[SF] 14 Feb, Another happy day :) #เกรทพอร์ช

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

14 Feb, Another happy day :)

Short Fiction #เกรทพอร์ช

14 กุมภาพันธ์

สำหรับใครหลายๆคน วันนี้คงจะเป็นวันสำคัญวันหนึ่งของพวกเขา แต่สำหรับผม…คนที่ไม่อินเทศกาลใดๆ มันก็แค่วันอังคารนั่นแหละครับ ไม่รู้จะใส่ใจอะไรกันหนักหนา

หลังจากรับปริญญามา ชีวิตผมก็ชิวขึ้น บางวันก็มีงาน บางวันก็ว่างได้ใช้ชีวิตส่วนตัวทำสิ่งที่ชอบ อย่างวันนี้ก็ถือว่าเป็นวันพักผ่อนของผมอีกวันนึงครับ แต่จะเรียกว่าพักผ่อนก็ไม่ค่อยจะถูกเท่าไหร่มั้ง ก็จมูกผมแม่งจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วเนี่ย

บ่ายนี้เลยต้องกระเตงสภาพกากๆของตัวเองไปรพ.เอายามารักษาตัวซะหน่อย อีกไม่กี่วันก็จะมีงานอีก ถึงวันงานไม่หายคงจะลำบากแน่ๆ ดีกรีหนุ่มโสด CLEO 2016 ต้องหล่อเป๊ะทุกองศานะครับโผมม!

หลังจากตรวจอาการ รับยา ชำระเงินเสร็จเรียบร้อย ผมตัดสินใจขับรถตรงกลับมาบ้านเลยเนื่องด้วยไม่รู้จะแวะที่ไหนหรือมีธุระอะไรอื่นต่ออีก...วันนี้บ้านก็เงียบจังวุ้ย หายไปไหนกันหมดวะ?

ผมทิ้งตัวลงที่โซฟานุ่มในห้องรับแขก หยิบมือถือขึ้นมาไถดูข้อความเมนชั่นในทวิตเตอร์ไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งหน้าจอมีแถบสีฟ้าๆโผล่ขึ้นมาแจ้งเตือนว่ามีผู้ที่ผมติดตามอยู่โพสทวิตใหม่...หืม...ไอ้พอร์ช...

‘เมื่อกี้เดินผ่านอะไรส้มๆไม่รู้ แต่อยากกินแซลม่อน’

พรูดดด!!

ผมหลุดพ่นขำออกมาทันทีที่อ่านข้อความของมันจบ ให้ตายเหอะ ไอ้เด็กนี่...วันๆนี่เรียกร้องแต่ของกิน เห็นอะไรก็เหมือนของกินไปหมด แม่งเห็นจีวอนพระแล้วจะอยากแดกพระมั้ยวะ ส้มเหมือนแซลม่อนที่มันชอบเลย ฮ่ะๆๆ

ยังไม่ทันที่รอยยิ้มจะจางหายไปจากใบหน้าผม ข้อความทวิตเตอร์จากคนๆเดิมก็เด้งขึ้นมาอีกครั้ง

‘เห้ย พูดปุ๊ปท้องร้องปั๊ปเลยอ่ะ สายตรงมาก จากสมองลงท้อง5555’

ไอ้หมูเอ้ยย ผมยิ้มพร้อมกับส่ายหัว ก่อนที่นิ้วมือจะเลื่อนไปกดกล่องข้อความส่วนตัว เพื่อพิมพ์ข้อความถึงรุ่นน้องต่างมหาลัยที่หลังๆเราชักจะสนิทกันมากขึ้นทุกที

 [อยู่ไหนวะ]

[เดินเล่นในห้าง... พี่มีไรอ่ะ] 

อีกฝ่ายใช้เวลาไม่นานนักก่อนจะพิมพ์ตอบกลับมา

ห้าง...เออ...อยู่ๆก็เหมือนจะรู้สึกว่าจะต้องไปซื้ออะไรที่ห้างซีกอย่างเลยว่ะ

ผมไม่ได้ตอบกลับมันอะไรไปอีก รีบลุกขึ้นหยิบเสื้อแจ็คเก็ตตัวเก่งสวมเข้าลวกๆ ก่อนจะคว้ากุญแจรถแล้วขับออกไปยังสถานที่เป้าหมายที่เพิ่งรู้สึกว่าอยากไปเมื่อกี้นี้ทันที

ผมใช้เวลาไม่นานนักก็ขับรถมาถึงที่หมาย ก่อนที่จะนึกออกว่าจะต้องซื้ออะไรที่ห้างแห่งนี้ ผมกลับเปิดเข้าแอฟสีเขียวยอดฮิตแล้วส่งทักไปหาอีกคน

*ดรึ้ง*

[มึงกินข้าวรึยัง]

ไม่รู้ยังไง แค่เห็นรูปโพรไฟล์ของมันแล้วก็อยากกินข้าวขึ้นมาซะอย่างนั้น

[ยางงงง ไส้จะขาดละเนี่ย เพื่อนมันเลือกร้านกันไม่ได้ซะที]

อีกฝ่ายตอบกลับมา แถมยังส่งสติ๊กเกอร์ทำท่ากุมท้องกิ่วจะตายแหล่มิตายแหล่มาให้ผมด้วย

[มากับเพื่อนหรอ]

[คับ]

[ตอนนี้กูก็อยู่ห้าง]

[ชนะได้เงินมา กูว่าจะกินอะไรอร่อยๆฉลองซะหน่อย]

ผมส่งข้อความไปแหย่มันเล่น ลองดูว่าปฏิกิริยามันจะเป็นยังไง ซึ่งมันก็ไม่ต่างจากที่ผมคิดนัก ไอ้พอร์ชส่งตอบกลับผมมาแทบจะในทันที

[พี่เกรท!! อยู่ไหนนนนน]

[ว่าจะไปร้าน....]

[พี่รอนั่นเลย อย่าไปไหนนะ ห้ามดุกดิกเลยนะ]

ไอ้ห่านี่เวอร์จริงๆ...รีบๆมาเหอะ!

เจ้าของร่างสูงโปร่งวิ่งแท่ดๆมาทางผม หัวเหอยุ่งไปหมด แต่ที่เด่นที่สุดเห็นจะเป็นแก้มขาวๆนั่นที่ขึ้นสีแดงฝาดเพราะออกแรงวิ่งมาเมื่อซักครู่...เห็นสภาพมันแล้ว มือของผมก็ยกขึ้นขยี้ผมไอ้เด็กที่มายืนหอบอยู่ข้างหน้าอย่างอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้

“หอบเป็นหมาเลยนะมึง” พอร์ชเงยหน้าขึ้นมาให้ผมเห็นเต็มๆตาเป็นครั้งแรก ก่อนจะยิ้มยิงฟันจนตาหยี๋ให้ผมแทน แก้มเกิ้มนี่ตึงไปหมด...เหี้ยแม่ง มันน่ารักขึ้นอีกแล้วป่าววะ?

“แล้วมึงมาคนเดียว?” ผมสลัดความคิดเมื่อครู่ออกก่อนถามเมื่อเห็นว่าไม่มีกลุ่มคนที่น่าจะอยู่กับมันมาด้วย

“แฮ่~~ถ้าน้องเอาเพื่อนมา น้องก็อดกินฟรีสิคร้าบบบบ” ไอ้คนตัวเล็กกว่าทำยิ้มแป้นเล้นใส่ผม ไม่วายเกาะแขนแล้วลากผมเข้าไปในร้านอย่างแนบเนียน

“เดี๋ยว ใครบอกจะเลี้ยงมึง” ถึงปากผมจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ตอนนี้เราทั้งคู่กลับนั่งลงที่โต๊ะค่อนข้างส่วนตัวมุมหนึ่ง แถมยังรับเมนูจากพนักงานมาเรียบร้อย

“เห้ย พี่เกรทททท สัญญาแล้วไงว่าชนะต้องเลี้ยงน้องอะ”

“กูไปสัญญาตอนไหน มัดมือชกชิบหาย”

“ไม่รู้แหละ ที่พี่ชนะเพราะ 3 โหวตของผมแน่ๆ พี่ต้องเลี้ยงมื้อนี้” ไอ้ตัวเล็กทำแก้มป่อง ปากบู้ขึ้นอย่างน่าหมั่นไส้ เห็นหน้าแบบนี้ ผมจะไปทำอะไรได้ล่ะครับ นอกจากยื่นเมนูให้มันสั่งตามใจชอบ

“ไอ้น้องเวร...”

อาหารละลานตาถูกวางลงบนโต๊ะ มื้อนี้ก็เดาไม่อยากหรอกครับ แซลม่อนโรล ซูชิแซลม่อน แซลม่อนซาชิมิ และก็อีกสารพัดฟิวชั่นแซลม่อนที่ผมกับมันสั่งมา อย่าว่าแต่มันหิวเลยครับ ผมเองก็หิวไม่แพ้กัน

“อ้ามมมม” ไอ้พอร์ชคีบซูชิหน้าแซลม่อนคำเบ้อเร่อ อ้าปากกว้างทำเสียงประกอบการกินไปด้วยอีกต่างหาก ก่อนจะยัดเข้าปากไปคำโต

*แชะ*

ชอตแบบนี้ผมไม่พลาดหรอกครับ ฮ่าๆๆๆ

“ไอ้เหี้ย หน้ามึงตลกชิบหาย”

“เอ้ยยไอ้อี้เอ้ดดด อ่ายไออ” แก้มขาวที่ตอนนี้ตุ่ยไปด้วยข้าวเต็มปากร้องออกมาไม่เป็นภาษา ทั้งยังริอาจเอื้อมมือมาจะแย่งโทรศัพท์ในมือผมเพื่อไปดูรูปที่โดนถ่ายไปเมื่อซักครู่ แต่เรื่องอะไรผมจะยอมล่ะ เก็บเอาไปแบล็คเมล์มันทีหลังสิครับงานนี้ ฮ่าๆๆ

ไอ้เด็กน้อยมันทำหน้างอนิดหน่อยหลังจากไม่สามารถแย่งได้สำเร็จ แต่คนอย่างมันสนใจอะไรนานที่ไหน แย่งไม่ได้ก็ส่ายหัวแล้วหันไปจัดการกับอาหารจานถัดไปแบบไม่สนใจใยดีผมอีก

ก่อนที่สภาพโต๊ะจะดูไม่ได้ ผมเอื้อมมือไปจับหัวมันให้หันไปหากล้องที่ผมยื่นมืออีกข้างรอเอาไว้กลางอากาศ

“อะ ยิ้มนะมึง”

*แชะ*

ผมยิ้มมุมปาก แต่ไอ้พอร์ชยังคงตั้งตัวไม่ทัน ตะเกียบแม่งยังคาปากอยู่เลยครับ มันเลยโวยวายให้ถ่ายกันอีกรูป

ครั้งนี้มันยกถาดแซลม่อนซาชิมิที่ดูน่ากินโคดๆมาไว้ใกล้ๆหน้าแล้วยิ้มเต็มแรงแบบที่เป็นเอกลักษณ์ของมัน จนผมอดยิ้มกว้างตามไม่ได้

*แชะ*

ผมก้มหน้าก้มตาอยู่กับมือถืออีกซักพัก จนคนฝั่งตรงข้ามชะโงกหัวมาดูด้วยความสนใจ

“ทำไรอ่ะพี่” พอร์ชถามทั้งๆที่ยังคงเคี้ยวเนื้อนุ่มๆของแซลม่อนไปด้วย

“ลงรูป” พูดจบผมก็กดปิดมือถือแล้วหันมาหยิบแซลม่อนโรลชิ้นที่ดุท่าทางน่ากินเข้าปากทันที

“อ้าาาา ชิ้นนั้นผมจ้องอยู่เลย” 

“อ่อนแอก็แพ้ไปไอ้น้อง ฮ่าๆๆ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Sapol Assawamunkong @grtsp Update IG

รูปคู่ที่เพิ่งกดถ่ายเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาถูกอัพลงไอจี 

อัพลงวันนี้...14 กุมภาพันธ์...วันที่ผมไม่ได้คิดว่ามันสำคัญอะไร

ก็แค่อีกวันนึงที่มีความสุขดี…

สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับทุกคน :) @pporschep

จบ.

#ตอนแรกลงในทวิตเลยเอามาลงที่นี่ด้วยไหนๆก็แต่งละ55555

#ตอนนี้อินมากกกหวีดมากกกกพี่เกรทน้องพอร์ชชุ่มฉ่ำหัวใจเหลือเกินนน

#มาสครีมกันในทวิตเตอร์แทค #เกรทพพอร์ช กันนะคะ5555