พี่ชาน..

นี่หนูเองนะ.. โซอิไง.. 
ตอนนี้แมอึมพาหนูมาวิ่งเล่นที่ทุ่งดอกไม้กว๊าง..กว้าง.. หนูมีความสุขที่สุดเลย

หนูเห็นพี่ด้วยนะ.. พี่ยังร้องไห้อยู่รึเปล่าคะ..
พี่คงเหงาสินะที่หนูกับแมอึมไม่ได้อยู่กับพี่อีกต่อไปแล้ว..

ไม่มีใครมานั่งรอพี่กลับจากโรงเรียนที่ป้ายรถประจำทาง
ไม่มีใครร้องไห้งอแงจะกินไอติม  จนพี่ต้องเอาเงินค่ารถเมล์มาซื้อไอติม  
ส่วนตัวเองก็เดินกลับบ้าน  (แล้วเหลือแต่ไอติมที่ละลายเป็นน้ำเหลวเป๋วให้หนู)
ไม่มีใครมาฉี่รดที่นอนให้พี่ต้องซักอีกต่อไปแล้ว.. พี่น่าจะดีใจน๊า..

พี่ไม่ต้องห่วงหนูหรอก  หนูมีความสุขดีค่ะ

พี่ชานอย่าโทษแมอึมเลยนะ.. แล้วก็อย่าโทษตัวเองด้วย..
มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น

ถึงจะมีเวลาได้อยู่กับโลกนี้แค่ 5 ปี.. แต่หนูมีความสุขมากเลย
หนูดีใจที่ได้เป็นน้องสาวพี่  ได้เป็นเพื่อนแมอึม..

ถึงจะมีเวลาได้อยู่กับโลกนี้แค่ 5 ปี.. 
แต่หนูจะอยู่กับพี่ชาน 
อยู่กับแมอึม..ตลอดไป..


หนูรักพี่ค่ะ (แมอึมก็บอกว่ารักพี่เหมือนกัน)

จากหนูเอง
โซอิ

***************************************************************************************

Hearty Paws "ขอบใจเจ้านะ..เพื่อนยาก" 

พี่จี้มีโอกาสได้พากย์หนังเรื่องนี้ในเช้าวันหนึ่งที่ฝนตกปรอยๆ  
เดินเข้าห้องพากย์ด้วยความปวดกบาล พร้อมยาอมตะขาบ และน้ำอุ่นแก้วใหญ่ๆ  

ทำไมเราต้องมาพากย์เป็นเด็ก 5 ขวบด้วยฟระ -"-
แล้วยัยเด็กนี่ (โซอิ) ก็ดั๊นร้องไห้แหกปากทั้งเรื่อง อู๊ยยย!! ทั้งหนีบ ทั้งบีบ ทั้งขมิบเสียง เส้นเลือดสมองแทบแตก

พากย์ไปได้ซักหน่อย  จากที่ไม่ชอบ.. 
ก็กลายเป็นเกลียด..

เราไม่ชอบร้องไห้ตอนพากย์หนังรู้มั้ย T_T 
เสียงมันจะขึ้นจมูก ต้องคอยสั่งขี้มูกเป็นระยะๆ  
อนิจจา พี่อ้อที่พากย์เป็น "ชาน" อาการหนักกว่าเราหลายเท่า ถึงขั้นขอเบรค 5 นาทีไปทำใจ แอบนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ  คิดถึงหมาที่บ้าน..

เราเองก็คิดถึงไอ้โบกี้เหมือนกัน  ถึงมันจะไม่น่ารักเท่าแมอึมในเรื่องก็เหอะ
มีคนบอกว่า หมารักเรามากกว่ารักชีวิตของมันเองซะอีก  ท่าจะจริง

ขอบคุณเจบิ๊กส์ที่ส่งหนังเรื่องนี้มาให้พากย์  เป็นการทำงานที่ใส่ความรู้สึกลงไปล้วนๆ
จำได้ว่าฉากโซอิร้องไห้ที่ชานจะเอาเป้ที่แม่ซื้อให้ไปทิ้ง  เราก็ร้องออกมาจริงๆ

สงสารไอ้กบมัน  มันพากย์เป็นเพื่อนชาน ซีนนั้นกำลังซึ้งได้ที่  ขี้มูกกื้ดพองาม..
ซีนต่อมามันต้องพากย์เป็นยัยแม่ใจร้ายที่คิดจะทิ้งลูก.. เอ้า.. เปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน