เรื่องมันเศร้า

มันคือความซซยหรืออะไรกันนะ หลังจากป่วยมานี่ ไม่สิตั้งแต่ซวยป่วยเป็น 2009 มานี่ ชีวิตไม่มีอะไรดีๆซักอย่างเข้ามาเลย หรือว่าเทพธิดาแห่งความสุขจะบินหนีฉันไปแล้วกันเเน่นะ T_T

เริ่มจากคอมที่รัก รักมากๆ รักจริงๆ รักที่สุด โดนไวรัสที่น่ารังเกียจรับประธานเข้าไป ตอนแรกเราก็คิดว่าที่รัก(ชื่อคอม)เราจะไม่เป็ฯอะไรมาก ก็รีบพาเข้าโรงพยาบาลเฉพาะของคอมที่นั่นเค้าไม่รักษาคนอ่ะนะ ด้วยความหวังว่ามันจะหายดี ส่วนงานเราก็นั่นแหละส่วนมากอยู่ไดส์ดี ไม่กังวลอะไรอยู่แล้ว ก็แค่ล้างไดส์ซีนี่นา

วันนี้เราก็เลยไปโรงเรียนได้ด้วยความสบายใจ แต่มันก็ไม่ได้มีความสุขนักหรอกไอ้การไปโรงเรียนเนี่ย ทุกข์ใจมากกว่า ก็ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่สายตารังเกียจมองมาที่เรานี่นา นี่ฉันแค่เคยป่วยด้วยไข้หวัดใหญ่ 2009 เองนะยะ แล้วฉันก็หายดี+หมดระยะแพร่เชื้อแล้วด้วย

แทนที่จะมารังเกียจฉันนะ ความจริงน่าจะไปรังเกียจพวกที่ไอแค่กๆโดยไม่ทราบสาเหตุพวกนั้นมากกว่า (โอ้ความคิดที่เห็นแก่ตัวนี่คือฉันสินะ) มันน่าน้อยใจจริงๆ เรารึก็อุตสาห์หยุดจนหมดระยะแพร่เชื้อ แต่ก็ไม่พ้นโนคนรังเกียจ

ก็อยากจะคิดอยู่หรอกนะว่าถ้าเป็นเราเราก็คงทำ แต่เพราะรู้จักตัวเองดีพออ่ะนะว่าคนอย่างพริกเกลือไม่มีทางแสดงท่าทางรังเกียจเพื่อนที่เคยเป็น 2009 แน่นอน ก็ถ้ามันมาเรียนได้ก็แสดงว่ามันหายดีแล้วไงล่ะ

เอาเถอะคนเรามันก็อย่างนี้แหละ แต่บอกตามตรงว่าเสียใจพิกลแฮะ แบบว่าเราไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้นนะ ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าอีกสักพักทุกคนจะลืมไปเอง

กลับมาเรื่องคอมต่อ พอกลับมาบ้านเราก็เปิดคอมเล่นด้วยความหวังว่ามันหายดีแล้ว แต่แล้วน้ำตาก็แทบหลั่งออกมาเป็ฯสายเลือด งาน.....งานของท่านพริก จางหายไปหมดเสียแล้ว ไม่เหลือเลย ทั้งงาน ทั้งเกมส์ ทั้งหนัง ทั้งรูปที่รักทั้งหลาย ไม่ว่าจะอินุซึกะ คิบะ รีบอร์น ท่านเบียคุยะ ฮีซอล ไม่มีเหลือซักอย่าง

พระเจ้าที่น่ารัก ท่านได้พรากข้อมูลไปจากไดส์ดีของพริกเกลือเสียแล้ว ตอนนี้ขอสงบนิ่ง 2 นาทีเพื่อไว้อาลัยแต่ข้อมูลที่จากเราไปตลอดกาล (นิ่งไป 2 นาที)

เอาล่ะ เรื่องที่เกิดวันนี้มันน่าเศร้าจริงๆเลยนะ T_______________________T พูดไม่ออกแล้ว ขอจบแบบห้วนๆแค่นี้เลยแล้วกัน

ขอตัวไปร้องไห้แบบไร้น้ำตาต่อก่อนละ

เรื่องมันเศร้า

ความคิดเห็น