ยังเป็นเพียงตัวประกอบ

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่4 ll ภารกิจหลัก rewrite

เวลามักไม่คอยใครเผลอแปปเดียวเทรย์เวอร์ก็อายุเจ็ดปีซึ่งเป็นวัยที่พอจะรู้เรื่องบ้างแล้วดังนั้นเธอจึงทุ่มเทใช้เวลาในการสั่งสอนให้พระเอกนั้นกลายเป็นยอดคนไม่ว่าจะเป็นทางปัญญาและกายภาพเพราะเธอเหลือเวลาอีกสามปีถ้าช้าเกินไปมันอาจจะทำให้พระเอกนั้นไม่สามารถเอาชีวิตรอดจากพวกงูพิษที่เริ่มรู้สึกตัวแล้วใครที่เป็นศัตรูของมันมาตลอดเวลาที่ผ่านมา

ในช่วงที่ที่เทรย์เวอร์ก้าวเข้าสู่อายุแปดขวบเธอก็ได้รู้จักกับนางร้ายของนิยายอย่างอมีตี้ คลอแร็กด้วยการไปวาดรูปครอบครัวให้กับดยุกคลอแร็กพร้อมกับสัญญาบางอย่างที่ทำไว้สำหรับอนาคตของเทรย์เวอร์หลังจากที่เธอจากไปแล้วเพื่อรับประกันว่าเขาจะอยู่รอดปลอดภัยถ้าปราศจากอำนาจในมือของเธอตอนนี้

แรกดูเหมือนนางร้ายวัยใสจะสนใจในตัวพระเอกอยุ่ไม่น้อยทำให้หนูน้อนเข้าเยื่อมเยีนเทรย์เวอร์แทบจะทุกวันที่สามารถเข้ามาหาได้แต่ด้วยสามัญสำนึกอะไรบางอย่างทำให้จับแม่หนูนี่ดัดนิสัยทุกครั้งที่เจอจนเปลี่ยนจากสาวน้อยเอาแต่ใจเป็นคุณหนูผู้เพรียบพร้อมทั้งกริยามารยาท โตไปรับรองกลายไปเป็นนางร้ายสายใช้สมองแน่นอนรับประกันได้แต่ว่าพอสังเกตุไปๆมาๆดูเหมือนตัวของอมีตี้จะมีเคมีเข้ากันได้กับอับบาสมากกว่าเทรย์เวอร์อยู่มากเลย

" พี่หญิงวันนี้หนูทำขนมคุ๊กกี้ทำให้พี่หญิงชิมด้วย " เสียงใสแจ๋วของอมีตี้ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออก ร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีทองอันเป็นเอกลักษณ์ของคลอแร็กวิ่งเข้าหาเธออย่างร่าเริงตามด้วยร่างของสาวใช้คนสนิทของอมีตี้อย่งลอเรีย

" มาได้เวลาพอดี อีกสักพักก็ถึงเวลาพักของเทรย์เวอร์และอับบาสแล้ว งั้นมาเรียตั้งโต๊ะน้ำชาเลยก็แล้วกัน " แคทเธอรีนกล่าวพร้อมกับเดินจูงมืออมีตี้ไปยังสวนดอกไม้ริมทะเลสาปเพื่อไปรอน้องชายทั้งสองของเธอสำหรับการพักรับประทานอาหารว่าง นักอ่านอาาจจะสงสัยว่าทำไมตัวเธอถึงไม่มีเรียนนั้นก็เป็นเพราะว่าตัวเจ้าหญิงแคทเธอรีนนั้นไม่ได้มีทายาทสายตรงของกษัตริย์ปัจจุบันอีกทั้งเป็นสตรีดังนั้นสิ่งที่ต้องเรียนรู้นั้นมีน้อยกว่าทายาทสายตรงอยู่มาก หนึ่งสัปดาห์เรียนเพียงแค่สามวันที่เป็นการจัดเรียนภาคบังคับส่วนที่เหลือนั้นก็แล้วแต่ความต้องการของแต่ละคนว่าจะเรียนเพิ่มเติมหรือทำอะไรซึ่งแน่นอนเธอเลือกศึกษาด้วยตัวเองมากกว่าเชิงอาจารย์มาสอนจากด้านนอก

ดูเหมือนว่าวันนี้วิชาภาคเช้าของน้องชายจะเลิกเร็วกว่าปกติเพราะว่าพอไปถึงสวนกุหลาบก็พบสองหนุ่มนั้งนั่งรออยู่ที่ประจำพร้อมกับชุดน้ำชาที่น่าจะถูกจัดเตรียมโดยสาวใช้ประจำตัวของทั้งคู่เพราะมาเรียคงไม่จัดการเร็วขนาดนั้นหรือก็ไม่แน่เพราะว่ามาเรียเองก็ยืนฉีกยิ้มให้เธออยู่ด้านข้าางลอลินกับซาเกลสาวใช้ประจำตัวของอับาสและเทรย์เวอร์อยู่ตรงหน้า

" น้ำชายามสายพร้อมแล้วครับพี่หญิงและยินดีที่ได้พบคุณหนูอมีตี้ สามารถทำตัวตามสบายได้เหมือนทุกทีเลย " อับบาสกว่าทักทายอมีตี้พร้อมกับเชิญเด็กสาวไปนั่งเก้าอี้พร้อมกับเทรย์เวอร์ที่ลุกมาดึงเก้าอี้ให้เธอ น้องชายของเธอชังเอาใจเก่งเสียจริงพอจิตนาการออกเลยว่าคุณนางเอกจะได้รับการปฏิบัติแบบไหนหลังจากที่น้องชายของเธอได้ตกหลุมรักหล่อนไปแล้ว

" ยินดีที่ได้พบคุณหนู " หลังจากดึงเก้าอี้ให้เธอเสร็จเทรย์เวอร์ก็หันไปทักทายอมีตี้แล้วเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

" ยินดีที่ได้พบค่ะ วันนี้อมีตี้เตรียมขนมมาด้วยหวังว่าทุกคนจะชอบนะค่ะ ส่วนเรื่องทำตัวตามสบายนั้นย่อมเป็นเรื่องแน่นอนค่ะก็ในนี้มีแต่คนกันเองนี่ค่ะ " อมีตี้กล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มดุจแสงอาทิตย์แล้วส่งสัญญาณให้สาวใช้ประจำตัวนำคุ๊กกี้ขึ้นโต๊ะน้ำชา

" ขนมนี่รสชาติกำลังดีเลย เก่งจังเลยนะอมีตี้ที่ทำขนมเองได้ออกมามีรสชาติแบบนี้ " หลังจากที่ชิมขนมฝีมือเด็กสาวเธอก็อดที่จะกล่าวชมไม่ได้ ขนมนี่รสชาติใกล้เคียงกับฝีมือพ่อครัวหลวงมากเลยอีกยังแยมบลูเบอร์รี่ที่ทำเป็นใส่นั้นก็รสชาติอมเปรี้ยวเข้ากับน้ำชาเป็นที่สุด

" ขอบคุณที่ชมค่ะ แต่กว่าจะมีรสชาติเป็นแบบนี้อมีตี้ทำครัวของที่บ้านแทบจะพังเลย " อมีตี้กล่าวอย่างถ่อมตัวแต่ในใจนี่ยิ้มไม่หุบเพราะว่าเธอรู้สึกถึงชัยชนะที่สามารถทำให้พี่หญิงสามารถประทับใจได้เป็นคนแรกของวันนี้

" คนเรานะต้องพบกับความผิดพลาดบ้างเพื่อที่เราระลึกถึงความไม่แน่นอนตลอดเวลา ผิดพลาดในงานเล็กเพื่อตระหนักดีกว่าผิดพลาดในงานใหญ่เพราะราคามันไม่คุ้มกัน " เมื่อได้ยินคำพูดอันแสนจะถอมตัวของอมีตี้เธอก็อดจะกล่าวย้ำเตือนถึงความไม่แน่นอนไม่ได้เพราะชีวิตในวังนี้ผิดพลาดนั้นก็อาจจะหมายถึงความตายได้

" เข้าใจแล้วค่ะ/ครับ พี่หญิง " พอได้ยินคำสั่งสอนของแคทเธอรีนเด็กทั้งสามก็ตอบรับเป็นเสียงเดียวกันมองแล้วชังดูน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของบรรดาสาวใช้แต่การสนทนาเมื่อครู่ก็อดที่จะทำให้ลอลินกับซาเกลอดกังวลไม่ได้เพราะเจ้าหญิงนั้นกล่าวชมขนมฝีมือของคุณหนูอมีตี้อีกทั้งดูจากท่าทางแล้วเหมือนจะชอบมากเสียด้วย พวกเธอค่อนข้างกังวลว่าคืนนี้เจ้านายของพวกเธอนั้นจะแอบเข้าไปใช้ครัวหลวงเพื่อฝึกฝนทำขนมและอาหารมาใช้เอาใจพี่หญิงคนดีของพวกเขาเสียจริง

หลังจากช่วงน้ำชายามสายสองหน่มก็กลับไปเรียนต่อส่วนเธอก็พาคุณนางร้ายไปเดินเล่นอ่านหนังสือเพื่อกล่อมเกลาให้เจ้าตัวกลายเป็นคุณหนูที่สมบรูณ์แบบยิ่งขึ้นไปอีกอีกทั้งจะไม่ได้ทำอะไรโง่ๆจนคนให้ตระกูลคลอแร็กเดือดร้อนด้วย เธอแอบถามระบบแล้วการกระทำของเธอนั้นมีผลต่ออนาคตของพระนางไหมซึ่งคำตอบก็คือไม่ ทุกอย่างจะเดินเนินไปเช่นเดิมพระเอกก็คู่กับนางเอกแต่อาจจะมีจุดเปลี่ยนของนางร้ายที่จะมีอนาคตที่ดีขึ้นกว่าเดิม

พอตระวันเริ่มคล้อยต่ำลงอมีตี้ก็เดินกลับบ้านของเธอ ซึ่งมันก็เป็นเวลาที่แคทเธอรีนนั้นต้องเดินหมากกับระบบเพื่อจัดการอะไรให้เข้าที่ก่อนเหตุการณ์สำคัญที่เธอต้องจากสถานที่แแห่งนี้ไปในรูปแบบที่ค่อนข้างสะเทือนใจกับคนที่เหลือมากพอสมควร เธอแอบหวังว่าพวกเค้าจะใช้เวลาในการทำใจไม่นานเหมือนกันในเนื้อเรื่องแต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้โดยเฉพาะเทรย์เวอร์เพรามันคือปมในใจของพระเอกนี่นะ

และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่ต้องลงมือทำภารกิจหลัก ซึ่งตามเนื้อเรื่องเดิมมันเกิดหลังจากที่เดินทางกลับจากงานวันเกิดของอมีตี้ซึ่งก็คือหลังจากตอนนี้ไปอีกประมาณสองสามชั่วโมง

" สุขสันต์วันเกิดนะ ปีนี้ก็ 10 ขวบแล้วสาวน้อยของพี่ " เธอกล่าวแสดงความยินดีกับอมีตี้พร้อมกับมอบของขวัญซึ่งเป็นสร้อยคอที่เธอลงมือทำเองกับมือไม่ว่าจะเป็นการหาวัตถุดิบหรือเข้ารูปก็ตาม พูดดูเหมือนยิ่งใหญ่จริงๆเป็นเพียงการสานเชือกให้เข้ากับหินบลูอวาที่สามารถเอื้อยประโยชน์กับผู้ใช้ธาตุน้ำอย่างอมีตี้ที่อุส่าขอร้องให้ระบบพาไปหา

" ขอบคุณค่ะ พี่หญิง " อมีตี้กล่าวพร้อมกับรับของขวัญจากพี่หญิงคนดีของเธอแล้วเดินคุยหันไปทักทายเทรย์เวอร์และอับบาสก่อนที่จะปลีกตัวไปทักทายแขกคนอื่นต่อในฐานะเจ้าของงาน

" ดูวุ่นวายจริงๆ " เทรย์เวอร์บ่นเบาๆตามประสาคนไม่ค่อยชอบออกงาน ตามจริงแล้วเขาต้องแค่จะส่งของขวัญวันเกิดมาให้อมีตี้เฉยๆแต่ว่าพี่หญิงนั้นต้องการเดินทางมาร่วมงานวันเกิดด้วยตัวเอง เขาเลยจำเป็นต้องมาด้วยเพราะถ้าปล่อยพี่หยิงมาคนเดียงคงถูกเจ้าอับบาสทำคะแนนไปมากกว่าแน่นอนยิ่งคราวที่แล้วพี่หญิงนั้นลงทุนทำเชือกทักให้มันเป็นของวัญวันเกิดแล้วด้วย ถึงเขาจะได้เหมือนกันก็เถอะ อีกทั้งเขาก็ไม่ใจคนพวกนั้นโดยเฉพาะในวันที่ไบรตันไม่มาด้วยแล้ว

" ก็บอกแล้วว่า ถ้าไม่ชอบก็ให้รออยู่ที่ปราสาทนะ " เมื่อได้ยินคำบ่นของน้องชายก็อดที่จะกล่าวหยอกล้อไม่ได้ ถึงใจจริงเธอจะไม่อยากให้เขามาด้วยก็ตามทีเพราะยังไงมันก็ต้องเกิดเรื่องถ้าเขานั้นไม่เห็นมันด้วยตาของเขาเอง มันน่าจะสร้างความเจ็บปวดให้กับเขาน้อยกว่าที่สมควรจะเป็น

" ไม่ได้หรอกครับ คฤหาสคอลแร็กกับปราสาทนั้นมีระยะห่างจากกันพอสมควร หากเกิดอะไรขึ้นมีกันหลายคนนั้นย่อมดีกว่าตัวคนเดียว " เทรย์เวอร์กล่าวความคิดของเขาออกมาบางส่วนพร้อมกับส่งสาตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนไปให้พี่หญิงก่อนที่อับบาสจะมาชวนพวกเขาไปลิ้มรสอาหารฝีมือพ่อครัวของคอลแร็ก

งานเลี้ยงย่อมวันเลิกรา งานนี้ก็เช่นกัน เมื่อถึงเวลาก็ต้องเดินทางกลับปราสาทซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์สุดสะเทือนใจสำหรับสองตัวเอกของนิยายเรื่องนี้ก็ว่าได้

ระบบ นายสามารถนับถอยหลังการโจมตีของพวกมันได้รึเปล่า

[  ไม่ได้ครับโฮสต์ ]

งั้นบอกได้ไหมว่าสิ่งมีชีวิตที่มานั้นมีเพียงแค่มนุษย์นะ ฉันสังหรใจไม่ค่อยดีเลยรู้เหมือนว่ากำลังจะเจออะไรที่เลวร้ายและอันตรารายกว่าที่คิดในตอนแรกมาก

[ ไม่ได้เช่นกันครับ แต่ตามปกติแล้วโลกนั้นจะปรับสมดุลให้ทุกอย่างดำเนินไปตามเส้นทางเหมือนกันอยู่แล้ว ถ้าดูจากที่ตัวโฮสต์นั้นแข็งแกร่งกว่าเจ้าหญิงแคทเธอรีนคนเดิมสิ่งที่โฮศต์ต้องเจอนั้นก็ต้องอันตรารายกว่าสิ่งตัวเจ้าหญิงคนเดิมเจอแน่นอนครับ แต่ระบบไม่สามารถบอกได้โฮสต์จะต้องเจอกับอะไร ]

อ่าา แต่ยังไงก็ต้องเจออะไรที่อันตรารายมากกว่าที่บอกในเนื้อเรื่องเดิมสินะ

ในเมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ก็คงต้องวางแผนสำหรับทางหนีกับสิ่งที่ต้องเจอเบื้องต้นก่อนซึ่งเธอนั้นคิดว่าต้องสร้างภาพมายาทิ้งไว้เลยน่าจะดีกว่าอีกทั้งต้องอำพรางกลิ่นกับเสียงด้วยถ้าพวกที่มานั้นมีจมูกและหูดีกว่ามนุษย์ทั่วไป

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะขาดการผิดไปหน่อยเพราะพวกมานั้นมีจมูกและหูดีก็จริงแต่พวกมันไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นเหล่าอสูรจากแดนต้องสาปที่ไม่สามารถประเมินความสามารถของพวกมันได้

______________________________________________________________________________

ก็จบไปอีกหนึ่งแล้วนะค่ะ มาช่วยลุ้นกันว่าเจ้าหนูแคทเธอรีนของเรานั้นจะสามารถมีชีวิตรอดจากปีศาจพวกนี้ไหมแล้วก็อย่าลืมให้กำลังใจไรท์นะค่ะ

- Rewrite ครั้งที่ 1 8/03/2562

- Rewrite ครั้งที่ 2 2/06/2562