เด็กประหลาด...ของแม่

เด็กประหลาด...ของแม่

เช้าวันที่อากาศสดใส เสียงนกร้องประสานเสียงแว่วมาแต่ไกล ราวกับกำลังร้องเพลง ต้อนรับรุ่งอรุณแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องๆ หนึ่ง ในห้องนั้น 'แม่' กำลังไกวเปลลายตารางสี ๆ ที่มี ‘เด็กประหลาด’ นั่นนอนหลับอยู่

ทำไมฉันถึงเรียกว่า ‘เด็กประหลาด’น่ะเหรอ?

ก็เด็กคนนั้นตัวเล็กยังกะตุ๊กตาผู้หญิงตัวโปรดที่ฉันกำลังอุ้มอยู่น่ะสิ แต่เขาไม่ได้สวยเหมือนจีจี้ของฉันหรอกนะ เพราะตามตัวมีลายแดง ๆ ยังไงไม่รู้ ไม่เห็นจะน่ารักเหมือนเด็กผมทอง ตาสีฟ้า ที่แม่เอารูปมาติดไว้ข้างฝาเลย ผมยังเป็นสีดำ ๆ มีแค่กระจุกเดียวเอง น่าเกลียด อี๋! ดูสิ ขนาดนอนหลับ ตายังดูโปน ๆ น่ากลัวจัง จมูกก็กระจิ๊ดริ๊ด หายใจออกมั่งหรือเปล่าก็ไม่รู้ ปากยังแบะ ๆ แดง ๆ อีก

ยี้!เห็นทีไรขนลุกทุกทีเลย จะอะไรน่ะเหรอ

ก็เด็กนั่น...ประหลาดจะตายไป แขนกับขาหายไปอย่างละข้าง ไม่เห็นจะเหมือนคนอื่นเลย มองหน้าทีไรก็ยับย่นยู่ยี่ยังกะหมาของบ้านสวย ๆ ตรงหัวมุมโน้น แถมยังมีตั้ง 6 นิ้วแน่ะ แม่ชอบบอกว่า เด็กคนนี้เป็นเด็กที่โชคดีมากเพราะมีนิ้ววิเศษที่เพิ่มขึ้นมาเพื่อช่วยหยิบของ ชิ!ไม่เอาด้วยหรอก ฉันขอเป็นคนแบบนี้ดีกว่า อีกอย่างเวลาที่ของเหลว ๆ สีเหลือง ๆ ออกมาจากก้นน่ะ มันทั้งเหม็นและสกปรก เพราะยังงี้ไงฉันถึงยิ่งไม่ชอบ

ปกติฉันจะไม่ร้องไห้โยเยกับแม่หรอกนะ แต่นี่! ทำไมแม่ต้องให้ฉันเอาไอ้นุ่ม ๆ สีขาว ๆ นั่นไปชุบน้ำแล้วเช็ดก้นให้เด็กประหลาดนั่นด้วย ฉันเกลียด ขยะแขยงจะตายไป แต่ถึงจะส่ายหน้ายังไง แม่ก็ยังจับมือฉันทำจนได้

‘แม่...ปล่อย ๆ ม่ายเอา แดงม่ายทำ ๆ ...’

ฉันเคยพูดกับแม่ยังงี้ แต่แม่ตอบยังไงรู้มั้ย?

‘แดง...อีกหน่อยแม่จะแก่เหมือนยายที่อยู่ข้างบ้าน ผิวจะเหี่ยวย่นเหมือนกัน ตาก็ฝ้าฟางมองไม่ค่อยเห็น หูก็จะได้ยินไม่ชัด เมื่อถึงเวลานั้น แม่จะไม่มีแรงพอที่จะทำกับข้าวอร่อย ๆ ให้แดงกินได้อีก หรือถ้าแม่ตาย...ต่อไปแดงก็ต้องเป็นคนทำแทนแม่ทุกอย่าง โดยเฉพาะการเลี้ยงดูเด็กคนนี้นะลูก’ 

ทำไมแม่ชอบพูดแบบนี้ทุกที?

ฉันก็ยังเห็นแม่ทำอะไรเองได้หมด ผิวแม่ก็ยังตึง ๆ ไม่ได้เหี่ยวเหมือนยายข้างบ้านซักหน่อย ฉันไม่เชื่อหรอก แม่ต้องแกล้งหลอกฉันแน่ ๆ เหมือนอย่างตอนนั้นไง...ที่แม่บอกไม่ให้ฉันเข้าไปใกล้พวกผู้ชายที่มาทำงานสร้างวัดแถวบ้าน เดี๋ยวเขาจะรังแกเอา อือ...ฉันไม่เห็นว่าจะเป็นยังงั้นเลย

พวกเขาใจดีกันจะตาย ยังชวนกันมาหาฉันตอนที่แม่ออกไปทำงานแล้วปิดประตูขังฉันไว้บนบ้าน พวกเขาเห็นฉันอยู่คนเดียวเลยสงสาร พากันปีนต้นไม้ข้าง ๆ ขึ้นมาทางหน้าต่าง แล้วให้ขนมฉันกินตั้งหลายอย่าง ถ้าฉันยอมเล่นเกม ‘ทำลูก’ ด้วย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า มันเป็นยังไง ครั้งแรกที่เล่น ฉันเจ็บมากเลยเหมือนตอนโดนมีดบาดแน่ะ แต่พวกเขาบอกว่า ถ้าไม่ยอมเล่นด้วย...ต่อไปพวกเขาจะไม่ซื้อขนมและให้เล่นตุ๊กตาสวย ๆ แถมยังบอกอีกว่า เกมนี้...คนสวยเท่านั้นที่จะเล่นได้ คนสวยเหรอ? โอ้โห! ฉันเป็นคนสวยด้วยแหละ   

พวกเขาห้ามไม่ให้ฉันบอกแม่เด็ดขาด เพราะถ้าแม่รู้ พวกเขาจะมาเล่นเกมกับฉันไม่ได้อีก ฉันยอมทำตามทุกอย่าง ก็ฉันอยากกินขนมอร่อย ๆ แล้วก็เล่นกับตุ๊กตาสวย ๆ อีกนี่นา ถึงแม้พวกเขาจะเอากลับไปด้วยหลังเล่นเกมเสร็จทุกครั้ง  

          เอ...ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่าทำไมแม่ต้องร้องไห้มากมายขนาดนั้น ฉันผิดมากหรือไงที่เล่นเกม ‘ทำลูก’?


.......................................................................................