ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (FIC VAMPIRE KNIGHT) BLUE BLOOD

    ลำดับตอนที่ #3 : เลือดหยดที่ 2

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 893
      73
      10 เม.ย. 62

    ข้อมูลที่ไนท์คลาสได้ทดสอบและพัฒนา TabletII ตอนนี้ได้เผยแพร่ไปทั่วโลกแล้ว

     

     

    ถือว่าพวกเราคือความภาคภุมิใจของแวมไพร์ทั้งหมด    เสียงแก่ๆของอาจารย์บรรยายอยู่หน้าห้อง ขัดกับบรรยากาศในห้องที่แต่ละคนเหมือนจะไม่ได้สนใจกับการยายเลยแม้แต่น้อย

     

    ไม่เห็นจะสำคัญอะไร มันก็แค่งานกลุ่ม    อิจิโจที่ยืนกอดอกพิงผนังข้างๆ คานาเมะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ คล้ายไม่ใส่ใจ  นัยน์ตาสีเขียวมรกตกลับจ้องไปทางบานกระจกหลังห้องที่มีใครบางคนยืนอยู่

     

     

    ดวงตาสีแดงเข้มประกายม่วงของอากาเนะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงจันทร์สีนวลตาส่องกระทบร่างบางทำให้ดูเหมือนกับท่านหญิงผู้ศักดิ์สิทธิ์  ทั้งๆ ที่แววตาที่ปกติจะเต็มไปด้วยความอ่อนโยนตอนนี้มันกลับเจือความเศร้าและสับสน  รู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนมือที่ยกแนบกระจกถูกมือหนาของใครบางคนกุมเอาไว้

     

     

    คิดอะไรอยู่    เสียงทุ่มพูดขึ้นมืออีกข้างลูบผมยาวสลวยของเธออย่างอ่อนโยน  ร่างบางตรงหน้าเงียบแล้วส่ายหน้าช้าๆ ทำให้เขาอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

     

     

    ถ้ากระจกแตกจะเป็นเรื่องเอานะ

     

     

    พอได้ยินคำพูดแบบนั้นอานาเนะรีบชักมืออกจากกระจกใสบานใหญ่  ที่ๆมือเธอเคยทาบอยู่เป็นรอยแตกร้าวเหมือนกันถูกทุบด้วยของแข็งบางอย่าง 

     

    ดวงจันทร์ถูกบดบัง.. ”  เธอพูดพึมพำพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดมิดไร้แสงจันทร์ในตอนนี้นิ้วเรียวลูบวนรอยร้าวบนบานกระจก

     

     

    นั้นสิครับ

     

     

     ได้เวลาของพวกเราแล้ว  

     

     

    อากาเนะหันกลับมามองภายในห้องก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงในความมืด แต่ไม่ใช่แค่เธอดวงตาสีแดงก่ำนับสิบคู่จ้องมองมายังร่างของเธอกับคานาเมะที่ยืนหันหลังให้ท้องฟ้าอันมืดมิด

     


      ค่ำคืนแห่งแวมไพร์

     

    - ต่อ -

    “ ส่วนรายงานเรื่องนี้ล่ะคะ ”




    “ ดูจากรายงานที่ฮานาบุเสะส่งมา  Tablet II กำลังเป็นที่ต้องการของแวมไพร์ส่วนใหญ่แต่มีส่วนน้อยที่ยังต่อต้านเพราะต้องการ ‘ของเก่า’ อยู่สินะคะ ”




    “ ใช่ค่ะ ถึง.. ” สมาธิที่กำลังจดจ่ออยู่กับการอ่านรายงานปึกใหญ่มือกำลังพลิกแผ่นกระดาษของอากาเนะชะงักคิ้วเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจเธอหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ‘กลิ่นเลือดนี้.. ใกล้เกินไป’




    “ รุกะคะเขียนสรุปแล้วส่งให้ฉันก่อนเช้าด้วยนะคะ ” เสียงหวานพูดกำชับกับแวมไพร์สาวตรงหน้ามือวางเอกสารไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องเลือนหายไปในความมืด






    “ รุ่นพี่ไอโด้.. ไม่ได้นะคะ!! ” ปกเชิ้ตถูกดึงขึ้นจนเห็นลำคอขาวนวลชวนให้ฝังเขี้ยวลงไป ยูกิพยายามดิ้นเพื่อหลุดจากการจับกุมของไอโด้ที่ตอนนี้เตรียมจะเขี้ยวบนลำคอของตนเอง แต่จู่ๆบรรยากาศรอบตัวจากที่เงียบสงบกลับลายเป็นมีลมพัดถึงจะแผ่วเบาแต่ไอโด้รู้สึกได้ถึงสายลมกำลังบาดผิวจนเลือดซึม



    “ ท่าน.. ”




    “ อานาบุเสะ ”




    เสียงหวานที่ลอยมาตามลมแต่กลับเย็นยะเยือกไปจนถึงกระดูกสันหลังของไอโด้ มือที่กำลังกำข้อมือยูกิรีบปล่อยทันที อากาเนะเดินออกมาจากตัวอาคารเรียนพร้อมกับร่างสูงโปร่งของคานาเมะ สองผู้ยิ่งใหญ่ในไนท์คลาสออกมาแบบนี้ฮานาบุเสะไม่รอด.. คาอินได้แต่หวังให้เพื่อนยังมีโชคเหลืออยู่แม้จะน้อยก็ตามที ไม่อย่างนั้นต่อให้มีสิบหัวก็ช่วยอะไรไม่ได้..




    “ หัวหน้าหอคุรัน.. ท่านอากาเนะ ”




    “ ช่วยเก็บบลัดดี้โรสก่อนได้ไหมคะคิริวซัง ของแบบนั้นค่อนข้างอันตรายสำหรับพวกเรา ” ใบหน้าสวยหวานที่มักจะมีรอยยิ้มเสมอแต่ตอนนี้กลับดูเย็นชาหันไปมองผู้มาใหม่ที่ชักปืนสีเงินออกมาเล็งหัวของไอโด้และพร้อมจะยิงได้ทุกเมื่อถ้ามีใครคิดจะแตะต้องตัวยูกิ




    “ เจ้านี่ผมจะจัดการเอง ผู้อำนวยการคงรอรายงานเรื่องนี้อยู่ ส่วน.. ” ดวงตาคมมองนักเรียนหญิงเดย์คลาสสองคนที่สลบไม่ได้สติ เงาร่างหนึ่งโผล่มาจากความมืดเธอชันเข่าก้มหน้ารอรับคำสั่งจากนายเหนือหัวทั้งสอง “ สองคนนั้นไซเรนจะจัดการพาไปพบผู้อำนวยการให้ ”



    “ คาอิน ทำไมไม่ห้ามไอโด้ เธอมีส่วนที่ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน ”



    อากาเนะที่เงียบไปนานพูดขึ้นทำเอาคาอินที่ยืนอยู่ยกมือกุมหัวแทบไม่ทัน เธอเดินไปหาไซเรนก่อนจะทรุดตัวลงนั่งเอื้อมมือไปแตะศีรษะนักเรียนเดย์คลาสทั้งสองคน เกิดประกายสีม่วงบนมือก่อนจะจางหายไป “ ฉันลบความทรงจำให้แล้ว หลังจากที่พบผู้อำนวยการเสร็จมาพบฉันที่ห้องด้วยนะคะ ”



    “ ขอบคุณมากเลยค่ะรุ่นพี่อากาเนะ รุ่นพี่คานาเมะด้วย ”




    “ ผมก็ขอโทษเธอด้วยนะยูกิที่ทำให้มาเจอเรื่องวุ่นวาย ”



    “ มะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวสิเซโร่! ” ก่อนที่จะพูดอะไรต่อเซโร่ใช้มือจับแขนยูกิแล้วลากตัวกลับไป พอยูกิจะหันมาขอบคุณอีกครั้งทั้งคานาเมะและอากาเนะรวมถึงอีกสองคนก็หายไปจากที่ตรงนั้นแล้ว




    ...

    ...





    หลังจากที่คุยกับผู้อำนวยการเสร็จท่านหญิงคุรันออกมายืนรอน้องชายตัวเองอยู่หน้าดึก ดวงหน้าสวยเงยขึ้นมองพระจันทร์สีขาวนวลดูบริสุทธิ์ผิดกับเธอในตอนนี้ ผมยาวลอนปลายสีน้ำตาลแดงของอากาเนะปลิวไปตามแรงลม มือที่กำลังจะเอาผมทัดหูชะงักเมื่อมีมือของใครบางคนเกี่ยวเส้นผมที่ปรกหน้าของเธอขึ้นทัดหูให้




    “ คานาเมะ.. ”




    “ ยังกังวลเรื่องนั้นอยู่สินะ ”




    “ … ” อากาเนะเลือกที่จะเงียบและไม่ตอบผิดกับนิสัยปกติที่ค่อนข้างจะร่าเริงและยิ้มให้เขาอยู่ตลอด




    “ กลับกันเถอะ ”




    มือหนายื่นมาตรงหน้าเธอมองชั่งใจอยู่ครูหนึ่งก่อนจะวางมือตัวเองทาบลงไป คานาเมะมองท่าทางของพี่สาวตนเองแล้วยกยิ้มในแววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนขายาวเดินนำหน้าโดยกุมมือของอากาเนะไว้แน่น




    “ ..รังเกียจไหม ” เสียงแผ่วเบาของคนข้างๆทำให้เขาหยุดเดินแล้วหันมามองไม่ใช่เพราะเสียงแต่มือที่เขากุมอยู่สั่นจนทำให้ต้องรั้งตัวของพี่สาวเข้ามากอดมือลูบหัวเหมือนปลอบประโลม


    “ ไม่.. ”



    ไม่มีทาง..



    ต่อให้ทั้งโลกจะเกลียดและหันหลังให้ผู้หญิงคนนี้ก็ตาม

    เขาจะไม่มีทางทิ้งเธอทิ้งเพียงลำพังอีกต่อไป

    ...





    - TALK -

    กลับมาลงต่อแล้วนะคะ ,___, น้อมรับความผิด


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×