คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : สงครามครั้งที่ 1 (รีไรท์แล้ว)
อนที่ 29 – สรามรั้ที่ 1
หลัทราบเรื่อทั้หม ภาิ็พยายามใ้โทริสื่อสารับนุพล แ่ฝ่ายนุพลปิสัาเสีย ทำเอาเาไม่สบายใอย่ามา
“ทำไีละรับ? หลวพี่” เาหันไปหาหลวพี่าล ึ่ยืนอยู่้าๆ “ผมิ่อเาไม่ไ้เลย”
“ป่านนี้ โยมพลหนีไปบานที่ไหนสัแห่แล้วล่ะ” หลวพี่าลบอ “ที่ทำไ้อนนี้ือรีบบอหัวหน้าอพวโยมเถอะ”
“นั่นสิรับ” ภาิเห็น้วย แล้ว็เินออไป ทิ้ให้หลวพี่าลอยู่นเียว หลวพี่าลไม่สบายใ เพราะไม่อยาให้เหุาร์แบบนี้เิึ้นเลย ส่วนภาิเอ็ไม่สบายใเ่นันที่้อมาามับลูน้ออนเอ แ่อย่าไร็าม เา็้อทำ เพราะะเิสรามไม่ไ้เ็า
“ที่วิภาเยว่า...” เานึถึำพู่อนายอวิภา ที่บอว่าะเิสราม หรือะเป็นเรื่อนี้?
“ไม่ไ้ารละ” เาเินไปยัห้ออราเนทร์ เาะประูสามรั้ แล้ว็มีเสียอบลับมา
“เ้ามาไ้”
“สวัสีรับ” ภาิเปิประูเ้ามา “ผมมีเรื่อสำั้อบอ”
“ว่าไนะ ทหาร?”
ราเนทร์หันมาถามภาิอย่าสสัย ภาิรายานเรื่อทั้หมให้เาฟั
“ะบอว่านุพลเป็นน่อเรื่อหรือ?”
“รับ” ภาิรับ “หลวพี่าลเป็นนไ้ยินับหูว่านุพละเปิสรามับมนุษย์”
“ั้นเรื่อระเบิทั้หม” ราเนทร์ุมมับ “้นเหุทั้หมมาานุพลเอหรือ?”
“ือว่า...” ภาิะพู แ่ราเนทร์ัึ้น่อน
“ไปับผม” ราเนทร์ว่า “เรา้อบอเรื่อนี้ใหุ้สมภพรู้”
“รับๆ” ภาิรับำแล้ว็เินออาอาารพร้อมับราเนทร์
ราเนทร์และนุพลมาถึที่ทำานอสมภพ แ่บัเอิเอิิมน์เ้าเสีย่อน
“อ้าว มีอะไรันหรือรับ?” ิิมน์ถามเมื่อเห็นทั้สอ
“พอีเลย ุิิมน์” ราเนทร์โอบหลัิิมน์ “ผมมีเรื่อ้อุยับท่านนาย”
“ุสมภพน่ะหรือ?” ิิมน์ถาม “มีเรื่ออะไรรับ?”
ราเนทร์ไม่อบอะไรแ่พาิิมน์และภาิเ้าไปในห้อทำานอสมภพ พอเาเาะประู สมภพ็เอ่ยึ้นมา
“เ้ามาไ้รับ”
สามเอเลี่ยนเินเ้ามาในห้อ สมภพหันมาเห็นิิมน์็หลบสายา ิิมน์เห็นันั้น็เสียในิหน่อย
“ผมมีเรื่อะมาบอ...” ราเนทร์เล่าทุสิ่ทุอย่าให้สมภพฟั ิิมน์ไ้ยิน็ใพอๆ ับสมภพ
“แล้วะทำยัไ?” สมภพถาม ยมือแะมับ
“เราะามับเาให้ไ้” ราเนทร์ให้ำมั่น “เราะนำัวนผิมาลโทษ”
สมภพวปาาในมือพัหนึ่ ่อนะบอ
“ผมะิ่อระทรวลาโหม” เาว่า “ผมะเรียมรับมือไว้่อน”
“อบุมารับที่ไว้ใ” ราเนทร์ยมือไหว้ “ผมะามับให้ไ้”
หลัาเสร็สิ้นารสนทนา ิิมน์ ราเนทร์ และภาิ็ออมาาห้อนาย
“ลูน้ออผมิ่อมา” ภาิพู “เาบอว่ายานรบับอาวุธ รวมถึพวพ้ออนุพลหายไปหม”
“็แสว่าใ่ริๆ” ิิมน์ุมมับ “ทำไม? ุนุพลไม่ใ่นแบบนี้นี่”
“อะไรผลัันเานะ?” ภาิสสัยแล้ว็ปวศีรษะ “เอาเถอะ เรา้อรีบามหาเาให้เอ”
“นุพล้อาระเปิสราม” ราเนทร์ว่า “อืม... แล้วเาะ่อที่ไหนล่ะ?”
ที่ถนนราำเนิน บริเวอนุสาวรีย์ประาธิปไย มีผู้นำนวนมาที่ออมา่อ้านารระทำอมนุษย์่าาวเนือแน่นไปหม มีผู้นำอยประาศเสียปลุในที่มาเ้าร่วม
ในะนั้นเอ นุพล็แอบมอามุมึ เาเฝ้ามอบรราผู้นอย่าพอใ
“ทีนี้ล่ะ” เาว่าับัวเอ “็ไ้เวลาแ้แ้นแล้ว”
บรรายานบินและอาวุธที่ถูโมยมา็ถูเ็บอยู่ในอาารอย่าเป็นวามลับ และลูน้ออเา็ยับานอยู่ที่อาารโยที่ไม่มีใรรู้ เมื่อถึเวลา ยานบินะบินออาอาาร และเ้าโมีมนุษย์
“อยูเถอะ ไอ้พวมนุษย์” เาว่าับัวเอ
“รับ ฝา้วยนะรับ” สมภพวาโทรศัพท์ล หลัาุยับรัมนรีระทรวลาโหม เรื่อารเรียมพร้อมออทัพอาาศไทย
“ะมีเรื่อเิึ้นริๆ หรือ?” เาพูอย่าไม่สบายใ ในใ็หวัว่าอย่าไ้มีเรื่ออะไรเลวร้ายเิึ้นเลย
เมื่อถึเวลา นุพล็ใ้โทริสื่อสารับลูน้อ
“เปิาโมีไ้”
ทันทีที่สั่เสร็ ลูน้ออนุพล็ิเรื่อ และบินออาอาารทันที ท่ามลาวามใอพวเอเลี่ยนที่ไม่รู้เรื่ออะไร ยานบินำนวน 10 ลำเลื่อนที่ออาอาาร รไปยัถนนราำเนิน บริเวที่มีผู้นมามายประท้ว
“่าพวมันให้หม”
นุพลสั่ ยานบินบินผ่านฟ้าอย่ารวเร็วนมาถึถนน บรราผู้นเห็นยานบิน็พาันื่นระหน
“ยิ!”
ระสุนที่เป็นลำแสสีาวถูยิออายาน และเมื่อระทบพื้น็เิระเบิเป็นเปลวเพลิ ผู้นที่มาประท้วพาันวิ่หนีาย ยาน่าาวไล่ยินไม่เว้น เิระเบิและไฟลุไหม้ไปทั่ว รถยน์ที่แล่นอยู่บนถนนเสียหลันันและพลิว่ำ นหลายนระัระายไปทั่ว เิวามโลาหลึ้น
“ฮ่าๆๆๆ!!!” นุพลหัวเราะะเฝ้ามอวามปั่นป่วน เาเินออมายัถนน มียานบินเล็ๆ ลำหนึ่ลมาอ้าหน้า
“ยานอหัวหน้ารับ” ลูน้ออเารายาน นุพลหัวเราะ
“อบใ” เาพู “ให้ันไ้่าพวมนุษย์้วยัวเอเถอะ”
สมภพเินเ้ามาในห้อที่เ็มไป้วยผู้น ทั้ราเนทร์ ิิมน์็ยัอยู่ ทุนมีสีหน้าเร่เรีย
“ุบอว่าเิารโมีที่ไหนนะ?” สมภพถาม เ้าหน้าที่นหนึ่เินไปเปิโทรทัศน์ ภาพนั่าวสาวปราึ้น เบื้อหลัอเธอเป็นเปลวไฟร้อนแร
“่ะ อนนี้นะะ! รายานสาถนนราำเนิน เิเหุยาน่าาวว่าสิบลำโมีมนุษย์่ะ! ล้อเห็นไหม? อนนี้มีแ่ไฟลุท่วม บรรารถับเพลิพาันออมา...”
“ถนนราำเนิน?” สมภพยมือุมปา ทุนในห้อ่าัวล
“เป็นารู่โมที่เลวร้ายมา อนนี้้านหลัิันมีแ่นวิ่หนีาย เิอุบัิเหุรถนันอย่ารุนแร นี่ือสราม่ะ ารประาศสรามอมนุษย์่าาวอย่าริๆ”
ภาพับไปทันที ไม่มีใรรู้ะารรมอนั่าวสาว ทุนหันมามอันอย่าเร่เรีย
“ิ่ออทัพอาาศ” นายสั่ในที่สุ
ยาน่าาวยัสร้าวามเสียหายให้สถานที่ อนนี้ถนนที่สวยามลับมีแ่ไฟและวัน รถยน์และรถเมล์อระเะระะามถนน ผู้นมามายบาเ็บและเสียีวิ นอนอับพื้น ะที่สถานาร์ยัไม่ปลอภัย
ลำแสหนึ่ยิเ้าใส่อนุสาวรีย์นโ่นลมา ผู้นพาันหวีร้ออย่าใ นุพลที่นั่อยู่ในยานบินมอทุอย่าอย่าพอใ
“ยัๆ” เาหัวเราะ “้อเสียหายมาว่านี้”
เายิลำแสออไป พอถูร่าอมนุษย์็เิระเบิเป็นผุยผ รถอำรวแล่นออมาและพยายามใ้ปืนยิยาน่าาว แ่แล้ว็ถูยิสวนลับ้วยลำแสนรถำรวระเบิ ร่าอำรวหลายนลุเป็นไฟและนอนอับพื้น หมลมหายใ
“ไม่มีใร่อ้านเราไ้หรอ” นุพลยิ้มเยาะ แ่แล้ว็มีระสุนยิเียเ้าใส่ยานอเา นุพลสบถออมาและหันไปมอ้านหลั
“ใรวะ?” เาพยายามมอ แล้ว็เห็นยาน่าาวแบบเียวันไล่ามหลัมา
“ยานอใร?” นุพลถามัวเอ แ่แล้ว็มีเสียัในหัว
นุพล เลิล้มเถอะ
“หัวหน้า!” นุพลใเมื่อไ้ยินเสียภาิ นที่ยิใส่เาือภาินั่นเอ ปิถ้าเป็นภาิ็ยิถูเป้าไปแล้ว แสว่าเาั้ใให้ยิไม่โน
“ภาิรู้แล้ว” เาุมมับ “แ่เราถอยไม่ไ้แล้ว”
ฝ่ายภาิเอ็ไม่ไ้อยายินุพล เารีบับยานามมา และในอนนั้นเอ็มีเรื่อบินรบออทัพอาาศสวนึ้นมาและยิระสุนใส่นุพล
“เี๋ยว!” ภาิพยายามะบอให้หยุแ่ทำไม่ไ้ ยานอเาออรบพร้อมับออทัพอาาศ บนท้อฟ้าเหนือถนนราำเนินเิวามวุ่นวาย มีทั้ยานบินและเรื่อบินรบบินับวัไว่
“ายะ ไอ้เอเลี่ยน!” ทหารออทัพอาาศยิระสุนเ้าใส่ยาน่าาวนระเบิเป็นไฟ ฝ่ายนุพลพอเห็นว่าลูน้ออัวเอโนสัหาร็โรธมา
“ิะสู้หรือ? ไ้!” นุพลยิลำแสใส่เรื่อบินรบนระเบิ ภาิรีบบินมานาบ้ายานบินอนุพลและใ้โทริสื่อสารอี
พอแ่นี้ พอไ้แล้ว อย่าถลำลึไปมาว่านี้เลย
นุพลไ้ฟั็หลับาล เาสื่อสารลับไป
ผมถอยไม่ไ้แล้วรับ
ภาิถอนหายใ ่อนะสื่อสารอบ
่วยไม่ไ้
ภาิะยิระสุนใส่นุพล แ่ในะที่ะ ็มีเรื่อบินออทัพอาาศยิระสุนใส่นุพลเสีย่อน ยานอนุพลระเบิลุเป็นไฟ นุพลร้ออย่าเ็บปวเมื่อไฟเผา้นแนอเา ยานอเาเสียหลัพุ่ลพื้นแ่ไม่เิระเบิเพียแ่ไฟลุท่วม ภาิใมาเมื่อเห็นเหุาร์นั้น เารีบนำยานลอ และออมาาเรื่อเพื่อมาูอาารอลูน้อ
“นุพล! นุพล!” ภาิรีบเ้าไปูาอยาน เาใ้พลัอัวเอเปลี่ยนแนเป็นเหล็ เพื่อะไ้ไม่ถูไฟเผามือนั่นเอ เายประูยานึ้นแล้ว็เห็นนุพลสลบอยู่้านใน มีแผลเลือไหลท่วม
“รอ่อนนะ” ภาิพยายามยัวนุพลออมาแล้วลาให้ห่าายาน นุพลมีบาแผลรร์หลายุ เารีบใ้โทริิ่อาทันที
“ว่าไนะ?” าทีู่่าวอยู่ที่โรพยาบาลเอ่ยึ้นเมื่อภาิโทริสื่อสาร “ับนุพลไ้แล้ว? เาือนทำหรอหรือ?”
“ไ้่ะ” ารับปา “าะ่วยเอ”
ภาิรีบนำนุพลที่บาเ็บยึ้นยานอัวเอเพื่อะให้ารัษาบาแผล บนถนนยัมีารสู้รบนิหน่อย ูเหมือนฝ่ายเอเลี่ยนะเป็นสู้ไม่ไหว เพราะเรื่อบินออทัพมีมาว่า 40 ลำ และในที่สุ สราม็หยุ โยที่เอเลี่ยนเป็นฝ่ายแพ้
ความคิดเห็น