วันที่ 14 กุมภาพันธ์ที่ผ่านมาเป็นวันวาเลนไทน์ และก็ไม่รู้ว่าจะเป็นวันแห่งความรักหรือวันแห่งความตายดี
แต่ฉันก็เลือกที่จะส่งเมล์ไปบอกความรู้สึกของตัวเองให้กับคนอีกคนที่ฉันรัก ก็มันเป็นวันแห่งความรักนี้น้า~ฉันไม่รู้หรอกว่าเวลาเดินหมุนกลับได้จริงไหม แต่เมื่อวานเวลาก็เดินย้อนกลับ...
กลับไปจุดเดิมที่เคยอยู่ มันน่าเศร้าเวลาที่คิดว่าเค้าไปแล้ว เค้ามีคนอื่นที่ไม่ใช่เรา เค้ารักคนอื่นที่ดีกว่าเรา(หรือป่าว)
เราควรยิ้มเหรอ หรือว่าเราควรแย่งเค้ามา หรือว่าลืมเค้า ทำไม่ได้หรอกนะการที่จะลืม เพราะถ้าลืมคงลืมไปนานแล้ว
เหตุผลต่างๆนาๆที่ฉันนำมาเป็นข้ออ้างในการเลือกที่จะจำเค้า เหตุผลข้อเดียวในการกระทำทั้งหมดก็คือ
>>>> รัก < < < <
เพราะรักทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด ไม่ว่าสิ่งนั้นจะทรมานแค่ไหน
ฉันเคยฝันว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง และสักวันเจ้าชายก็จะมาหาเจ้าหญิงแล้วก็จะมีความสุขชั่วนิรันดร์เหมือนในนิทาน
แต่พอตื่นจากความฝัน ฉันก็พบว่าตัวเองมันงี่เง่าที่สุดในโลก ไม่มีหรอกเจ้าหญิงมีแค่ผู้หญิงธรรมดา ไม่มีหรอกเจ้าชาย มีแค่ใครคนหนึ่งที่เราคิดว่าเค้าคือเจ้าชาย ไม่มีหรอกความรัก มีแค่เพียงอากาศและความว่างเปล่าที่เหงาสุดใจ เจ้าชายคือคนที่นำความเหงาออกไป...
ความรักไม่ได้สวยงามเหมือนดอกกุหลาบสีชมพู หัวใจมนุษย์จริงๆจึงไม่ใช่สีชมพู แต่มันคือก้อนเนื้อที่มีความรู้สึก สีแดงจนเกือบดำ เพราะความรักไม่ได้สดใสเหมือนที่เราคิด
บางครั้งมันก็ดีมากจนบางครั้งรู้สึกว่าเราโชกดีที่สุด เราเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก แต่จริงๆแล้วพอเราลืมตาขึ้นมา ความรักเหมือนดาบที่กำลังทิ่มแทงเราไม่รู้ว่าวันนี้จะเป็นยังไงความรักจะดีเหมือนเมื่อวานไหม
แต่คนเราก็อยากที่จะมีความรัก เพราะเราอยู่โดยขาดความรักไม่ได้ ยิ่มรักมาก ก็ยิ่มเจ็บมา เมื่อเราเป็นฝ่ายเดินจากไป ทำไมคนที่ต้องร้องไห้ต้องเป็นเราด้วย...
รักนี้มัน...ไม่หวาน...ไม่สวย...เอาซะเลย...แต่ทำไมฉันถึงยังอยากที่จะรัก...
แต่ฉันก็เลือกที่จะส่งเมล์ไปบอกความรู้สึกของตัวเองให้กับคนอีกคนที่ฉันรัก ก็มันเป็นวันแห่งความรักนี้น้า~ฉันไม่รู้หรอกว่าเวลาเดินหมุนกลับได้จริงไหม แต่เมื่อวานเวลาก็เดินย้อนกลับ...
กลับไปจุดเดิมที่เคยอยู่ มันน่าเศร้าเวลาที่คิดว่าเค้าไปแล้ว เค้ามีคนอื่นที่ไม่ใช่เรา เค้ารักคนอื่นที่ดีกว่าเรา(หรือป่าว)
เราควรยิ้มเหรอ หรือว่าเราควรแย่งเค้ามา หรือว่าลืมเค้า ทำไม่ได้หรอกนะการที่จะลืม เพราะถ้าลืมคงลืมไปนานแล้ว
เหตุผลต่างๆนาๆที่ฉันนำมาเป็นข้ออ้างในการเลือกที่จะจำเค้า เหตุผลข้อเดียวในการกระทำทั้งหมดก็คือ
>>>> รัก < < < <
เพราะรักทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด ไม่ว่าสิ่งนั้นจะทรมานแค่ไหน
ฉันเคยฝันว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง และสักวันเจ้าชายก็จะมาหาเจ้าหญิงแล้วก็จะมีความสุขชั่วนิรันดร์เหมือนในนิทาน
แต่พอตื่นจากความฝัน ฉันก็พบว่าตัวเองมันงี่เง่าที่สุดในโลก ไม่มีหรอกเจ้าหญิงมีแค่ผู้หญิงธรรมดา ไม่มีหรอกเจ้าชาย มีแค่ใครคนหนึ่งที่เราคิดว่าเค้าคือเจ้าชาย ไม่มีหรอกความรัก มีแค่เพียงอากาศและความว่างเปล่าที่เหงาสุดใจ เจ้าชายคือคนที่นำความเหงาออกไป...
ความรักไม่ได้สวยงามเหมือนดอกกุหลาบสีชมพู หัวใจมนุษย์จริงๆจึงไม่ใช่สีชมพู แต่มันคือก้อนเนื้อที่มีความรู้สึก สีแดงจนเกือบดำ เพราะความรักไม่ได้สดใสเหมือนที่เราคิด
บางครั้งมันก็ดีมากจนบางครั้งรู้สึกว่าเราโชกดีที่สุด เราเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก แต่จริงๆแล้วพอเราลืมตาขึ้นมา ความรักเหมือนดาบที่กำลังทิ่มแทงเราไม่รู้ว่าวันนี้จะเป็นยังไงความรักจะดีเหมือนเมื่อวานไหม
แต่คนเราก็อยากที่จะมีความรัก เพราะเราอยู่โดยขาดความรักไม่ได้ ยิ่มรักมาก ก็ยิ่มเจ็บมา เมื่อเราเป็นฝ่ายเดินจากไป ทำไมคนที่ต้องร้องไห้ต้องเป็นเราด้วย...
รักนี้มัน...ไม่หวาน...ไม่สวย...เอาซะเลย...แต่ทำไมฉันถึงยังอยากที่จะรัก...
ความคิดเห็น