#เอยจะครองโลก (YOSEOK)

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่เก้า

9

ไม่ได้เจอหน้ายืนมาสามวันแล้ว …

สามวันที่ต้องเดินกลับห้องคนเดียวทั้งๆที่เมื่อเดือนก่อนๆก็เดินได้ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้มันกลับเหงาแปลกๆ

สามวันที่ต้องกินข้าวผัดกุ้งคนเดียวตอนเย็นที่ห้อง โต๊ะอาหารโต๊ะเดิมแต่ทำไมมันกว้างขึ้นยังไงก็ไม่รู้

สามวันที่ข้อความจากมือถืออีกฝั่งสนทนาหยุดเงียบไป ไม่มีข้อความตอบกลับ ไม่มีการเปิดอ่าน ข้อความสุดท้ายที่ทิ้งไว้มีแค่ว่า ‘วันนี้ไปรับไม่ได้ ขอโทษนะครับ’

แล้วอีกคนก็หายไป

หายไปสามวันแล้ว

“ถอนหายใจอะไรขนาดนั้นอ่ะพี่เอย” น้องอุ่นเด็กหน้าตานิ่งๆ ตัวเล็กๆขาวๆ แถมยังใส่แว่นเหมือนกันกับเขา จนหลายคนมักจะทักผิดบ่อยๆ น้องเพิ่งจะมาฝึกงานที่เขาต้องดูแลอยู่ถามขึ้นหลังจากที่คงจะสังเกตเขามาสักพักว่ามีเรื่องไม่สบายใจอยู่ในหัว เพราะบางครั้งเขาเองก็เหม่อจนสอนงานไม่รู้เรื่องอยู่หลายครั้ง

“พี่...ไม่รู้สิ”

ไม่รู้ว่าทำไมต้องมานั่งใจลอยคิดถึงไอ้เด็กตัวสูงที่อยู่ห้องตรงข้ามขนาดนี้

ไม่รู้เลยว่าเหตุผลที่เค้าหายไปเพราะอะไร

ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับยืนเลย

ไม่รู้จริงๆ

“เอางี้ เย็นนี้พี่ว่างมั้ย ไปเดินเล่นกินไอติมกันนะเดี๋ยวอุ่นเลี้ยงพี่เอง” แขนถูกเขย่าอ้อนโดยคนข้างๆที่ส่งสายตาแป๋วๆของตัวเองใส่โดยที่น้องเองคงจะไม่ได้ตั้งใจจะทำมันหรอก แต่อุ่นน่ารักนี่นา น่ารักแบบไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองน่ารัก ไม่งั้นแฟนน้องจะหวงเป็นจงอางหวงไข่แบบนี้หรอ

“ไปครับไป แต่เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง ไม่โอเคไม่ไป”

“ขี้โกงอ่ะ”

“เปล๊าา” เขาเอื้อมมือไปลูบหัวเจ้าเด็กน่ารักเล่นแรงๆได้รับรอยยิ้มบางๆกลับมาให้ ก่อนที่น้องจะโทรศัพท์หาใครบางคนที่ต้องไปด้วยกัน ไม่งั้นคงจะไม่ยอม เพียงแค่นึกถึงจากรอยยิ้มบางๆก็กว้างขึ้นเมื่อปลายสายรับ

รอยยิ้มที่ใครเห็นต่างก็เอ็นดูเด็กคนนี้ไม่น้อยเลย

คนในสายตอนนี้เองก็คงจะเป็นแบบนั้นเช่นกันยามที่ได้เห็น

“โยเลิกยัง พี่เอยเลี้ยงไอติมแหละ ต้องไปนะต้องกินด้วย …”

อิจฉาคนมีแฟนจริงๆ

เฮ้อ

ร้านไอศกรีมร้านเล็กๆอยู่ไม่ไกลจากคอนโดเขาเป็นที่ๆอุ่นพามา คนข้างๆไร้บอดี้การ์ดที่ควรจะมาด้วยกันเพราะโยธาจะตามมาทีหลัง รายนั้นน้องบอกไม่กินของหวานเห็นว่าเป็นนักกีฬามหาวิทยาลัย คงจะจำกัดเรื่องการกินไม่น้อยต่างกับอุ่นที่ชอบของหวานเป็นชีวิตจิตใจเพราะของฝากยามเช้า ยามพักเที่ยงที่น้องเอามาให้ล้วนแต่เป็นของหวานทั้งสิ้น

พูดถึงนักกีฬามหาวิทยาลัย

ยืนเองก็เป็นนักกีฬาเหมือนกันนี่นา

น้องจะไม่ชอบกินพวกช็อกโกแลตหรือของหวานๆเหมือนกันมั้ยนะ ...

“ทำไมวนิลลาถ้วยของอุ่นไม่หวานเลยอ่ะ” เสียงของคนที่เดินข้างๆทำเอาเขาหลุดออกจากความคิดของตัวเอง อุ่นกำลังบ่น ทั้งๆที่เขากินเหมือนๆกันยังคิดว่ามันหวานมากแล้วนะ

พูดคุยเดินดูอะไรด้วยกันไปเรื่อยได้ไม่เท่าไหร่ น้องโยก็มารับอุ่นกลับ เพราะมีธุระที่บ้านต่อ พรุ่งนี้วันหยุดนี่นาใครๆก็คงอยากกลับบ้านทั้งนั้นแหละ เขาเองยังอยากกลับเลย แต่ติดที่ตั๋วเครื่องบินไปกลับกับระยะเวลาหยุดแค่สองวันมันไม่คุ้มนี่สิ

“พี่เอยแน่ใจนะว่าไม่ให้โยไปส่งพี่ก่อน”

“พี่เดินกลับได้ คอนโดพี่อยู่แถวนี้ เราสองคนน่ะรีบกลับเถอะ ขับรถดึกๆมันอันตราย” เขาไล่เพราะน้องสองคนดูจะลังเล คงกังวลว่าเขาต้องกลับคนเดียวจนเขาต้องออกปากพูดไป ถึงได้ยอมกลับกัน โยหันมายกมือไหว้และเดินไปที่รถ ส่วนน้องอุ่นก็โบกมือให้นิ่งๆตามสไตล์เจ้าตัวแต่แฝงไปด้วยความน่ารักจนชักจะอิจฉาน้องโยขึ้นมาจริงๆ

อย่าให้แย่งนะบอกไว้ก่อนเลย

“เจอกันวันจันทร์ครับพี่เอย”

“อื้ม”

“ข้าวผัดกุ้งกล่องนึง เดี๋ยวเอยมาจ่ายนะครับป้า” ร้านเดิมร้านประจำเป็นร้านที่เขาเลือกอีกครั้งในวันนี้ เมื่อสั่งเสร็จก็ก้าวพาตัวเองไปยังร้านสะดวกซื้อ 24 ชั่วโมงที่อยู่ไม่ไกล พรุ่งนี้เขาจะนอนดูซีรี่ย์ที่ค้างไว้ให้หนำใจเลยคอยดู

!!!!!!!!!

เสียงแจ้งเตือนทำเอากระตือรือร้นหยิบขึ้นมาดูเพราะความคิดที่ว่าคนส่งมาอาจจะเป็นใครสักคนที่เขาเฝ้ารอ

‘ดวงของคุณวันนี้จะได้เจอรักแท้ จากคนที่…’

แต่ก็ไม่ใช่

กดเข้าไปดูกล่องข้อความเดิมๆซ้ำๆแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอีกไม่รู้รอบที่เท่าไหร่

ได้แต่หวังว่าทุกแจ้งเตือนของเขาจะเป็นชื่อของยืน

หวังแบบนั้นจริงๆ …

หลังจากที่ได้ของตามที่ตัวเองต้องการเสร็จ คนตัวเล็กก็ตรงดิ่งกลับคอนโด แต่พอออกมาจากลิฟต์กำลังจะเดินเข้าห้องเท่านั้นแหละ หน้าประตูก็มีใครบางคนที่นั่งเอาตัวเองพิงอยู่ ใบหน้าที่ไม่ได้เจอมาสามวัน หนวดเริ่มขึ้นและขอบตาคล้ำคล้ายกับคนไม่ได้นอนและตอนนี้อีกคนกำลังหลับอยู่หน้าประตูห้องเขา

ยืนหายไปไหนมา

แล้วทำไมโทรมขนาดนี้

“ยืน...” ละนอนนิ่งมาก น้องไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย

แต่พอโดนเขย่าคนที่นิ่งก็เริ่มขยับ คิ้วขมวดกำลังจะอารมณ์เสียเพราะคงจะไปขัดการนอนของเจ้าตัว แต่ว่าจะให้เขาปล่อยไว้แบบนี้ก็คงไม่ดีใช่มั้ยล่ะ ไปนอนในห้องตัวเองดีๆก็ได้ ทำไมไม่ทำกันนะ

“ยืนตื่นได้แล้ว” พอได้ยินและรับรู้ว่าเป็นเสียงเขา คนเด็กกว่าก็รีบลืมตาตื่นทันที พร้อมกับอารมณ์ฉุนเฉียวเมื่อกี้หายไปแทบจะปลิดทิ้ง

“เอยกลับช้า” เสียงอ้อนๆเหมือนเด็กงอแงยามตื่นนอน ทำเอาเขาอดยิ้มไม่ได้เลย ความสงสัยความน้อยใจที่อยู่ๆอีกคนหายไป มันไปไหนหมดกันนะ

ตอนนี้เขาหามันไม่เจอเลย

“มานั่งรอตั้งนาน”

“นอนรอมากกว่ามั้ง”

“เหมือนกันแหละ” ยังจะมาเถียงอีก ดื้อก็ดื้อ

“ที่หาย…”

“…”

“ไปทำงานกลุ่มมา ตอนนี้เหนื่อยจะตายอยู่แล้วเอย” ว่าแล้วน้องมันก็ทิ้งหัวลงกับแขนเขา แปลงร่างคล้ายกับตัวเองเป็นเจ้าหมาตัวใหญ่ที่มาอ้อนเจ้าของให้สนใจ

แต่ที่เขาสนใจที่สุดน่ะ...

คือตัวยืนทำไมร้อนขนาดนี้ล่ะ

“ไม่สบายหรอ”

“นิดหน่อย ไม่ค่อยได้นอนเลยป่วย...มั้ง” เนี่ย คนที่ชอบบอกว่าเขาดื้อ แต่ตัวเองน่ะดื้อมากๆเลย

น่าตีสักทีจริงๆเชียว!

“เอยอย่าทำหน้าดุดิ” พูดทั้งๆที่ไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมาดูด้วยซ้ำ อะไรจะเก่งขนาดนั้นพ่อคุณ

“เป็นห่วงก็เป็นห่วงหายไปตั้งหลายวัน แล้วยังจะป่วยกลับมาอีก”

“เอยเป็นห่วงด้วยงั้นหรอ...”

“ก็ใช่ไง”

“งั้นดูแลเค้านะ เค้าอยากให้เอยดูแลเค้า”

ยืนป่วยแหละ

คงจะป่วยจริงๆ

ไม่งั้นสรรพนามแทนตัวเองคงไม่ใช่แบบนี้หรอก

“วันนี้อยู่กับเค้านะเอย”

ใครจะกล้าทิ้งกันเล่า

เฮ้อ …

-////-

“มึ้งงงงงง ไอ้ยืนป่วยว่ะ มันป่วยว่ะมึง ใครทนร่างสองมันได้บ้างไอ้สัด กูขอกำลังเสริม!”

“แฮ็กเรียกโจ มาแบกมันกลับไปส่งคนดูแลเดี๋ยวนี้ แม่งจะร้องไห้หาพี่เอยแล้วไอ้ชิบผาย มีเพื่อนหรือมีลูกวะไอ้สาดดดดด!”

พี่เอย :: โกดๆๆๆ ยืนหายไปไหนมาหลายวัน โกดของจีงแย้วนะ !

#เอยจะครองโลก

Talk:

เบาๆก่อนไปเจอร่างน้องหมาของอั่ยเด่กยืน :3

ก่อนอื่นเลยเราต้องขอโทษที่ปิดไม่ให้อ่านและหายไปหลายวันนะ เราขอบอกไว้ก่อนเลยว่าเราขอบคุณทุกๆกำลังใจจริงๆ ทั้งในตอนที่แล้วและในแท็กฟิคของเรา คือเอาจริงๆเราไม่ได้ต้องการจะให้ฟิคของเราแมสหรืออะไรนะคะ เราอยู่ในที่ของเรา เราพอใจในหลายๆอย่างที่เรามี ไม่ได้เรียกร้องอะไรมากมายเลย ชอบก็ไลค์ให้กัน มีบ้างที่หลายคนมักจะเม้นแสดงความคิดเห็นให้ได้อ่านแลกเปลี่ยนความคิดกัน ซึ่งเราไม่ได้บังคับเลยว่าคนอ่านต้องเม้นทุกตอนห้ามขาดเลยนะ ต้องสกรีมแท็กต้องแนะนำฟิคเรานะ เราพอใจในที่ของเราอยู่แล้ว เราเองไม่เข้าใจสาเหตุหรือเหตุผลที่เค้าต้องการจะสื่อ เราอาจจะคิดมากไปเองเลยพาลไปน้อยใจแล้วเอามาลง เราเลยไปขอโทษเค้าจริงๆ แต่กลับกลายเป็นว่าเค้าไม่หยุด ยังคงส่งข้อความและพูดจาที่ไม่ดีเรื่อยๆ เราเองพูดดีด้วยแบบสามัญชนก็แล้ว ไล่ก็แล้วยังไม่ยอมไป งั้นก็โอเค เราจะเป็นคนไปเอง ตอนนี้เราปิดแอคทวิตไปแล้ว อาจจะดูเป็นการหนีปัญหาแต่เราไม่อยากเอาตัวเองไปนอยและหมดไฟกับคำพูดของเค้าอีกแล้ว 

เรื่องนี้จะถูกเขียนจนจบแน่นอนค่ะ เราตั้งใจให้เป็นแบบนี้แต่แรกอยู่แล้ว ที่จริงตอนที่เราได้ปิดให้อ่านบางช่วงส่วนนึงเพราะอยากจะให้คนนั้นเค้าเงียบๆไปก่อน(ตอนนี้แอคนั้นหายไปแล้ว เท่าที่เอาแอคเราอีกอันค้นดู) และอีกอย่างคือคิดว่าจะเขียนให้เสร็จแล้วค่อยมาอัพวันละตอนจนจบ จะได้ไม่ต้องค้างคารอกันนานๆ แต่เห็นมีคนกังวล เลยมาปล่อยให้อ่านคลายความคิดถึงกันก่อน :)

เขียนยาวไปหน่อยแต่ถ้าใครอ่านจนถึงตอนนี้อยากบอกว่าขอบคุณมากจริงๆนะคะ

ขอบคุณคุณและคุณทุกคนมากๆเลยที่ให้กำลังใจกัน

หวังว่าจะชอบและมีความสุขไปกับน้องเอยเหมือนที่เคยมีความสุขไปกับเจ้าอุ่น

เจอกันตอนหน้าคั้บบ

♡