เหตุผล...ที่ฉันรักการเขียนจดหมายมากกว่าอีเมล...

หลายวันก่อน เข้าไปรื้อของเก่าๆ ในห้องแม่

ตอนแรกตั้งใจว่าจะไปหาแม๊กมาเย็บกระดาษจดพล็อต

แต่พอรื้อไปรื้อมา ดันเจอ..
.

กองจดหมาย...

แล้วก็นั่งอ่าน...จนลืมแม๊กไปเสียสนิท

เรื่องราวมันเกิดขึ้นตอนปี 2002

ตอนนั้นเค้าไปทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมที่ภัตตาคารแห่งหนึ่งแถวบ้าน

เป็นภัตตาคารเปิดใหม่ และมีฉันเป็นพนักงานพาร์ทไทม์รุ่นแรก

เค้าเป็นนักศึกษา กับเด็กๆ รุ่นน้องที่เป็นนักเรียน...ชั้นม.5 จำนวนสี่-ห้าคน

ด้วยความที่มันเพิ่งเปิดใหม่ ทุกอย่างก็เลยยังไม่ลงตัว

จากเด็กเสิร์ฟ เค้าเลื่อนเป็นแคชเชียร์มือหนึ่งภายในหนึ่งวัน (แลดูภูมิใจ 55+)

อย่าลืมว่ามันเป็นภัตตาคาร...แน่นอนว่ามูลค่าอาหารจึงสูงมาก

ลูกค้าที่มากิน มื้อๆ หนึ่งไม่ต่ำกว่าสามพันบาท เคยเก็บเงินสูงสุด หนึ่งแสนบาทน่ะ =[]=

เด็กนักเรียนที่มาทำงานช่วงปิดเทอม ล้วนแล้วแต่เป็นรุ่นน้อง

เป็นเด็กที่มาจากโรงเรียนเก่าของเค้า ก็เลยสนิทกัน

สนิทมาก...มากจนกลายเป็นรัก...

ช่วงเวลาแห่งการปิดเทอมจบลง ต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียน

แต่ทุกๆ วันเสาร์ อาทิตย์ พวกเราจะกลับมารวมตัวกันที่ร้าน

เพราะสนิทกับเจ้าของและพนักงานส่วนใหญ่ที่นั่น

เต็มไปด้วยมิตรภาพ...และเสียงหัวเราะเสมอ

เมื่อก่อนยังไม่มีใครเล่นอินเตอร์เน็ต ไม่มีการส่งเมลหากัน

ไม่มีเฟซบุ๊ค ไม่มีทวิตเตอร์ ไฮ5 หรืออะไรทั้งสิ้น

ทางเดียวที่เราติดต่อกันได้ก็คือการคุยโทรศัพท์...

แต่เนื่องจากว่าเวลาของเราไม่ตรงกัน เราจึงติดต่อกันทางจดหมาย

มันเป็นจดหมายที่ไม่ได้ส่งผ่านไปรษณีย์

เพราะน้องสาวของเค้าก็เป็นเพื่อนกับเด็กกลุ่มนี้

จึงรับหน้าที่สตรีไปรษณีย์ไปโดยปริยาย

เราเขียนจดหมายหากันบ่อยๆ กระทั่งหนึ่งปีผ่านไป

ปิดเทอมวนเวียนกลับมาอีกครั้ง...

แต่ครั้งนี้เค้าไม่ได้กลับไปทำงานที่ร้านอาหาร อาจแวะไปบ้าง แต่ก็ไม่บ่อย

เราห่างหายกันไป...ตามกาลเวลา

แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่ก็คือมิตรภาพ

วันหนึ่ง...เค้าได้รับจดหมายจากน้องที่รักมากที่สุด

เนื้อหาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบตามปกติ รวมถึงข้อความนี้ด้วย...

“ตอนนี้หนูสบายดี ยังไม่ตายหรอกนา

ถ้าหนูตายหนูก็จะมาหาพี่ฝนคนแรกน่ะแหละไม่ต้องห่วงหรอกนะ”

อ่านแล้วขำ ไอ้เด็กบ้า...

สิบวันผ่านไป...

11 พฤศจิกายน 2547

สามทุ่ม เสียงโทรศัพท์ดัง

“ฝน น้อง...เสียแล้วนะ”

นั่นคือข้อความที่ได้รับ

จากนั้น...เค้าก็ร้องไห้

น้องคนนั้น...เสียแล้ว

เสียชีวิตด้วยสาเหตุที่ลูกผู้หญิงกลัวมากที่สุดในโลก นั่นก็คือถูกฆ่าข่มขืน...

ฆาตรกรคือพี่เขยของตัวเอง...

ช่างเถอะ...เค้าจะไม่พูดอะไร...

กลับไปฟังพระสวดในวัดถัดมา

และเพราะเค้ามีสอบ จึงไม่ได้ไปร่วมงานอีก แม้กระทั่งวันเผา...

จากนั้นเจ็ดวัน

น้องคนนี้ก็มาหาจริงๆ อย่างที่พูดไว้

แต่เป็นในฝัน

น้องร้องไห้ บอกว่าทรมานสุดๆ เลยพี่ฝน

เค้ากลัว...น้องยิ่งร้องไห้หนัก

บอกว่า...กลัวหนูทำไม อย่ากลัวหนูเลย หนูไม่ได้คิดจะทำอะไร

เรามาเล่นกันเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ

แล้วน้องก็ร้องไห้...

ตอนนั้น...เค้าก็เลยเดินเข้าไป

เรากอดกัน...และเค้าก็ตื่น

เช้ามาไปทำบุญให้ จากนั้นก็ไม่ได้ฝันถึงอีกเลย

เค้าเก็บจดหมายทั้งหมดไว้ในห้องแม่

ทุกความทรงจำยังคงอัดแน่นอยู่ในนั้น

ทั้งรูปถ่ายของพวกเรา ทั้งจดหมาย ทั้งของฝาก

ทุกครั้งที่เปิดจดหมายขึ้นอ่าน ก็ราวกับวันเวลาย้อนกลับ

เค้าคิดถึง...

ผ่านไปเกือบ 8 ปีแล้ว

มีบ้างที่ลืมเลือน แต่เชื่อเถอะว่าทุกครั้งที่นึกถึง

ความรู้สึกของเค้ายังเป็นเหมือนเดิม

รัก...

ถ้าตอนนั้นเราใช้อีเมลคุยกัน...

ข้อความเหล่านี้อาจหายไปแล้ว

เค้าอาจเปลี่ยนเมล อาจลืมรหัสผ่าน...

และความทรงจำของเราคงถูกทิ้งไว้ในนั้น

โชคดี...ที่เป็นจดหมาย