คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : (Episode seven) 203 Days Ago.
Episode seven
203 Days Ago.
Sometime I think I really fall in love with him.
ดอกกุหลาบสีแดงสดถูกชานยอลซื้อมาจากร้านขายดอกไม้ที่อยู่ไม่ห่างจากบาร์ของเขามากนัก ร่างสูงก้มหน้าลงดมกลิ่นของดอกกุหลาบเบาๆก่อนจะแอบเก็บมันไว้ในกระเป๋ากีต้าร์ของเขาวันนี้ไม่ได้เป็นวันพิเศษอะไรแต่ชานยอลก็นึกอยากจะให้ดอกกุหลาบกับแบคฮยอน .. ร่างสูงเดินยิ้มอย่างอารมณ์ดีไปตลอดทางกลับคอนโดของเขา เวลาผ่านไปแค่ไม่นานชานยอลก็มายืนอยู่ตรงหน้าทางเข้าคอนโดของเขาซะแล้ว .. ร่างสูงทักทายยามที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่หน้าประตูทางเข้าก่อนจะรีบแทรกตัวเข้าไปในลิฟท์ก่อนที่ลิฟท์จะปิดลง .. หญิงวัยทำงานกับลูกสาวมองชานยอลด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไหร่นัก .. ก็อยู่ดีๆมีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้แทรกเข้ามาในลิฟท์ทั้งๆที่ลิฟท์เกือบจะปิดอยู่แล้ว .. ชานยอลยิ้มแห้งๆให้กับคู่แม่ลูกที่อยู่ข้างๆเขาก่อนจะรีบออกจากลิฟท์ โชคดีที่เขาอยู่แค่ชั้นสี่ไม่อย่างนั้นเขาคงติดอยู่ในลิฟท์กับสองแม่ลูกที่ทำหน้าบึ้งใส่เขาแน่ๆ
ชานยอลไขประตูห้องพักของเขาออก ร่างสูงถอดรองเท้าของเขาออกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวที่ตอนนี้มีแบคฮยอนที่กำลังทำอาหารเช้ารอเขาอยู่ อันที่จริงตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงของวันแล้วชานยอลกำลังกลับคอนโด ..วันนี้ชานยอลทำไมกลับมาซะเกือบเที่ยงน่ะเหรอ ? ก็เพราะว่าวันนี้ที่ทำงานของชานยอลมีการจัดงานเลี้ยงวันเกิดเจ้าของบาร์น่ะสิ เขาเลยถูกกักตัวไว้ไม่ให้กลับมาก่อน กว่าจะได้กลับก็เกือบเที่ยงนี่แหละดีนะที่เขาบอกเปรยๆกับแบคฮยอนไว้ก่อนไม่อย่างนั้นเขาคงถูกแบคฮยอนงอนเอาแน่ๆ
‘ แบคฮยอนนี่ .. ฉันกลับมาแล้ว ’ชานยอลบอกพร้อมกับเดินเข้าไปวางมือแปะลงบนผมแบคฮยอนเบาๆ
‘ ชานยอลมาทันผมทำข้าวผัดเสร็จพอดีเลย ’ คนตัวเล็กเงยหน้ามายิ้มให้ชานยอลน้อยก่อนจะเทข้าวผัดในกระทะลงบนจานที่เขาเตรียมไว้
‘ ข้าวผัดเบค่อนเหมือนเดิมใช่ไหมแบคฮยอน ? ’ ร่างสูงหรี่ตาลงพร้อมกับถามคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขา
‘ แต่ครั้งนี้มีไข่ดาวด้วยนะครับ ! ไม่เหมือนเมื่อวานนะ ’
‘ อ่าฮะ .. แต่ฉันกินข้าวผัดเบค่อนฝีมือนายมาเกือบสองเดือนแล้วนะแบคฮยอนนี่ ’ คนตัวสูงบอกพร้อมกับคว้าจานที่มีข้าวผัดไปก่อนจะตักข้าวผัดเบคอนกินเข้าไปคำโต
‘ ก็ผมทำอย่างอื่นไม่เก่งนี่นา .. ผมจะลองทำเมนูอื่นดูนะครับถ้าชานยอลเบื่อข้าวผัดของผม ! ’
‘ ฉันไม่ได้บอกสักคำว่าเบื่อ .. ถ้านายทำฉันก็กินหมดแหละ’ ชานยอลยิ้มจนตาหยี ข้าวผัดที่อยู่ในปากของเขาทำให้เวลาที่ชานยอลยิ้มแก้มของเขาพองออกมาน้อยๆ ทำเอาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไปด้วย
แบคฮยอนไม่ได้กินข้าวเหมือนกับชานยอลเขาไม่หิวหหรือแม้กระทั่งอยากกินอะไรเลยด้วยซ้ำแต่แบคฮยอนสามารถรู้สึกถึงอากาศหนาวและร้อนได้ แบคฮยอนยังคงอาบน้ำทุกๆวัน .. และที่สำคัญแบคฮยอนสามารถจับต้องหรือสัมผัสชานยอลได้เหมือนกับที่ชานยอลสามารถทำกับแบคฮยอนได้เช่นกัน แค่นี้แบคฮยอนก็รู้สึกว่ามันโอเคแล้วสำหรับเขา ..
คนตัวเล็กนั่งเช็ดผมให้ชานยอลอยู่ที่ระเบียง คนตัวสูงนั่งดีดกีต้าร์พร้อมกับฮัมเพลงออกมาเบาๆ
‘ ผมเห็นชานยอลแต่งเพลงเยอะแยะเลย .. ร้องที่แต่งให้ผมฟังสักเพลงได้ไหมครับ ?’ คนตัวเล็กหยุดเช็ดผมให้ชานยอลก่อนจะถามออกไป
‘ ฉันจะร้องได้ยังไงละแบคฮยอน เพลงมันยังเขียนไม่จบเลย ฮ่ะๆๆ ’ ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาบอกก่อนจะก้มหน้าลงไปดีดกีต้าร์ของเขาต่อ
‘ งั้นชานยอลร้องเพลงอะไรให้ผมฟังก็ได้ .. นะครับ ’ แบคฮยอนก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆชานยอลพร้อมกับทำหน้าอ้อนเขาด้วย ..
ร่างสูงส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ แบคฮยอนเห็นแบบนั้นเขาเลยตัดใจและกลับมานั่งเช็ดผมให้ชานยอลต่อ .. ที่แบคฮยอนตามชานยอลไปบาร์ด้วยทุกครั้งก็เพราะว่าเขาอยากจะฟังชานยอลร้องเพลง .. แต่ก็นั้นแหละเขาไม่เคยได้ยินเสียงชานยอลร้องเพลงเลยแม้แต่ครั้งเดียว จะมีก็แต่คยองซูที่ร้องอยู่ทุกครั้ง
‘ you are always gonna be my love
even if i fine someone else
i'll remember to love
you thought me how
you are always gonna be the one
it’s still a sad love song
until i can sing a new song ’
ชานยอลร้องเพลงออกมาเบาๆ ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับดีดกีต้าร์เดินไปนั่งลงตรงขอบระเบียง ร่างสูงยังคงดีดกีต้าร์และฮัมเพลงออกมาเพื่อให้แบคฮยอนได้ยินเสียงของเขา ปากหนาที่ร้องเพลงออกมา สายตาที่ร่างสูงจ้องมองเข้าไปในดวงตาของแบคฮยอนทำให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาทำตัวไม่ถูกได้แต่หลบสายตาหนีชานยอล ..
‘ the time that was standing still
is about to start moving again
there's a lot of things i don’t want to forget
around this time tomorrow
i will be crying
thinking about you.. ’
‘ .. เพลงจบแล้ว ’ ชานยอลบอกพร้อมกับวางกีต้าร์ลงข้างๆตัว ความจริงชานยอลยังร้องเพลงไม่จบเลยด้วยซ้ำแต่เขาไม่เคยร้องเพลงให้ใครฟังเลยไม่แปลกที่เขาจะเขินและหยุดร้องเพลงไปซะดื้อๆ
เสียงปรบมือดังขึ้นมาเบาๆหลังจากที่ชานยอลร้องเพลงจบ คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ดูพอใจเหลือเกินกับเพลงที่เขาร้อง แบคฮยอนชูนิ้วโป้งให้ชานยอลพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา ทำให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงข้ามแบคฮยอนยิ้มกว้างตามออกมาด้วย
‘ ฉันร้องแย่ฉันรู้ดีน่า นายไม่ต้องมาตบมือให้ฉันหรอก .. ’ ชานยอลว่าพร้อมกับเดินเข้าไปยีผมแบคฮยอนเบาๆ
‘ ชานยอลไม่เห็นจะร้องไม่ดีตรงไหนเลยครับ .. ’ คนตัวเล็กยู่ปากใส่ชานยอลก่อนจะเอื้อมมือไปยีผมของชานยอลคืน
‘ อย่าโกหกฉันน่า .. ’
‘ ผมไม่ได้โกหกนะ ! ’
‘ อ่า..ฮะ.. งั้นนายร้องเพลงให้ฉันฟังบ้างสิ ’ คนตัวสูงว่าพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาของแบคฮยอนจนคนตัวเล็กต้องหลบหน้าเขาไปแบบดื้อๆ
‘ ไม่เอาหรอกครับ.. ผมร้องเพลงไม่เป็น ’ แบคฮยอนบอกพร้อมกับเดินหนีชานยอลเข้าไปในห้องแบบดื้อๆ ทิ้งให้ชานยอลยืนทำหน้างงอยู่คนเดียว อะไรของเขาวะ.. ร่างสูงส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินตามแบคฮยอนเข้าห้องไป..
‘ แบคฮยอนนี่.. หลับหรือยัง ? ’ ชานยอลถามออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะปลุกแบคฮยอนหรอกนะแต่ว่าเขานอนไม่หลับจริงๆชานยอลเลยลองหันหน้าไปถามคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างๆเขาดูเผื่อว่าแบคฮยอนอาจจะยังไม่หลับก็ได้
‘ .. ทำไมชานยอลยังไม่หลับเนี่ยครับ ? มันดึกแล้วนะ ’
‘ ฉันนอนไม่หลับ.. แต่ไม่เป็นไรถ้านายจะหลับฉันจะอยู่เงียบๆจะไม่เสียงดังกวนนาย โอเคนะ ’ ชานยอลตอบก่อนจะหันกลับไปนอนหงายมองเพดานในห้องนอนของเขา ..
แสงไฟจากข้างนอกทำให้แบคฮยอนเห็นชานยอลได้ไม่ชัดเท่าไหร่นัก .. สายตาของร่างสูงยังคงจ้องมองไปยังเพดานห้องอย่างเหม่อลอย.. ชานยอลเหมือนมีอะไรไม่สบายใจบางอย่างที่แบคฮยอนไม่รู้ ร่างสูงถอนหายใจออกมาเป็นรอบๆ จังหวะที่เขาจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างๆเขาก็ขยับตัวเข้ามากอดเขาเบาๆทำเอาชานยอลถึงกับตาโตรีบหันหน้าไปมองแบคฮยอนที่นอนกอดเขาอยู่..
‘ มีคนเคยบอกไว้ว่าวิธีที่ทำให้รู้สึกดีที่สุดคือการกอด ’ คนตัวเล็กพูดออกมาเสียงอู้อี้ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชานยอล..
‘ ไม่ใช่ว่านายอยากกอดฉันมากกว่าเหรอแบคฮยอน? ’ ชานยอลหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะถามออกไป
‘ .. ผมไม่ได้อยากกอดชานยอลสักนิดเลยนะครับ ’
‘ อ่า.. ครับเชื่อครับเชื่อ .. ’
‘ .. ผมไม่กอดชานยอลแล้วก็ได้ ’ แบคฮยอนบอกพร้อมกับเขยิบไปนอนที่เดิมแถมยังนอนหันหลังใส่ชานยอลอีกด้วย
ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับยิ้มออกมา.. ชานยอลเขยิบตัวของเขาไปกอดแบคฮยอนเองไม่ต้องรอให้คนตัวเล็กเอ่ยปากบอกเขา .. แบคฮยอนดิ้นไปมาในอ้อมกอดของชานยอลเบาๆสุดท้ายก็ต้องยอมนิ่งลงเพราะเหตุผลเดิมคือ.. ชานยอลแรงเยอะกว่าเขา
‘ ชานยอลมากอดผมทำไมล่ะ ? ’ คนตัวเล็กถามออกมาเบาๆหลังจากที่ยอมหยุดดิ้นแล้ว
‘ ก็หลังของนายมีคำว่า อยากให้กอด เขียนติดอยู่นี่ ’
คำตอบที่ออกมาจากปากของชานยอลทำเอาแบคฮยอนไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว.. แบคฮยอนไม่ได้เขียนคำว่า อยากให้กอด ติดไว้ที่หลังสักหน่อยชานยอลละมั่วไปเอง.. แต่ก็ช่างมันเถอะให้ชานยอลกอดเขาแบบนี้น่ะดีแล้ว..
ค่ำคืนที่แสนจะอบอุ่นของพวกเขาทั้งคู่ผ่านไปพร้อมกับเวลาที่กำลังจะหมดไปอย่างช้าๆโดยไม่ให้พวกเขาทั้งคู่รู้ตัว .. คริสยังคงนั่งมองชานยอลและแบคฮยอนอยู่ตรงระเบียงห้องนอนของชานยอลเหมือนเดิม .. เขาถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ ตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว คริสคงทำได้แค่เตือนพวกเขาทั้งคู่เท่านั้น .. ถึงแม้ว่าคริสจะเตือนอะไรพวกเขาทั้งคู่ไปพวกเขาก็ยังคงดื้อดึงไม่ยอมฟังคริสเหมือนเคย เพราะไอ้คำว่ารักหรือเปล่านะที่ทำให้ทั้งชานยอลและแบคฮยอนไม่ยอมฟังที่เขาเตือนเลยสักนิด..
‘ คุณหมออี้ชิงครับ ผมขอยืมการ์ตูนเรื่องนี้กลับไปอ่านได้ไหมครับ? ’ เด็กน้อยวัยห้าขวบยืนมองคุณหมออี้ชิงที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดเอกสารบนโต้ะทำงานของเขา
‘ เรื่องไหนครับแจมินคนเก่ง? ’ ร่างบางหันมายิ้มให้กับเด็กน้อยที่ยืนถือหนังสือการ์ตูนอยู่
เด็กน้อยยื่นหนังสือการ์ตูนให้กับอี้ชิงดู.. ร่างบางสีหน้าสลดไปอย่างเห็นได้ชัด..เพราะการ์ตูนที่เด็กน้อยแจมินถืออยู่คือ การ์ตูนที่คนรักของเขาเป็นคนเขียน .. แต่ไม่นาน อี้ชิงก็ปั้นรอยยิ้มขึ้นมาบนใบหน้าของเขาก่อนจะพยักหน้าให้กับแจมินน้อยๆ .. เด็กน้อยร้องเย้ดังลั่นทำให้คุณหมอเด็กอย่างอี้ชิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามออกมา
‘ ถ้าแจมินอ่านจบแล้วจะรีบให้อัปป้าพาแจมินเอาการ์ตูนมาคืนคุณหมออี้ชิงเลยนะครับ ’
‘ ไม่เป็นไรหรอกครับแจมินเอาไปเถอะ หมอมีการ์ตูนเรื่องนี้เยอะแยะเลยละ ’ ร่างบางว่าพร้อมกับยีผมเด็กน้อยเบาๆ
‘ เย้ ! คุณหมอใจดีจัง แจมินรักคุณหมอ ’ เด็กน้อยโผเข้ากอดอี้ชิงเสียจนเต็มแรงทำให้ร่างบางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แทบจะเซหงายหลังล้มลงไป
อี้ชิงเดินออกมาส่งเด็กน้อยแจมินตรงบริเวณที่จอดรถของโรงพยาบาล.. เด็กน้อยกำมือของอี้ชิงแน่นไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้นที่จะได้กลับบ้านไปอ่านการ์ตูนเรื่องที่แจมินยืมอี้ชิงไปหรือเพราะดีใจที่ได้ออกจากโรงพยาบาลสักทีทำให้แจมินยิ้มไม่หุบแทบยังชวนคุณหมออี้ชิงไปเล่นที่บ้านของแจมินด้วย ร่างบางปฎิเสธเด็กน้อยไปเบาๆเพราะงานที่ล้นเต็มโต้ะทำให้อี้ชิงไม่มีเวลาว่างพอที่จะออกไปเที่ยวหรือไหนเลย แค่เวลาพักอี้ชิงยังแทบไม่มี
‘ ผมไปก่อนนะครับคุณหมออี้ชิง ’ เด็กน้อยแอบจุ้บแก้มร่างบางเบาๆก่อนจะรีบวิ่งขึ้นรถไปทิ้งให้ร่างบางที่นั่งยองมองเด็กน้อยวิ่งขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว
อี้ชิงลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินกลับไปยังในตัวอาคารของโรงพยาบาลเพื่อทำงานของเขาต่อ
‘ พักบ้างนะจางอี้ชิง ’ เสียงที่แสนคุ้นเคยดังเข้ามาให้โสตประสาทของร่างบาง อี้ชิงยิ้มรับน้อยๆก่อนจะตอบกลับไป
‘ รู้แล้วครับ อี้ฟาน ’
ถึงแม้ว่าจะไม่มีตัวตนแต่อี้ชิงก็รู้เสมอว่าอู๋อี้ฟานคอยมองเขาอยู่ห่างๆตลอดเวลา..
....
‘ ชานยอลผมบอกกี่ครั้งแล้วครับว่าเวลาออกไปข้างนอกให้พกร่มไปด้วย ! ’ คนตัวเล็กโวยวายทันทีที่เห็นร่างสูงเดินตัวเปียกโชกเข้ามาในห้องพัก
‘ ก็มันเกะกะจะตายไป ฉันไม่ชอบนายก็รู้นี่ ’
‘ แต่ชานยอลจะไม่สบายเอานะครับ ! ผมบอกอะไรชานยอลก็ไม่ฟังผมเลย ’ แบคฮยอนว่าก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมให้ชานยอลเบาๆ
‘ เอาน่าแบคฮยอนนี่ .. ฉันไม่ป่วยง่ายๆหรอกน่า ’ คนตัวสูงบอกพร้อมกับยีผมแบคฮยอนเบาๆ ..
‘ ก็นั่นแหละครับ .. ผมไม่อยากให้ชานยอลไม่สบายนี่นา ’
‘ เอาเป็นว่าถ้าไม่ลืม ฉันจะพกร่มไปด้วยโอเคไหม ? ’ ชานยอลยื่นหน้าเข้ามาใกล้แบคฮยอนเพื่อรอคำตอบ คนตัวเล็กก้มหน้าหลบสายตาของชานยอลก่อนจะพนักหน้าตอบเบาๆ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต้ะทำงานของชานยอลดังขึ้นร่างสูงที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินตรงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต้ะขึ้นมาก่อนจะกดรับสาย
‘ ไง .. จื่อเทา ’
‘ พี่มารับผมหน่อยดิ่ ผมอยากกลับแล้ว ’ ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเพลียๆทันทีที่ชานยอลรับสายของเขา
‘ มีอะไรหรือเปล่าวะ ? ไปครั้งที่แล้วยังเห็นอารมณ์ดีๆอยู่เลยนี่ ’
‘ ที่นี่มีอะไรน่าเบื่อนิดหน่อยนะครับพี่ พรุ่งนี้พี่มารับผมหน่อยนะ ’
‘ อืม ได้ พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปรับนายละกัน ’
‘ ครับพี่ ’ จื่อเทาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะกดวางสายไป ที่นั่นคงจะมีปัญหาจริงๆสินะไม่งั้นจื่อเทาคงไม่รีบกลับขนานนี้ .. ครั้งก่อนที่เขาไปส่งจื่อเทาก็ดูโอเคดีหลังจากที่กลับมา .. แต่ทำไมครั้งนี้จื่อเทาถึงดูไม่ค่อยสบายใจกันนะ .. ชานยอลถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต้ะทำงานของเขาตามเดิม
‘ นี่ชานยอล .. ถ้าเกิดว่าไม่มีผมอยู่แล้วใครจะทำความสะอาดห้องกับทำอาหารทั้งเช้าทั้งเย็นให้ชานยอลแบบนี้ล่ะครับ ? ’ คนตัวเล็กเดินเข้ามาหาชานยอลในห้องนั่งเล่นพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาตรงข้าม
‘ ก็นายไง ’ ร่างสูงตอบออกมาอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาดูรายการฟุตบอลถ่ายทอดสดต่อ
‘ ไม่ใช่แบบนั้น .. ถ้าเกิดแบบว่าถ้าไม่มีผมอยู่จริงๆ.. แบบ ..’
‘ ไม่มีวันนั้นอะบยอนแบคฮยอน .. ’ ชานยอลพูดตัดบทก่อนจะลุกขึ้นนั่งพร้อมกับหันหน้ามาส่งสายตาจริงจังให้กับแบคฮยอน
‘ อ่า.. ’
‘ นายมีอะไรหรือเปล่าแบคฮยอน ? ’
‘ เปล่าครับ .. ผมก็แค่ถามชานยอลดูเท่านั้นเอง ’ คนตัวเล็กยิ้มออกมาจนตาหยีทำให้ชานยอลที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับแบคฮยอนต้องย้ายที่นั่งจากโซฟาที่เขานั่งอยู่มาเป็นโซฟาตัวเดียวกับแบคฮยอน คนตัวเล็กมองหน้าชานยอลที่ล้มตัวนอนเอาหัวหนุนตักเขาอยู่อย่างไม่เข้าใจ อะไรของเขานะ โซฟาตรงนั้นก็ออกจะกว้างมานอนเบียดกันทำไม แบคฮยอนลอบถอนหายใจก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อชานยอลส่งเสียงร้องเฮเมื่อทีมที่เขาเชียร์อยู่ยิงประตูเข้า ..
มือเล็กลูบผมร่างสูงอย่างแผ่วเบา ชานยอลเงยหน้าขึ้นมามองแบคฮยอนน้อยๆก่อนจะเลื่อนมือใหญ่ๆของเขาไปกุมมือของแบคฮยอนไว้ ..
ผมขอแค่ชีวิตของผมเป็นแบบนี้ทุกวัน .. ผมก็เพียงพอแล้ว
ชานยอลได้แต่ภาวนาให้ความรักของเขากับแบคฮยอนราบรื่นแบบนี้ไปทุกวันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา
ความคิดเห็น