คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เลือดหยดที่ 1
‘ ที่นี่คือโรงเรียนเอกชนคุโรสึ ’
‘ โรงเรียนที่นักเรียนทั้งหมดต้องเข้าพักในหอพักนักเรียน
’
เสียงจอแจของนักเรียนหญิงเดย์คลาสที่ยืนออกันอยู่ตรงหน้าหอพักของไนท์คลาส
เป็นภาพชินตาของคุโรสึ ยูกิ ที่ต้องมากันไม่ให้พวกเธอไปรุมพวกนักเรียนไนท์คลาส
วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอมาทำหน้าที่สาย..
“ นี่อย่าผลักสิ! ”
“ เอาล่ะทุกคนขยับไปด้านหลังหน่อย ” ยูกิรีบวิ่งมาดักหน้าพวกเธอไว้
ตัวของยูกิดูเล็กไปทันทีเมื่อยืนขวางอยู่หน้าประตูหอบานใหญ่ยักษ์
“ ถึงเวลาที่เดย์คลาสต้องกลับหอแล้วนะ!
แยกย้ายกันไปได้แล้ว ”
“ ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะนะ.. ”
“ เธอไม่ได้คิดจะเก็บพวกไนท์คลาสไว้คนเดียวใช่มั้ย
คุโรสึซัง ” เดย์คลาสคนหนึ่งพูดขัดขึ้นมา
“ แค่เธอเป็นลูกสาวของผู้อำนวยการแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย
”
“ มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ”
“ มันเป็นหน้าที่ของการ์เดี้ยนที่จะ.. ” ก่อนที่ยูกิจะทันได้พูดจนเสียงกรี๊ดกร๊าดก็ดังขึ้นมาอีกครั้งแถมครั้งนี้พวกเดย์คลาสยังวิ่งกรูกันมาเข้ามาใกล้
“ รุ่นพี่ไอโด้!! ”
“ บอกแล้วไงว่าไม่ได้น่ะ ” ยูกิตะโกนเสียงกับผู้หญิงเดย์คลาสเธอยกมือกันคนที่จะพยายามดันตัวเองเข้ามาให้มากกว่านี้ ไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูหอทำให้ละสายตาจากงานกันมนุษย์ผู้หญิงทั้งหลาย
หันไปมองประตูบานใหญ่ที่เปิดด้วยใจที่ห่อเหี่ยว
‘ ไม่ทันอีกแล้วหรอเนี่ย.. ’
พอหันกลับไปก็เห็นเดย์คลาสยืนเรียงหน้ากระดานขนาบทางเดินสองฝังกันอย่างพร้อมเพรียง
“ เอ๊ะ.. เอ๊ะ.. ” ยูกิทำหน้าเลิกลั่กมองสภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ
ก่อนจะหันไปด้านหลังอีกครั้งแล้วเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองขวางทางเดินอยู่เลยรีบย้ายตัวเองมายื่นข้างๆด้วยความเร็วแสง
สายตาวิบวับเป็นประกายของนักเรียนหญิงเดย์คลาสมองพวกไวท์คลาสอย่างหลงใหล
“ สวัสดีสาวน้องทั้งหลาย
เมื่อกี้ฉันได้ยินที่เรียกนะ ” ฮานาบุเสะ ไอโด้
เดินขำขบวนไนท์คลาสด้วยท่าทีร่างเดินอย่างเช่นทุกวันโดยไม่ลืมที่จะเอ่ยทักทาย
“ พวกเธอน่ารักสดใสจังเลยนะวันนี้ ”
“ ไอดอล อ่ะ.. รุ่นพี่ไอโด้ ” ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนข้างยูกิที่ทำหน้าใกล้ตายเต็มที่พูดชมไอโด้ไม่ขาดปาก
“ นี่อานาบุเสะ ” อาคาสึกิ คาอิน ส่งเสียงเรียกเพื่อนหัวสีทองที่ยืนแจกยิ้มอยู่ด้านหน้า
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า
แต่นายก็ดูดิใช่เล่นเลยนะ อาคาสึกิ ”
“ รุ่นพี่ไอโด้! ”
“ รุ่นพี่คาอิน!! ”
คาอินหันไปมองกลุ่มที่เรียกชื่อตนเองแล้วทำท่ายิงใจใส่จนอากาสึกิต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ
เพราะแบบนั้นทำให้นักเรียนหญิงเดย์คลาสวิ่งไปมุงจนชนยูกิล้ม
“ ยูกิ ไม่เป็นไรนะ.. ” เสียงทุ่มแต่กลับนุ่มของคุรัน คานาเมะเรียกเธอไว้
ก่อนจะมีมือของอีกคนพยุงเธอขึ้นมาแล้วช่วยปัดกระโปรงที่เปื้อน
“ รุ่นพี่คานาเมะ เอ๊ะ.. รุ่นพี่อากาเนะคะคือ..
” ยูกิหันไปมองหญิงสาวผมยาวหยักสีน้ำตาลเข้มของคุรัน
อานาเนะ ทำท่าเป็นเชิงว่าไม่ต้องมาปัดกระโปรงให้เธอก็ได้
“ ไม่เป็นอะไรหรอกจ๊ะแค่นี้เอง ” อากาเนะส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้
ยูกิที่ยืนค้อมตัวขอบคุณอยู่ทำให้ไม่ได้เห็นสายตาที่คาดเดาไม่ออกไม่คิดอะไรอยู่ของคานาเมะที่มองอากาเนะ
“ ขอบคุณที่เหนื่อยมาตลอด ” ยูกิที่เพิ่งได้สติก็หันไปหาคานาเมะอีกครั้ง
“ ไม่หรอกค่ะ.. ” เธอยิ้มเขินๆให้ร่างสูงตรงหน้าจนลืมรังสีอิจฉาที่กำลังก่อตัวอยู่ด้านหลังตนเอง
“ งั้นหรอ อย่าฝืนตัวเองเกินไปล่ะ ” มือหนายกลูบกลุ่มผมนิ่มของยูกิด้วยความอ่อนโยนแต่ไม่ทันอะไรก็ถูกดึงออกด้วยมือของคิริว
เซโร่
“ หืม.. ”
ทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของอากาเนะที่มองทั้งสามคนอย่างสงสัย
ร่างบางของเธอเดินกลับเข้าไปรวมกลุ่มกับไนท์คลาสที่ยืนรอนายเหนือหัวทั้งสอง
“ นี่คานาเมะจะสายเอานะ ” คานาเมะพยักหน้าให้พี่สาวตัวเองก่อนจะเดินผ่านทั้งสองคนไป
“ น่ากลัวจังเลยนะ ” คำพูดทิ้งท้ายทำให้เซโร่กัดฟันมองแผ่นหลังร่างสูงของคานาเมะอย่างอดไม่ได้ถึงกับต้องหันไปมองกลุ่มนักเรียนเดย์คลาสอย่างหงุดหงิด
…
…
“ คิริว เซโร่หวงยูกิน่าดู ”
หลังจากที่เดินตามทางเพื่อมาตึกเรียนของไนท์คลาสได้สักพักอากาเนะก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแล้วหันไปมองน้องชายที่ทำหน้านิ่งไม่เหมือนกับตอนที่อยู่ยูกิเลยสักนิด
“ แต่ตราบใดยังปกป้องยูกิก็ไม่มีความจำเป็นต้องกำจัด
” อานาเนะพูดต่อ
“ …. ”
“ จะทนอยู่แบบนี้ได้อีกนานแค่ไหนกันล่ะ ”
“ แค่ไม่ทำร้ายยูกิก็พอ ” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันจนทำให้อากาเนะหลุดขำออกมา เธอยกแขนตัวเองเกี่ยวแขนน้องชายก่อนจะดึงตัวคานาเมะให้รีบเดินไปด้วยกันเพื่อเข้าคลาสเรียนให้ทันเพราะหัวหน้าหอกับรองหัวหน้าหอไปสายคงไม่ดีเท่าไหร่ ถึงจะไม่มีกล้าว่าพวกเธอก็เถอะ
ความคิดเห็น