คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 7 ยอมให้แค่เธอ (4)
“ทำ่าส์ยึอำนาัน
นันแพ้หมท่า มาให้ันเอาืนะีๆ!”
“แ้! พริ้มอโทษ่ะ อนนั้นพริ้มโมโหนหน้ามือะ”
ยัยลูแมวาแป๋วแ้ัวเสียอ่อย ถึแม้มันะผสมปนเปไปับำสอนสุแ่บอพี่สาว้วย
แ่หลัๆ แล้ว วาม่าส์อเธอ็เิาแรโทสะเสียส่วนให่
“ที่สำั
พริ้ม็...หวพี่ฮออพริ้ม้วย”
หฤทธิ์ะั้า
โนมนร์ปะเหลาะอยัยลูแมวำราบวามโหไ้อีแล้ว
“พริ้มมีสิทธิ์หวพี่ฮอไหมะ”
“็...”
ายหนุ่มอึอั เินนหูแ มอสบานบนเีย ่อนะเินึ้นไป้าเธอ “มี
ันให้เธอหวไ้”
พอเาอนุา
พริ้มเพรา็ยิ้มร่า เอนหัวบแนเา ปะเหลาะ่อ
“พี่ฮอา...ถ้า่อไปพริ้มเผลอโมโหอย่าวันนี้อี พี่ฮออย่าโรธพริ้มเลยนะ้า”
“อืม
ไม่โรธ็ไ้” หฤทธิ์อบรับอย่าว่า่าย ้อนเนื้อ้า้ายหลอมละลายไปับำอร้อนั่นเรียบร้อยแล้ว
“ริๆ ัน็ลอทบทวนูแล้ว ไม่ว่ายัไ
ัน็้อ...ยอม”
“ยอม?” ยัยาแป๋วทวนำ ผละออาแนเา
เยหน้ามอวหน้าหล่อเหลา “หมายวามว่า เวลาที่พริ้มโรธ พี่ฮอะไม่ว่าอะไร
ะยอมพริ้มเลยเหรอะ”
“อืม
ถ้าไม่อยาให้มันถึุที่เธอ้อเ็บเสื้อผ้าออไป ันเลยว่าะยอมเอ”
หฤทธิ์อธิบายให้เธอเ้าใ บีบแ้มเธออย่ามันเี้ยว
“อนนี้ันะยอมเธอนเียว่อน
แ่่อไปในอนา ้อยอมอีหลายน”
“หลายน?”
“ใ่”
หฤทธิ์ลี่ยิ้มเ้าเล่ห์ “ลูแมวน้อยไ สสัย้อยอมลูแมวน้อยอีหลายน”
“หมายวามว่า...”
พริ้มเพราิามวาาที่เาเอ่ยมา นัยน์าเธอเปล่ประายีใ
“พี่ฮออยามีลูแมวน้อยอีหลายๆ นเลยเหรอะ!”
“อืม
เธออุ้มท้อไหวไหมล่ะ”
พริ้มเพรายิ้มเิน
ย่นมูใส่ แล้ท้าเา “พี่ฮอนั่นแหละ ะทำไหวหรือเปล่า ฮิๆ”
หฤทธิ์หัวเราะหึ
รวบสาวเ้ามาอ แล้วผลัให้เธอนอนราบบนเีย ส่วนัวเอ็่อยๆ ทาบทับอยู่้านบน
เหลือบมอเ้าสอ้อนอย่ามีุมุ่หมาย สบาออนุาเ้าอมัน
พอเห็นว่าเธอไม่ไ้่อ้าน ็้มหน้าไปหา ุบวามนุ่มนิ่มนามหึมาที่โนบรา
มีเพียเสื้อนอนแบบระุมวาั้นเท่านั้น
“พริ้ม”
“ะ”
พริ้มเพราอบรับนที่ยัมีวามสุอยู่ับอเธอ
่อนะ้อเลิิ้วเอะใ เมื่อเาเยหน้ามอ้วยสายาที่...หวานล้ำผิปิ
“ถ้า...อะไรๆ
ัเนแล้ว เรา...แ่านันไหม”
“หือ!” เธออุทานใ “แ่านเหรอะ
พี่ฮออยาแ่านับพริ้มเหรอ!”
“อืม”
ำอบรับอเาทำพริ้มเพราึ้ในสะอื้นฮั
ยิ้มทั้น้ำา วามมั่นใที่ถูทำลายลเพราะวาาเหน็บแนมออมวั
ถูเาปลอบประโลมนมันฟื้นึ้นมาใหม่อีรา
ึ่อะไรๆ
ที่เาเอ่ยมา พริ้มเพรา็แน่ใว่า...มันือวามรู้สึระหว่าัน
“นอาันะทบทวนไ้ว่าันวระยอมเธอ
ันยัทบทวนเรื่อระหว่าเรา้วย แ่...ันอยัไม่สรุปอะไรๆ ในอนนี้
ันอยาให้ทุอย่า่อยๆ เผยามเวลาอมัน เธอเ้าใันนะ”
หฤทธิ์ผละออห่าเธอเล็น้อย
เพื่อที่ะยมือมาเ็น้ำาให้เธอไ้อย่าถนัถนี่ ่อนะ้อหน้าื่น
เมื่อถูสาวเ้าโน้มอไปหอมแ้มฟอให่
“หอมแ่รั้เียวพอล่ะ”
ายหนุ่มสั่ ยิ้มพราย แลู้่ “ถ้าหอมอี แล้วโนันับเ้าหอล่วหน้าึ้นมา
ไม่รู้้วยนะ”
ทราบแล้ว
แทนที่ะลัว แ่พริ้มเพราลับอยายั่วให้เามันเี้ยวัวเอ เลยหอมอีรั้
“นั่น
ทำัวื้อไม่ฟัันะั้นนะยัยลูแมว”
“็พริ้ม...”
ยัยลูแมวอมยิ้มแ้มปริ เอ่ยอุบอิบอย่าเินั “...อยาโนับเ้าหอแล้วนี่ะ”
“ยัยเ็หื่น!”
ำเรียานที่เาแล้เย้าัน
ทำพริ้มเพราหัวเราะิั ยื่นหน้าไปหอมแ้มเาอีรั้
ไม่รู้เหมือนันว่าเอาวามล้ามาาไหน
รู้แ่ว่าเธออยาแสออึ่วามในใที่มี่อเา ผ่านสัมผัสแสนหวานล้ำ ที่ะไม่ไปทำับผู้ายนใในโลอี
“พอเลยยัยลูแมว
ันเือนเธอแล้วนะ อย่าให้วามั้ใันพัทลายลสิวะ!”
ายหนุ่มพยายามเอ่ยเสียแ็
ปรามเ็าแป๋ว แม้ะมีวามสุับสัมผัสแสนน่ารัาเธอเพียใ
แ่เา็อยาเบรไว้ ้วยลัวว่า...เ้าฮอน้อยะบะแ
“วามั้ใที่พี่ฮอะห้ามใ
ไม่ทำอะไรพริ้มใ่ม้า ะทำไ้ริๆ เหรอ้า...” พริ้มเพราลอยหน้าลอยายียวนหฤทธิ์
่อนะแล้เา โยารทำเป็นะแะระุมุนอน
“ทำอะไรฮะ!” หฤทธิ์โพล่ั ร่ออที่เหลือบเห็น
ทำเาลืนน้ำลายัเอื้อ “อย่าถอนะ!”
พริ้มเพราหน้า๋อย หัวเราะแหะ “อโทษ่ะ พริ้ม็แ่ะล้อ...”
เอ่ยไ้แ่นั้น
เธอ็้อะัวาาไว้ ้วยหฤทธิ์ยื่นนิ้วี้มาแะปาให้หยุเอ่ย
“ที่บอว่าอย่าถอ”
ายหนุ่มยิ้มมุมปา ้มหน้าไปุ๊บที่ปาอิ่มเ็มเบาๆ
่อนะเลื่อนหน้าไประิบ้าหู
“เพราะ...ันะเป็นนถอเอ”
#อร๊ายยยยยยยยย ะถอเอ๊
ความคิดเห็น