คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : IKKIW
หลายวันแล้วที่ออยออกมาจากโรงพยาบาล
เขาก็แค่เป็นหวัดนิดๆหน่อยๆ ไม่ได้เป็นอะไรหนักหนาอยู่แล้ว
แต่คนที่ชอบเป็นห่วงเขาจนเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่อย่างอิ๊กคิวเนี่ยสิ
‘หมอฮะ พี่ออยออกได้แน่แล้วหรอครับ
เขายังดูไม่ดีเลยนะ’
‘คนป่วยโอเคแล้วครับ กลับไปนอนพักที่บ้านก็หายแล้ว^^’
‘แต่..ถ้าเกิดในร่างกายพี่เขายังมีสารของยานั้นอยู่
แล้วเกิดป่วยขึ้นมาอีกละฮะ! ไม่สิ คราวนี้อาจจะชัก! สลบ!
หยุดหายใ..อุป!’ ร่างเล็กที่โวยวายใส่คุณหมอในโรงพยาบาลถูกมือหนาปิดปากไว้
ไม่ให้คนตัวเล็กซื่อบื้อด้านหน้าพูดแช่งอะไรเขาต่อ
ยอมรับเลยว่าออยอายคนแถวนั้นที่มองมาทางเขาสามคนมาก
เพราะคนตัวเล็กเล่นพูดซะเหมือนเขากำลังจะตาย
กว่าจะพาอิ๊กคิวกลับบ้านได้
ก็ตอนหมอยอมหยิบปรอทวัดไข้มาวัดตัวผมอีกรอบนั้นแหละ เด็กคนนี้ถึงจะยอมเบ้ปากเชื่อ
“พี่ออยหิวป่าว?” ร่างเล็กที่นั่งข้างผมบนโซฟาถามขึ้นมา
เมื่อผมเอาแต่เงียบเพราะกำลังใช้สมาธิกับการดูหนัง
“ไม่”
ผมตอบตามความจริง แต่กลับทำให้คนตัวเล็กหน้ามุ่ยขึ้นมาเหมือนถูกชัดใจ “พี่ออย..รักคิวป่าว”
“หือ..รักสิครับ” ผมว่าพลางลูบหัวเด็กน้อยที่เอาหัวมาพิงกับไหล่กว้าง
ผมรักเด็กคนนี้มากนะฮะ..มากจนไม่อยากให้เขามาคบกับคนอย่างผม..
“นี่ เสาร์ อาทิตย์นี่ว่างไหมฮะ?”
“ก็..ว่าง”
“ไปเที่ยวกับคิวหน่อยได้มั้ย?”
“ทำไมอ่ะ?”
“พอดี..จะไปซื้อของนิดหน่อยนะฮะ..แล้วก็”
“...”
“ผมกับพี่ไม่เคยได้ไปไหนด้วยกันเลยนะ..”
จะว่าไปมันก็จริง..ผมไม่เคยได้ไปเที่ยวหรือไปเดตกับคิวเลยตั้งแต่เราคบกัน
คนตัวเล็กข้างๆคนรู้สึกแย่น่าดู
ไหนๆวันเสาร์
ผมก็ว่างอยู่แล้วนี่นะ..ไปเที่ยวกับเด็กบ้างก็คงจะดี:)
.
.
.
.
“พี่ออย มาทางนี้ๆ”
ร่างเล็กที่สวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นออกมาจากบ้านรีบเดินจูงมือผมไปทางวัตถุดิบการทำขนมของในห้างสรรพสินค้าที่เรามากันในวันนี้
ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเมื่อคนตัวเล็กเดินเข้าไปทางเครื่องตีแป้งอย่างสนอกสนใจ
“จะทำขนมรึไงเรานะ?” ผมเดินเข้าไปประชิดตัวร่างเล็กผมสีน้ำเงิน อิ๊กคิวสะดุ้ง
แต่ก็หันกลับไปสนใจเครื่องมือทำขนมต่อ
“อื้อ”
“ให้ใคร?”
“ให้..ไอ่โบ้:)”
ปึ๊ก!
อิ๊กคิวสะดุ้งเฮือกใหญ่จนต้องเดินถอยหลังหนีออกจากโต๊ะที่มีฝ่ามือหนาวางลงไปแรงๆเมื่อกี้
สายตาคมสีแดงมองมาทางเขาเหมือนเสือที่เห็นเหยื่อกำลังจะหนี.. “ทำให้มันทำไม...”
“ก..ก็วันเกิดมันวันพรุ่งนี้..”
“ก็ไม่เห็นต้องทำให้มันเลยนี่” ออยกอดอกเอาหลังพิงโต๊ะที่ใช้วางอุปกรณ์ แล้วจ้องมาทางคนตัวเล็กที่กำลังไปไม่ถูก
“..คิวจะทำอะไรให้มัน ก็ไม่เห็นจะผิดเลยนะฮะ”
“อิ๊กคิว!!!”
“ผมพูดจริงๆอ่ะ ผมก็แค่จะทำขนมให้เพื่อนในวันเกิดมัน
ก็เท่านั้นเอง..”
“แล้วทำไมละ?
ทำไมต้องเป็นขนมหรอ? ตุ๊กตอกตุ๊กตา
ของใช้อย่างอื่นทำไมไม่ซื้อให้มันอ่ะ!”
“......”
“อ้อ..อันที่จริงคิวจะทำอะไรมันก็เรื่องของคิวนี่นะ
พี่ไม่ได้สำคัญอะไรกับคิวหรอก..เบื่อวะ เลือกซื้อของไปนะ จะไปเดินเล่นซะหน่อย”
ผมเดินหนีอิ๊กคิวที่ยืนนิ่งอยู่ตรงแผนกของหวานตามเดิม
ผมเดินออกมาแถวร้านขายตุ๊กตาโดยบังเอิญ
ขาของตัวเองหยุดก้าวอัตโนมัติ
โดยที่มีหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่อยู่ตรงหน้า รู้สึกวัยรุ่นจะชอบกันนะ..ริลัคคุมะใช่ป่ะ?
ผมยกตุ๊กตาที่ใหญ่ประมาณบ่าของผมขึ้นมาดูลักษณะสินค้า
อืม..ก็ถูกดี ซื้อเอาไปให้ใครบางคนดีกว่า
ยอมรับครับว่าโกรธ..ไม่ชอบ..ไม่พอใจ
ก็มันใช่เรื่องป่ะครับ? กะอีแค่ของขวัญวันเกิดเพื่อนอ่ะทำไมถึงต้องขยันทำขนมอะไรนี่ด้วยตัวเองวะครับ..ทีกับผมละไม่เห็นจะทำให้แบบนี้บ้างเลย..
น้อยใจ!
แต่ถึงจะโกรธคนตัวเล็กนั่นแค่ไหนก็ตาม
ยังไงความรู้สึกในหัวใจก็สั่งให้ผมไปง้อร่างนั่นอยู่ดี
ผมแบกตุ๊กตาพาดไว้ที่บ่าก่อนจะเดินไปเช็กตังค์เจ้าตุ๊กตาราคาแสนถู๊กถูก..1999 ถูกจะตาย..เอามาขายได้ไงวะเนี่ย
“พี่ออย!!!” ผมกำลังจะหันไปมองตามเสียงใสที่แสนคุ้นเคย
แต่ก็ถูกปิดปากไว้ด้วยปากของร่างเล็กผมสีน้ำเงิน
ผมไม่ได้ขยับตัวโต้ตอบสัมผัสของร่างเล็กเพราะความตกใจเข้ามาถาโถมในใจจนไม่รู้จะรุกกลับยังไง..
อิ๊กคิวผละออกจากสัมผัสหวานเอง
แล้วถอยหลังออกห่างจากตัวผมสักระยะหนึ่งแล้วก้มหน้างุด ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว
ทั้งที่ยังโกรธร่างเล็กตรงหน้าอยู่.. “ไง?” ผมทักเสียงเรียบๆ
“อื้อ..พี่ออย..”
“ว่า?”
“คิวขอโทษ..ฮึก”
“...”
“คิวรู้ว่าพี่ออยไม่ชอบโบ้ ฮึก
แต่..เดี๋ยววันมะรืนโบ้มันก็จะไปเมกาแล้ว ฮึก..”
“...”
“คิวก็แค่..อยากทำอะไรให้มันหน่อยก่อนที่มันจะไป..ฮึก แต่ถ้าพี่ไม่ชอบ คิวจะเลิ..”
“หยุดพูดเหอะ” ออยคว้าร่างบางเข้ามากอดแน่น
ความอบอุ่นเข้าไปในหัวใจของอิ๊กคิวที่กำลังเสียใจ
เขาผิดเอง..ที่ไม่บอกเรื่องนี้พี่ออย..แถมยังไปกวนประสาทใส่พี่เขาแบบนั้นอีก “จะทำก็ทำไป..เพื่อนรักกันไม่ใช่หรอ?”
ครั้งนี้ออยไม่ได้พูดจาประชดใส่ให้อิ๊กคิวเสียใจ
แต่กลับเป็นคำที่ดูเป็นห่วงเป็นใย..ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าโบ้สำคัญกับคิวขนาดไหน..
เขาก็แค่ไม่ชอบใจอ่ะ.. “ฮืออ พี่ออยไม่โกรธคิวหรอ ถ้าคิวทำ..”
“ทำให้มันครั้งเดียวละกัน เห็นแก่เพื่อนเมีย”
“อึก!
เมียอะไรอ่ะพี่ออย! ใครเมียพี่!!!”
คนตัวเล็กเงยหน้าออกมาจากอกหนาด่าคนตัวสูงสักนิดก่อนจะก้มหน้าลงไปซับน้ำตากับเสื้อเชิ้ตราคาแพงของร่างสูงต่อ
“เรานั้นแหละ หรือจะให้พี่ไปมีเมียคนอื่น หืม?”
“...ไม่เอา”
“หึหึ เด็กดีๆ”
“เด็กดีกับพี่ออยคนเดียวนั้นแหละ:)”
“ยิ้มออกแล้วหรอ”
“....”
“ยิ้มบ่อยๆนะ”
“...”
“รู้รึเปล่า..”
“...”
“รอยยิ้มของเรานะ...ทำให้โลกที่พี่อยู่ดูน่าสนุกขึ้นเยอะเลยนะ:)”
“อึก!”
“ให้พี่เป็นเจ้าของรอยยิ้มแบบนี้ตลอดนะครับ
อิ๊กคิว:)”
//อ่า
หายไปนานเลยยยย555555 ขอโต๊ดจากใจจริงๆๆๆๆๆๆเลยคะ อิอิ
การบ้านก็เย๊อะเยอะ!!
คอมเม้น ติดตามเยอะๆนะคะ รู้สึกว่าคนอ่านจะหายไปเยอะเลยTwT อิอิ
ความคิดเห็น