คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [Oh! My Roommate] Chapter 17
17
“พี่พีเนียล ยุ ฮิมาน แย่แล้วๆๆๆๆๆ”ยอแะโนลั่นบ้านแ่เ้า ยุับฮิมานรีบื่นึ้นมาูว่าเิอะไรึ้น
“เิอะไรึ้นเหรอ?”ฮิมานถามยอแที่ทำหน้าาื่น ยอแี้ไปที่แฮยอนที่นอนอยู่ ยุึ้นไปนั่บนเียแล้วเอามือแะที่หน้าผาแฮยอน
“ัวร้อนนานี้เลยเหรอเนี่ย แฮยอนนี่ แฮยอนนี่”ยุเรียื่อร่าบาเพื่อปลุอีน แ่ไม่มีทีท่าว่าะื่นเลย
“ันไปเรียพี่พีเนียล่อนีว่า”ยอแว่าแล้วรีบออาห้อไปแล้วรไปยัห้ออพีเนียล
“ันไปเรียมผ้าับน้ำมาเ็ัวให้แฮยอน่อนละัน”ฮิมานวิ่ไป้าล่าทันที
“อื้อ ยุ ันปวหัวั”แฮยอนั้ท่าะลุแ่็ถูยุันให้ลไปนอนอย่าเิม
“ยัไม่้อลุ นอนไปเลย”
“ยอแับฮิมานล่ะ”
“แฮยอนเป็นอะไรมามั้ย? ปวหัวรึเปล่า? ไหวมั้ยเนี่ย ไปโร’บาลมั้ย?”
“ฮันนี่ฮะผมปวหัว เหมือนะไม่ไหว แ่ผมไม่ไปโร’บาล”เมื่อนถามๆเป็นุนอบ็อบเป็นุเหมือนัน
“มาแล้วๆ”ฮิมานวิ่เ้ามาพร้อมอุปร์
“มาันเ็ัวให้แฮยอนเอ”ยอแบอฮิมาน่อนะมานั่ที่เียแล้วัารเ็ัวให้แฮยอน ‘นอนออยู่ทั้ืนทำไมไม่รู้วะว่าแฮยอนัวร้อน ไอ้บ้ายอแเอ๊ย’ยอแิ
“เี๋ยวันมานะ”ฮิมานว่าพลาเินออไปนอห้อ
-ห้อพัเโล & ออบ-
“ฮะพี่ฮิมาน”
(พวนายะไปพันาายหาันอนี่โม?)
“10โมมั้ฮะ ทำไมเหรอ?”
(มาที่บ้านพั่วนเลย ลาไอ้ออบมา้วย)
“ทำไมอ่ะ?”
(แฮยอนป่วย อนนี้...)
“ห๊ะ!!! พี่แฮยอนนี่ป่วย พี่ออบอาบน้ำเสร็ยั”ฮิมานพูยัไม่ทันบเโล็รีบัสายแล้วะโนเรียออบที่อยู่ในห้อน้ำ
“เสร็แล้วๆ อะไรอแวะ”
“พี่แฮยอนป่วย”
“ห๊ะ!!!”ออบรีบลาเโลไปยับ้านพัริมทะเลทันที ‘เพราะันหรอ? เพราะันรึเปล่าแฮยอน? นายถึเป็นแบบนี้’
-บ้านพัริมทะเล-
แร๊!
“แฮยอน นายเป็นอะไรมารึเปล่า”ออบเินมาูอาารแฮยอนที่เีย่อนะไ้สายาเย็นาลับมา ยอแที่เ็ัวให้แฮยอนเสร็แล้ว็ลุออไปทันทีเพื่อให้สอนนีุ้ยัน
“นาย...มาทำไม”
“ันมาเยี่ยมนายไ ปวหัวมั้ย? ิน้าวินยารึยั”ออบเอื้อมมือไปหวัะแะหน้าผาอแฮยอนแ่แฮยอนลับหันหน้านี้
“ันยัไม่ายหรอ! ออไป!”น้ำเสียเย็นาที่อบลับมาทำให้ออบเ็บปวไม่น้อย
“แฮยอน”
“ออไป!!!”
“แฮยอนใเย็น่อน ออบมันเป็นห่วนายนะเลยมาเยี่ยม”ฮิมานว่า
“ถ้านายไม่หยุพู นาย็ออไปับเพื่อนนายน่ะแหละฮิมาน”
“ออบแออไป่อนเถอะ”ฮิมานรีบเปลี่ยนำพูทันทีเพราะอนนี้เารู้แล้วว่าแฮยอนน่าลัวนาไหน ออบำลัะเปิประูออไปแ่อแเปิมันเ้ามา่อนแล้วเินเ้าอยู่้าๆพีเนียล
“พวนายอยาไปเที่ยวันไม่ใ่เหรอ? ไปเถอะไม่้อเป็นห่วัน”
“เี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนพี่แฮยอนนี่เอฮะ”เโลเสนอ
“แ่10โมนาย้อไปทำิรรมไม่ใ่เหรอ?”ฮิมานว่า
“ันไ! ันอยู่เป็นเพื่อนแฮยอนเอ ถือะว่าไถ่โทษ”อแเสนอึ้นอีน ทุนมอเาเป็นาเียว
“็ไ้แ่นาย้อูแลน้อันีๆนะ ห้ามรุ่มร่ามล่ะรู้มั้ย ฝา้วยละัน”ถึอแะไม่น่าไว้ใแ่แฮยอนไม่ยอมให้อแเ้าใล้อีแล้ว
“อืม”
“ไปันเถอะ ะไ้รีบลับ ยัไเโล็อยู่เป็นเพื่อนแฮยอนไปพลาๆ่อนแล้วันนะ”เโลพยัหน้ารับแล้วรีบึ้นไปนั่บนเีย
“เโล ออไปห่าๆพี่”เโลถึับหน้าเสียแล้วเินออมาห่าๆียอย่าที่แฮยอนบอ เาไปทำอะไรให้แฮยอนไม่พอใั้นเหรอ?
“ทำไมฮะ พี่แฮยอนนี่โรธอะไรผมเหรอ?”
“เปล่า! แ่เี๋ยวนายิไ้พี่”เโลยิ้มแล้วเินลับไปนั่บนเียเหมือนเิม
“ผมไม่ใ่เ็สี่วบนะรับะไ้ิไ้พี่่ายๆ”
“นาย็เฝ้าแฮยอนไปนะ เี๋ยว10โมพี่ะมาเฝ้าแทน”อแว่าแล้วเินออไป ทิ้ให้เโลอยู่ับแฮยอนแล้ว็พบับออบ อแยิ้มวนๆแล้วเินลับห้อัวเอไป อนนี้มีแ่อแับออบล่ะมั้ที่มอหน้าแฮยอนไม่ิ
“พี่ินอะไรรึยั?”แฮยอนส่ายหน้าเป็นำอบ
“เี๋ยวผมให้พี่ออบไปทำ้าว้มให้ินนะฮะ”
“ทำไม้อให้นายนั่นทำ้วย?”แฮยอนยู่ปา ‘ป่วยอยู่นะเนี่ย ยัะฤทธิ์เยอะอี’เโลิแล้ว็ยิ้มให้ร่าบาที่นอนอยู่บนเีย
“็ถ้าไม่ให้พี่ออบทำ ผม็้อลไปทำ แล้วใระอยู่เป็นเพื่อนพี่แฮยอนนี่ล่ะฮะ บาทีอนที่ผมลไปทำ้าว้มให้พี่แฮยอนนี่ พี่ออบหรือพี่อแอาะเ้ามาหาพี่แฮยอน็ไ้นะ พี่แฮยอนนี่อยาเอพี่สอนนี้เหรอ?”เหุผลที่เ็นี่ร่ายมาทำเอาแฮยอน้อยอมให้ออบลไปทำ้าว้มโยมีเโลเินไปบอออบที่หน้าประู่อนะลับมานั่บนเียแล้วลไปนอนอแฮยอน
“พี่บอแล้วว่าเี๋ยวิไ้”เโลันัวเอึ้นมานั่พิหัวเียแล้วยิ้มให้แฮยอน
“พี่ยอแนอนอพี่แฮยอนนี่ทั้ืนยัไม่เห็นเป็นไรเลย”
“็ยอแแ็แรนี่”แฮยอนว่าแล้วันัวเอลุึ้นนั่แล้วเอาหัวไปพิไหล่เโล
“ผม็แ็แรเหมือนันแหละ”
แร๊!
“เอ่อ...ันเอา้าว้มมาให้ แล้ว็ยา...ยอแฝาไว้”ออบว่าพลาเินเอาถา้าว้มมาวาไว้ที่โ๊ะหัวเียแล้วเินออไป ในถามีาม้าว้ม น้ำแ้วนึ ยา แล้ว็ระาษโน้
‘ูแลแฮยอนีๆนะไอ้เโล’เโลยิ้มับ้อวามในระาษแล้วัารให้แฮยอนิน้าวินยาะไ้นอนแ่แฮยอนันไม่ยอมนอนแ่นั่พิไหล่เาอยู่อย่านั้น
“พี่แฮยอนนี่นอนนะรับ”
“ไม่อ่ะ ไม่นอน”แฮยอนพูแล้วเอามือเโลไปเทียบับมือัวเอแล้ว็มุ่ยหน้า
“ทำไมเมื่อนายให่ว่ามือพี่ล่ะ ไอ้บ้าที่หน้าห้อ็มือให่ว่าทั้ที่เี้ยว่า พระเ้าไม่ยุิธรรม”
“ะไ้เอาไว้ปป้อพี่ไ...”เโลว่าพลาประสานมือับมืออแฮยอน
“...”
“...พี่ออบ็มีมือแบบนี้เอาไว้เพื่อปป้อพี่นะ พี่เาเป็นห่วพี่มานะ เาไม่อบให้ใรมาทำรุ่มร่ามับพี่ พี่แฮยอนนี่อย่าโรธพี่ออบเลยนะ”แฮยอนเียบไปพันึ ‘แล้วที่เาทำล่ะ’
“พี่ะนอน นายออไปเถอะ” ‘วยเลย’เโลหน้าเื่อนทันที
“พี่แฮยอนนี่ อนผมเหรอ?”
“เปล่า! พี่แ่ะนอน”ว่าแล้ว็มุเ้าอยู่ใ้ผ้าห่มอย่ารวเร็ว เโลทำหน้าเหมือนะร้อไห้ ‘ผมผิอะไรเหรอ? นี่ป่วยยัอนโหนานี้ พาลนานี้ ถ้าไม่ป่วยอาละวาล่ะมั้’แ่ยัไแฮยอน็น่ารัที่สุสำหรับเาอยู่ี
“ผมอโทษฮะ ื่นมา่วยหายอนผม้วยล่ะ”เโลระิบที่หูอร่าบาแล้วเินออาห้อไป
แร๊!
“เออ! รู้แล้ว! พี่หายอนแล้ว”แฮยอนโวยแล้วเอาหน้าออมามอที่หน้าประูเพราะิว่าเป็นเโล แ่พอเห็นเป็นออบแฮยอน็หันหน้าหนีทันที ‘ให้น้อ่วยแล้วไม่ไ้ผล ็้อลุยเอ สู้ๆอบ’
“แฮยอน ีึ้นรึยั?”ออบถามแล้วเินมานั่ลที่พื้น้าเียแฮยอน เพราะถ้าืนึ้นไปบนเียถูถีบเียแน่ ป่วย็ป่วยเถอะลอเป็นที่นที่แฮยอนโรธสิ่ ลุึ้นมาระทืบนๆนั้นยัไหวเลย(โหะ)
“...”
“แฮยอนุยับันหน่อยสิ่ นะพูับันหน่อย อีไม่ี่นาทีัน้อไปทำิรรม่ายแล้ว ุยับันหน่อยนะ”
“็ไ้! มีอะไร็ว่ามา แล้ว10โมร็่วยไสหัวไปไลๆันเลย”
“นายีึ้นรึยั?”ออบยิ้มีใ แล้วถามแฮยอน
“ถ้าหายไ้ในสามนาที ันหนีนายลับโลไปแล้ว” ‘ป่วยแล้วยัปาเ่อี’
“้าว้มที่ันทำอร่อยมั้ย?”
“็ินไ้”
“นหม”ออบพู่อหลัาที่หันไปเห็นาม้าว้มที่เาทำ แฮยอนยู่ปาแล้วุหน้าลไปใ้ผ้าห่ม
แร๊!
“แฮยอนพี่มาแล้ว เอ่อ...พี่นั่รอรนี้ละัน”อแพอเห็นออบ็อนั่มอเหุาร์อยู่ที่โฟาีว่า
“อยาแ่น้ำอุ่นมั้ย เี๋ยวันเรียมให้”
“ไม่้อเี๋ยวให้พี่อแทำให้”แฮยอนโผล่หน้าออมาอบ
“แล้ว...”
“10โมแล้ว ไปไหน็ไป”แฮยอนบอแล้วนอนหันหน้าไปอีทา
“พัผ่อนเยอะๆนะ ันไปละ”พอออบออไปอแ็เินมานั่ที่พื้นำแหน่เียวับออบเ๊ะแ่นละ้า
“แฮยอน”แฮยอนุหน้าลไปใ้ผ้าห่ม(อีแล้ว)
“โรธพี่เหรอ?”
“...”
“พี่อโทษ”แฮยอนโผล่หน้ามามออแาแป๋ว
“่าเหอะ ผมเอ็ผิที่เล่นอะไรแบบนั้น”แฮยอนทำหน้าเหมือนะร้อไห้ึ้นมาอี อแเลยเปลี่ยนเรื่อุย
“อยาแ่น้ำอุ่นใ่มั้ยเี๋ยวพี่ไปเรียมให้นะ”แฮยอนพยัหน้าน้อยๆแล้วมอออไปที่ระ้านายหา่อนะเห็นออบับเโลที่นั่ฟับรรยายอยู่ริมายหา
“พี่เรียมเสร็แล้ว ลุเร็วนเ่”
“ผมลุไม่ไหว่ะ” ‘พอหายโรธ็อ้อนเลยนะ’อแยิ้มแล้วมา่วยพยุแฮยอนไปที่ห้อน้ำ
“เฝ้าผมอยู่ที่หน้าห้อน้ำ้วย”
“รับทราบรับุหนู”
.
.
“พี่อแผมอยาลไป้าล่า”
“ะเินไหวเหรอ?”
“ไหวฮะ”อแยอมให้แฮยอนเินลบันไเอ มัน็ปิีเินไหวเหมือนที่บอ แ่...
“โอ๊ย~~~”
“แฮยอน!!! ไหนบอว่าไหวไ”อแรีบวิ่มาูแฮยอนที่บันไ...ั้นสุท้าย
“็ั้นสุท้ายผมไม่ไหวอ่ะ”แฮยอนทำหน้าเหมือนะร้อไห้ อแเลยอุ้มแฮยอนไปนั่ที่โฟาแล้วัารทายา นว้อเท้าแล้ว็พันผ้าให้
“พี่อแฮะ ผมอยาเินายหา”แฮยอนอ้อนอแ
“ป่วยแถมาเ็บยัะอยาไปนู่นไปนี่อีนะเรา เี๋ยวไอ้พีเนียลรู้พี่ายแน่”
“แฮยอนเป็นอะไรมารึเปล่า”ออบวิ่เ้าบ้านมาหน้าาื่นเพราะอนที่แฮยอนบันไออบหันมาเห็นพอี พอแยัวมาไ้ึรีบวิ่มาทันที
“...”
“นายมา็ีแล้ว แฮยอนอยาเินเล่นายหา”
“าเ็บแบบนี้ะเินไ้ไ”ออบว่า
“นาย็ให้แฮยอนี่หลัสิ่ บื้อริ”อแว่าเ็ๆ
“ไม่เอา! ผมะไปับพี่อแ”แฮยอนท้ว
“แฮยอนไปับออบน่ะแหละีแล้ว พี่ะอยู่ทำอาหารไว้รอเราไ แล้วเี๋ยวยัะเ็บอเรียมัวลับอีล่ะ ไปับออบน่ะีแล้ว”ไม่รอให้แฮยอนไ้ปิเสธ ออบ็ัารเอานหน้าหวานี่หลัแล้วเินออาบ้านไปทันที
“แล้วนายไม่ไปทำิรรม่ายเหรอ?”เินออมาไ้ไม่ไลแฮยอน็ถามึ้น
“ไม่อ่ะ เป็นห่วนายมาว่า”
“ทำเป็นพู”
“ยัไม่หายโรธันอีเหรอ?”ออบถาม
“ยั!”
“แล้ว้อทำยัไ นายถึะหายโรธ”
“ันไม่รู้!”
“เมื่อืนพี่พีเนียลให้โอาสันพานายลับไปให้ไ้ แ่นายยัไม่หายโรธัน ันะพานายลับไ้ยัไ ที่บ้านน่ะเหามาเลยนะเวลาไม่มีนาย”
“เหรอ?”
“ันิถึนายนะ”
“เหรอ?”
“ลับบ้าเหอะนะ”
“ไม่!”
“ทำไมอ่ะ?”
“เพราะันโรธนายอยู่”
“แฮยอน ันะไม่อ้อนวอนให้นายหายโรธันอนนี้หรอนะ แ่อแ่ให้นายลับบ้าน็พอ”
“แปลว่านายหมวามพยายามะ้อันแล้วว่าั้น?”
“เปล่าะหน่อย นายลับไปอยู่บ้าน ันะไ้้อนายไ้สะวไ”
“ันไม่มีวันให้อภัยนาย่ายๆหรอ”
“แ่เมื่อืนพี่พีเนียลบอว่า ่อให้ันทำผิเป็นล้านรั้ นายพร้อมะอภัยและ็ให้โอาสันเสมอ เพราะนายรัันมา”แฮยอนฟามือลไปที่หลัอออบทันทีที่ออบพูบ
“โอ๊ย!”
“พูอะไรอนาย โอาสอนายมีรั้นี้เป็นรั้สุท้ายเถอะ” ‘ันโหนายอีแล้ว ที่ฮันนี่บอน่ะถูแล้ว ่อให้นายทำผิเป็นล้านรั้ัน็ยัให้อภัยและให้โอาสนายเสมอ ันยอมถูนทั้โลว่าันโ่ที่ันะยอมให้โอาสนายทำผิ้ำแล้ว้ำอี แ่แล้วยัไล่ะ ็ันรันายนี่ แ่รั้นี้็พยายามหน่อยล่ะัน ันไม่ยอมให้่ายๆหรอ โอาสให้บ่อยๆมัน็ทำให้นที่ไ้รับเสียนิสัยไ้เหมือนัน’
“นาย...ันหิวแล้ว”สรรพนามที่ห่าเหินทำเอาออบใแป้วนิๆ เาไม่อบเลยไอ้สรรพนามแบบนี้ แ่ทำไไ้ล่ะ็แฮยอนโรธอยู่นี่ ‘ถ้ามันเป็นโอาสรั้สุท้าย ันะไม่พลาอี’17
“พี่พีเนียล ยุ ฮิมาน แย่แล้วๆๆๆๆๆ”ยอแะโนลั่นบ้านแ่เ้า ยุับฮิมานรีบื่นึ้นมาูว่าเิอะไรึ้น
“เิอะไรึ้นเหรอ?”ฮิมานถามยอแที่ทำหน้าาื่น ยอแี้ไปที่แฮยอนที่นอนอยู่ ยุึ้นไปนั่บนเียแล้วเอามือแะที่หน้าผาแฮยอน
“ัวร้อนนานี้เลยเหรอเนี่ย แฮยอนนี่ แฮยอนนี่”ยุเรียื่อร่าบาเพื่อปลุอีน แ่ไม่มีทีท่าว่าะื่นเลย
“ันไปเรียพี่พีเนียล่อนีว่า”ยอแว่าแล้วรีบออาห้อไปแล้วรไปยัห้ออพีเนียล
“ันไปเรียมผ้าับน้ำมาเ็ัวให้แฮยอน่อนละัน”ฮิมานวิ่ไป้าล่าทันที
“อื้อ ยุ ันปวหัวั”แฮยอนั้ท่าะลุแ่็ถูยุันให้ลไปนอนอย่าเิม
“ยัไม่้อลุ นอนไปเลย”
“ยอแับฮิมานล่ะ”
“แฮยอนเป็นอะไรมามั้ย? ปวหัวรึเปล่า? ไหวมั้ยเนี่ย ไปโร’บาลมั้ย?”
“ฮันนี่ฮะผมปวหัว เหมือนะไม่ไหว แ่ผมไม่ไปโร’บาล”เมื่อนถามๆเป็นุนอบ็อบเป็นุเหมือนัน
“มาแล้วๆ”ฮิมานวิ่เ้ามาพร้อมอุปร์
“มาันเ็ัวให้แฮยอนเอ”ยอแบอฮิมาน่อนะมานั่ที่เียแล้วัารเ็ัวให้แฮยอน ‘นอนออยู่ทั้ืนทำไมไม่รู้วะว่าแฮยอนัวร้อน ไอ้บ้ายอแเอ๊ย’ยอแิ
“เี๋ยวันมานะ”ฮิมานว่าพลาเินออไปนอห้อ
-ห้อพัเโล & ออบ-
“ฮะพี่ฮิมาน”
(พวนายะไปพันาายหาันอนี่โม?)
“10โมมั้ฮะ ทำไมเหรอ?”
(มาที่บ้านพั่วนเลย ลาไอ้ออบมา้วย)
“ทำไมอ่ะ?”
(แฮยอนป่วย อนนี้...)
“ห๊ะ!!! พี่แฮยอนนี่ป่วย พี่ออบอาบน้ำเสร็ยั”ฮิมานพูยัไม่ทันบเโล็รีบัสายแล้วะโนเรียออบที่อยู่ในห้อน้ำ
“เสร็แล้วๆ อะไรอแวะ”
“พี่แฮยอนป่วย”
“ห๊ะ!!!”ออบรีบลาเโลไปยับ้านพัริมทะเลทันที ‘เพราะันหรอ? เพราะันรึเปล่าแฮยอน? นายถึเป็นแบบนี้’
-บ้านพัริมทะเล-
แร๊!
“แฮยอน นายเป็นอะไรมารึเปล่า”ออบเินมาูอาารแฮยอนที่เีย่อนะไ้สายาเย็นาลับมา ยอแที่เ็ัวให้แฮยอนเสร็แล้ว็ลุออไปทันทีเพื่อให้สอนนีุ้ยัน
“นาย...มาทำไม”
“ันมาเยี่ยมนายไ ปวหัวมั้ย? ิน้าวินยารึยั”ออบเอื้อมมือไปหวัะแะหน้าผาอแฮยอนแ่แฮยอนลับหันหน้านี้
“ันยัไม่ายหรอ! ออไป!”น้ำเสียเย็นาที่อบลับมาทำให้ออบเ็บปวไม่น้อย
“แฮยอน”
“ออไป!!!”
“แฮยอนใเย็น่อน ออบมันเป็นห่วนายนะเลยมาเยี่ยม”ฮิมานว่า
“ถ้านายไม่หยุพู นาย็ออไปับเพื่อนนายน่ะแหละฮิมาน”
“ออบแออไป่อนเถอะ”ฮิมานรีบเปลี่ยนำพูทันทีเพราะอนนี้เารู้แล้วว่าแฮยอนน่าลัวนาไหน ออบำลัะเปิประูออไปแ่อแเปิมันเ้ามา่อนแล้วเินเ้าอยู่้าๆพีเนียล
“พวนายอยาไปเที่ยวันไม่ใ่เหรอ? ไปเถอะไม่้อเป็นห่วัน”
“เี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนพี่แฮยอนนี่เอฮะ”เโลเสนอ
“แ่10โมนาย้อไปทำิรรมไม่ใ่เหรอ?”ฮิมานว่า
“ันไ! ันอยู่เป็นเพื่อนแฮยอนเอ ถือะว่าไถ่โทษ”อแเสนอึ้นอีน ทุนมอเาเป็นาเียว
“็ไ้แ่นาย้อูแลน้อันีๆนะ ห้ามรุ่มร่ามล่ะรู้มั้ย ฝา้วยละัน”ถึอแะไม่น่าไว้ใแ่แฮยอนไม่ยอมให้อแเ้าใล้อีแล้ว
“อืม”
“ไปันเถอะ ะไ้รีบลับ ยัไเโล็อยู่เป็นเพื่อนแฮยอนไปพลาๆ่อนแล้วันนะ”เโลพยัหน้ารับแล้วรีบึ้นไปนั่บนเีย
“เโล ออไปห่าๆพี่”เโลถึับหน้าเสียแล้วเินออมาห่าๆียอย่าที่แฮยอนบอ เาไปทำอะไรให้แฮยอนไม่พอใั้นเหรอ?
“ทำไมฮะ พี่แฮยอนนี่โรธอะไรผมเหรอ?”
“เปล่า! แ่เี๋ยวนายิไ้พี่”เโลยิ้มแล้วเินลับไปนั่บนเียเหมือนเิม
“ผมไม่ใ่เ็สี่วบนะรับะไ้ิไ้พี่่ายๆ”
“นาย็เฝ้าแฮยอนไปนะ เี๋ยว10โมพี่ะมาเฝ้าแทน”อแว่าแล้วเินออไป ทิ้ให้เโลอยู่ับแฮยอนแล้ว็พบับออบ อแยิ้มวนๆแล้วเินลับห้อัวเอไป อนนี้มีแ่อแับออบล่ะมั้ที่มอหน้าแฮยอนไม่ิ
“พี่ินอะไรรึยั?”แฮยอนส่ายหน้าเป็นำอบ
“เี๋ยวผมให้พี่ออบไปทำ้าว้มให้ินนะฮะ”
“ทำไม้อให้นายนั่นทำ้วย?”แฮยอนยู่ปา ‘ป่วยอยู่นะเนี่ย ยัะฤทธิ์เยอะอี’เโลิแล้ว็ยิ้มให้ร่าบาที่นอนอยู่บนเีย
“็ถ้าไม่ให้พี่ออบทำ ผม็้อลไปทำ แล้วใระอยู่เป็นเพื่อนพี่แฮยอนนี่ล่ะฮะ บาทีอนที่ผมลไปทำ้าว้มให้พี่แฮยอนนี่ พี่ออบหรือพี่อแอาะเ้ามาหาพี่แฮยอน็ไ้นะ พี่แฮยอนนี่อยาเอพี่สอนนี้เหรอ?”เหุผลที่เ็นี่ร่ายมาทำเอาแฮยอน้อยอมให้ออบลไปทำ้าว้มโยมีเโลเินไปบอออบที่หน้าประู่อนะลับมานั่บนเียแล้วลไปนอนอแฮยอน
“พี่บอแล้วว่าเี๋ยวิไ้”เโลันัวเอึ้นมานั่พิหัวเียแล้วยิ้มให้แฮยอน
“พี่ยอแนอนอพี่แฮยอนนี่ทั้ืนยัไม่เห็นเป็นไรเลย”
“็ยอแแ็แรนี่”แฮยอนว่าแล้วันัวเอลุึ้นนั่แล้วเอาหัวไปพิไหล่เโล
“ผม็แ็แรเหมือนันแหละ”
แร๊!
“เอ่อ...ันเอา้าว้มมาให้ แล้ว็ยา...ยอแฝาไว้”ออบว่าพลาเินเอาถา้าว้มมาวาไว้ที่โ๊ะหัวเียแล้วเินออไป ในถามีาม้าว้ม น้ำแ้วนึ ยา แล้ว็ระาษโน้
‘ูแลแฮยอนีๆนะไอ้เโล’เโลยิ้มับ้อวามในระาษแล้วัารให้แฮยอนิน้าวินยาะไ้นอนแ่แฮยอนันไม่ยอมนอนแ่นั่พิไหล่เาอยู่อย่านั้น
“พี่แฮยอนนี่นอนนะรับ”
“ไม่อ่ะ ไม่นอน”แฮยอนพูแล้วเอามือเโลไปเทียบับมือัวเอแล้ว็มุ่ยหน้า
“ทำไมเมื่อนายให่ว่ามือพี่ล่ะ ไอ้บ้าที่หน้าห้อ็มือให่ว่าทั้ที่เี้ยว่า พระเ้าไม่ยุิธรรม”
“ะไ้เอาไว้ปป้อพี่ไ...”เโลว่าพลาประสานมือับมืออแฮยอน
“...”
“...พี่ออบ็มีมือแบบนี้เอาไว้เพื่อปป้อพี่นะ พี่เาเป็นห่วพี่มานะ เาไม่อบให้ใรมาทำรุ่มร่ามับพี่ พี่แฮยอนนี่อย่าโรธพี่ออบเลยนะ”แฮยอนเียบไปพันึ ‘แล้วที่เาทำล่ะ’
“พี่ะนอน นายออไปเถอะ” ‘วยเลย’เโลหน้าเื่อนทันที
“พี่แฮยอนนี่ อนผมเหรอ?”
“เปล่า! พี่แ่ะนอน”ว่าแล้ว็มุเ้าอยู่ใ้ผ้าห่มอย่ารวเร็ว เโลทำหน้าเหมือนะร้อไห้ ‘ผมผิอะไรเหรอ? นี่ป่วยยัอนโหนานี้ พาลนานี้ ถ้าไม่ป่วยอาละวาล่ะมั้’แ่ยัไแฮยอน็น่ารัที่สุสำหรับเาอยู่ี
“ผมอโทษฮะ ื่นมา่วยหายอนผม้วยล่ะ”เโลระิบที่หูอร่าบาแล้วเินออาห้อไป
แร๊!
“เออ! รู้แล้ว! พี่หายอนแล้ว”แฮยอนโวยแล้วเอาหน้าออมามอที่หน้าประูเพราะิว่าเป็นเโล แ่พอเห็นเป็นออบแฮยอน็หันหน้าหนีทันที ‘ให้น้อ่วยแล้วไม่ไ้ผล ็้อลุยเอ สู้ๆอบ’
“แฮยอน ีึ้นรึยั?”ออบถามแล้วเินมานั่ลที่พื้น้าเียแฮยอน เพราะถ้าืนึ้นไปบนเียถูถีบเียแน่ ป่วย็ป่วยเถอะลอเป็นที่นที่แฮยอนโรธสิ่ ลุึ้นมาระทืบนๆนั้นยัไหวเลย(โหะ)
“...”
“แฮยอนุยับันหน่อยสิ่ นะพูับันหน่อย อีไม่ี่นาทีัน้อไปทำิรรม่ายแล้ว ุยับันหน่อยนะ”
“็ไ้! มีอะไร็ว่ามา แล้ว10โมร็่วยไสหัวไปไลๆันเลย”
“นายีึ้นรึยั?”ออบยิ้มีใ แล้วถามแฮยอน
“ถ้าหายไ้ในสามนาที ันหนีนายลับโลไปแล้ว” ‘ป่วยแล้วยัปาเ่อี’
“้าว้มที่ันทำอร่อยมั้ย?”
“็ินไ้”
“นหม”ออบพู่อหลัาที่หันไปเห็นาม้าว้มที่เาทำ แฮยอนยู่ปาแล้วุหน้าลไปใ้ผ้าห่ม
แร๊!
“แฮยอนพี่มาแล้ว เอ่อ...พี่นั่รอรนี้ละัน”อแพอเห็นออบ็อนั่มอเหุาร์อยู่ที่โฟาีว่า
“อยาแ่น้ำอุ่นมั้ย เี๋ยวันเรียมให้”
“ไม่้อเี๋ยวให้พี่อแทำให้”แฮยอนโผล่หน้าออมาอบ
“แล้ว...”
“10โมแล้ว ไปไหน็ไป”แฮยอนบอแล้วนอนหันหน้าไปอีทา
“พัผ่อนเยอะๆนะ ันไปละ”พอออบออไปอแ็เินมานั่ที่พื้นำแหน่เียวับออบเ๊ะแ่นละ้า
“แฮยอน”แฮยอนุหน้าลไปใ้ผ้าห่ม(อีแล้ว)
“โรธพี่เหรอ?”
“...”
“พี่อโทษ”แฮยอนโผล่หน้ามามออแาแป๋ว
“่าเหอะ ผมเอ็ผิที่เล่นอะไรแบบนั้น”แฮยอนทำหน้าเหมือนะร้อไห้ึ้นมาอี อแเลยเปลี่ยนเรื่อุย
“อยาแ่น้ำอุ่นใ่มั้ยเี๋ยวพี่ไปเรียมให้นะ”แฮยอนพยัหน้าน้อยๆแล้วมอออไปที่ระ้านายหา่อนะเห็นออบับเโลที่นั่ฟับรรยายอยู่ริมายหา
“พี่เรียมเสร็แล้ว ลุเร็วนเ่”
“ผมลุไม่ไหว่ะ” ‘พอหายโรธ็อ้อนเลยนะ’อแยิ้มแล้วมา่วยพยุแฮยอนไปที่ห้อน้ำ
“เฝ้าผมอยู่ที่หน้าห้อน้ำ้วย”
“รับทราบรับุหนู”
.
.
“พี่อแผมอยาลไป้าล่า”
“ะเินไหวเหรอ?”
“ไหวฮะ”อแยอมให้แฮยอนเินลบันไเอ มัน็ปิีเินไหวเหมือนที่บอ แ่...
“โอ๊ย~~~”
“แฮยอน!!! ไหนบอว่าไหวไ”อแรีบวิ่มาูแฮยอนที่บันไ...ั้นสุท้าย
“็ั้นสุท้ายผมไม่ไหวอ่ะ”แฮยอนทำหน้าเหมือนะร้อไห้ อแเลยอุ้มแฮยอนไปนั่ที่โฟาแล้วัารทายา นว้อเท้าแล้ว็พันผ้าให้
“พี่อแฮะ ผมอยาเินายหา”แฮยอนอ้อนอแ
“ป่วยแถมาเ็บยัะอยาไปนู่นไปนี่อีนะเรา เี๋ยวไอ้พีเนียลรู้พี่ายแน่”
“แฮยอนเป็นอะไรมารึเปล่า”ออบวิ่เ้าบ้านมาหน้าาื่นเพราะอนที่แฮยอนบันไออบหันมาเห็นพอี พอแยัวมาไ้ึรีบวิ่มาทันที
“...”
“นายมา็ีแล้ว แฮยอนอยาเินเล่นายหา”
“าเ็บแบบนี้ะเินไ้ไ”ออบว่า
“นาย็ให้แฮยอนี่หลัสิ่ บื้อริ”อแว่าเ็ๆ
“ไม่เอา! ผมะไปับพี่อแ”แฮยอนท้ว
“แฮยอนไปับออบน่ะแหละีแล้ว พี่ะอยู่ทำอาหารไว้รอเราไ แล้วเี๋ยวยัะเ็บอเรียมัวลับอีล่ะ ไปับออบน่ะีแล้ว”ไม่รอให้แฮยอนไ้ปิเสธ ออบ็ัารเอานหน้าหวานี่หลัแล้วเินออาบ้านไปทันที
“แล้วนายไม่ไปทำิรรม่ายเหรอ?”เินออมาไ้ไม่ไลแฮยอน็ถามึ้น
“ไม่อ่ะ เป็นห่วนายมาว่า”
“ทำเป็นพู”
“ยัไม่หายโรธันอีเหรอ?”ออบถาม
“ยั!”
“แล้ว้อทำยัไ นายถึะหายโรธ”
“ันไม่รู้!”
“เมื่อืนพี่พีเนียลให้โอาสันพานายลับไปให้ไ้ แ่นายยัไม่หายโรธัน ันะพานายลับไ้ยัไ ที่บ้านน่ะเหามาเลยนะเวลาไม่มีนาย”
“เหรอ?”
“ันิถึนายนะ”
“เหรอ?”
“ลับบ้าเหอะนะ”
“ไม่!”
“ทำไมอ่ะ?”
“เพราะันโรธนายอยู่”
“แฮยอน ันะไม่อ้อนวอนให้นายหายโรธันอนนี้หรอนะ แ่อแ่ให้นายลับบ้าน็พอ”
“แปลว่านายหมวามพยายามะ้อันแล้วว่าั้น?”
“เปล่าะหน่อย นายลับไปอยู่บ้าน ันะไ้้อนายไ้สะวไ”
“ันไม่มีวันให้อภัยนาย่ายๆหรอ”
“แ่เมื่อืนพี่พีเนียลบอว่า ่อให้ันทำผิเป็นล้านรั้ นายพร้อมะอภัยและ็ให้โอาสันเสมอ เพราะนายรัันมา”แฮยอนฟามือลไปที่หลัอออบทันทีที่ออบพูบ
“โอ๊ย!”
“พูอะไรอนาย โอาสอนายมีรั้นี้เป็นรั้สุท้ายเถอะ” ‘ันโหนายอีแล้ว ที่ฮันนี่บอน่ะถูแล้ว ่อให้นายทำผิเป็นล้านรั้ัน็ยัให้อภัยและให้โอาสนายเสมอ ันยอมถูนทั้โลว่าันโ่ที่ันะยอมให้โอาสนายทำผิ้ำแล้ว้ำอี แ่แล้วยัไล่ะ ็ันรันายนี่ แ่รั้นี้็พยายามหน่อยล่ะัน ันไม่ยอมให้่ายๆหรอ โอาสให้บ่อยๆมัน็ทำให้นที่ไ้รับเสียนิสัยไ้เหมือนัน’
“นาย...ันหิวแล้ว”สรรพนามที่ห่าเหินทำเอาออบใแป้วนิๆ เาไม่อบเลยไอ้สรรพนามแบบนี้ แ่ทำไไ้ล่ะ็แฮยอนโรธอยู่นี่ ‘ถ้ามันเป็นโอาสรั้สุท้าย ันะไม่พลาอี’
TBC.
มาแล้ว...อย่าึ
รีบมาเพื่อรีที่รัเลย ^^
อให้มีวามสุับอนนี้นะะ
มันเือบะเป็นโล่แทั้อนอยู่และ
แ่สสารหนูออบที่รั
เอาใ่วยัน้วยนะ
ความคิดเห็น