กว่าจะมาเป็น "กัปตัน"

สวัสดีเพื่อนๆชาวเด็กดีทุกคนค่ะ กัปตันลูกพลับ รายงานตัวคร่า ^^

ก่อนอื่นเลยขอแนะนำตัวก่อนเลยนะคะ ชื่อลูกพลับ  วิภาวี เวชวงศ์วาน จากโรงเรียนสามเสนวิทยาลัย ภารกิจทันตแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยค่ะ เพิ่งเป็นกัปตันมาไม่นาน ไม่รู้ว่ากัปตันคนนี้จะทำเรือล่มหรือปล่าว ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค้าา

ตอนนี้หลายๆคนคงอาจจะพอคุ้นๆหน้าพลับบ้างแล้ว เอ๊ะ?! หรือยังหว่า 555+ ไม่เป็นไรค่ะๆ เอาเป็นว่าวันนี้เรามาทำความรู้จักกันดีกว่าว่า “กว่าจะมาเป็นกัปตันลูกพลับ” เป็นมาอย่างไร อะไรคือแรงบันดาลใจที่มาสมัคร อะไรคือสิ่งที่เกิดขึ้น บรรยากาศรอบๆเป็นอย่างไร ความรู้สึก ที่มาที่ไป รวมไปถึงเคล็ด(ไม่)ลับในการเรียนคู่กิจกรรมของพลับ อาจจะยาวไปหน่อย(มันคันมืออยากเล่า 555+) แต่นี่แหละ เหตุการณ์จริงประสบการณ์ตรงเลย !! ;)

เพียงแค่ความคิดเล็กๆ ก็กลายเป็นเรื่องจริงได้ !!

พลับเองก็ยังคงไม่เข้าใจนะคะว่านึกยังไงถึงมาสมัครโครงการนี้ เหมือนอยู่ๆก็นึกสนุกอะไรสักอย่างขึ้นมาและก็ทำมันลงไป คือว่ามีอยู่วันหนึ่ง พลับเองก็เข้าเว็บเด็กดีเช็คข่าวสารแอดมิชชั่นตามปกติ ว่าวันนี้มีอะไรใหม่บ้าง เปิดรับตรงอะไรที่ไหนหรือปล่าว หรือใครมีทริคอะไรเด็ดๆบ้างไหม ก็เข้าไปดูเรื่อยเปื่อย เลื่อนไปเลื่อนมาก็เจอกระทู้กระทู้หนึ่ง เกี่ยวกับการสมัครเข้าโครงการBRAND’s Admission Reality 3 ซึ่งในตอนนั้น บอกตามตรงเลยว่า พลับแทบไม่รู้จักโครงการนี้เลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ถึงขนาดคิดว่ากรอบสี่เหลี่ยมข้างๆที่มีรูปสี่กัปตันเป็นเพียงกรอบโฆษณาหนึ่ง พลับก็ลองกดเข้าไปดูว่ามันคืออะไร เห็นว่าเป็นกิจกรรมเกี่ยวกับแอดมิชชั่น มีการพาทัวร์คณะในฝัน พาไปพบติวเตอร์ ได้ของสมนาคุณ ได้ประสบการณ์หลากหลายมากมาย ก็คิดว่าน่าสนใจดี แต่เห็นว่าตอนนั้นใกล้จะปิดรับสมัครแล้ว จึงไม่ได้สนใจอะไร

หลังจากที่เปิดเจอรับสมัครโครงการ พลับเองก็แอบเก็บไปคิดว่า เราจะสมัครดีไหมนะ คิดไปคิดมาก็สรุปได้ว่า สมัครไปขำๆละกัน ได้ข้อสรุปดังนี้วันต่อมาพลับก็รีบกลับบ้านเปลี่ยนชุดและให้แม่ถ่ายรูปให้ พอได้รูปเรียบร้อยก็นั่งกรอกใบสมัคร แต่ตอนกดส่งนี่สิ พอกดส่งใบสมัครปุ๊บอยู่ดีๆคอมก็ค้าง เป็นอะไรไม่รู้ พอกดไปกดมา ข้อมูลที่กรอกเมื่อกี้ก็หายไปหมดเลย อาจเป็นเพราะว่ามันกรอกเยอะมาก และตอนนั้นก็เป็นเวลาตีสองแล้ว พลับก็เลยทำใจว่ามันจะส่งถึงหรือไม่ถึงก็แล้วแต่เวรแต่กรรมละกัน

ระหว่างการรอประกาศผลรอบแรก พลับเองไม่มีความรู้สึกเลยว่าจะติด เพราะใจมันก็เข้าใจไปแล้วว่าวันนั้นอาจจะส่งไปไม่ถึง แต่แล้ว เย็นก่อนวันประกาศผลนั่นเอง ก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น เรื่องนี้เกิดระหว่างที่พลับกำลังนั่งรถเมล์ทางด่วนจากอนุสาวรีย์ฯ ไปพันธุ์ทิพย์ งามวงศ์วาน ซึ่งวันนั้นเป็นอีกวันที่ค่อนข้างเหนื่อย และโชคดีที่วันนั้นได้นั่ง ระหว่างที่รถกำลังรอผู้โดยสารที่อนุสาวรีย์ พลับก็ผล็อยหลับไป 

                 ตื่นมาอีกที รถก็วิ่งไปจนจะถึงที่หมายอยู่แล้ว นึกไปนึกมาก็ตกใจ “อ่าว.. ยังไม่ได้จ่ายค่ารถเลยหนิ !!” ระหว่างที่กำลังเลิกๆลักๆอยู่  อยู่ดีๆโทรศัพท์ก็มีสายเข้า “สวัสดีค่ะ นี่พี่แนนจากเว็บเด็กดีนะคะ พี่ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ น้องลูกพลับผ่านเข้ารอบออดิชั่นค่ะ” จากนั้นพี่เขาก็แจงรายละเอียดเกี่ยวกับวันออดิชั่น เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่พลับกำลังลงจากรถ ระหว่างคุยกับพี่แนน มันกลายเป็นการเดินที่ไร้จุดหมายมาก เหมือนอะไรสักอย่างมันเข้ามาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ความรู้สึกดีใจ ความตื่นเต้น ทุกๆอย่าง มันค่อยๆเข้ามา ตั้งแต่วินาทีนั้นนั่นเอง

เพื่อนใหม่ ประสบการณ์ใหม่ ความรู้สึกใหม่ๆ และการรอคอย

เสาร์ที่ 6 สิงหาคม 2554 วันAudition วันนั้นตื่นเต้นมาก เพราะที่ซ้อมไปสำหรับแสดงรู้สึกว่าไม่ค่อยพร้อมเลย รวมทั้งความรู้สึกตื่นเต้นที่เข้ามาเป็นระยะๆด้วย ก่อนหน้าวันนี้ก็ได้คุยกับเพื่อนๆที่ผ่านเข้ารอบหลายคน มีทั้งเพื่อนที่เคยรู้จัก และเพื่อนใหม่ วันนี้จะได้เจอกันแล้วสินะ.. พอมาถึงที่ออฟฟิศเด็กดีก็ได้รับการตอนรับจากพี่ๆทีมงานและเพื่อนๆดีมากๆเลย  ซึ่งวันนี้ก็ได้ทำกิจกรรมหลายอย่าง ทั้งสนุก ทั้งตื่นเต้น แต่ยอมรับเลยว่าวันนี้พลับเอง “รั่ว”มากก เหมือนจะactiveมากเกินไป จนแม่บอกว่า วันหลังน้อยๆลงหน่อยนะ -*- แต่ว่าวันนี้ก็ได้เพื่อนกลับมาเพียบเลย กลับมาก็นั่งคุยเฟสกันเหมือนคนที่สนิทกันมานาน ผลจะออกมาเป็นอย่างไร วินาทีนั้น ไม่ได้คิดถึงแล้วววว

และอีกครั้ง วันที่ 11 สิงหาคม เป็นอีกครั้งที่ทำให้ต้องตื่นเต้น ส่วนหนึ่งก็ทำใจไว้แล้วว่าคงไม่ติด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะติดตาม ตอนแรกคิดว่าวันนี้จะอ่านหนังสือทั้งวัน แต่สุดท้ายเย็นวันนั้นก็ลุ้นจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย จนในที่สุดผลก็ออก “ติดแฮะ” ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี รู้แต่ว่า วินาทีมรณะมันเริ่มมาจากตรงนี้นี่แหละ

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ไปสอบม.ขอนแก่นพอดี ทำให้การโหวตของพลับจำกัดแค่ในโทรศัพท์ จะบอกใครก็เป็นเพียงแค่โทรศัพท์ เหมือนตั้งนาฬิกาปลุกให้ตัวเอง เพราะระหว่างทางที่ไป พลับเองก็หลับ แต่มักจะตื่นมาทุกๆ1ชั่วโมงเพราะการกดโหวต 1 ครั้ง แล้วก็หลับต่อ เป็นอย่างนี้เรื่อยๆจนถึงขอนแก่นที่รถเริ่มติดพอตัว ช่วงนั้น เป็นช่วงที่ใจแทบไม่ได้อยู่กับหนังสือเลย เพราะมันพะวงอยู่ตลอดเวลาว่า คะแนนไปถึงไหนแล้ว จนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน ตอนนั้นคะแนนตามอยู่เยอะมาก เราก็คิดว่าคะแนนของเราคงอยู่ที่ร.ร. รอวันจันทร์ละกัน พอถึงเช้าวันจันทร์ ทั้งๆที่มันเป็นการเข้าแถวที่ไม่เอื้ออำนวยต่อการประชาสัมพันธ์ แต่เพื่อความสดใหม่ วันนั้นเองที่ประกาศออกไป น้องบางคนที่ฟังก็บอกว่าดี แต่ส่วนใหญ่เกือบทั้งโรงเรียน ไม่มีใครได้ยินที่พลับพูดเลย

หลังจากวันนั้นพลับก็พยายามบอกน้องๆที่รู้จักมากขึ้นให้ช่วยโหวต ส่วนใหญ่ก็น่ารักมาก คอยให้กำลังใจพลับอยู่ตลอด คอยถามว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว แถวจะช่วยบอกต่อให้นะ เมื่อวานคลิ๊กให้ทุกชม.เลย แต่ก็จะมีอีกบางส่วนที่ถามมาว่า มันคืออะไร โหวตแล้วได้อะไร โหวตทำไม มีคนมาติดตามชีวิตไม่รำคาญบ้างหรอ?  ซึ่งก็..แอบตอบยากอยู่เหมือนกัน -*-  

                  หลังจากนั้น ช่วงอาทิตย์สุดท้ายก่อนปิดโหวต อยู่ดีๆคะแนนของพลับก็ขึ้นพรวดพราดขึ้นมา จนในที่สุดจากที่ท้ายๆก็ขึ้นมาอยู่ที่ 4 ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะคุณครู เพื่อนๆและน้องๆที่โรงเรียนที่ร่วมแรงร่วมใจกัน อีกส่วนอาจเป็นญาติ ที่ช่วยกันบอกต่อ และคนรู้จักรวมไปถึงคนที่ทำงานพ่อ และคนที่ทำงานของญาติๆที่ช่วยกันโหวตและบอกต่อเรื่อยๆ  ซึ่งสิ่งที่อยากบอกถึงทุกคน คือ “ในที่สุดพลับก็เป็นกัปตันแล้ว ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ^^”

หลังจาก15วันแห่งการโหวตจบลง ก็ถึงวันประกาศผล 4คนสุดท้าย วันนั้น พลับไปด้วยความรู้สึกแค่ว่า อยากเจอเพื่อน คือทำใจไว้เยอะแล้วว่าแม้คะแนนโหวตจะอยู่อันดับที่ 4 แต่มันอาจจะไม่ติดก็ได้ ถ้าเกิดเรามั่นใจ ถ้ามันพลาด มันก็จะเสียใจ สู้เราไม่หวังดีกว่า ถึงพลาด มันก็จะได้ไม่รู้สึกอะไร และถึงวินาทีประกาศผล... “คนที่สอง ชื่อมีสองพยางค์ค่ะ และคนนั้นก็คือ... คือ... คือ น้อง...ลูกพลับค่าาา” รู้ไหมว่าวินาทีนั้นพลับยังคงงงๆอยู่เลย รู้สึกเหมือนกำลังนั่งขำจากเกมที่เล่นอยู่ ไม่รู้สึกเลยว่าได้เป็นแล้ว เพราะว่ามันเข้ามาเร็วมาก มากจนตั้งตัวไม่ทัน...