูงขยับเข้ามากระชับกอดผมไว้แน่นขึ้น และเอาคางเกยหัวผมเอาไว้(แสดงให้เห็นถึงความสูงของผมกับเอกว่ามันต่างกันมาก!) ผมหยุดขยับตัวตามคำสั่งของคนตัวสูงกว่า แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมเลิกหน้าแดงเลยสักนิด..
“เบส”
“อะไร..”
“มึง..คิดถึงครอบครัวมึงบ้างป่ะ?”
“แน่นอนสิ..”
“แล้ว...ถ้า..พวกเขาไม่อยู่ให้มึงเห็นหน้าอ่ะ..”
“...ก็..ยังคิดถึงอยู่อ่ะ..ถามทำไมละ?”
“เปล่า..นอนเถอะ”
เอกยังคงกอดผมไว้แน่นแล้วก็เงียบไป..ดูท่าจะหลับไปแล้วมั้ง..
วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นกับผมเยอะเหมือนกันนี่นะ..และแล้วดวงตาผมก็เริ่มปิดลง..
.
.
.
ในคืนหนึ่งของห้องห้องหนึ่งที่มีเด็กสองคน ที่อายุห่างกันเอามากๆ...
แปลญี่ปุ่นเป็นไทยนะ:)
“พี่ทาดาชิๆ”
“อะไร”
“เราเจอพี่เบสแล้วนี่ครับ ทำไมเราไม่บอกความจริงไปแล้วก็เอาตัวพี่กลับบ้านซะที”
“ก็..พี่ยังกลัวเบสคิดถึงที่นี้อยู่นะสิ เอาเป็นว่าค่อยๆเล่าไปทีละตอนละกัน”
ฮิโระพยักหน้ารับข้อตกลงตามนั้น และมองไปที่แท่งโลหะตัวอักษรตัวบีที่เป็นอักษรย่อบนสร้อยพี่เบสที่หักไปตอนช่วงชุลมุน
ตอนนี้สร้อยเปล่าๆนั้น..พี่เบสจะยังเก็บไว้อยู่มั้ยนะ...
//มาแล้วค่า~ หายเครียดแล้วแหละ กลับมาปกติแล้ว เคนะ^^ ลีดเดอร์คงคิดในใจว่า นิยายตูละ!!!
แหะๆ คือ เรานับคะแนนแหละนะ คือจริงๆบางคนพิมพ์มาบอกไม่โหวต เอาตามใจไรท์ได้ ไรท์ไม่ว่านะ ไรท์ดีใจด้วย^^
แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไรท์จะไม่ชอบคนที่โหวตมานะ ขอบคุณทุกคนที่เม้นละกันเนอะ^^
คือ ตอนโหวตแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ ไรท์เห็นคนที่อ่านนิยายไรท์เยอะพอควรจากที่มาเม้นนะ55
ปลื้มT^T น้ำตาจะไหล5555 มันคงเป็นอีพีที่เม้นเยอะที่สุด555
ก็จากผลโหวตที่ไรท์นับตอนเวลา 14:44 และจะไม่นับใหม่อีก (สำหรับคนที่ไม่โหวตหรือพิมพ์คู่อื่นมาเกิน ไรท์ไม่ว่านะ^^ แต่ไรท์ขอไม่นับแต้มเนอะ เพราะมันนับยากอ่า ซอรี่~)
ผลโหวตคือ.......
.
.
.
.
.
ออยคิว กล้ายืน..มันเท่ากัน...แต่เอกเบส..น้อยจัง55555555
คือ เอกเบสไม่แรงพอสินะ ไม่เป็นไรคะๆ55 ขรรมหนักมาก แต่ออยคิวกับกล้ายืนอ่ะ..คือมันคะแนนเท่ากัน
เพราะงั้น..ไรท์จะไม่โหวตใหม่..แต่ไรท์จะเลือกเอง เคนะ? ถือว่าเซอรไพรส์ลีดเดอร์ละกันว่าลีดจะได้อ่านคู่ไหนก่อน555
ก็ขอบคุณที่มาเม้นโหวต/คอมเม้น/ติดตามให้นิยายกากๆของไรท์นะคะ ไรท์ปริ่มมากๆณจุดๆนี้TT
มันเป็นเวลาที่น้อยมากในการแต่งของไรท์แต่ยอดคนอ่านก็ถึงพันแล้ว ขอบคุณลีดเดอร์แต่ละคนเน้อที่มาอ่านกัน(บางคนอาจหลงเข้ามา55555) มันอาจไม่ใช่เลขที่สูงสำหรับคนอื่น แต่ก็สูงสำหรับไรท์นะ จะพยายามไม่ดองนิยายนะคะ(แต่จะไปดองการ์ตูนแทน55) และจะพยายามแต่งให้ดีขึ้นอีก เพราะงั้นขอให้ลูกลีดมาอ่านนิยายไรท์เหมือนเดิมบ่อยๆนะคะ อิอิ บัยส์^^
ความคิดเห็น