คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Don't say อย่า(ถามหา)รัก : EP.05
ฟิั่นเรื่อนี้มีเนื้อหารุนแร โลมื และ18+
โปรใ้วิาราในารอ่าน่ะ
ามหวีไ้ที่ #อย่าถามหารั
| EP.05 |
ปึ!
“เฮ้!” เสียบโ๊ะและเสียทัทายอแ็สันัึ้นในอนเ้าอวันะที่หลายๆ นำลัรอเวลาเ้าเรียน ผมเยหน้าาหนัสือและเลิิ้ว
“อะไร?”
“ืนนี้ไปเที่ยวัน มีผับเปิใหม่” แ็สันบอและทิ้ัวนั่ลร้ามผมและเป็นที่้าๆ มาร์ ไ้ยินแบบนั้นผม็ยิ้มทันที
“น่าสนใ ไปสิ” ผมอบรับไปอย่า่ายๆ โยไม่ิอะไรมาเพราะลอหลายสัปาห์ที่ผ่านมาผม็่อน้าวุ่นับารเรียนไม่่อยไ้มีเวลาพัสัเท่าไร ลับบ้าน็เอนน่าเบื่ออย่าแบอม บาวัน็ทะเลาะันนไม่อยาะมอหน้าหรือเ้าใล้ ไปเที่ยวรั้นี้็ีะไ้เปิหูเปิาไม่้อมานั่ให้ใร้อนเป็นไฟเหมือนทุๆ วัน เบื่อริๆ
แ่็มีนะนที่ไม่เห็น้วยันผมน่ะ
“ทำไม้อไปวันนี้้วย ทำไมไม่ไปวันศุร์” แบอมพูเสียเรียบทำเอาทั้โ๊ะเียบริบ มาร์เยหน้าาหนัสือมอทุ้วยท่าทาไม่เ้าใสถานาร์
“อ้าว แล้วทำไม้อไปวันศุร์ล่ะ? ็วันนี้เาเปิร้านวันแร ไปวันนี้นี่แหละ” แ็สันแย้และรวบรันัหมายเอทั้หม แบอมเบนสายาาแ็สันมาที่ผมและส่ายหน้าไปมา “ไม่้อไปหรอ”
ผมยิ้ม
“ไม่ ะไป” ผมเถียทันที ็เพราะเาเป็นแบบนี้ไ นับวันๆ ็ยิ่ทำเินไปแล้ว ห้ามนู่นห้ามนี่ทำเหมือนผมเป็นเ็ทีู่แลัวเอไม่ไ้ เาิะัผมไว้ับัวเอลอเลยหรือไ ประสาท!
“เราว่าไปเที่ยวบ้า็ีนะ ะไ้ไม่เรียไ” มาร์พูึ้นท่ามลาสรามประสาทอผมและแบอม ำพูนิ่มๆ อเาล้ายน้ำเย็นที่ับไฟศึสรามระหว่าผมับแบอมไ้ ผมยิ้มอย่าผู้นะทันที
“สาม่อหนึ่ ะไม่ไป็ไ้นะ” ผมบออีรั้พร้อมยัไหล่อย่าไม่แร์ แ็สัน็เลยหัวเราะออมาอย่าสะใเพราะรั้นี้แบอมแพ้ราบราบ
ผมบอแล้วว่าเาทำอะไรผมไม่ไ้หรอ
เวลา 21.00น. @ผับK
แบอมับรถพาผมมายัผับที่นัับแ็สันไว้ ระหว่าทาที่นั่รถมาเา็เอาแ่เียบและทำท่าไม่พอใที่ผมื้อึมาามที่แ็สันวน แ่ถามผมว่าแร์ไหม ำอบือไม่ ่อให้เาาย่อหน้าผม็ไม่สนใำอร้ออเาหรอ
พออรถเสร็เรา็พาันเ้าไป้าใน ผู้นในร้านเยอะมานทาเินแทบะไม่มี เสียเพลัระหึ่มนปวหู แบอมเินมานาบ้านหลัและยมือึ้นเาะเอวผมไว้พร้อมับันให้เินไป้าหน้า
เหมือนะหวัี แ่ไม่ใ่ เาแ่หวเพราะมีผู้ายหลายนหันมามอผมพร้อมรอยยิ้มร้ายๆ
“เห็นไหม บอแล้วว่าอย่ามา” ระหว่าที่เรา่อยๆ เินไป แบอม็บ่นออมาให้ผมฟั เาูหุหิมาที่ที่นี่นเยอะแถมยัมีนอย้อมอผมลอ ผมเอ็ไ้แ่หัวเราะในลำอแ่ไม่อบอะไร นระทั่เรามาถึโ๊ะที่มีแ็สันและมาร์นั่รออยู่่อนแล้ว
“เป็นไมึ นเยอะล่ะสิ” แ็สันทัึ้น ผม็เลยพยัหน้าอบ
“เออสิ แล้วนี่มาันนานแล้วเหรอ?” ผมถามพลามอไปบนโ๊ะเห็นว่ามีแ้วแอลอฮอล์ที่หมแล้วแล้วประมาสามสี่แ้ว เป็นเรื่อยืนยันว่าทั้สอนะื่มไป่อนแล้ว
“สัพั” แ็สันอบและหันไปสั่เรื่อื่มให้ผมและแบอม ผมนั่ล้าๆ มาร์และหันไปุยับเา
“แล้วมาร์มายัไ นับรถมาส่?” ที่ถามเพราะปิเาะมีนับรถอยรับส่ลอ พอไ้ยินแบบนั้นมาร์็ยิ้มและส่ายหน้าไปมาพร้อมับี้ไปที่แ็สัน
“แ็สันพามาน่ะ ถ้าให้นับรถมาส่พ่อับแม่รู้แน่ๆ” เาบอยิ้มๆและหยิบแ้วเหล้าึ้นื่ม ผมเลิิ้วนิๆ
“พ่อแม่ไม่ให้เที่ยวเหรอ?”
“เปล่า เราแ่ไม่อยาให้เารู้เยๆ” มาร์อบพร้อมรอยยิ้มและระเหล้ารวเียวหม ผมมอเาอย่าอึ้ๆ
“ื่มเ่หรือไ?” ที่ถามเพราะอยารู้เพื่อเป็น้อมูลสำหรับบาเรื่อ มาร์วาแ้วลบนโ๊ะและเ็ราบเหล้าที่ริมฝีปาออ านั้น็หันมาส่ายหน้าให้ผมเบาๆ
“ไม่หรอ เรา็ื่มไ้นิหน่อย” เาอบและหันไปสั่เรื่อื่มมาเพิ่ม ผมมอารระทำอมาร์้วยวามพึพอใพร้อมับยแ้วเหล้าึ้นื่มไป้วย
ผมรู้แล้วว่าผมะทำอะไร่อานี้
“ห้ามื่มเยอะ” แ่่อนที่อารม์ผมะีมาไปว่านี้ เสียทุ้มๆ อนน่ารำา็ระิบที่้าหู ผมวัสายาไปมอ้วยวามไม่พอใ
“ยุ่!!” ว่าบ็ระเหล้ารวเียวหมแ้วและหันไปสั่มาเพิ่ม
แบอมไ้แ่มอเพราะเาทำอะไรไม่ไ้เลยสัอย่า ็ลอมาัใผมสิ ผมะอาละวาให้เละเลย
หลัานั้น็ไม่มีใรพูอะไร เหมือนั้ใื่มันมาๆ มีเพียแ่
แบอมนั่นแหละที่ื่มไปแ่สอแ้วเพราะเารู้ัวีว่า้อับรถลับ
“เี๋ยวเราไปเ้าห้อน้ำ่อนนะ” มาร์บอผมหลัาที่เาื่มไปประมาห้าถึหแ้ว ผมพยัหน้ารับและื่ม่อ พอมาร์เินออไปแบอม็ลุึ้นยืน
“เี๋ยวมา” เาบอแ่นั้นและเินออไป ผมมอามหลั็เห็นว่าเาเินามมาร์ไป เหอะ!
“มึหึเหรอ?” แ็สันยับัวมานั่้าผมและเอ่ยถาม้วยน้ำเสียยานา เาเอ็มอามมาร์และแบอมเหมือนับผม
“เปล่า แ่มอเยๆ” ผมอบอย่าไม่ใส่ใและื่ม่อแ่แ็สันไม่บแ่นั้น เาบหัวมาที่ไหล่อผมและพร่ำออมา
“แู่โรหึเลย ูอบมาร์ริๆ นะเว้ย อบั้แ่แรเอ...” ำพูเพ้อเ้ออแ็สันลอยเ้าหูผมและมัน็วระลอยออไป แ่มันิอยู่ในหัวและทำให้ผมิัสินใบาอย่าไ้
“อบมานาไหนวะ?” ผมถามและยมือลูบเส้นผมอแ็สัน เพื่อนัวสูเยหน้าึ้นมาสบาับผมและยิ้มน้อยๆ
“อบมานบรรยายไม่ถูเลย” ว่าบ็บไหล่ผมามเิม ผมยิ้มให้ับำอบอเา
“อยารอบรอหรือเปล่า?”
“อยาสิ ูอยาไ้เาทั้ัวนั่นแหละ”
พอพูแบบนั้นบแ็สัน็เอื้อมไปหยิบแ้วเรื่อื่มแอลอฮอล์ีรีแรึ้นระรวเียวหมและ็ยมือสั่ใหม่ ผมมอารระทำอเาพลาิในใว่า...อะไรทำให้แ็สันอบมาร์ไ้นานี้
อบ...ที่ไม่้อารอะไรอบแทนหรืออบ...เพราะ้อารบาอย่า
“แ็สัน” ผมเอ่ยเรียเพื่อนอีรั้ แ็สันไม่อบแ่หันมามอ
“...”
“ทำไมมึถึอบมาร์ล่ะ?” ผมถามเพราะผมอยารู้ แ็สันเ้นยิ้มออมาน้อยๆ
“ู็สสัยัวเอเหมือนัน ทั้ๆ ที่เพิ่เอันแท้ๆ ไม่สิ แ่ไม่ี่เือนเอ...” ะพูสายาออีฝ่าย็หม่นล ผมไม่ไ้รู้สึื่นมหรือื่นเ้นับสิ่ที่แ็สันบอหรอ แ่สสัยว่าเาอบมานานั้นเียวเหรอ? มันะลายเป็นวามรัเ้าให้สัวันหรือเปล่า รัั้นเหรอ? มันือเรื่อโหสิไม่ว่า ไม่มีำว่ารัในโลนี้หรอ
ริๆ แ็สันอาะแ่หลหรือไม่็หน้ามืเยๆ
“...” ผมเียบและปล่อยให้แ็สันมอยู่ับวามิอเา ไม่นานเท่าไร
แบอมับมาร์็เินลับมา มาร์ยิ้มให้ผมและมอแ็สัน้วยสายาใ
“แ็สันเมามาแล้วนะเนี่ย” มาร์บอและนั่ล้าๆ ฝ่ามือาวยึ้นแะๆ ที่หน้าผาอแ็สันเบาๆ ทุารระทำอเาอยู่ในสายาอผมและ
แบอม
“ลับไหมล่ะ?” แบอมถามึ้น ผมมอหน้ามาร์และพยัหน้ารับ
“อือ แ่มันับรถไม่ไหว ั้นนอนบ้านันแล้วัน” ผมบอและสรุปุหมายให้ แบอมลุึ้นและ่วยพยุแ็สัน านั้นเรา็พาันเินไปที่ลานอรถ
แบอมัารยัแ็สันไปนั่เบาะหลั้าๆ มาร์ วามเมาเ้าสิร่าแ็สันนอีฝ่ายไม่มีสิหลเหลือและถือว่าโีที่มันหลับไปทั้อย่านั้น หามันพูพร่ำเรื่อราวในใออมาทำให้แผนาร่ายๆ อผมพัไม่เป็นท่า
“ึ้นรถสิินยอ” แบอมที่นั่ประำที่แล้วะโนบอผมที่ยัยืนอยู่นอรถ ผมหันไปมอหน้าอีฝ่าย้วยสายาวาววับ่อนะยิ้มน้อยๆ
“รอแป๊บนะ อไปเ้าห้อน้ำ่อน” บอเสร็ผม็เินออมาทันที ไม่ฟัเสียะโนเรียอแบอม้วย้ำ ห้อน้ำที่ผมะไปมันไม่มีริหรอ ที่พูออไป็แ่้ออ้าเท่านั้น
ผมลับเ้ามาในผับอีรั้และรไปยับาร์ที่มีบริรยืนทำหน้าที่อยู่ หย่อนสะโพลนั่และสั่เรื่อื่มแรๆ มาหนึ่แ้ว
ผมัารเรื่อื่มนั่นนหมในรวเียว่อนะเยหน้าถามบริรหนุ่ม
“มีอไหม?” ำถามอผมทำให้บริรเินเ้ามาใล้พร้อมำถาม
“้อารแบบไหนรับ?” เารู้ัวว่าอที่ผมหมายถึืออะไร ผมลุึ้นยืนและระิบเา บริรหนุ่มยิ้มและ้มลใ้เาน์เอร์หยิบบาอย่ามายื่นให้ผมพร้อมับผมที่ยื่นเินให้เา
“อบในะ” ผมล่าวอบุและยิ้มบท้ายให้อีฝ่าย่อนะเินออมา
พอมาถึรถแบอม็ับออไปทันที บรรยาาศในรถเียบเียบเพราะแ็สันเมานหลับไป มาร์เอ็ูมึนๆ และมอออไปนอระ ส่วนผมับแบอมเรา็ไม่พูอะไร ปล่อยให้ห้อโยสารเียบเป็นป่า้า่อไป
ไม่นาน็มาถึบ้านอผม แบอม่วยพยุแ็สันเ้าไปในบ้านและพาไปที่ห้อนอนแ น่าเสียาย(สำหรับมาร์)ที่บ้านผมมีแ่สอห้อนอน ห้อแรเป็นอผมและอีห้อเป็นห้อนอนว่าๆ นั่นึทำให้มาร์้อนอนห้อเียวับแ็สันอย่าเลี่ยไม่ไ้
ผมทำหน้าที่เ้าบ้านที่ีโยารหาน้ำื่มมาให้มาร์ื่มแ้ระหายพร้อมับเสื้อผ้าอผมให้เาเอาไว้เปลี่ยน่อนนอน ส่วนแบอม็ัารับสภาพเน่าๆ อแ็สัน
เมื่อทุอย่าเรียบร้อยแบอม็ลับมาที่ห้อนอนอผม ร่าสูใเล็น้อยที่เห็นผมในสภาพเปลือยเปล่าทั้ัวแถมยันั่้อไปที่เาอี่าหา
เาทำเหมือนเวลาทั้โลหยุหมุน แบอมยืน้าอยู่แบบนั้นนผม้อเินไปหาเาะเอ ยแนาวๆ ึ้นโอบรอบลำอแร่และบใบหน้าลที่หน้าอว้าพร้อมับพู้วยน้ำเสียแผ่วเบาราวับระิบ
“ร้อนั” ะพูออไปผม็ไล้ปลายนิ้วไปามสาบเสื้อออีฝ่าย
แบอม้มลมอหน้าผม
“เมาหรือเปล่า?”
“เมา...มั้” ผมอบแบบลาๆ และหัวเราะน้อยๆ มือบา่อยๆ ปลระุมเสื้อออีฝ่ายอย่า้าๆ ที่ละเม็ ผมรู้ว่า้อทำแบบไหน เมื่อสาบเสื้อหยุออาันผม็ัารถอและโยนมันลไปที่พื้น
แผอาวำยำอแบอมปรา่อสายาอผม ผมูบลที่อ้ายอเาเบาๆ พร้อมับยยิ้ม
แบอมยมือึ้นประอร่าอผมที่ทำเหมือนะไม่มีแรทรัว แววามับ้อใบหน้าและวา่ำน้ำอผมไม่ลละ เหมือนเาำลั้นหาอะไรบาอย่า
แ่หาให้าย็ไม่เอหรอ
“เมาริๆ สินะ” เาพึมพำและทำท่าะอุ้มผมไปที่เีย แ่ผมไม่้อารให้เาทำแบบนั้นเลยืนแรไว้และันเาไปที่ห้อน้ำแทน
“ร้อน...อาบน้ำให้หน่อย” ผมบอและันอีฝ่ายิำแพ แบอมมวิ้วับท่าทาอผม
“อารม์ไหน?” เพราะผมไม่เยเป็นแบบนี้ล่ะสิ เาเลยถามออมาแบบๆ
“อารม์อยามั้” พูลาๆ อีรั้าม้วยเสียหัวเราะล้ายว่าำลัสนุ ใ่ ผมำลัสนุับสิ่ที่ผมทำ สนุับสิ่ที่ะมอบให้ทั้แบอม...และมาร์
ผมหวัว่าเาะสนุเหมือนที่ผมสนุ
สนุนแทบาใาย...
[CUT]
-
อ่านบอนแล้ว อย่าลืมสาำลัในะะ :)
ความคิดเห็น