ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่สิบสี่
14
นานแล้วที่เอยไม่คิดจะมีแฟน จำได้ลางๆคงจะเป็นช่วงมหาวิทยาลัยที่พอจะมีความรักกับคนอื่นเค้าบ้าง แต่ก็ไม่ได้ยาวนานเกินจะให้ไปผูกพันอะไรมากมายนัก ช่วงเวลาแค่ไม่กี่เดือน ไปกันแล้วมีแต่ความลำบากใจก็เลยต้องจบลง
แต่ใช่ว่าที่ผ่านๆมาคนที่เข้ามาจีบใช่ว่าจะไม่มี อาจจะเพราะยังไม่มีถูกใจเลยสักคน สถานะที่ให้กันเลยได้เป็นแค่เพื่อน พี่น้องหรือแค่คนที่เคยรู้จัก
จนกระทั่งมาเจอเด็กตรงข้ามห้อง
จากคนที่เมินเฉยกลับเดินเข้าหาเดินหน้าทำความรู้จัก พัฒนาความสัมพันธ์ธรรมดาๆที่ไม่น่าจะมีอะไรพิเศษไปมากกว่าเพื่อนบ้านที่ดี
แต่ยืนทำได้...
ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นคนพิเศษ
พิเศษยิ่งกว่าใคร
!!!!!!!!
เสียงแจ้งเตือนทำให้เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แค่เพียงข้อความสั้นๆก็ทำเอายิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวเลยสักนิด
ยืน : เจอกันตอนเย็นนะครับ
ยืน : คิดถึงเอยนะ
ยืนส่งข้อความมาหา
หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน เราทั้งคู่ก็ได้แต่หัวเราะใส่กัน ไม่มีคำพูดใดเอ่ยออกมา มีแค่เพียงรอยยิ้มที่ส่งให้และสัมผัสเบาๆที่บริเวณแก้ม
เขายังจำได้
จำได้ดีทุกอย่างเลย :)
เอย : คิดถึงยืนเหมือนกันนะ
ผู้ชายตัวสูงที่มีช่อดอกไม้อยู่ในมือกำลังเป็นจุดสนใจของใครหลายๆคนที่ผ่านไปผ่านมา อาจจะไม่แปลกใจที่คนหน้าตาดีย่อมจะมีแฟนเป็นเรื่องธรรมดาที่ใครๆก็คิดกัน
แต่ไม่ใช่กับนักกีฬามหาวิทยาลัยอย่างคนๆนี้
คนที่ไม่มีเรื่องสาวๆหนุ่มๆให้ได้ลือกันเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่ที่เข้ามหา’ลัยมา เช้าก็เรียน บ่ายก็ซ้อมกีฬา เย็นกลับบ้านชีวิตเรียบง่ายยิ่งกว่าอะไร
คนที่เงียบและนิ่งซะจนโดนเข้าใจผิดเป็นพวกที่หยิ่งจนไม่อยากจะมีใครคบ นอกจากเพื่อนสนิทที่มีแค่ไม่กี่คน
มนุษย์สัมพันธ์ติดลบ
เป็นบุคคลที่ได้แต่หวัง เพราะไม่มีทางที่จะเข้าถึงได้เลยแม้แต่นิดเดียว
คนๆนั้นน่ะ...กำลังแหกกฏทุกอย่างที่ใครต่อใครพูดไว้เกี่ยวกับตัวเองเพื่อใครบางคน
“ยืนนนน ~”
ใครบางคนที่ทำเอาเขาหลงรักตั้งแต่แรกเห็นจนกระทั่งวันนี้
ใครบางคนที่แค่พอได้ยินเสียงกับใบหน้าอ้อนๆ เขาก็พร้อมที่จะประเคนทุกอย่างให้โดยที่ไม่ต้องร้องขอ
ใครบางคนที่แค่ส่งยิ้มให้ก็ทำเอาใจแทบจะละลาย แหลกสลาย ณ ตรงนั้นเสียให้ได้
ใครบางคนที่ว่าน่ะ...กำลังวิ่งมากอดเขา
“อ...อะไรเนี่ย”
“ก็เห็นบอกคิดถึงไง”
“...”
“คิดถึงก็ต้องกอดดิ”
จะตายห่าแล้วครับ !
ตายๆๆๆๆ เป็นสาวเป็นนางวิ่งมากอดผู้ชายก่อนได้ไง เดี๋ยวตีเลยเนี่ย ใจจะวายแล้ว -////-
“ไม่เล่นงี้แล้วนะ”
“อ้าว ไม่ชอบให้กอด ?” ชิบผาย เอยหน้ามุ่ยแล้ว
“ไม่ใช่ อ...อย่าแกล้งกันดิ”
“เขินหรอ”
“อ...อื้ม” คนตัวเล็กอารมณ์ดีหัวเราะคิกคักจนอดไม่ไหวที่จะหยิกแก้มนิ่มๆสั่งสอนไปทีสองที มีความสุขนักรึไงกัน
ทำหน้าแบบนี้แล้วดื้อขึ้นสิบเท่าเลยเอยน่ะ
เฮ้อ
สักวันคงสำลักความน่ารักตายแน่ๆ
กูตายแน่ๆ เรียกรถพยาบาลไว้รอเลย
“หื้ม ช่อดอกไม้ ?”
“ของเอยแหละ” แม้จะไม่เข้าใจแต่อีกคนก็รับมาถือไว้ แม้วิธีการให้จะห้วนไปหน่อยตามสไตล์คนอย่างยืน
แต่เอยชอบก็พอแล้วล่ะ
“แล้วเอามาให้ทำไมอ่ะ”
“โจบอกว่า เมื่อคืนจูบกันแล้ว”
“...”
“ก็ต้องเป็นแฟนกันดิ”
ซึนและง่ายกว่าใครไม่มีใครเกินจริงๆ
“นี่คือจะขอเป็นแฟนหรอ”
“ยังไม่ได้ขอ ถึงห้องแล้วจะเซอร์ไพรส์ขอ”
“แต่บอกหมดเลยเนี่ยนะ” แล้วก็มีคนถึงกับจะทึ้งหัวตัวเอง
จริงๆเลยเด็กคนนี้
“แผนพังแล้วอ่ะ” ยืนทำหน้าเศร้า ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆด้วยอารมณ์เซ็งสุดๆ
“พังทั้งหมดเลย” เห็นแล้วก็นึกเอ็นดูไม่ได้เลยแฮะ
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา” เขาพยายามปลอบ เอื้อมมือไปลูบผมนุ่มๆของอีกคนอย่างที่อยากทำมานาน ยืนเองก็หันหัวเข้าหาให้ซะด้วย
บอกแต่คนอื่นน่ารัก
ตัวเองก็เหมือนกันแหละ
“อยากโรแมนติกบ้าง”
“...”
“โห เอยขำอะไรเนี่ย” ก็มันอดไม่ได้จริงๆนี่นา สุดท้ายก็เหมือนจะมีคนงอน ยืนแทบจะหันหลังให้ จนต้องเดินไปอีกทางเพื่อโอ๋
“ห้ามหัวเราะกันดิ เสียเซลฟ์นะเนี่ย” เด็กอะไรขี้งอน ขี้น้อยใจชะมัด
“ขอโทษๆ ไม่ขำแล้วเนอะ”
แถมตอนนี้ยังหันมากอดเอวเขาซะแน่นอีกต่างหาก
“อ้อนกันหรอ หื้ม ?”
“อยากอ้อน”
“...”
“อยากอ้อนเอยทุกวันเลย”
“งั้นเป็นแฟนกันนะ”
“อื้ม”
“...”
“...”
สุดท้ายเหมือนคนเพิ่งรู้สึกตัวว่าตอบและพูดอะไรออกไป ยืนผละออกก่อนจะจ้องหน้าเขาด้วยสีหน้าที่น้องเองคงจะตกใจไม่น้อย
เขาน่ะคิดมาดีแล้ว
ถ้ายืนไม่กล้าพูด เขาจะเป็นคนพูดให้เอง
“ค...คือผม”
“...”
“คือเรา...เป็น”
“เป็นแฟนกันไง”
“เฮ้ย เอย !” น้องแหวใส่เขาซะเสียงดังเพราะคำๆนั้นอีกคนคงนึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าพูดออกไป
ทำไมเด็กนี่มันน่าเอ็นดูขนาดนี้กันล่ะเนี่ย
จะบ้าตายแล้วนะ
“มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆรอให้ยืนพูดก่อน พี่ไม่มีแฟนพอดีอ่ะ”
“...”
“...”
“งั้นเป็นแฟนกันแล้วนะ”
“อื้อ เป็นแฟนกันแล้ว”
“จูบอีกได้ใช่มั้ย”
เดี๋ยวนะ ...
รอยยิ้มนั้นมันอะไรกัน
“ล้อเล่นน่ะครับ กลับกันดีกว่าเนอะ”
อันตราย
รอยยิ้มและคำพูดเมื่อกี้น่ะอันตรายชัดๆ ...
พี่เอย :: รุ้สึกไม่ปลอดภัยแน้วฮะ ทำไงดีอ่า
#เอยจะครองโลก
Talk:
ตอนหน้าสรุปภารกิจจบฮะ แง้มๆนิดนึงมี... แหะๆ ._.
ที่หายเนี่ยไปเต๊าะมิเตอร์ยืน (พี่พีรพลแห่งโบ๊ะบ๊ะแฟม) ในชีวิตจริงมาคับเลยทิ้งไว้ซะนาน แงงงง้ ขอโทษนะค้าบ ;;-;;
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น