[Fic Got7] Available @MarkBam #นบพกด is back!

ลำดับตอนที่ #6 : 〖Special〗✧ 妈妈♡

 

 

 

 

ps. เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นก่อนที่แบมจะย้ายเข้ามาในคอนโดนะคะ

 

 

 

ผมไม่เคยพูดว่ารักแม่เลยสักครั้ง...

 

 

 

8 August 2014

 

 

 

"วันแม่ไปเที่ยวไหน" ยูคยอมวิ่งเข้ามากอดคอผมแล้วถามด้วยน้ำเสียงร่าเริงจนน่าหมั่นไส้

 

 

 

"ปกติมึงเคยเห็นกูไปไหนช่วงวันแบบนี้ปะละ" ผมหันกลับไปค้อนมันยิ้มๆ

 

 

 

"แม่ไม่ว่างหรอวะ"

 

 

 

"ก็ส่วนนึง แต่ป๊าอยู่ต่างประเทศด้วยไง เขาไม่ว่าง ม๊าอยากให้ป๊าไปด้วย ม๊าบอกไม่มีป๊าแล้วไม่อยากไปไหน"

 

 

 

"กูเห็นมึงพูดประโยคนี้ตั้งแต่อนุบาลยันตอนนี้ม.5 แล้วนะ วันแม่ พ่อก็ไม่ว่าง ไม่ว่าง ไม่ว่าง วันพ่อ พ่อก็ไม่ว่าง ไม่ว่าง ไม่ว่าง ถามจริง มึงไม่น้อยใจเขาบ้างหรอ"

 

 

 

"เขาต้องบินหนิ งานก็เยอะ ให้เขาเครียดเรื่องงานก็พอแล้วมั้ง" ถูกแล้วครับ...พ่อของผมเป็นกัปตันเครื่องบิน ฮอตซะด้วย บินบ่อยมากเลยแหละ เวลาว่างๆก็ชอบไปทัวร์ที่นู้นที่นี่ ไม่ค่อยเจอกันหรอก ในปีนึงผมเคยเจอพ่อไม่ถึง 5 ครั้งด้วยซ้ำ..

 

 

 

จริงๆพ่อเขาก็บินกลับมาที่ไทยบ่อยนะ (มั้ง) ช่วงว่างๆที่เขาไม่อยากไปเที่ยวที่ไหนก็อยู่ที่บ้านเฉยๆเกือบ 2 เดือนได้ แต่ผมอยู่หอไง เลยไม่ค่อยเจอกัน เขาไม่เคยมาหาผมที่หอ ยกเว้นวันที่ช่วยผมขนของเข้าหอครั้งแรก และผมก็กลับบ้านเดือนละครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น บางเดือนติดเพื่อนมากๆก็ไม่กลับเลย เราเลยไม่ค่อยได้เจอกัน จึงไม่ค่อยรู้สึกผูกผันกับพ่อเท่าไหร่

 

 

 

พ่อผมเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แต่จะตามใจลูกๆมาก ตอนอยู่ประถม เวลาพ่อเขากลับมาพักผ่อนที่บ้าน เมื่อผมกับพี่แจ็คสันอยากได้อะไรเขาก็จะจ่ายให้ตอนนั้นเลยแหละ หรือเวลาเราสองคนทะเลาะกัน เขาก็จะให้พูดกันดีๆด้วยเหตุผล พ่อผมเป็นคนมีหลักการมาก เขาเคยพูดว่าถ้าไม่มาเป็นกัปตัน เขาอาจจะไปเป็นนักวิทยาศาสตร์ พ่อผมก็มีดีไม่แพ้คนอื่นๆหรอก แค่ไม่มีเวลาให้มากเท่าพ่อของคนอื่น ผมเข้าใจพ่อนะ ผมรักพ่อด้วย แต่ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่าผมผูกพันกับคนบางคนมากกว่า

 

 

 

แม่...

 

 

 

บางคนอาจจะพูดว่า พ่อแม่เราก็ต้องให้ความรักความสำคัญกับพวกท่านเท่าๆกันสิ แต่อาจเป็นเพราะครอบครัวของผมไม่เหมือนครอบครัวคนอื่นรึเปล่า ที่พ่อและแม่จะกลับมานั่งทานข้าวด้วยกันทุกเย็น ทะเลาะกันเพราะแย่งรีโมท แม่จะดูละคร พ่อจะดูกีฬา พูดคุยกันเรื่องข่าวสารบ้านเมือง วันหยุดช่วยกันปลูกต้นไม้ หรือไม่ก็พากันไปช็อปปิ้ง

 

 

 

เหตุการณ์เหล่านั้นไม่เคยเกิดกับครอบครัวของผม

 

 

 

แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่ามันเป็นปมด้อยในชีวิตหรืออะไร เพราะพ่อแม่ของผมไม่ได้แยกทางกัน เขาไม่เคยทะเลาะกันเรื่องที่พ่อไม่มีเวลาให้ แม่เคยเล่าว่า ตอนที่เป็นแฟนกับพ่อแรกๆ ประมาณมัธยม 6 (ยาวนานเนอะว่ามั้ย) แม่รู้ว่าพ่ออยากเป็นกัปตัน เพราะพ่อเป็นคนบอกเองว่าจะไปสอบ แต่ถ้าพ่อสอบได้พ่ออาจจะไม่มีเวลาให้แม่ งานมันหนักมากนะ ต้องบินไปประเทศนู้นประเทศนี้ แม่รับได้มั้ย แม่บอกว่าแม่รับได้ แม่ผมเก่งนะ เก่งทุกอย่างเลย เรียนเก่ง ทำอาหารเก่ง แต่งหน้าเก่ง แต่งตัวเก่ง เลี้ยงลูกเก่ง ปลูกต้นไม้เก่ง ที่สำคัญ รอเก่งด้วย

 

 

 

แม่ผมเป็นคนมีความอดทนสูงนะผมว่า ไม่รู้สิ ท่านไม่เคยแสดงถึงความอ่อนแอเลยสักครั้งเวลาที่ต้องดูแลลูก 2 คนเพียงคนเดียว ผมรู้นะว่าผู้หญิงน่ะ ปากกับใจมักจะไม่ตรงกันหรอก ปากบอกว่ารอได้ รับได้ แต่การที่ต้องเลี้ยงดูลูกคนเดียวมันลำบากนะ ผมอยากรู้ว่าแม่ไม่เศร้าบ้างหรอ เวลาที่พาผมกับพี่แจ็คสันไปเที่ยวแล้วเห็นครอบครัวคนอื่นอยู่กันครบพ่อแม่ลูก มีใครมาถามถึงพ่อกี่ครั้งก็ได้แต่บอกว่า 'พ่อเป็นกัปตัน ทำงานอยู่ต่างประเทศ' ผมไม่รู้ว่าแม่จะเคยแอบไปร้องไห้คนเดียวเหมือนในโฆษณาที่ผมชอบดูมั้ย แต่เวลาอยู่ต่อหน้าผมท่านก็ยิ้มและดูมีความสุขเสมอแหละ

 

 

 

แม่มักจะคิดถึงลูกมากกว่าคิดถึงตัวเองเสมอ ข้อนี้ผมรู้ดี

 

 

 

แม่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้พวกผมเห็นเลย

 

 

 

ตอนผมเด็กๆก็มีแค่แม่เท่านั้นแหละที่เป็นเพื่อนเล่นกับผม บอกแล้วว่าพ่อผมยุ่งมาก  เรียกได้ว่าแม่แทบจะเลี้ยงลูกคนเดียวด้วยซ้ำ ส่วนพี่แจ็คสันอะนะ ไปเล่นลูกข่าง โดดยาง กระทืบรังแตน บี้รังมดกับเด็กหน้าหมู่บ้านโน้น ไม่ได้มาสนใจกันหรอก

 

 

 

แต่เพราะว่าแม่เล่นกับผมมากไปรึเปล่า เราเลยเหมือนเพื่อนกันมากเกินไป ผมไม่มีความเกรงใจแม่เลยในบางครั้ง ไม่ใช่ว่าพูดกูมึงใส่ พูดจาลามก ใช้แม่ทำการบ้านแบบที่ทำกับไอ้ยูคบ่อยๆ หรือใช้เท้ากับแม่อะไรแบบนั้นนะ นั่นมันเรียกว่าก้าวร้าวเกเรแล้ว หมายถึงผมชอบทำตัวชิลด์ๆ กับแม่มากเกินไป บางครั้งที่ผมรู้สึกตัวว่าสิ่งที่ผมทำอยู่น่ะมันไม่เหมาะสม เขาเป็นแม่เรานะไม่ใช่เพื่อนเล่น เมื่อผมคิดได้แบบนั้นก็จะหยุดการกระทำแล้วขอโทษทันที แต่แม่ก็พูดเสมอว่า

 

 

 

'ไม่เป็นไรหรอกน้องแบม ม๊ารู้ว่าหนูอยากมีเพื่อนเล่น ม๊าจะเป็นเพื่อนเล่นให้น้องแบมเองนะ'

 

 

 

เวลาผมคิดถึงประโยคนี้ที่แม่พูดทีไรก็จะร้องไห้ทุกที

 

 

 

แม่เสียสละให้ลูกได้เสมอเลยเนอะว่ามั้ย

 

 

 

แต่ทั้งๆที่ผมทั้งรักและผูกพันกับแม่ขนาดนี้ แต่ผมกลับไม่เคยพูดว่ารักแม่เลยสักครั้ง

 

 

 

¯`°.•°•.★* *★ ´¯`°.•°•.★* *★ .•°•.°´

 

 

 

"เฮ้! เหม่อไรครับคุณ" ยูคยอมเอามือโบกไปมาตรงหน้าผม

 

 

 

"เปล่า คิดเรื่องม๊าเฉยๆ"

 

 

 

"ปีนี้ให้อะไรเขาละ อย่าให้เหมือนปีก่อนนะเว้ย ที่ซื้อดอกไม้มาละไม่ยอมให้แม่ ซุกจนมันเน่าในกระเป๋า เสียของวู้ว"

 

 

 

"เออๆ รู้ละน่า มึงนี่ทำตัวเหมือนพ่อกูขึ้นไปทุกวัน"

 

 

 

"พ่อทูลหัวปะละ"

 

 

 

"ไปไกลๆเลยไอ้เหี้ย" ผมทำท่าจะยกเท้าถีบยูคยอม มันเลยรีบถอยห่างแล้วคว้ากระเป๋ามาสะพายไว้

 

 

 

"เออ กูไปแน่ วันนี้แม่มารับด้วย นี่อยู่หอก็ดูแลตัวเองดีๆนะมึงอะ 4 วันนี้หยุดยาว เขาก็กลับบ้านกันหมด เหงาหน่อยนะ"

 

 

 

"บายไอ้บ้า ถ้าเหงาเดี๋ยวไลน์ไปหา"

 

 

 

"เจอกันวันพุธนะเพื่อน" ยูคยอมผลักหัวผมทีนึง และเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมยืนอยู่คนเดียว สาเหตุที่ทุกคนกลับกันหมดแล้วเพราะว่านี่มันเป็นเวลาสี่โมงเย็น จริงๆมันก็ไม่ได้เย็นมากหรอก แต่วันนี้เขาก็ลาหยุดกันเยอะแยะ ไม่รู้มันเป็นเทรนหรืออะไร วันนี้คนมาเรียนไม่ถึงครึ่งห้องด้วยซ้ำ

 

 

 

คงไปเที่ยวกับแม่ละมั้ง

 

 

 

ผมสะพายกระเป๋าเดินลงจากตึกเรียนชั้น 4 แบบเงียบๆ รอบๆตัวนี่เงียบสงัดชิบหาย ได้ยินแต่เสียงรองเท้าตัวเองที่กระทบกับบันได เลยแหกปากร้องเพลงออกมา

 

 

 

"ช้างช้างช้าง น้องเคยเห็นช้างรึเปล่า"

 

 

 

"ช้างมันตัวโตไม่เบา"

 

 

 

"จมูกยาวๆเรียกว่างวง"

 

 

 

"มีเขี้ยวใต้งวงเรียกว่างา"

 

 

 

"มีหูมีตา หางยาว"

 

 

 

เพลงนี้ถึงมันจะดูปัญญาอ่อนแต่พอร้องออกมาเวลาอยู่คนเดียวมันทำให้ผมอุ่นใจทุกที เพราะมันเป็นเพลงที่แม่ชอบร้องให้ผมฟังตอนเด็กๆบ่อยๆ ร้องอยู่เพลงเดียวด้วย

 

 

 

อ่า...ตอนนั้นที่ผมพูดว่าผมไม่เคยบอกรักแม่ใช่มั้ยละ

 

 

 

คือผมเป็นคนไม่ค่อยกล้าพูดอะไรหวานๆกับแม่เหมือนพี่แจ็คสันสักเท่าไหร่ เพราะผมเล่นกับแม่เยอะไปอย่างที่บอกไง เราเลยเหมือนเพื่อนกัน เวลาผมจะพูดอะไรซึ้งๆหรือจะบอกรักแม่ ผมจะรู้สึกแปลกๆ รู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวเอง ผมคิดเสมอว่าการกระทำนั้นสำคัญกว่าคำพูด ถึงจะไม่เคยพูดว่ารักแม่ แต่แค่มองการกระทำของผมก็น่าจะรู้ว่าผมรักแม่มาก

 

 

 

ผมอาจจะลืมไป ว่าจริงๆแล้ว คำพูดนั้นก็สำคัญ

 

 

 

¯`°.•°•.★* *★ ´¯`°.•°•.★* *★ .•°•.°´

 

 

 

11 August 2014

 

 

 

"สวัสดีครับ" ผมหันไปทักทายคนดูแลหอที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ ทั้งๆที่ท้องฟ้าออกจะมืดครึ้ม ดูก็รู้แล้วว่าอีกไม่นานฝนจะตก แต่เขาก็ยังรดอยู่นั่น ไม่ได้สนใจฟ้าดินเลยรึไง

 

 

 

คนเรานี่ก็แปลก

 

 

 

ผมเดินผิวปากเข้ามาภายในคาเฟ่ข้างๆหอ ตอนนี้เวลา 8 โมงเช้าครับ คนกำลังโล่งเลย ยิ่งเป็นวันหยุดยาวคนนี่แทบไม่มี จำนวนหมาแถวนี้นี่เยอะกว่าจำนวนคนอีกมั้ง

 

 

 

"ชาเขียวนมเพิ่มวิปครับพี่" ผมเดินไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาว์เตอร์และเดินมานั่งโต๊ะข้างๆกระจก โต๊ะนี้เวลามองออกไปข้างนอกจะเห็นสวนดอกไม้เล็กๆครับ เป็นของร้านนี้นั่นแหละ น่ารักดี

 

 

 

มองออกไปทางกระจกอีกฝั่งนึง เห็นข้างนอกไม่มีคนเดินเลยสักคน เปลี่ยวไปมั้ย ถ้าไม่ติดว่าโทรศัพท์โชว์เวลา 8.10 น. นี่คิดว่าตีห้าครึ่ง ท้องฟ้าก็อึมครึมสุดๆเลย

 

 

 

ตือดึ่ง

 

 

 

LINE

 

 

 

โอลาฟคือชีวิต : พรุ่งนี้เอาอะไรให้ม๊า

 

 

 

ผมเห็นข้อความจากพี่แจ็คสันเลยปลดล็อกเครื่อง เข้าไปในแอฟไลน์ธีมมายเมโลดี้และพิมพ์ตอบกลับในทันที

 

 

 

BamX2 : ก็ไม่ได้เจออยู่แล้ว

 

 

BamX2 : ม๊าบอกว่ากำลังเคลียร์งานที่บริษัท ป๊าก็ไม่อยู่หนิ

 

 

BamX2 : แบมเลยจะไลน์ไปสุขสันต์วันแม่มั้ง

 

 

 

ตือดึ่ง

 

 

 

โอลาฟคือชีวิต : ไลน์? ทำไมไม่โทรหาม๊าอะ จะพิมพ์ตลอดชีวิตเลยเหรอจ้ะ

 

 

 

BamX2 : พี่ก็รู้หนิ

 

 

 

...ใช่ พี่แจ็คสันรู้ ว่าผมไม่กล้าพูดว่ารักแม่ ได้แต่พิมพ์ข้อความส่งไปหาเท่านั้นแหละ

 

 

 

มันเป็นแบบนี้ทุกปี

 

 

 

โอลาฟคือชีวิต : เออ พี่รู้ แต่พี่ก็อยากให้แบมพูดสักครั้ง

 

 

โอลาฟคือชีวิต : ใครๆก็รู้ว่าเราน่ะรักแม่ พี่ก็รู้ หมามันยังรู้เลย

 

 

 

BamX2 : เออก็นั่นไง

 

 

BamX2 : อย่างที่เขาบอก

 

 

BamX2 : การกระทำสำคัญกว่าคำพูด

 

 

 

 

โอลาฟคือชีวิต : น้องโพนี่ลืมไปรึเปล่า

 

 

โอลาฟคือชีวิต : ว่าคำพูดก็สำคัญ

 

 

โอลาฟคือชีวิต : คำพูดมันเป็นสิ่งที่ยืนยันการกระทำของเราอะ ใช่ การกระทำสำคัญ แล้วคำพูดละ คำพูดมันเป็นสิ่งที่ยืนยันการกระทำของเราให้ชัดเจนขึ้นไม่ใช่รึไง

 

 

 

BamX2 : .......

 

 

 

โอลาฟคือชีวิต : เขินจัง สักครั้งจะมีโอกาสพูดอะไรที่มีสาระ

 

 

โอลาฟคือชีวิต : วันแม่ปีนี้อย่าลืมบอกรักแม่

 

 

 

ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็นั่งยิ้มกับโทรศัพท์ ไอ้พี่บ้านี่นานๆครั้งนะเนี่ยที่เห็นพูดอะไรมีสาระขนาดนี้

 

 

 

"ชาเขียวเพิ่มวิปได้แล้วครับ" พี่พนักงานร้านเดินเข้ามาวางแก้วชาเขียวบนโต๊ะของผมพร้อมกับส่งรอยยิ้มใจดีมาให้

 

 

 

"พี่เนียร์ ขอบคุณครับ" ผมผงกหัวขอบคุณพี่เนียร์ หรือปาร์ค จินยอง พี่เขาเคยเรียนอยู่มัธยมปลายโรงเรียนผมครับ แต่ตอนนี้ไปต่อมหาวิทยาลัยปีหนึ่งแล้ว เขามาทำ past-time ที่ร้านนี้ตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อน พี่เขาใจดีและค่อนข้างคุยเก่ง เราเลยเข้ากันได้ดีเลยแหละ

 

 

 

"อ่า น้องแบมไม่ไปเที่ยวหรอครับ"

 

 

 

"ไม่อ่ะครับพี่ ม๊างานยุ่งๆอ่า ป๊าก็อยู่ต่างประเทศด้วยเลยไม่ไปไหน พี่เนียร์ละครับ ไม่ไปเที่ยวกับเขาบ้างหรอ"

 

 

 

"อ่อ วันนี้พี่ทำงานถึงบ่ายๆอะครับ แล้วเดี๋ยวแม่จะมารับพาไปเที่ยว"

 

 

 

"อ่าครับ" พี่เนียร์ยิ้มให้ผมอีกรอบแล้วเดินไปที่เคาว์เตอร์ตามเดิม

 

 

 

ตือดึ่ง

 

 

 

โอลาฟคือชีวิต : อย่าลืมที่พี่บอก

 

 

 

ผมเห็นข้อความจากพี่แจ็คสันที่ส่งมาเตือนอีกรอบ นี่เห็นน้องเป็นอัลไซเมอร์รึไง ผมจำได้อยู่แล้วเหอะ

 

 

 

BamX2 : รู้แล้วเฟ้ย

 

 

 

12 August 2014

 

 

 

"เห้อ" ตอนนี้ผมกำลังนั่งกำโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง บนจอมือถือก็โชว์เบอร์ของแม่นั่นแหละครับ

 

 

 

ผมกำลังจะทำตามที่พี่แจ็คสันบอก คือโทรไปหาแม่...

 

 

 

เมื่อคืนผมลองนอนคิดทบทวนประโยคของพี่แจ็คสัน ถ้าลองคิดตามก็พบว่ามันเป็นเรื่องจริงนะ ที่ในบางกรณีคำพูดก็สำคัญไม่แพ้การกระทำน่ะ

 

 

 

แม่ทั้งดูแล เสียสละ ทำนู้นทำนี้ให้ผมตั้งหลายอย่าง แค่พูดว่า 'รัก' แม่มันคงไม่ยากเกินความสามารถของผมหรอก

 

 

 

Mama

 

 

 

Call

 

 

 

ตืด

 

 

 

ตืด

 

 

 

ตืด

 

 

 

"น้องแบม ว่าไงลูก" เสียงของแม่ยังคงอบอุ่นและใจดีเสมอ ผมโครตคิดถึงเสียงแม่เลยว่ะ ทั้งๆที่เพิ่งคุยกันเมื่อ 2 วันก่อนเอง

 

 

 

"ม๊า"

 

 

 

"สุขสันต์วันแม่นะ"

 

 

 

"จ้า ขอบคุณนะน้องแบม ดูแลตัวเองดีๆ เดี๋ยวต้องย้ายไปอยู่คอนโดแล้วน้า เก็บของรึยังลูก"

 

 

 

"น้องแบมเก็บของแล้วนะม๊า"

 

 

 

"นี่ทานข้าวรึยังเนี่ย อย่าลืมกินนะรู้มั้ย ข้าวเช้านี่มัน..." แม่ยังคงพูดประโยคที่แสดงถึงความห่วงใยและความเอาใจใส่ผมเสมอ

 

 

 

แม่ผมนี่โครตน่ารักเลยว่ะ

 

 

 

"น้องแบมกินแล้วนะ ม๊าไม่ต้องห่วงหรอก"

 

 

 

"พรุ่งนี้ไปเรียนแล้วใช่มั้ย ตั้งใจเรียนนะน้องแบม ขอโทษนะที่วันหยุดไม่ได้พาไปเที่ยวไหนเลย"

 

 

 

"ถ้าป๊าว่างๆเดี๋ยวเราไปญี่ปุ่นกันนะ"

 

 

 

"อื้อ ไปสิ"

 

 

 

"ม๊า"

 

 

 

"อะไรจ้ะ?"

 

 

 

"..."

 

 

 

"น้องแบมรักม๊านะ"

 

 

 

"..."

 

 

 

"รักม๊าที่สุดในโลก"

 

 

 

"ม๊าก็รักน้องแบมเหมือนกันน้า"

 

 

 

"..."

 

 

 

"น้องแบมของม๊าน่ารักที่สุดเลย"

 

 

 

"น้องแบมไม่ได้รักม๊าแค่วันนี้วันเดียวนะ แต่น้องแบมรักม๊าทุกวันเลย ขอบคุณที่ม๊าเลี้ยงน้องแบมมาจนโตขนาดนี้เลยนะ"

 

 

 

"..."

 

 

 

"ตอนที่ป๊าไปทำงาน ม๊าเลี้ยงน้องแบมกับพี่แจ็คสันคนเดียวเหนื่อยมากใช่มั้ย"

 

 

 

"..."

 

 

 

"ขอโทษที่ไม่เคยบอกว่ารักม๊านะ เพราะน้องแบมมัวแต่เขิน"

 

 

 

"..."

 

 

 

"แต่หลังจากนี้น้องแบมจะบอกรักม๊าทุกวันเลยนะ"

 

 

 

 

ที่มีวัน 'แม่' เพราะเป็นการเตือนลูกว่า แม่นั้นยัง 'สำคัญ' แต่ที่ไม่มีวัน 'ลูก' เพราะแม่ไม่เคยลืมเลย ว่าลูก 'สำคัญ' กับแม่

 

 

 

 

(づ￣ ³￣)づ~~♡

 

และนี่คือสเปเชียลวันแม่5555555555555 ตอนนี้เป็น story ระหว่างนุ้งแบมคนขี้อายกับมะม๊า ft.คุณป๊ากัปตันผู้งานยุ่ง คิมยูคยอมคนขี้แกล้ง พี่เนียร์ร้านคาเฟ่ข้างหอ and พี่แจ็คสันแฟนโอลาฟ 

 

 

วันแม่ปีนี้อย่าลืมบอกรักแม่กันนะแจะ♡

 

 

 

#นบพกด

 

 

© themy  butter