ลำดับตอนที่ #42
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : บทส่งท้ายภาค 1
ลิ่นอายอสายลมพัพาเสรอไม้ให้ลอยละล่อ เส้นสีอสายลมวาเป็นลวลายบนอาาศปราให้เห็นลมหมุนที่เิึ้นแล้ว็สลายไป นัยน์าสีม่วอ่อน้อมอระแสลมในอาาศ้วยสายาเลื่อนลอยะที่มือ้ายำลัยึอบระเบียเอาไว้ส่วนมือวา็ถือแ้วาใบโปร ีนส์เหม่อมอท้อฟ้าที่เริ่มทอแสสีทอาๆ้วยใบหน้าราบเรียบ ยามรุ่สาในรัเมลาิน่าเป็นภาพที่ไม่มีอะไรน่าื่นเ้นมานั ทั่วทั้รัมัถูปลุมไป้วยหิมะแทบะลอเวลา ถึแม้ว่าวันนี้ะอาาศหนาวเย็นเหมือนเ่นทุวันแ่ีนส์ลับเปลือยอเหมือนทุรั้เวลาเาเ้านอน าเายาวสีำัวบาเป็นเพียเสื้อผ้าิ้นเียวที่มอบวามอบอุ่นให้ับร่าายอันเย็นือเา
เมื่อเห็นว่ายืนเหม่ออยู่้านนอนานเินไปายหนุ่มึถอนลมหายใยาว่อนะเินหายลับเ้าไปยับานประูระเบีย้านหลั บนเียนาให่มีเพียหมอนสอใบและผ้านวมผืนหนา ีนส์เินรไปยัโ๊ะทำานที่ั้ไว้ิำแพปลายเีย บนโ๊ะรไป้วยอระาษำนวนมา ระาษบาแผ่นถูึออาแฟ้มเอสารที่วาระเะระะบนพื้น ระาษบาแผ่น็ถูีออเป็นิ้นๆ มือหนาวาบรราระาษรบนโ๊ะทิ้ลถัยะ ะที่เ้าอห้อำลัทำวามสะอาห้ออัวเอโยเริ่มาารเ็บวาโ๊ะทำานไปนัเีย เา็พบว่าัวเอลืมสมุบันทึเล่มเล็เอาไว้ที่ใ้หมอน
สมุบันทึเล่มสีน้ำเินที่เาไ้มันมาโยบัเอิ แรเริ่มนั้นเาไม่ไ้ั้ใที่ะบันทึอะไรลไปในระาษเพราะนานวันไปมัน็ะเสื่อมและสลายไปในที่สุ ในบรราารัเ็บ้อมูล ัวหนัสือบนระาษเป็น้อมูลที่รั่วไหล่าย เสื่อม่าย และหาย่าย แ่ผู้น็ยันิยมใ้มันเป็นเรื่อมือในารำสิ่ที่อยู่ในสมอ ีนส์่อยๆเปิหน้าสมุึ้นมาเพื่อไลู่ว่าในสมุเล่มนี้มีอะไรเียนไว้บ้าหรือไม่ แ่หน้าระาษที่ไร้เส้นเหล่านี้ลับว่าเปล่าราวับเป็นสมุธรรมาที่เพิ่ถูื้อมาแล้วเ็บเอาไว้อย่านั้น
ีนส์เลิให้วามสนใสมุทันที เาโยนมันลถัยะที่อยู่้าโ๊ะทำานอย่าแม่นยำ เมื่อสมุหล่นลถัยะเสียวัถุบาอย่าหล่นลระทบพื้นแทน ีนส์หันไปมอวัถุสีเินแวววาวที่หล่นออมาาหน้าหนึ่ในสมุบันทึ มันือแหวนสีเินที่เาริบืนาแอนริ้าเมื่อวานนั่นเอ ีนส์หยิบแหวนึ้นมามอ้วยสายาพิารา นาแหวนวนี้เป็นแหวนที่เาทำึ้นเอ ริๆแล้วแหวนวนี้มีเาั้ใให้แอนริ้าสวมเอาไว้เพื่อิามารเลื่อนไหวอเธอลอเวลา แ่ทุวันนี้ไม่ำเป็นแล้ว เพราะถึแม้ะมีแหวน็ไม่ไ้ทำให้แอนริ้าปลอภัย
ีนส์เผลอหลุยิ้มเมื่อนึถึใบหน้าอสาวน้อยที่ำลัหัวเสียใส่เาเพราะเาแล้เธอ บารั้เานึสสัยว่านเราสามารถมีวามรู้สึไ้มามายนาไหน แอนริ้าไม่เยหยุยิ้มหรือหัวเราะทั้ๆที่เธออยู่ในสถานาร์ย่ำแย่นาไหน ถึแม้เธอะร้อไห้เสียใแ่ไม่นานเธอ็สามารถลับมาร่าเริไ้เหมือนปิ อะไรทำให้เธอเป็นนสใสไ้ถึนานั้น ยัเป็นสิ่ที่เาั้ใ้นหาำอบอย่าริั
"ูอารม์ีเป็นพิเศษนะะวันนี้ มีอะไรีๆเิึ้นหรอะ" ะที่ีนส์ำลัยืนยิ้มให้แหวนวน้อยในมือ เสียหวาน็ทัึ้นา้านหลัพร้อมับแนเรียวบาที่สวมอเอวเาอย่าถือี
"ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ"ีนส์อบ้วยน้ำเสียราบเรียบ รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปแทบะในทันที
"แหวนเินวนั้นอใรหรอะ ปิุไม่สวมแหวนนี่นา"หิสาวผู้มีใบหน้าหวานเ็ี่ทัึ้น้วยน้ำเสียเย้ายวน เธอเอื้อมมือหยิบแหวนาีนส์ไปสวมใส่นิ้วอนเอ
"พอีนิ้วันเลย"สาวสวยพูพลาหันมายิ้มหวานให้ับีนส์ เธอมอแหวนที่นิ้วัวเอ้วยสีหน้าัใ่อนะใ้พลัอนเอเปลี่ยนแหวนให้ลายเป็นสีแส
"อย่าเปลี่ยนธาุในแหวนามอำเภอใสิ"ีนส์พูเสียุ่อนะถอแหวนสีแออามืออเธอ สาวสวยยัไหล่อย่าไม่ใส่ใ่อนะเินไปนั่บนเียที่เพิ่ัเสร็ เรือนผมสีาวบริสุทธิ์อเธอยาวรเอวบา นัยน์าสีเินอเธอ้อนมอีนส์อย่าวาบหวาม เธอไม่เยปปิวาม้อารอัวเอ โยเพาะอย่ายิ่ับนรหน้าอเธอ
"ลมานอนสิะ ยัอีนานว่าุะ้อออไปทำาน"สาวสวยพูพลาลานเ่าึ้นไปนอนบนเียอเาอย่าถือวิสาสะ
"ผมื่นแล้ว"ีนส์อบพลาเินผ่านไปหยิบผ้านหนูสีาวแ่ทว่าสาวสวยลับใ้พลัเวทิผ้านหนูไป่อน
"ลาพิน"ีนส์เรียื่อหิสาวที่ำลัแล้เา้วยน้ำเสียราบเรียบ
"เ้ามาเอาไปเอสิะ"ลาพินพูพลาห่อผ้าเ็ัวรอบร่าที่เปลือยเปล่าอเธอ
"เฮ้อ.."ีนส์ถอนหายใพลายมือึ้นุมมับ
"เร็วสิะ"ลาพินพู้วยน้ำเสียอออ้อน เธอลาแนำยำอีนส์แล้วออแรึให้ร่าเาโถมลหาเธอ
"ันปล่อยใหุ้แอบไปิ๊๊ะับแม่หนูนั่นั้ปีว่า ันลับมาทวสิทธิ์อัวเอแ่นี้ทำไม้อทำหน้าหนัใ้วยล่ะ"ลาพินถามพลาเาะลิ้นเล่นเมื่อีนส์ำลัหลบสายาอเธอ้วยวามยาลำบา
"ันเป็นอะไรับุะ...ันับแม่หนูนั่นใรสำัว่า"ลาพินพูพลาทำหน้าน้อยใ เธอบัับให้ีนส์หันหน้าลับมามอเธอ นัยน์าสีเินระพริบ้าๆราวับำลัสะิายหนุ่มรหน้าให้ทำามอำเภอใอเธอ ีนส์ในอนนี้ที่ไม่สามารถละสายาานัยน์าสีเินไ้็่อยๆโอนอ่อนไปามำพูหวานอลาพิน แรสะิอเธอทำให้ีนส์มอเห็นลาพินเป็นใรอีน นที่เาถวิลหา นที่เา้อารมาที่สุ เมื่อพลัสะิทำานอมันไ้สมบรู์แบบ ีนส์็หมวามเป็นัวอัวเอ ายหนุ่มแย้มยิ้มอันอบอุ่นเป็นรั้แร มันเป็นรอยยิ้มที่แม้แ่ลาพินยัรู้สึราวับัวเอะละลาย ีนส์โน้มัวลระิบที่้าใบหูเธอเบาๆ
"ุือภรรยาอผม...และุสำัที่สุ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น