คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14 - เริ่มติดใจ
e-book ; ทาสสวาทอสูร
“ฮื้อ...”
นิษาส่เสียประท้วในลำอพร้อมทั้พยายามสะบัเรียวหน้าหวานที่ร้อนผะผ่าวออห่าเมื่อเริ่มะาอาาศหายใ ายหนุ่มึยอมถอนริมฝีปา รีบเผยอลีบปาึ้นหอบเอาลมหายใเ้าปอ ทว่าเพียไม่ี่วิ่นาทีเท่านั้นปาร้อน็ุมพิลหาอีราอย่าอ่อนหวานและูื่มยิ่ว่าเิมนสิที่หลเหลืออยู่เพียน้อยนินั้นหลุลอย หลับาพริ้มเผลอไผลไปับสัมผัสอ่อนหวานละมุนละไมที่เามอบให้ เรียวหน้าหวานแหนหายึ้นรับารปรนเปรออันาบ่าน
แม้ราแระ่อ้านเพราะวามิบเถื่อน ทว่าลับพ่ายแพ้ให้แ้วาม่ำออย่าราบาบ ยอมมอบ ‘ุมพิแร’ ในวัยสาวให้ับอสูรร้ายอย่าปราน์ไ้เยม ้วยั้นเิที่มีมาว่าทำให้นิษาไม่สามารถ้านทานไ้เลย ้ำยัลืมัวนหลระเริไปับวามวาบหวาม่านหวิวที่เาปรนเปรอให้
เนิ่นนานว่าูบแสนเร่าร้อนะยุิล นิษาหอบหายใแรในยามริมฝีปาเป็นอิสระ ายอ่อนระทวยน้อเอนบอแร่ เพียแ่ถูเาูบเธอ็แทบไม่หลเหลือวามเป็นัวเอ วาปรือ่ำรื้นไป้วยน้ำาเมื่อรู้สึว่าสิ่ที่ทำลไปนั้นไม่่าาผู้หิใ่าย ปาบอไม่อยาเป็นเมียเ็บแ่ลับหลระเริไปับสิ่ที่เาปรนเปรอให้อย่า่ายาย ทั้น่าอับอาย ทั้น่าเ็บใที่ไม่สามารถ้านทาน่อสัมผัสที่เ็มไป้วยั้นเิอเาไ้เลย
นิษาหอบหายใสะท้านพลาลืน้อนสะอื้นลลำอ มือบอบบาพยายามันอว้าให้ออห่า ทว่าปราน์ลับไม่ยอมให้ทำเ่นนั้น ายหนุ่มใ้ปลายนิ้ว้อนาเรียวึ้นเพื่อให้สบา ทว่านิษาลับเมินหลบ ะสอแ้มนั้นร้อนัยิ่ว่าเิม เรียวปาบวมเ่อและร้อนผ่าวเม้มเ้าหาันเพื่อ่มวามสะเทิ้นอาย ่อนย่นลำอหนีเมื่อเาลใบหน้ามล้ามลมาใล้นลมหายใร้อนรวยรผิวแ้ม ใวน้อยพลอยเ้นระส่ำรัวแรนรู้สึหวิวๆ ล้ายะเป็นลม
ปราน์ถึับระุยิ้ม วามายแววพึพอใ ใบหน้ามเ้มนั้นไม่ยอมผละห่า ่อยๆ เลื่อนลเรื่อยๆ นปลายมูโ่มและริมฝีปาร้อนสัมผัสับแ้มเนียนนุ่มหอมรุ่นไ้สำเร็ ลาไล้ลมหายใไปยัใบหูาวผ่อ บเม้มเบาๆ แล้วระิบถามเสียพร่า
“เยูบับมันไหม”
แม้มั่นใว่าูบที่ไ้รอบรอนั้นือ ‘ูบแร’ เพราะนิษา่าไม่ประสาเหลือเิน ระนั้น็ยัถามออไปเพราะอยาไ้ยินาปาว่าที่เมีย
ทว่าำถามอเาลับทำให้ใอนิษาเ็บี๊นน้ำารื้น แ่รัแเธอ้วยารระทำยัทำให้เาไม่พอใใ่ไหม ถึ้ออย้ำ้วยำถามเ่นนี้ ะ้อให้เธอเ็บปวอีเท่าไรพ่อเลี้ยปราน์ถึะพอใ...
“ันถาม็อบ”
เสียทุ้มระิบถามย้ำเมื่อนิษาเอาแ่เียบ ะฝ่ามือร้อนผ่าวนั้นลูบไล้บั้นเอวอหิสาวไปมาเบาๆ นอาะมีเรียวปาที่หอมหวานแล้ว เนื้อัวอเธอ็ยัหอมรุ่นและนุ่มละมุนนเาัะิใ อยาะระาุที่เธอสวมใส่ออแล้วเยมเนื้อในว่าะหวานหอมเพียใ หาไม่มีประุมในอีห้านาที้าหน้าเาไม่หยุเพียแู่บ
“นิษไม่ำเป็น้ออบำถามนป่าเถื่อนแบบุ!”
นิษาโรธมานเผลอัวอบลับอย่าหลลืมวามลัวไปั่วราว วาลมโไหวระริหันมอสบาับเาอย่าท้าทาย ริมฝีปาบวม้ำาฤทธิ์ุมพิเิึ้น
“เธอล้า่อปา่อำับันั้นเหรอ นิษา!”
ปราน์ำรามลั่นอย่าหัวเสีย ระนั้นเา็ไม่ไ้ทำอะไรมาไปว่ามอ้วยแววาุัน เพราะแ่ถูวาู่หวานมออย่าัพ้อ่อว่า ใ็พลันอ่อนยวบยาบอย่าน่าโมโห
“ปล่อย่ะ นิษะลับไปทำาน”
บอเสียเรียบพลายับัวให้หลุพ้นาอ้อมแนที่รัแน่น พอหลุาวามโรธ็มีวามอายเ้ามาแทร นิษาไม่เยใล้ิผู้ายนไหนอย่าแนบแน่นนานี้มา่อน ทั้ยัเป็นผู้ายที่ปล้นูบแรอเธอไปอย่าป่าเถื่อนอี่าหา
“ไปทั้ๆ ที่ปาเ่อเพราะโนันูบน่ะเหรอ นเาไ้รู้ันทั้แผนว่าเธอึ้นมาบนห้อันทำไม เอาสิ อยาไป็ไปเลย”
นร้ายาว่ายียวนพลาหลุบเปลือาลมอผลานอัวเอาปรอย ริมฝีปาหยัไ้รูประุยิ้มร้าย ู่ๆ ลำอ็รู้สึแห้ผาึ้นมาเสียื้อๆ ริมฝีปาสีหวานอนิษา่ามีแรึูให้อยาแนบริมฝีปาลหาเหลือเิน
ให้ายเถอะ! ผู้หิสวยหวานแถมใสื่อนนี้่าน่าปรารถนานทำให้เาเริ่มเสียารวบุม
ใบหน้าอนฟัร้อนวูบ แ้มนวลลายเป็นสีมพูเ้ม รีบเม้มเรียวปาเ้าหาันทันที้วยวามเอียอายเมื่อถูสายามมอ้อ
“ละ…แล้วุะให้นิษทำยัไล่ะะ”
อ้อมแอ้มถามอย่าอายๆ ไม่ล้าแม้แ่ะสบามทรเสน่ห์ อีทั้ยัรู้สึหายใไม่ทั่วท้อ เพราะารใล้ิทำให้สัมผัสไ้ถึลิ่นายหอมมีเสน่ห์อเา
“อยู่ในห้อนี้นว่าันะประุมเสร็”
“แ่นิษ้อลับไปทำาน่อนะะ”
นิษาเผลอ้อนใบหน้าึ้นมอนออำสั่าุ่น ่อนะรีบเมินใบหน้าหนีไปทาอื่นอย่ารวเร็ว แ่หารู้ไม่ว่าารระทำอเธอทำให้ริมฝีปาสีสอนัธุริหนุ่มระุึ้นเป็นรอยยิ้ม
“รอใบลาออะ ยัไเธอ็ะไม่ไ้ลับมาทำานที่นี่อี่อไปแล้ว”
นที่มีอำนาสูสุในพัทธวนันท์ รุ๊ป รอาบิาลายวแนหลัาออำสั่เสียเ้ม หมุนัว้าวไปยัโ๊ะทำานแล้วลับมาพร้อมับระาษหนึ่แผ่น ึ่เป็นแบบฟอร์มใบลาออมายื่นให้ับนิษาที่อยู่ในสภาพ่าาอนแรที่้าวเ้ามาในห้อนี้ ุทำานที่เยเรียบร้อยมีรอยยับยุ่ ผมยาวสลวยที่ถูรวบไว้เป็นอย่าีเริ่มหลุลุ่ยไม่เป็นทร อบาแ่ำ เรียวปาบวมเ่อและแ้ำ ทว่าลับสร้าวามพึพอใให้นทำไม่น้อย นอยาะประทับูบลบนลีบปานุ่มละมุน้ำอีรอบ…
นิษายื่นมือบอบบาออไปรับระาษแผ่นนั่นแล้วึลับเ้ามาหาัว แม้ไม่มีำโ้แย้ใๆ แ่วาู่หวานนั้นเหลือบมอนเผ็ารแล้วเผลอทำปาเิรั้นใส่ ไม่ทันไรเธอ็ถูนอมเผ็ารบารีวิเสียแล้ว
“ถ้าันลับมาแล้วไม่เอเธออยู่ในห้อนี้ รับรอว่านทั้บริษัทไ้รู้แน่ว่าเธอับันำลัะเป็นอะไรัน!”
ออำสั่อีรา้วยน้ำเสียทรอำนาพร้อมมอสำทับ้วยแววามุ ่อนัสูทให้เ้าที่แล้วเินผ่านหน้าหิสาว ไม่รอฟัำพูใๆ เปิประูออไปาห้อโยที่นิษาไ้แ่มอามาปริบๆ ่อนะหันลับมาัเิมแล้ว้มมอใบลาออที่อยู่ในมือ ทว่าใอเธอลับไปให้วามสนใับรอยสัมผัสร้อนรุ่มที่ิรึอยู่บนริมฝีปานุ่ม อไม่ไ้ที่ะใ้ปลายนิ้วแะเบาๆ พลันวามร้อนผ่าว็ระัระายไปทั่วสอแ้มนวล ไม่ิเลยว่าะเสียูบแรไปอย่า่ายายถึเพียนี้ นิษาเยิเอาไว้ว่าะเ็บมันไว้ให้นที่เป็นนรั เป็นสามี แ่อนนี้ไม่มีโอาสไ้ทำามที่้อารแล้ว เพราะูบแรถูรอบรอโยายหนุ่มที่เธอำลัะเป็นเมียเ็บอเา...
*****
อ่านแล้วฝาอมเมน์และหัวใเป็นำลัใให้ัน้วยนะะ อบุที่ิาม่ะ
รั ; อัยย์าา
ความคิดเห็น