คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : yearn
อีพีนี้ช่วยคอมเม้นกันได้มั้ยอ่าา นักอ่านเงาทั้งหลายTT คือ กลัวทุกคนไม่ชอบอีพีนี้อ่ะ
Yearn part
เสียใจครับ...ลืมฉากที่คนสองคนนั้นขึ้นรถแล้วก็หายไปไม่ได้จริงๆ...ทั้งๆที่อยากจะลืมๆไปแล้วลุกขึ้นสู้หาวิธี
แต่..
ร่างมันอ่อนล้าไปทั้งตัวแล้วอ่ะ..แต่ตอนนี้สภาพของผมก็โอเคขึ้นละครับ
วันนี้ผมไม่ได้ไปเรียนหรอกครับ
ไอ่คู่แฝดนรกนี่เป็นคนพาผมมาถึงบ้าน มันบอกว่าผมควรจะหยุดคิดสักพัก..
แล้วควรเริ่มหาวิธีแก้แค้นซะ....
“เห้ย!ไอ่เชี่ยยืน!!!”
เสียงสบถดังลั่นที่หน้าประตูห้อง
ทำให้ผมรับรู้ถึงการมาเยือนของใครอีกสองคน..
“ไอ่กันต์ ไอ่เคส!!”
ผมร้องอย่างดีใจ
เมื่อเห็นว่าเพื่อนอีกสองคนมาอยู่ตรงหน้า รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลยแหละครับ..นึกว่ามันจะถูกจับตัวไปหมด
แล้วทิ้งผมไว้ซะอีก
“ไม่ได้โดนจับตัวไปหรอ?”
“แหมมม กูก็ลูกเจ้าพ่อนะครับ
ใครจะกล้ามาจับกูกับ...” อะไรคือการที่หันไปมองหน้าไอ่เคส!!!
“...”
“กับ...กับ...
.
.
.
.
กับเพื่อนรักกูวะ” ชิ!
นึกว่าจะได้ฟังอะไรหวานๆจากปากลูกเจ้าพ่อ เสียความรู้สึกจริงๆ
แต่..ก็ไม่ใช่แค่ผมอ่านะที่เสียความรู้สึก เพราะมีเคะอีกคนแถวนี้เหมือนกันที่เสียใจมากกว่าผมอีก..
“เฮลโหล พวกกูยังอยู่ในสายตามึงช่ะ?” เด็กแฝดที่มีดวงตาสีทะเลพูดขึ้นมากลางปล้อง
ทำให้สองชายหนุ่มที่ไม่เคยรู้จักเจ้าพวกนี้มาก่อนต้องเลิกคิ้วใส่ทันที
“อิหัวเขียวสองคนนั้น คือ?”
“เพื่อนที่รู้จักกันนะ ชื่อ ฃิฟตี้ กับ ลิฟตี้”
“ชิบหาย แล้วจะแยกออกยังไง?”
“ไอ่ลิฟอ่ะตาสีฟ้า ส่วนไอ่ชิฟตาสีแดง”
“แล้ว...ใครแม่งรุก ใครแม่งรับวะ?”
“อีห่า!!
หื่นตลอดเลยนะมึง!” ผมด่ามันไปที เนื่องด้วยความมั่นไส้ ขี้เสือกไม่รู้เวลา=_=
.
.
.
.
.
.
“สรุปว่าจะแก้แค้นมันคืน?”
“เออออ ห้าคนนี่แหละ”
“อันที่จริง...หกคนนะ”
“ใครวะ-__-” ผมถามไอ่เคสงงๆ เพราะผมนับได้มันก็ห้าคนป่ะวะ ไอ่คนที่หกคือใคร
ไอ่เคสเหล่สายตามามองเหมือนผมเป็นคนซื่อบื้อตัวหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องอะไร
กำ อิพวกเวร-_-
ก่อนที่มือหนาของกันต์จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง
และกดเบอร์ไปหาใครสักคน
เมื่ออีกฝ่ายกดรับสาย
ไอ่กันต์ก็รีบเปิดเป็นโหมดลำโพงทันที
และไม่ทันไรเสียงโวยวายของเด็กปลายสายก็ดังขึ้น
.
.
.
.
.
.
[โอ้ยยย!
พี่กันต์ เลนบอกแล้วไงว่าเลนไม่ร่วมแผนอะไรของพี่]
“นี่ ผัวมึงถูกจับไปนะ ไม่คิดจะมาช่วยหน่อยหรอ”
[ใครผัวผม? หา!!!! อย่าบอกนะว่า อปป้าแดจังกึมของเลนโดนจับตัวไป!!!! ไหนๆ ไอ่เวรนั้นอยู่ไหนพี่กันต์
เดี๋ยวผมลุยเดี่ยวเอง!!]
“ไอ่เด็กเวร!
อย่ามาแกล้งโง่นะ!”
[....ผมเลิกกับพี่เขาไปตั้งนานแล้วนะพี่ เรื่องอะไรผมต้อ..]
“ถึงเลิกกันแล้ว ความรู้สึกยังเหมือนเดิมป่ะ?”
[ป..เปล่าเถอะ เลนนะหล่อขึ้นตั้งเยอะ
ทำไมต้องไปแคร์ไอ่พี่บ้านั้นด้วย..]
“หล่อหรือสวยมึงพูดให้ถูก-_- ช่างเหอะ ไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา
มึงไม่ไปช่วยมันสักคน มันก็คงไม่ได้เสียใจอะไรมากหรอกม้างงงง~”
ไอ่กันต์รีบกดตัดสายก่อนจะหายใจออกมาอย่างเอือมระอา
จะว่าไปชื่อน้องเขาก็คุ้นๆอยู่นะ แต่นึกไม่ออกเนี่ยสิว่าใคร..
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องคนอื่น!
.
.
.
.
START GAME!
วันนี้ผมมาที่มหาลัยด้วยความมั่นใจพร้อมใบหน้าที่ฉีกยิ้มออกมาราวกับลืมเรื่องวันก่อนไปหมด
เอาละมึง..เจอกูแน่!
ผมเคยบอกรึยัง:) ว่าเวลาคนเราคบกันอ่ะ
ยิ่งนานเท่าไรก็ยิ่งรู้จุดอ่อนของอีกฝ่ายเป็นธรรมดา...
แน่นอนว่าเอ็มเองก็รู้ว่าผมกลัวอะไร...กลัวที่จะสูญเสียคนรักไง..
แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้..ผมคงทำอะไรไม่ได้..นอกจาก...
“ฮัลโหล...ลุงศักดิ์หรอครับ คือ...ผมเพื่อนเองนะครับ
พอดีมีเรื่องจะให้ช่วยนิดหน่อย...”
{อ๋อออ ยืนเองหรอ มีอะไรให้ลุงช่วยละ?}
“คือ..ผมมีปัญหานิดหน่อยนะครับ เดี๋ยววันนี้ว่างๆ
ผมจะแวะไปหาได้มั้ยครับ?”
{เอาสิยืน ไอ่ซันมันอยากเจอหนูพอดี} ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ-__- ที่พวกผู้ใหญ่ชอบเรียกผมว่า ‘หนู’ ยังกับผู้หญิงแหนะ
แต่ช่างมันเถอะครับ
ผมกล่าวสวัสดีผู้ใหญ่ทางปลายสายเสร็จ
ก็รีบเดินเข้าไปในรั้วหา’ลัย โดยไม่ทันได้สังเกต..
ว่ามีคนแอบฟังเรื่องที่ผมคุยอยู่กับลุงศักดิ์
ผู้เป็นพ่อของเอ็ม...
.
.
.
.
.
ผมยืนอยู่หน้าบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่สีขาวเงินบวกกับสีทองของหลังคาที่สื่อถึงฐานะของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี
ยังกับบ้านอัมราภรณ์แหนะแม่ง-_- มีคุณหญิงย่าม่ะ โคตรอยากเจอ-_-
ยังไม่ทันที่นิ้วเรียวจะกดออดที่หน้าประตูใหญ่
ประตูบานนี้ก็เปิดออกให้ผมเข้าทันที..คงติดกล้องวงจรปิดไว้สินะ
“พี่ยืนนนน~” เสียงเล็กแหลมของเด็กน้อยผมสีส้มเดินออกมาต้อนรับผมจากตัวบ้านด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
เห้นน่ารักแบบนี้..มีพี่เป็นไอ่เอ็มนั้นแหละครับ
ดีเหมือนกัน ที่น้องไม่เอาแบบพี่ ไม่งั้นผมคงได้ปวดหัวกับคนในตะกูลนี้จนตายแน่ๆ-_____-
“ไงครับ ซัน:) โตขึ้นเยอะเลยเนอะ” ครับ น้องเขาชื่อ ซัน...ผมให้คุณเดาอายุว่าน้องเขากี่ขวบ...
ติ๊กต๊อก..ติ๊กต็อก..เฉลยนะครับ....อนุบาลสามเองครับผม
อิอิ -3- ซึ่งแน่นอน ในความคิดของเด็กในวัยนี้มันก็ต้อง..
“เย้ๆ ผมโตขึ้นแล้วใช่ม๋า! ม๊าม๊าบอกผมด้วยแหละว่า จะอนุญาตให้ผมกับพี่แต่งงานกันได้แล้ววว^3^”
...กูเชื่อว่าม๊าม๊าเขาคงหมายถึงชาติหน้า..
แต่ช่างเถอะครับ
ซันยังเด็กมากกกก ยังไงอนาคตก็คงมีแฟนแล้วก็ลืมผมไปเองนั้นแหละ
แต่ตอนนี้...ผมขอช่วยอิเด็กเกรียนที่ผมรักจริงๆจังๆก่อน..
“ลุงศักดิ์อยู่มั้ยซัน?” ซันพยักหน้าเหมือนตุ๊กตาที่ประดับไว้หน้ารถ
ก่อนจะเดินจูงมือพาผมเข้าไปในตัวบ้าน
ผมนั่งลงที่โซฟาสีเหลืองอ๋อยในห้องรับแขกสุดอลังการที่ข้างในกว้างมากกก
แถมประดับไปด้วยสีเงินสีทองทั้งห้องเลย..
เห็นมั้ย? ผมบอกแล้วว่ามันคือ บ้านอัมราภรณ์-___-
“หนูยืนมีอะไรจะคุยกับลุงหรอ?” คุณลุงเดินเข้ามาในห้องนี้แล้วก้าวเข้ามานั่งในเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“คือ ผมอยากเจอกับชะแอมอ่ะครับ...”
“อ้าว มีอะไรกับหนูแอมรึไง?”
“ก็นิดหน่อยนะครับ”
“ตอนนี้หนูชะแอมยังอยู่อเมริกาอยู่เลยหนูยืน”
ขิบโหงละไง!!!
ผมลืมไปเลยว่ายัยนั้นรับไม่ได้ที่คู่หมั้นอย่างเอ็มไอ่เอ็มมีแฟนเป็นผู้ชาย..หรือที่ทุกคนรู้จักก็คือ
ผม นั้นเอง-_-
ยัยนั้นนะเป็นคู่อริกับผมเลยละ
แต่พอเห็นว่าคู่หมั้นอีกคนที่ฝรั่งเศสหล่อและดีกว่าเอ็มเยอะ ก็เลยปล่อยพวกผมแล้วหนีไปถึงที่ฝรั่งเศษนู้นนนนนนนนนนน
ชิบหายจริงๆละ
อาวุธตัวสำคัญหายไปแบบนี้
ผมจะทำยังไงดี...เบอร์ยัยนั้นผมก็ไม่มีให้ติดต่อไปเนี่ยสิ..
สีหน้าผมเริ่มซีดและอ่อนไหวเหมือนแต่ก่อนอีกครั้ง..ภาพไอ่กล้ากำลังกลับเข้ามาให้ผมได้เครียดอีกครั้ง
สีหน้าของผมคงจะเผยออกมาเด่นมากเกินไป
ถึงขนาดที่ผู้ใหญ่ตรงหน้าจับได้..
“งั้น..เดี๋ยวลุงบอกหนูชะแอมไว้ให้นะ”
“อืม ขอบคุณนะครับ..” แต่ยัยนั้นก็คงไม่มาช่วยหรอก..หล่อนได้ผัวดีๆที่ฝรั่งเศสแล้วนี่นา
“เอ็มไปก่อเรื่องอะไรรึเปล่าหนูยืน?”
หึ..ก่อเรื่องถึงขั้นจะฆ่าชีวิตคนถึงสองคนเลยแหละครับลุง
ผมอยากฟ้อง!
แต่ถ้าบอก..มีหวังไอ่เด็กดื้อหัวแดงไม่ฟังพ่ออย่างมันก็คงจะเอาผมตาย-_-
เอ่อ
จะว่าไป...
“คุณลุงฮะ คือ..ปกติเอ็มเขาจะไปนอนที่หอหรอครับ?”
“อืม ใช่แล้วละ มันน่ะไม่ค่อยกลับบ้านกลับช่องหรอก”
ดีงาม!!!!!
“แต่วันนี้มันบอกมันจะมาเอาของ..”
ดีงา...อะไรนะ!!!!!!!! ชิบหายรอบสองแล้ว!ไอ่เหี้ยยืนนนน!!!
ปิ๊น ปิ๊นน!!!
นั้นไง!! พูดปุ๊ปมาปั๊ปเลยยวะเมิงงงง!!!
เสียงรถด้านนอกกำลังส่งเสียงเพื่อแสดงถึงการมาของลูกชายคนโตที่นี้
ทำเอาผมเสียวสันหลังวาบขึ้นมาแล้วเริ่มกระวนกระวายที่จะหาทางออกโดยด่วน!
“ล..ลุงครับ! มีทางออกอื่นนอกจากประตูหน้ามั้ยครับ!?”
“เอ่อ มีอยู่ตรง..”
“พ่อ! กีร์ต้าบนห้องผมอยู่ตร...ยืน..”
ม..ไม่ทันแล้ว..
ร่างสูงตรงหน้าชะงักดวงตาที่มองหาพ่อของเขาก่อนจะเปลี่ยนมามองมาทางผมทันที
เมื่อเข้ามาในห้องรับแขก
เอ็มมองมางงๆก่อนจะเบิกตากว้างเหมือนคิดอะไรได้แล้วก็รีบดึงแขนของผมเข้าไปใกล้
จนผมตกใจ..
“นี่!
มาที่ไหนทำไมน่ะ!? คิดจะบอกพ่อฉันรึไง!!!”
“หึ ไม่ใช่พ่อหรอก แต่คนที่ฉันจะบอกนะคือ
ยัยนั้นต่างหาก!”
“เหอะ ยัยนั้นนะน่ะมีผัวใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว
ไม่มีทางที่นายจะทำอะไรฉันได้หรอก”
“อ้าวอ้าว คุยอะไรกันอยู่ละนั้น” เสียงของพ่อคนตรงหน้าดังขึ้น ทำให้เราสองคนหันไปมองที่ผู้ใหญ่ของบ้านเป็นตาเดียวกัน ดีนะ ที่เขาไม่ได้ยินเรื่องที่เราพูด..
“เปล่า ไม่มีไรหรอกพ่อ...ว่าแต่กีร์ต้าผมไปไหน?”
“ปาทิ้งไปแล้วมั้ง”
“พ่อ!!!!!”
“เอ้า ก็กีร์ต้าแก ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?”
“ชิ ยืน!”
จู่ๆคนข้างกายก็หันขวับมามองผมอย่างเร็ว
ทำเอาผมสะดุ้ง ก่อนจะลากแขนของผมขึ้นไปบนห้องของเขา
“เฮ้!!!
จะพากูไปไหนไม่ทราบ!”
“หากีร์ต้าไง! ไหนๆมึงก็อยู่ที่นี้แล้วนิ
มาช่วยกูหาเดี๋ยวนี้!”
“นี่มึงจะบ้าหรอ! มึงจับเพื่อนกับแฟนกูไปนะ!
ทำอะไรไว้อ่ะจำได้รึเปล่า ถึงมาขอให้กูช่วยเนี่ย!!!”
“เออน่า!
กูจำได้อยู่หรอกว่าเก็บหมามาเลี้ยงไว้ก่อน!”
“มึงไม่มีสิทธิว่าสองคนนั้นว่าหมานะ!!!!”
“เหอะ ช่างเถอะ เอาเป็นว่าถ้าช่วยกูหา กูจะให้คืนไปคนหนึ่ง”
“นี่คุณเอ็ม!
ครั้งที่แล้วมึงยังหลอกกูไม่พอใช่ป่ะ กูไม่เชื่อหรอก!!!!!”
“นี่!!!!
ครั้งนี้พูดจริงๆ!”
ผมควรเชื่อดีมั้ยครับ? มันก็แค่กีร์ต้าป่ะวะ กะอีแค่กีร์ต้า
ทำไมถึงขั้นต้องยอมคืนตัวประกันให้เราง่ายๆเลยวะ
.
.
.
สุดท้ายกูก็ต้องมาหาช่วยมัน!!! หาของให้ศัตรู!!! คืออะไร!!!
กูเชื่อว่าตอนนี้คนอ่านแม่งกำลังด่ากูว่าโง่อยู่แน่ๆ-_- แหม เขาบอกว่าผิดเป็นครูนะครับผม
ตอนนี้ผมคงเป็นนาซ่าผลิตจรวดแล้วละ!
ผิดเยอะซะขนาดนี้!!!
ผมกำลังนั่งเอานิ้วเขี่ยๆ
เน้นคำว่า เขี่ยๆ! หาของให้คนข้างอยู่ในมุมห้องนอน
ต่างจากอีกคนที่กำลังหาแทบเป็นแทบตาย
“นี่!
ถามจริงเถอะ กะอีแค่กีร์ต้า ทำไมต้องจริงจังกับมันขนาดนี้ด้วย!”
“หึ เป็นมึงก็พูดได้สิ ก็มึงลืมมันไปแล้วนิ”
“ทำไม? กีร์ต้านั้นมันเกี่ยวอะไรกับกู????”
.
.
.
“จำเพลงที่กูเคยแต่งให้มึงได้ป่ะ?”
.
.
.
‘สุขสันต์วันเกิดนะยืนน ที่ร๊ากกกก’
‘ของขวัญยืนละเอ็ม-__-’
‘ขี้งกวะ เมียใครวะ’
‘เมียมึงนั้นแหละสึส55555’
‘ฟวยชะมัดเลยเมียกู -_-’
ในวันเกิดเมื่อปีแรกๆที่เราคบกัน..ตอนนั้นของขวัญที่ผมได้รับก็คือ...เอ็มหยิบกีร์ต้าขึ้นมาแล้วนั่งเล่นมันบนเก้าอี้พร้อมเพลงที่ตัวเองแต่งเองเป็นเดือนๆเพื่อผม...
ทำไม..ยิ่งย้อนแล้วแม่งยิ่งคิดถึงวะ..
สัส!!! ลืมสิลืม ลืมมมมมมม!!! มึงมีไอ่กล้าเด็กเกรียนแล้วนะเว้ย!
“ลืมไปแล้ว”
“เหอะ ถึงบอกไงว่ามึงไม่เคยรู้อะไร”
“มึงต่างหากเล่า!”
“มึงรู้มั้ย ทำไมกูถึงต้องมีกิ๊กเยอะ-_-”
“ไม่รู้!
ไม่อยากรู้ด้วย!”
“เพราะกูไม่แน่ใจเรื่องมึงไง-_- กูไม่รู้ว่าชีวิตข้างหน้า..กูควรจะยืนไปพร้อมมึงมั้ย?”
“....”
“แต่สุดท้าย..พอมึงหายไป..กูก็กลับมาเสียดาย..”
“...”
“มึงพูดถูกแล้วละที่ด่ากูว่าขั่ว เลว สารพัด”
“...”
“พวกไอ่กล้านะ..มันปลอดภัยดี..นั้นเป็นแค่เอฟเฟ็กนะ”
“หา!”
“อืม
กูจ้างช่างแต่งหน้ามาแอบแต่งรอยแดง รอยช้ำให้ตอนพวกมันหลับ พวกมึงจะได้คิดว่ามันโดนทำร้าย”
“....”
“เรื่องทั้งหมดเกิดเพราะความเห็นแก่ตัวของกูเองนั้นแหละ”
“....”
“กูไม่คิดและไม่อยากได้มึงคืนหรอก
ก็กูทำกับมึงไว้เยอะนี่..กูคงเป็นปีศาจสำหรับมึงไปแล้วละ”
“....”
“พอกูทำเรื่องไปอเมริกาได้แล้ว..กูจะคืนพวกมันให้ละกัน
แต่ตอนนี้พวกมันยังโดนพิษยาสลบอยู่ ต้องให้หมอส่วนตัวของกูดูแลให้สักพัก”
“....”
“....”
“ทำไมต้องทำให้ตัวเองดูเลวด้วยวะ...”
“....”
“ทำไมไม่บอกกับกูดีๆว่าไม่แน่ใจ”
“....”
“ทำไมต้องหลอกรุ่นน้องตัวเอง..ทำไมต้องหลอกไอ่กล้าและพวกกู
เพื่อให้มึงดูเลว”
“มันจะได้สาสมกับความไม่แน่ใจของกูที่ทำมึงเจ็บไง”
“แต่มันยิ่งทำให้กูเจ็บป่ะวะ!!!!”
“....”
“กูไม่รู้ว่ามึงพูดจริงหรือหลอกกู
แต่กูอยากจะบอกไว้เลยว่า สิ่งที่มึงทำอยู่กำลังทำกูเจ็บ!!!”
“กูขอโทษละกัน”
“....”
“อโหสิให้กูนะ ยืน”
.
.
.
“เออ..”
//จบค่า
คือ..แพร(ต่อจากนี้ขอใช้ชื่อแทนตัวเองนะ
เพราะฝืนทนเรียกว่าไรท์มาตลอด555555555555)เนี่ย
สงสารพี่ยืนอ่ะ แล้วก็สงสารอิเอ็มด้วย555
ตอนแรกว่าจะแต่งให้ชะแอมคู่หมั้นเอ็มอ่ะ มาลากตัวกลับไปเคลียร์กัน คือ จบแบบฮาๆ5555 แต่คือพอแต่งไปแต่งมาอ่ะ นิสัยที่แก้ไม่ได้ของไรท์มันก็พุ่งขึ้นมาอ่ะ!!! หักมุมไง555
ส่วนตัวอยากให้ลีดเดอร์ซึ้งนะ
ร้องไห้ยิ่งดีเลยคะ เดี๋ยวอีพีหน้าพี่ยืนก็จะได้เจอพี่กล้าแล้ว
ถ้าใครไม่ชอบตอนจบที่เอ็มเป็นคนดี
แพรก็ขอโทษนะคะ คือ แพรอยากให้มันจบดีๆจบซึ้งๆง่าTT แพรสงสารเอ็มมัน
เพื่อนแพรยังทักเลยคะ
“แพร มึงเก็บกดจากไหนมา ทำไมต้องมาลงที่เอ็ม5555555555555555”
เอาเป็นว่า
คู่กล้ายืนก็ใกล้จบละ ตอนนี้แม่ยกออยคิวกลับมาปูเสื่อรอได้เลยน้า บายจ้ะ อิสอิส!
ความคิดเห็น