คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Yearn
และตอนที่จะได้อ่านคือ...............Yearn..ชื่อตอนก็บอกอยู่แล้ว55555555
ผู้ชายผมสีแดงตรงหน้ามองผมพลางยิ้มไปด้วยที่มุมปาก..
ผมแก้มือสากของผู้ชายตรงหน้าออกจากไหล่อย่างรุนแรง แต่เจ้าตัวกลับเอาแรงกดไปที่ไหล่ของผมมากขึ้นจนผมต้องหลับตาปี๋ด้วยความเจ็บปวด...ผมมองผู้ชายตรงหน้าที่ทำท่าทางไม่แยแสผมเหมือนก่อน..เออ กูมันก็แค่ของเล่นที่พอมึงเล่นเบื่อก็ทิ้งไง..
ไอ้เวลาสามปีที่เคยคบกันมันไม่เคยมีค่าอะไรหรอก..ฮึก
“แหม ยืน..เอ็มหายไปแปปเดียวเอง..คิดถึงจนร้องไห้เลยหรอครับ:)” เอ็มเอานิ้วเรียวมาปาดน้ำตาออกจากแก้มแล้วเลื่อยลงมาจับคางผมให้เชิดขึ้นมองไปที่ดวงตาสีแดงนั้น..
“แถมพอตอนเอ็มไม่อยู่...ก็ยังไปมีคนใหม่อีก...”
“...”
“ไอ้เด็กดื้อ..”
มันรู้เรื่องที่ช่วงนี้ผมอยู่กับกล้าหรอ!? อย่าบอกนะว่ามันสะกดรอยดูผมอยู่ตลอด..
ไหนชาวบ้านเขาบอกว่ามึงอกหักแล้วร้องไห้ไม่ยอมมาเรียนไงวะ!!!
“หึ..คนอย่างมึง..ใครเขาจะไปคบอยู่ต่อละ” ผมยังคงปากกล้าต่อไป ทั้งที่จริงๆแล้วเนื้อตัวผมสั่นไปหมด...
“อ่า ถ้าเรื่องผู้หญิงคนนั้นละก็เขามาชิงจูบผมก่อนนะ เอ็มเปล่านอกใจกล้าซะหน่อย”
“หึ แค่มองก็รู้แล้วละว่าใครเริ่มก่อน!”
“นี่ แต่เอ็มรักยืนคนเดียวนะ เชื่อสิ เมื่อกี้เอ็มยังช่วยยืนเลย”
“นั้นเป็นเพราะว่ามึงแค่เสียดายกูไง..”
“ชิ..แต่เอาเป็นว่า เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ^^”
เอ็มวางมือลงจากร่างกายของผมและยืนรอฟังคำตอบ
และสิ่งที่ผมจะทำนะหรอ...วิ่งสิ!!!!
ผมรีบขยับเท้าวิ่งหนีออกจากจุดนั้นด้วยความเร็วเกินกว่ามอเตอร์ไซต์(เวอร์-_-)
และแล้วผมก็เจอรุ่นน้องคนที่ผมตามหามาตั้งนาน มันกำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนก่อนจะเห็นผม เจ้าเด็กบ้า!
กล้ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมไม่อยากให้เสียเวลาจนเอ็มมันตามมาทัน
ผมก็เลยคว้าข้อมือมันและพาวิ่งหนีสุดชีวิต!
“อ..อะไรเนี่ยพี่ยืนน รีบหรอครับ!!” กล้าวิ่งตามข้อมือที่ผมจับไว้ โดยที่ผมไม่มีเวลามาเขินหรอก!
“วิ่งกลับบ้าน..ไม่สิ หาที่ซ่อนก่อน เร็ว!” กล้ามองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนที่ปล่อยมือแล้วเปลี่ยนมาจับมือผมแล้ววิ่งนำผมไปแทน
กล้าพาผมวิ่งไปสุดทางของถนน ซึ่งมีช่องหลืบแคบๆให้หลบซ่อนตัว กล้ากับผมเข้ามาในช่องหลืบ...
ซึ่งผมคงจะไม่รู้สึกร้อนหน้าขนาดนี้ถ้าเกิดไอ้กล้ามันไม่กอดผมไว้แน่นขนาดนี้!!!!
“พี่ยืน เกิดอะไรขึ้นหรอครับ..” กล้าก้มหน้าลงมาพูดที่คางหูผม เพราะมันอยู่ในหลืบแบบนี้ มันไม่สามารถที่จะมองเห็นอะไรด้านนอกได้..เราเลยต้องพยายามทำเสียงให้เบา พวกข้างนอกจะได้ไม่รู้...ซึ่งมันสร้างความร้อนบนใบหน้าให้ผมอีกแล้วว!
“..มึงจำไอ้หัวแดงก่อนที่มึงจะเข้ามาขอคบกับกูได้มั้ย?” ถ้าจำไม่ผิดมาแอบฟังผมเลิกกับไอ้เอ็มตอนนั้นสินะ
“พี่เอ็ม..แฟนเก่าพี่อ่ะหรอ”
“รู้จักมันรึไง?”
“เปล่าพี่..ก็แค่..เอ่อ..จำชื่อตอนที่พี่พูดด่าเขาตอนนั้นได้ไง” ตอนนั้นผมพูดชื่อมันด้วยหรอ? ได้ข่าวว่ากูด่ามันรัวๆเลยนะตอนนั้น ช่างเถอะ..
ผมกำลังจะอ้าปากถามมันว่าทำไมวันนี้เลิกช้า แต่คนตัวสูงก็กลับเอามือมาปิดปากผมก่อน
ตอนแรกผมก็ตกใจ แต่เมื่อเหล่สายตามองดูดีๆก็เห็นเงาของใครบางคนสะท้อนที่กำแพง ไอ้เอ็มรึเปล่าวะ..
.
.
ผมหลับตาปี๋กลัวว่ามันจะหาเราสองคนเจอ..และกลัวว่ามันจะฆ่ากล้า..
ผมไม่น่าเอามันมาเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย..ตอนนั้นผมน่าจะปฏิเสธมันไปซะ..เรื่องจะได้ไม่ต้องไปมีอะไรเกี่ยวกับมัน..
.
.
.
“อ้าว มาสวีทกันอยู่ตรงนี้เองหรอ?” ผมลืมตาขึ้นและรีบหันไปมองตามเสียงของคนที่มองเข้ามาในช่องหลืบ..
ไอ้นีโอนี่เอง..และเหมือนจะตามมาด้วยเสียงอีกสองเสียงที่แสนจะคุ้นหู
.
.
ผมกับกล้าเดินออกมาจากช่องนั้นแล้วผมก็เล่าเรื่องไอ้เอ็มให้ไอ้พวกนี้ฟัง แต่ผลก็คือเจ้าพวกนี้มันรู้อยู่ก่อนแล้วว่าไอ้เอ็มมันแอบตามผมเดินเข้าไปในโรงเรียนไอ้กล้า แต่พวกมันก็ได้แค่ยืนมองสถานการ..
“แต่ตอนที่มึงเริ่มวิ่งอ่ะ ไอ้เอ็มมันก็ไม่วิ่งตามนะ..แต่มันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับใครสักคนอ่ะ” ไอ้เคสพูด..
“แปลว่ามันคงเรียกพวกให้ตามมึงละมั้ง แต่ก็ยังไม่เห็นหัวหมาสักตัวเลย..” นีโอพูดแล้วมองมาที่กันต์ที่กำลังทำท่าทางโกรธจัดใส่ไอ้กล้า จนไอ้กล้าเริ่มขนลุก..
“มึงจะดูแลไอ้ยืนใช่มั้ย!”
“ครับ..”
“ถ้ามึงทำเพื่อนกูร้องไห้หรือไอ้ยืนมันได้กลับไปคบกับไอ้เอ็มอีก กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่!”
“ค..ครับ..”
ทำไม...ทำไมกัน...ทำไมไอ้กล้าถึงทำเสียงดูไม่แน่ใจแบบนั้น..ทำไมมันถึงหลบตาคนอื่น แม้กระทั่งผมละ...
.
.
ผมเดินขึ้นมาบนห้องพร้อมกับนีโอและไอ้กล้าที่ผมรั้งมันไว้ให้ขึ้นมาส่งผม..ผมมีเรื่องจะคุยกับมัน..
นีโอเดินเข้ามาเปลี่ยนชุดในห้องสักพักก็เดินออกไปซื้อกับข้าวทั้งๆที่จริงวันนี้ผมต้องไปซื้อ แต่..มันคงรู้ว่าผมอยากพูดอะไร
จำที่ชิฟตี้เพื่อนโจรผมพูดได้ใช่มั้ย...
‘ถ้าแกซึนมากๆ..ระวังเถอะ..ภัยจะมาเยือน’
‘ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะพูดตรงๆไปว่าชอบหรือไม่ไปเลย..จะได้ไม่ต้องเสียเขาไปในอนาคตข้างหน้า..’
ผมคิดว่ามันคงถึงเวลาที่ควรจะบอกสินะ ในระยะเวลาสองสามวันที่ผมกับมันรู้จักกัน ถึงจะสั้นแต่ก็ทำให้รู้สึกดี..
ต่างจากคนที่คบกันมาถึงสามปี แต่หายไปภายในวันเดียว...ผมว่ากล้าจะสู้ไปกับผมใช่มั้ย..
มันจะไม่ยอมให้เอ็มมาทำร้ายเราแบบนี้ใช่มั้ย...
กล้านั่งก้มหน้านิ่งมองพื้นพรมสีม่วงอ่อนๆที่อยู่บนพื้นห้อง.. โต๊ะญี่ปุ่นที่มีข้าวของของผมวางไว้มากมายที่ไอ้กล้าน่าจะสนใจมองมันตลอด แต่ตอนนี้กลับเพียงแค่มองผ่านไป โดยไม่ได้รู้สึกสนใจอะไร..
ทำไม..เซนส์ของผมเหมือนมีอะไรจะบอกเลย...มันจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่..
“ไอ้กล้า”
“มึงชอบกูจริงป่ะ..”
“...”
“...”
“อื้อ..” ใกล้เข้ามาแล้ว..สัญญาณอันตราย..เหมือนตอนที่เจอกับเอ็มหลังโรงเรียน..
“งั้น...”
“...”
“เราเป็น...”
“พอเหอะพี่ยืน..”
ใช่ครับ...สัญญาณแห่งการถูกหักหลัง..
ผมเพียงแค่อ้าปากค้าง ภาพของรุ่นน้องผมสีเขียวเริ่มจางลงและสุดท้ายน้ำตาผมก็เพียงไหลออกมาอาบแก้ม ซึ่งไม่ได้สร้างความเห็นใจให้กันคนข้างๆเลยสักนิด...ภาพทุกอย่างเริ่มพร่ามัว..และสุดท้าย..ผมก็สลบลงไป..
รู้มั้ย...เวลาคนเราอกหักนะ..มันไม่เจ็บเท่าถูกหักหลังหรอกนะ...
//เป็นไงๆ จะดราม่าก็ดราม่าได้***มากไรท์เตอร์คนนี้55555 ตอนนี้สั้นไปหน่อย ขอโทษน้า(ตอนหน้าหนักมาก-_-)
สำหรับคนที่อยากได้ออยคิว ไรท์ขอแต่งหลังจากคู่นี้นะ
เพราะออยคิวดราม่าพอควร เอาซอฟต์ๆไปก่อนเนอะ^^ เข้าใจตรงกันน้า แม่ยกออยคิวไม่งอนใช่ป่ะ5555
แม่ยกกล้ายืนตอนนี้บินไปแล้ว(รึเปล่า!?) ขอโทษที่หายเงียบนะก๊า เอ่อ ประมาณเดือนหน้าไรท์คงจะได้แต่งน้อยลงนะคะ อาจจะเสาร์อาทิตย์ได้อ่านกันมั้ง55 เพราะมันจะเปิดเทอมแล้วง่า(เซ็งมั่กๆ-__-) แต่จะพยายามแต่งนะก๊าบบ บัยส์!
ความคิดเห็น