คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เลือดหยดที่ 2
“ ข้อมูลที่ไนท์คลาสได้ทดสอบและพัฒนา TabletII ตอนนี้ได้เผยแพร่ไปทั่วโลกแล้ว ”
“ ถือว่าพวกเราคือความภาคภุมิใจของแวมไพร์ทั้งหมด
” เสียงแก่ๆของอาจารย์บรรยายอยู่หน้าห้อง
ขัดกับบรรยากาศในห้องที่แต่ละคนเหมือนจะไม่ได้สนใจกับการยายเลยแม้แต่น้อย
“ ไม่เห็นจะสำคัญอะไร มันก็แค่งานกลุ่ม ” อิจิโจที่ยืนกอดอกพิงผนังข้างๆ คานาเมะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
คล้ายไม่ใส่ใจ
นัยน์ตาสีเขียวมรกตกลับจ้องไปทางบานกระจกหลังห้องที่มีใครบางคนยืนอยู่
ดวงตาสีแดงเข้มประกายม่วงของอากาเนะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
แสงจันทร์สีนวลตาส่องกระทบร่างบางทำให้ดูเหมือนกับท่านหญิงผู้ศักดิ์สิทธิ์ ทั้งๆ ที่แววตาที่ปกติจะเต็มไปด้วยความอ่อนโยนตอนนี้มันกลับเจือความเศร้าและสับสน รู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนมือที่ยกแนบกระจกถูกมือหนาของใครบางคนกุมเอาไว้
“ คิดอะไรอยู่ ” เสียงทุ่มพูดขึ้นมืออีกข้างลูบผมยาวสลวยของเธออย่างอ่อนโยน ร่างบางตรงหน้าเงียบแล้วส่ายหน้าช้าๆ ทำให้เขาอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้
“ ถ้ากระจกแตกจะเป็นเรื่องเอานะ ”
พอได้ยินคำพูดแบบนั้นอานาเนะรีบชักมืออกจากกระจกใสบานใหญ่
ที่ๆมือเธอเคยทาบอยู่เป็นรอยแตกร้าวเหมือนกันถูกทุบด้วยของแข็งบางอย่าง
“ ดวงจันทร์ถูกบดบัง.. ” เธอพูดพึมพำพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดมิดไร้แสงจันทร์ในตอนนี้นิ้วเรียวลูบวนรอยร้าวบนบานกระจก
“ นั้นสิครับ ”
“ ได้เวลาของพวกเราแล้ว
”
อากาเนะหันกลับมามองภายในห้องก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงในความมืด
แต่ไม่ใช่แค่เธอดวงตาสีแดงก่ำนับสิบคู่จ้องมองมายังร่างของเธอกับคานาเมะที่ยืนหันหลังให้ท้องฟ้าอันมืดมิด
“ ค่ำคืนแห่งแวมไพร์
”
- ต่อ -
“ ส่วนรายงานเรื่องนี้ล่ะคะ ”
“ ดูจากรายงานที่ฮานาบุเสะส่งมา Tablet II กำลังเป็นที่ต้องการของแวมไพร์ส่วนใหญ่แต่มีส่วนน้อยที่ยังต่อต้านเพราะต้องการ ‘ของเก่า’ อยู่สินะคะ ”
“ ใช่ค่ะ ถึง.. ” สมาธิที่กำลังจดจ่ออยู่กับการอ่านรายงานปึกใหญ่มือกำลังพลิกแผ่นกระดาษของอากาเนะชะงักคิ้วเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจเธอหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ‘กลิ่นเลือดนี้.. ใกล้เกินไป’
“ รุกะคะเขียนสรุปแล้วส่งให้ฉันก่อนเช้าด้วยนะคะ ” เสียงหวานพูดกำชับกับแวมไพร์สาวตรงหน้ามือวางเอกสารไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องเลือนหายไปในความมืด
“ รุ่นพี่ไอโด้.. ไม่ได้นะคะ!! ” ปกเชิ้ตถูกดึงขึ้นจนเห็นลำคอขาวนวลชวนให้ฝังเขี้ยวลงไป ยูกิพยายามดิ้นเพื่อหลุดจากการจับกุมของไอโด้ที่ตอนนี้เตรียมจะเขี้ยวบนลำคอของตนเอง แต่จู่ๆบรรยากาศรอบตัวจากที่เงียบสงบกลับลายเป็นมีลมพัดถึงจะแผ่วเบาแต่ไอโด้รู้สึกได้ถึงสายลมกำลังบาดผิวจนเลือดซึม
“ ท่าน.. ”
“ อานาบุเสะ ”
เสียงหวานที่ลอยมาตามลมแต่กลับเย็นยะเยือกไปจนถึงกระดูกสันหลังของไอโด้ มือที่กำลังกำข้อมือยูกิรีบปล่อยทันที อากาเนะเดินออกมาจากตัวอาคารเรียนพร้อมกับร่างสูงโปร่งของคานาเมะ สองผู้ยิ่งใหญ่ในไนท์คลาสออกมาแบบนี้ฮานาบุเสะไม่รอด.. คาอินได้แต่หวังให้เพื่อนยังมีโชคเหลืออยู่แม้จะน้อยก็ตามที ไม่อย่างนั้นต่อให้มีสิบหัวก็ช่วยอะไรไม่ได้..
“ หัวหน้าหอคุรัน.. ท่านอากาเนะ ”
“ ช่วยเก็บบลัดดี้โรสก่อนได้ไหมคะคิริวซัง ของแบบนั้นค่อนข้างอันตรายสำหรับพวกเรา ” ใบหน้าสวยหวานที่มักจะมีรอยยิ้มเสมอแต่ตอนนี้กลับดูเย็นชาหันไปมองผู้มาใหม่ที่ชักปืนสีเงินออกมาเล็งหัวของไอโด้และพร้อมจะยิงได้ทุกเมื่อถ้ามีใครคิดจะแตะต้องตัวยูกิ
“ เจ้านี่ผมจะจัดการเอง ผู้อำนวยการคงรอรายงานเรื่องนี้อยู่ ส่วน.. ” ดวงตาคมมองนักเรียนหญิงเดย์คลาสสองคนที่สลบไม่ได้สติ เงาร่างหนึ่งโผล่มาจากความมืดเธอชันเข่าก้มหน้ารอรับคำสั่งจากนายเหนือหัวทั้งสอง “ สองคนนั้นไซเรนจะจัดการพาไปพบผู้อำนวยการให้ ”
“ คาอิน ทำไมไม่ห้ามไอโด้ เธอมีส่วนที่ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน ”
อากาเนะที่เงียบไปนานพูดขึ้นทำเอาคาอินที่ยืนอยู่ยกมือกุมหัวแทบไม่ทัน เธอเดินไปหาไซเรนก่อนจะทรุดตัวลงนั่งเอื้อมมือไปแตะศีรษะนักเรียนเดย์คลาสทั้งสองคน เกิดประกายสีม่วงบนมือก่อนจะจางหายไป “ ฉันลบความทรงจำให้แล้ว หลังจากที่พบผู้อำนวยการเสร็จมาพบฉันที่ห้องด้วยนะคะ ”
“ ขอบคุณมากเลยค่ะรุ่นพี่อากาเนะ รุ่นพี่คานาเมะด้วย ”
“ ผมก็ขอโทษเธอด้วยนะยูกิที่ทำให้มาเจอเรื่องวุ่นวาย ”
“ มะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวสิเซโร่! ” ก่อนที่จะพูดอะไรต่อเซโร่ใช้มือจับแขนยูกิแล้วลากตัวกลับไป พอยูกิจะหันมาขอบคุณอีกครั้งทั้งคานาเมะและอากาเนะรวมถึงอีกสองคนก็หายไปจากที่ตรงนั้นแล้ว
...
...
หลังจากที่คุยกับผู้อำนวยการเสร็จท่านหญิงคุรันออกมายืนรอน้องชายตัวเองอยู่หน้าดึก ดวงหน้าสวยเงยขึ้นมองพระจันทร์สีขาวนวลดูบริสุทธิ์ผิดกับเธอในตอนนี้ ผมยาวลอนปลายสีน้ำตาลแดงของอากาเนะปลิวไปตามแรงลม มือที่กำลังจะเอาผมทัดหูชะงักเมื่อมีมือของใครบางคนเกี่ยวเส้นผมที่ปรกหน้าของเธอขึ้นทัดหูให้
“ คานาเมะ.. ”
“ ยังกังวลเรื่องนั้นอยู่สินะ ”
“ … ” อากาเนะเลือกที่จะเงียบและไม่ตอบผิดกับนิสัยปกติที่ค่อนข้างจะร่าเริงและยิ้มให้เขาอยู่ตลอด
“ กลับกันเถอะ ”
มือหนายื่นมาตรงหน้าเธอมองชั่งใจอยู่ครูหนึ่งก่อนจะวางมือตัวเองทาบลงไป คานาเมะมองท่าทางของพี่สาวตนเองแล้วยกยิ้มในแววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนขายาวเดินนำหน้าโดยกุมมือของอากาเนะไว้แน่น
“ ..รังเกียจไหม ” เสียงแผ่วเบาของคนข้างๆทำให้เขาหยุดเดินแล้วหันมามองไม่ใช่เพราะเสียงแต่มือที่เขากุมอยู่สั่นจนทำให้ต้องรั้งตัวของพี่สาวเข้ามากอดมือลูบหัวเหมือนปลอบประโลม
“ ไม่.. ”
ไม่มีทาง..
ต่อให้ทั้งโลกจะเกลียดและหันหลังให้ผู้หญิงคนนี้ก็ตาม
เขาจะไม่มีทางทิ้งเธอทิ้งเพียงลำพังอีกต่อไป
...
- TALK -
กลับมาลงต่อแล้วนะคะ ,___, น้อมรับความผิด
ความคิดเห็น