คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter 19.๑ :: ความใกล้ชิด
Chapter 19.๑ :: ความใกล้ชิด
8.Talk
ตายห่า!! ตายหง!! ลงโลง!!!! ว๊ากกกกกกกกกกกกกTOT!
พระเจ้า! ใครก็ได้มาเอาผมไปอยู่ด้วยที มันไม่จริงใช่มั้ยT^T โฮๆๆๆๆ มันต้องเป็นภาพหลอนแน่ๆเลย!
พี่โตโน่พาผมมาเอาหนังสือที่หอเพราะผมดันงี่เง่าลืมเอาไปด้วย ตอนนี้เวลาแปดโมงกว่าๆอีกไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องเข้าเรียนแล้ว แต่เห็นทีว่าวันนี้ผมคงได้โดดแน่ๆ เพราะ…
“สวัสดีจ่ะลูก^ ^” เสียงแม่…ใช่ เสียงแม่ T____T!! แม่มา แม่มา พ่อยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างแม่ .. ตาย ตาย ตายTOT
“นั่นพ่อกับแม่นายเหรอ?”พี่โตโน่ก้มลงมากระซิบถามผม ผมได้แต่ส่ายหน้ารัวๆเพราะยังอึ้งกับร่างสองร่างตรงหน้า โอยย~! เอาผมไปขายชายเลนเหอะT T จากสายตาและสีหน้าพ่อกับแม่ทำให้ผมรู้เลยว่า เตรียมตัวงานงอก!
“มามา มาให้พ่อกับแม่กอดหน่อยเร็ว”แม่ว่าพร้อมกางแขนออกหวังจะให้ผมวิ่งเข้าไปกอดเต็มที่ แต่ไม่เอา แบบนี้มันแปลก ทำไมพูดดีจังวะ ปกติแว๊ดๆ เจอกันถามแต่เรื่องเรียนไม่เคยขอลูกกอดสักที โลกแตกแน่ๆครับวันนี้ ทุกคนรีบเก็บข้าวเก็บของแล้วย้ายไปอยู่ดาวอังคารซะนะ T_T
“พ่อกับแม่มาทำไมT^T”ผมเอ่ยถามอย่างหวาดๆ อย่าหาว่าผมเป็นลูกอกตัญญูเลย พ่อกับแม่ไม่รู้สึกเสียใจหรอกที่ผมถามไปแบบนั้น
“ก็…เรามีเรื่องจะคุยกับริท”ถ้าคุยเฉยๆพ่อก็คงไม่ต้องดั้นด้นมาหาผมถึงนี่หรอก T.T
“ระ เรื่องอะไรพ่อ”ผมทิ้งระยะห่างจากพ่อกับแม่พอสมควร กลัวว่าเดินเข้าไปแล้วจะโดนลากไปทำอะไรพิเรนๆ แต่ว่า…พ่อกับแม่ยืนตันทางเข้าห้องผมTOT อีกแป๊บเดียวจะเข้าเรียนแล้วนะ ผมจะเข้าไปเอาหนังสือยังงายยย T^T
“ลูกมาเปิดประตูห้องก่อนดีมั้ย เราจะได้เข้าไปนั่งคุยกันสบายๆ~”พ่อสบายคนเดียวน่ะสิ! ผมอยากกัดลิ้นตายจะขาดใจแล้ว รู้บ้างมั้ยฮะT T
“พ่อก็หลีกสิ”ผมไม่เถียงไม่อะไรทั้งนั้นเพราะรู้ว่ายังไงพ่อกับแม่ก็ต้องหาทางคุยผมให้ได้ ผมก็เลยลากพี่โตโน่ให้เดินมาหยุดอยู่หน้าประตูพร้อมรีบๆไขกุญแจจนประตูเปิดออกผมก็แทบจะเหาะเข้าห้องในทันที
“ว่าแต่ พ่อหนุ่มคนนี้เป็นใครล่ะเนี่ย”แม่ถามพลางเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟา ตามด้วยพ่อที่มานั่งข้างๆแม่ ผมเหล่มองพี่โตโน่เล็กน้อยกะจะให้พี่แกพูดแนะนำตัวเอง แต่ไอ้พี่บ้ามันก็มัวแต่ทำหน้าโง่อยู่ได้ - -
“พี่โตโน่น่ะ รุ่นพี่ริท”ผมจำใจตอบๆออกไปก่อนเดินไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัว พี่โตโน่เดินมายืนข้างๆผมแต่ไม่ยอมนั่งลงทั้งที่มันก็มีเก้าอี้ไว้ให้นั่ง - -
“แหม หล่อจังเลยนะจ๊ะ”
“พอเลยแม่ แม่อายุเป็นสองเท่าของพี่เค้าเลยนะ แล้วจะคุยกับริทเรื่องอะไรอะ”เมื่อเห็นว่าแม่ตัวเองเริ่มส่งสายตาหวานเยิ้มให้พี่โตโน่ ผมก็เลยรีบพูดขัดก่อนที่พี่โตโน่จะโดนแม่ผมข่มขืน ผมเห็นพี่โตโน่แอบนิ้วหน้าเล็กน้อยในขณะที่พ่อเริ่มจะมองแม่ด้วยสายตาอาฆาต
พ่อไม่ต้องมองแบบนั้นก็ได้นะ พี่โตโน่ไม่เอาแม่หรอกครับ = =
“ก็…พ่อกับแม่ว่าจะให้ลูกหมั้น” แม่ว่าไงนะ!?
หมั้น!!!
“หมั้น!? แม่จะบ้าเรอะ! หมั้นแป๊ะอะไร ไม่เอา ไม่หมั้น!!”ผมเด้งตัวลุกจากเก้าอี้พร้อมตะโกนลั่นห้องด้วยเสียงที่ดังมาก พ่อกับแม่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ! นี่มันไม่ใช่นิยายน้ำเน่านะเว้ยที่นางเอกจะโดนจับหมั้น! แล้วมันก็ไม่มีพระเอกที่จะคอยทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้นางเอกคืนมา มันไม่ใช่ละครช่องเจ็ดนะเฟ้ยยย!! พ่อกับแม่กินยาไม่เขย่าขวดรึเปล่าฟระ! ผมสาบานว่าจะรีบเรียนหมอให้จบแล้วกลับมารักษาพ่อกับแม่ให้เป็นปกติ! (อยู่ในโหมดสติแตก - -;;)
“แต่พ่อรับปากเขาไว้แล้วนะลูก”
“แล้วพ่อถามริทรึยังว่าจะหมั้นมั้ย!? คู่หมั้นเป็นใครยังไม่รู้ อยู่ดีๆจะให้หมั้น! สู้ให้ริทไปผ่าศพอาจารย์ตอนนี้ไม่ดีกว่าเรอะ!!!”ผมค้านหัวชนฝาแบบว่ายังไงก็ไม่ยอมแน่ๆ พ่อเริ่มทำหน้าหนักใจ ส่วนแม่ก็เริ่มเลิกคิ้ว …ซวยแล้ว ถ้าแม่องค์ลงผมจะทำยังไงวะเนี่ยT T
“อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองน่า คู่หมั้นเราน่ะสวยจะตายนะ รับรองว่าลูกต้องชอบแน่ๆ”
“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าสวยไม่สวย แต่ริทไม่ได้รักเค้า! จะให้หมั้นได้ยังไง”ผมโวยวายพร้อมคิดหาวิธีที่จะเอามาอ้างเพื่อไม่ให้ตัวเองโดนจับหมั้น ผมรู้ว่ายังไงพ่อกับแม่ก็ต้องบังคับผมให้หมั้นแน่ๆ มีเหตุผลสองข้อที่ผมจะใช้อ้างได้ หนึ่ง.อ้างว่าอยากเรียยนหมอให้จบ แต่เชื่อเลยพ่อกับแม่ต้องบอกว่านั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะการหมั้นใช้เวลาไม่นานก็สามารถกลับมาเรียนต่อได้ สอง.บอกว่าผมมีแฟนแล้ว แต่ปัญหาก็คือ ผม ไม่ มี แฟน น่ะ สิ!
มันไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วไงฟระ!!??
ผมเหลือบมองไปทางพี่โตโน่ที่ยืนทำหน้าเหลอหลาอยู่ด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนพี่โตโน่จะยังงงๆอยู่ก็เลยไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ผมเริ่มวิตกอีกครั้งเพราะมันไม่มีทางไหนที่จะทำให้ผมไม่ต้องหมั้นได้เลย!
ไอ้พี่โตโน่ก็ไม่ช่วยอะไรผมเล้ยยยย!!
…เดี๋ยวนะ! พี่โตโน่!
เอาวะ! ขอใช้วีธีของพวกนางเอกสิ้นคิดหน่อยละกัน
“อีกอย่างนะแม่ ริทมีแฟนแล้ว!”ผมโพล่งออกไปเล่นเอาพ่อกับแม่ตาแทบถลน รวมถึงพี่โตโน่ด้วย ทั้งสามคนจ้องมาที่ผมเหมือนเป็นสิ่งมหัศจรรย์สิ่งที่เก้าของโลก(?) แต่ผมไม่สนอะ ขอเป็นเด็กเลี้ยงแกะหน่อยเถอะ
หมับ!
“เนี่ย แฟนริท!!!”ผมเดินตรงเข้าหาพี่โตโน่ก่อนกอดแขนพี่โตโน่ซะแรง โฮๆๆๆ ผมไม่ได้อยากใช้วิธีนี้นะ แต่มันคิดไม่ออกแล้วนี่หว่า ยอมให้เรื่องนี้เป็นนิยายน้ำเน่าสักหน่อยเพื่อความอยู่รอดแล้วกัน T_T
“แกจะบ้าเรอะ! ไอ้นั่นมันเป็นผู้ชาย แกก็เป็นผู้ชาย อย่ามาตลก!” แว๊กกก! แม่องค์ลง TOT ดูคำที่ใช้เรียกผมกับพี่โตโน่เซ่! แก.. ไอ้นั่น… โฮกกกกกก งานนี้ศพไม่สวยแน่ตรู ToT
“ละ ละ แล้ว ..แล้วไงอะแม่! ก็พวกเรารักกัน ริทรักพี่โตโน่ พี่โตโน่ก็รักริท ใช่มั้ยพี่โตโน่!?”ผมเงยหน้าขึ้นไปจ้องพี่โตโน่สายตาอ้อนวอน ตั้งแต่เข้าห้องมาไอ้บ้านี่ยังไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่ทำหน้างงหน้าโง่อยู่ได้!
“โอ๊ย!”พี่โตโน่ร้องออกมาเพราะผมจงใจเหยียบเท้าใหญ่ๆของเขาอย่างแรง ถ้าเกิดมันบอกว่าผมไม่ได้เป็นแฟนมันนะ …ผมจะจับพี่โตโน่ปล้ำซะ! (หื่น- -;;)
“เรารักกัน ใช่มั้ยฮะพี่โตโน่ ^ ^+”ผมถามเสียงรอดไรฟันพร้อมส่งรอยยิ้มหวานแต่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตให้ พี่โตโน่มองผมแบบแหยๆสลับกับมองพ่อและแม่แบบหวาดๆ
“ชะ ชะ ใช่ครับ เรารักกัน ^ ^;;”พี่โตโน่ตอบพร้อมเลื่อนมือมาโอบเอวผมไว้ …ไม่ต้องเล่นสมบทบาทขนาดนั้นก็ได้ T T ผมคิดนะเว้ย!
“ว่าไงนะ!!! พ่อ! …กลับ! ฉันจะทำให้แกหมั้นให้ได้คอยดู!”แม่ขู่ด้วยความแค้นใจก่อนคว้ามือพ่อเดินปึงปังออกไปจากห้อง ผมถอนหายใจออกมาเบาๆเพราะอย่างน้อยๆก็รอดไปหนึ่งวัน แต่พรุ่งนี้จะรอดมั้ยนั้น…ผมไม่รู้T^T แม่ต้องทำให้ผมหมั้นให้ได้แน่ๆ เจ้แกไม่ยอมอะไรง่ายๆหรอก ยิ่งถ้าเป็นเรื่องนี้ด้วยแล้ว TOT!
“จำไว้นะแม่! ยังไงริทก็ไม่หมั้น!!!!!!!!”ผมตะโกนไล่หลังเป็นการยืนยันในการตัดสินใจของตัวเองอีกครั้ง พอหันมาหาไอ้พี่โตโน่ อยู่ดีๆหน้าผมมันก็ร้อนผาว …เวรล่ะ -////- มันยังไม่เอามือออกจากเอวผมนี่หว่า
“พ่อกับแม่ไปแล้วพี่ แสดงสมบทบาทจริงๆ”ผมทำท่าจะเดินหนี แต่อยู่ดีๆไอ้พี่โตโน่บ้าก็คว้าข้อมือพร้อมกับดึงผมให้เข้าใกล้เขา -///- เฮือก! มันจะเล่นอะไรเนี่ยT T
“เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ?”พี่โตโน่ว่าพลางโน้มใบหน้าลงมาจนจมูกของเราเกือบจะสัมผัสกัน ลมหายใจอุ่นๆรดเข้าที่ใบหน้าของผมอย่างจัง หน้าผมตอนนี้มันต้องแดงมากแน่ๆเลยว่ะ …ผมควรจะดีใจนะที่ถูกพี่โตโน่กับแบบนี้ด้วย แต่คือ…ผมเขินอะ >////<
“แค่เมื่อกี้เท่านั้นแหละน่า”ผมพยายมเบี่ยงตัวออก แต่อ้อมแขนใหญ่นั่นก็ดันโอบผมเอาไว้ไม่ให้ไปไหน พี่โตโน่ไม่พูดอะไรแต่กลับยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จน…ริมฝีปากแทบจะติดกัน
โฮกกกกกก! ต้องเป็นผมไม่ใช่เหรอที่รุกพี่เค้าน่ะ แต่ทำไมตอนนี้มันเป็นแบบนี้วะ!
ผมปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าตัวเองรักพี่โตโน่ โอเค ใช่! ผมรักพี่โตโน่ และก็มีแววว่าพี่โตโน่จะเริ่มชอบผมแล้วเหมือนกัน แต่ในกรณีแบบนี้…มันเหมือนผมเป็นฝ่ายโดนกระทำน่ะสิ… ไม่ได้นะ! ผมอุตส่าห์ใจกล้าหน้าด้านไปหอมแก้มพี่เค้าก่อน ถ้าจะจูบ… ผมต้องชิงจูบก่อนสิ!
จุ๊บ!
คิดแล้วก็ต้องทำ ผิดรีบจุ๊บเร็วๆที่ริมฝีปากพี่โตโน่เบาๆ พี่โตโน่เบิกตากว้างพร้อมกับปล่อยผมจากอ้อมกอด เขายกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเองแบบอึ้งๆพร้อมมองผมแบบตะลึงๆ จะมองแบบนั้นทำไม -////- ผมก็อายนะ! แต่ช่วยไม่ได้นี่ พี่อยากเปิดโอกาสให้ผมเองทำไม ผมประกาศไปแล้วนี่นาว่าจะตามจีบพี่ ผมไม่ยอมให้พี่มาจีบผมหรอก! (หลงตัวเอง? - -)
“นาย…?”พี่โตโน่เอ่ยอ้ำๆอึ้งๆเหมือนคนไม่เต็มบาท แต่ผมไม่สนใจอะไรแล้วครับ รีบเดินไปหยิบเอาหนังสือเรียนมาถือไว้เพราะอีกสิบนาทีเข้าเรียน! ซวยชิบ ถ้าผมเข้าสายยายแก่นั่นต้องฆ่าผมแน่ๆ
“ริทบอกไปแล้วนี่ว่าจะจีบพี่ นั่นมันก็แต่จุ๊บนะฮะ ไม่ใช่จูบ ^ ^ …ไปกันเหอะ ริทจะสายแล้วพี่โตโน่!”ผมรีบลากพี่โตโน่ออกมาจากห้องก่อนล็อคประตูให้เรียบร้อย พี่โตโน่เหมือนจะกลายเป็นหินยืนแน่นิ่งไปซะแล้ว ผมก็เลยต้องจูงมือพี่แกให้เดินตามเพราะถ้าให้พี่โตโน่เดินเองคงไม่ได้ไปไหนแน่ๆ
สักพักเราก็มาถึงที่จอดรถประจำหอ
อ่อ พี่โตโน่มาส่งผมด้วยรถมอไซต์น่ะ
“นี่…นายยั่วฉันเองนะ^ ^”ขณะที่พี่โตโน่กำลังถอยรถนั้น พี่แกก็หันมาพูดกับผมด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่เล่นเอาผมขนลุก …ยั่วเหรอ? ผมไม่ได้ยั่วนะ แค่จุ๊บพี่เขาเฉยๆ แล้วมันจะยิ้มแบบนั้นทำไมเนี่ย? มันหื่น? มันขำ? หรือมันอะไร?
ตกลง…ผมหรือพี่โตโน่กันแน่ที่จะเป็นฝ่ายถูกจีบน่ะ T_____T!
--------------------
2.Talk
เป็นอีกครั้งนึงที่ผมอดไปเล่นสนุกกับพี่เก่ง เหตุผลก็คือผมมีภารกิจต้องพาพี่กันไปข้างนอก พี่เก่งยังขู่ไว้ด้วยว่าถ้าผมทำให้น้องเขาเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียวผมต้องมีอันเป็นไป ซึ่งแน่นอน…ผมไม่ยอมให้พี่กันเป็นอะไรหรอก ก็ผมรักขนาดนั้นนี่นา…
“พี่กัน กินข้าวเสร็จเดี๋ยวผมพาไปข้างนอกนะ”ผมเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ก่อนเดินเข้าไปในห้องครัว พี่กันกำลังนั่นกินข้าวโดยมีเกตยืนดูแลอยู่ข้างๆ พี่กันกินคำใหญ่เหมือนจะรีบมากๆจนแก้มของเขากลมป่อง …น่ารัก
“ไอซ์ไอ่อินอ้าวอ๋อ?”พี่กันถามไม่ได้ศัพท์เพราะข้าวมันไก่ยังอยู่เต็มปาก ผมอมยิ้มน้อยๆพลางเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ใกล้ๆร่างเล็กของพี่กัน อายุสิบเก้าแล้วยังกินเหมือนเด็กๆไปได้ ข้าวก็เลอะแก้ม… ให้ตายสิ ทำไมพี่น่ารักแบบนี้
“ผมกินแล้ว พี่กันไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ รู้นะว่าอยากไปข้างนอก แต่ถ้าเกิดพี่ข้าวติดคอตายขึ้นมา พี่เก่งต้องฆ่าผมแน่ๆ”ผมเอ่ยปนขำขันจนทำให้ร่างเล็กหน้ามุ่ย คงโกรธที่ผมพูดเหมือนแช่งเขาล่ะมั้ง ฮ่าๆ น่ารักชะมัด ..เฮ้อ ผมจะเอายังไงกับหัวที่เต้นรัวอยู่ในตอนนี้ดีนะ
“ผมล้อเล่นน่า …เกต วันนี้ให้คนไปผ่าเฝือกให้พี่เซนด้วยนะ”ผมหันไปสั่งเกตที่ยืนจ้องพี่กันเขม่ง ทำไมเธอมองแบบนั้นเนี่ย? คงไม่ได้คิดไม่ดีกับพี่กันหรอกนะ ..ไม่หรอก เกตอยู่ที่นี่มานานจะตาย คงไม่คิดสั้นคิดไม่ดีไม่ร้ายกับน้องชายพี่เก่งหรอก
“ค่ะ”เธอหันมามองหน้าผม แววตาที่แข็งกร้าวกลับเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที …ชักจะแปลกๆ
“มีอะไรรึเปล่า?”ผมถามเธอออกไปพลางหรี่ตามองแบบไม่ค่อยพอใจนัก เกตส่ายหน้าปฏิเสธก่อนขอตัวไปตามคนมาผ่าเฝือกให้พี่เซน พี่กันเงยหน้าจากจานข้าวที่เหลืออยู่เกือบครึ่งมามองหน้าผมตาแป๋วเหมือนจะถามบางอย่าง
“วันนี้เซนผ่าเฝือกแล้วเหรอ?”ไม่รู้ทำไม… ทำไมผมถึงจับกระแสความห่วงใยได้จากคำถามประโยคนี้นะ …หัวใจ... มันเจ็บอีกแล้ว…
“อืม”ผมจำใจตอบกลับไปเบาๆ พี่กันดูจะดีใจที่พี่เซนได้เอาเฝือกออก ข้าวที่เหลือในจานถูกร่างเล็กเขี่ยๆไว้โดยไม่กินต่อ พี่กันเช็ดปากและน้ำอย่างรวดเร็วแล้วทำท่าจะลุกไปที่ไหนสักแห่ง
“พี่กันจะไปไหนน่ะ? ยังกินข้าวไม่หมดเลยนะ”ผมรั้งพี่เค้าเอาไว้ด้วยคำถามที่ผมเองก็รู้คำตอบอยู่แล้ว พี่กันคงจะไปหาพี่เซน ผมไม่อยากให้พี่กันไป… ถ้าเกิดว่าสิ่งที่ผมคิดเป็นจริงขึ้นมา ผมจะทำยังไงดี???
ถ้าเกิดพี่กันหลงรักพี่เซนขึ้นมา …ผมจะต้องทำยังไง?
“ไปหาเซนไง ไหนๆวันนี้เซนก็ผ่าเฝือกแล้ว เราก็เอาเขาไปข้างนอกด้วยสิ”น้ำเสียงของพี่กันดูตื่นเต้นและดีใจปะปนกันไป นัยน์ตาหวานดูสดใส แต่ผมกำลังเศร้าหมอง…แค่ต้องแอบรักแบบนี้มันก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว แล้วถ้าคนที่ผมรักไปหลงรักใครคนอื่น …ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
“ไม่ได้หรอก …พี่ลืมไปแล้วเหรอว่าเค้าอยู่ในฐานะคนของพี่เก่ง ถ้าเราเอาเค้าไปด้วยแล้วเกิดพี่เซนคิดหนีขึ้นมา พี่เก่งต้องโกรธแน่ๆ”
“…”พี่กันเงียบลงทันที จากดวงตาที่มีแต่ความสุขเมื่อครู่กลับกลายเป็นหมองลงทันใด เขาเสียใจที่ไม่สามารถพาพี่เซนไปด้วยได้… แต่ผมเจ็บที่พี่กันทำหน้าแบบนี้เพราะคนคนนั้น
ผมไม่ได้ตั้งใจจะหวง ผมไม่ได้อยากจะให้พี่กันรักผม ผมไม่เคยคิดจะทำให้พี่กันเป็นของผม ผมแค่อยากให้พี่กันเป็นเหมือนเดิม …เป็นเหมือนก่อนหน้าที่นี้พี่เซนจะเข้ามา
ตั้งแต่พี่เซนโดนจับมา พี่กันเปลี่ยนไป …แววตาหวั่นไหวที่ผมไม่เคยเห็นจากดวงตาหวานคู่นั้นกลับปรากฏขึ้นเมื่อพี่กันอยู่ใกล้พี่เซน ความห่วงใยที่พี่กันไม่เคยมีให้คนใช้คนไหนแต่กลับมีให้พี่เซนอย่างเต็มเปี่ยม พี่กันไม่ใช่คนเอาแต่ใจ..เขาไม่เคยตะโกนหรือคะตอกใส่ผม แต่พี่กันก็ทำ…เพราะต้องการจะช่วยพี่เซน
แต่ขอเถอะ วันนี้ผมมีโอกาสจะใกล้ชิดกับเขา ขอให้ผมอยู่ในสายตาพี่กันบ้าง แค่นิดนึงก็ยังดี…
“อีกอย่าง…พี่เซนเพิ่งเอาเฝือกออก เราไม่ควรเอาเค้าออกไปข้างนอก น่าจะให้พักผ่อนอยู่นี่มากกว่านะ”ผมเอ่ยทั้งรอยยิ้มจางๆ พี่กันมองหน้าผมเหมือนชั่งใจว่าจะเอายังไงดี สักพักเรียวปากบางก็คลี่ยิ้มเบาบางออกมา
“งั้นเราไปกันเถอะ”พี่กันกลับมาจูงมือผมให้เดินตามเขา ผมแอบยิ้มน้อยๆกับตัวเองด้วยความดีใจ อย่างน้อยเค้าก็ยอมไปกับผม แม้ว่าผมจะรู้ว่าพี่กันเป็นห่วงพี่เซนมากก็ตาม
วันนี้ผมเลือกที่จะให้คนตามไปแค่สองคน ผมไม่ต้องการให้ใครมาตามแจเป็นฝูงหรอก ผมมั่นใจว่าผมดูแลพี่กันได้ ผมไม่ปล่อยให้ไอ้สวะหน้าไหนมาทำร้ายพี่กันหรอก ถ้าใครสักคนทำพี่กันมีแผลล่ะก็…ผมจะเอาเลือดหัวมันออกมาเทให้ปลากินซะ
“พี่กันอยากไปไหนครับ?”ผมเอ่ยถามขณะที่พวกเราขึ้นมาบนรถเรียบร้อยแล้ว มีลูกน้องสองคนนั่งอยู่ด้านหน้า ส่วนผมกับพี่กันนั่งคู่กันที่เบาะหลัง ที่ผมถามไปแบบนั้นเพราะตัวผมเองก็ยังไม่ได้คิดว่าจะพาพี่กันไปทีไหนดี ให้เจ้าตัวเลือกสถานที่เองคงดีที่สุด
“แล้วที่ไหนมันน่าไปบ้างอะไอซ์?”พี่กันหันหน้ามาถามผม งานงอกทันที.. นอกจากสวนสนุกแล้วผมก็ไม่รู้จักที่เที่ยวในกรุงเทพเลยสักที่ หรือจะพาไปห้าง? นั่นมันไม่ใช่การเปิดหูเปิดตาสักหน่อย …ไปพิพิธภัณธ์? พี่กันคงไม่อยากเห็นพวกกบ คางคก อึ่งอ่างหรอก ท้องฟ้าจำลองล่ะ? ทำอย่างกับพี่กันไม่เคยเห็นท้องฟ้าเวลากลางคืน
มันไม่เวิร์คสักที่เลยแฮะ - -
“สวนสนุก”สุดท้ายผมก็เลือกเอาอย่างแรกไปเสนอ ดูสิ้นคิด แต่พอดีผมมันก็ไม่ได้ฉลาด ตอบๆมันไปก่อนเถอะ เผื่อพี่กันอยากไป
“สวนสนุก? ไปสวนสนุกก็ได้นะ พี่ยังไม่เคยไปเลย”พี่กันตอบพร้อมรอยยิ้ม แหงล่ะ ถ้าพี่เคยไปก็แปลกแล้ว พี่กันแทบจะไม่ได้ออกจากบ้านไปไหนด้วยซ้ำ โรงเรียนก็ไม่ได้ไปจนตอนนี้พี่กันอายุสิบเก้าก็ยังไม่ได้เข้ามหาลัย มันคือคำสั่งของพี่เก่งล้วนๆ เพราะพี่แกกลัวว่าจะมีไอ้โง่สักตัวมาจับพี่กันไปเป็นตัวต่อรองเกี่ยวกับสงครามระหว่างแก๊งค์ เพราะฉะนั้นการให้พี่กันอยู่แต่ในรั้วบ้านคงเป็นการดีที่สุด
ซึ่งแน่นอน ผมเห็นด้วย
“โอเค งั้นเราไปสวนสนุกกัน”ผมสรุปง่ายๆสั้นๆ ก่อนปล่อยให้ความเงียบเข้าปรกคุมภายในรถ ไม่มีเสียงหวานเจื้อยแจ้วก็พี่กันเพราะร่างเล็กๆนั่นเอาแต่มองออกไปนอกกระจกเพื่อดูสั่งรอบข้าง แววตาเปล่งประกายสดใสเหมือนเด็กๆที่ได้ไปแดนเนรมิต ผมได้แต่มองเขาอยู่ข้างๆ ทั้งที่ผมอยากกอด อยากบอกว่ารัก อยากจะทำกับพี่กันแบบที่คนรักเค้าทำกัน…
…แต่ยังไงผมก็คงได้แค่มองอยู่ตรงนี้สินะ…
“ไอซ์ๆ ไอ้นั่นมันอะไรอะ”พี่กันกวักมือเรียกผมให้เขยิบไปนั่งข้างๆเขา นิ้วชี้เรียวเล็กชี้ออกไปที่นอกกระจกรถ
“ไม้ช็อตยุง” ใช่ พี่กันถามถึงไม้ช็อตยุง ตอนนี้กลายเป็นว่าผมกับพี่กันนั่งติดอยู่ทางด้านขวาของเบาะ คนขับรถขับเอื่อยๆเหมือนอยากจะให้พี่กันเห็นสิ่งภายนอกแบบเต็มๆตา ระหว่างทางไปสนุกพี่กันถามนู้นถามนี่ผมตลอดเวลา รอยยิ้มบนใบหน้าหวานปรากฏขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน ผมได้แต่แอบมองในระยะใกล้ แต่พอพี่กันหันกลับมาถามก็ต้องหุบยิ้มลงเพราะกลัวเป็นพิรุธ สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในอกด้านซ้ายของผมกำลังเต้นแรง… มันกระเพื่อมเร็วและแรงจนผมกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินมัน มันสั่นรัวเหมือนมีกลองชุดอยู่ที่อกของผม
ผมพยายามไม่สนใจรอยยิ้มหวานๆนั่นแต่กลับให้ความสนใจกับสิ่งที่พี่กันถามมากกว่า แต่ไอ้คนขับรถนั่นก็ขับเอื่อยเหลือเกิน จะสั่งให้ขับเร็วขึ้นก็ไม่ได้เพราะพี่กันดูเหมือนจะสนใจทุกอย่างที่เห็น ผมก็ได้แต่ยับยั้งห้ามใจตัวเองไม่ให้มันเต้นแรงไปกว่านี้
“ไอซ์ อีกไกลมั้ยกว่าจะถึง?”
“ก็…พอสมควรครับ”
“งั้นปลุกพี่ด้วยนะ”พี่กันว่าอย่างนั้นก่อนย้ายเอาหัวกลมๆมาพิงไว้ที่ไหล่ผม ผมตกใจจนเกือบจะสะดุ้งที่อยู่ดีๆพี่กันก็มานอนซบไหล่ เห็นสนใจนู้นนี่มาตั้งนาน ไม่คิดว่าจะเหนื่อยง่ายแบบนี้
แค่แป๊บเดียวพี่กันก็นอนหลับไปโดยใช้ไหล่ผมเป็นหมอน ไม่ใช่แค่ศีรษะเท่านั้นที่พิงไหล่ของผมอยู่ แต่ตอนนี้มันรวมไปถึงตัวพี่กันเองด้วย พวกเรานั่งชิดกันจนพี่กันจะเกยขึ้นมานั่งตักผมอยู่รำไร …ให้ตายสิ! แบบนี้มันไม่ดีเลย ผมจะห้ามตัวเองยังไงไหวในเมื่อพวกเราใกล้กันมากขนาดนี้? ผมจะตัดใจได้ยังไงถ้าต้องเห็นพี่กันในมุมน่ารักๆแบบนี้ทุกวัน? ผมคงขาดใจแน่ๆถ้าพี่กันไปทำแบบนี้กับใคร
ผมกำลังจะสติแตก!!!
“เฮ้ย! ขับเร็วๆ เหยียบได้เท่าไหร่เอาให้มิด อีกชั่วโมงนึงไม่ถึงฉันจะเตะพวกแกลงรถซะ”ผมสั่งไอ้คนขับรถเบาๆเพราะกลัวพี่กันตื่น มันตอบรับเสียงแข็งขันจนผมแทบจะเอาตีนยัดปากมันไว้เพราะเล่นตอบเสียงดังทำให้คนข้างตัวขยับตัวน้อยๆ ถ้าไอ้เวรนี่ทำให้พี่กันตื่นผมจะเด้งให้มันไปทำงานในครัวแน่ๆ - -
ทีนี้…ผมก็ต้องเลือกว่าจะนั่งนิ่งๆรอให้ถึงสวนสนุก หรือจะหลับตามพี่กันไปอีกคน
ถ้าเลือกอย่างแรก…ผมต้องใช้ความสามารถในการบังคับร่างกายและจิตใจตัวเองแบบมหาศาลเลยทีเดียว
แต่ถ้าเลือกอย่างสอง…อย่างน้อยๆถ้าผมหลับผมก็ไม่ต้องมานั่งวิตกเกี่ยวกับคนตัวเล็กนี่
โอเค…อันหลังเข้าท่า ผมตัดสินใจเอนศีรษะตัวเองไปเกยบนศีรษะพี่กันพร้อมทั้งตั้งจุดหมายว่าผมจะต้องหลับภายในห้านาที ไม่อย่างนั้นผมเตลิดแน่ๆ ยิ่งมีคนที่ตัวเองรักมานอนทำหน้าน่ารักอยู่ข้างๆแล้วด้วย…
เลิกสนใจพี่กันเถอะ! ผมต้องนอนให้หลับภายในห้านาที!
หนึ่ง…
สอง…
สาม…
อา…ผมพี่กันหอมชะมัด ~ Zzz~
To Be Continue …. Chapter 19.๒ :: ความสุขของคนไร้ค่า [23 max!]
ความคิดเห็น