พื้นที่เล็กๆ ในบ้านหลังเดิม ที่เรามองข้ามไป

สำหรับคนที่ทั้งชีวิตเคยอยู่บ้านหลังเดียว ไม่เคยย้ายไปไหน
เคยรู้สึกหรือเปล่าว่า ตั้งแต่เด็กจนโต เราอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดิม
ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

นึกถึงสมัยที่เราเป็นเด็ก สักสิบสองปีก่อน ตอนนั้นเราอยู่ ป.4
สมัยนั้น ยังไม่มีคอมพิวเตอร์ เสาร์-อาทิตย์ยังตื่นมาดูการ์ตูนช่อง 3
และช่อง 9 ตกเย็นหลังเลิกเรียนยังดูรายการฮิวโก้เกมส์
ในบ้านหลังนี้ ... หลังเดิม

เวลาว่างตอนเด็ก เราทำอะไร พอดูการ์ตูนเรื่องไหนประทับใจปุ๊บ
ก็หยิบกระดาษมาขีดๆ เขียนๆ แต่งภาคใหม่ในแบบของเราเอง
ระหว่างที่รอมันมาฉายตอนต่อไปในวันเสาร์-อาทิตย์หน้า

เรานั่งเขียนที่พื้น พอมีพี่ป้าน้าอาเข้ามาก็จะรีบเอาไปแอบ
กลัวใครมาอ่าน ป.4 แต่งจบไปเรื่องหนึ่ง ยาวแค่ 14 หน้า A4
แต่เวลาแค่ 2 สัปดาห์ แต่งได้ขนาดนั้นก็ถือว่าเยอะแล้วนะ
สำหรับเด็ก ป.4

พอ ป.6 เราก็แต่งเรื่องเดิมต่อเป็น ภาค 2 ยาวขึ้นมาหน่อย 23 หน้า A4

ม.2-3 ได้คอมพิวเตอร์ กระดาษและพื้นบ้านสำหรับนอนเขียนนิยายไม่จำเป็น
อีกต่อไป เรานั่งแต่งนิยายในคอม เรื่องแรกก็ เทพพิทักษ์ ยอดนักสืบ
ได้ลงนิตยสารออนไลน์ ของ Bangkokcity.com ด้วย

ม.4 เราแต่ง พอล ยอดนักสืบ ลงเด็กดี ช่วงนั้น ดร.ป๊อบเริ่มดังแล้ว
ไวท์โรดออกมา เลยเป็นแรงบันดาลใจให้เขียนนิยายอย่างจริงจัง

ม.5 - ปี 1 เราแต่ง เซน วีรบุรุษสุดขอบฟ้า เรื่องที่ได้ตีพิมพ์ตอน ปี 1

ปี 2-3 เราแต่ง เซน วีรบุรุษสุดขอบฟ้า 2 แต่ไม่ได้พิมพ์

ปี 4 เราแต่ง สืบ ... แสบ แบบมัธยมปลาย ไม่รู้จะได้พิมพ์ไหม

แต่ที่รู้ ชีวิตในช่วง ม.ต้น - มหาวิทยาลัย เราสับสนวุ่นวาย ตามประสาวัยรุ่นมากๆ
เจอเพื่อนๆ หลากหลาย แปลกๆ เลวๆ ก็มีเยอะแยะ ต้องเรียนรู้การเข้าสังคม
ต้องหัดใส่หน้ากาก ต้องหัดทันคน งานอดิเรกที่เคยทำเพื่อความสุขของเราก็
กลายเป็นอาชีพเสริม ทุกอย่างต้องติดต่อผู้คน (แถมยังตะลอนวิ่งตาม
ดาราในดวงใจไปทั่ว) เจออารมณ์และนิสัยหลากหลาย
โดนทรยศหักหลังและทำร้ายจิตใจบ่อยครั้ง ... แต่

เราลืมไปว่า พื้นที่เล็กๆ สมัยที่เรายังตัวเล็กๆ เรายังนอนเขียนแฟนฟิคการ์ตูน
ที่ชอบเล่นๆ ยังอยู่ที่เดิม ในบ้านหลังเดิม

แต่มันกลายเป็นพื้นที่เล็กๆ ในบ้านหลังเดิม ที่เรามองข้ามไป เราเดินข้าม
โดยไม่ได้ใส่ใจเลยว่า พื้นที่ตรงนี้ คือ พื้นที่แห่งความทรงจำ

มันคือพื้นที่ที่เราทำหล่นหายไปกับกาลเวลา

ตอนนี้ ... เราอยากกลับเป็นเหมือนตอนนั้นอีกครั้ง
อยู่บ้านเฉยๆ มีความสุขกับพื้นที่เล็กๆ เดิมๆ นั่งแต่งนิยายด้วยความรัก
ไม่ต้องคำนึงถึงธุรกิจใดๆ และผลประโยชน์ใดๆ ไม่ต้องติดต่อใคร
หรือตามใครให้วุ่นวาย (เอาแบบเท่าที่จำเป็น)

พอได้ลองทิ้งตัวนอนลงบนพื้นที่เดิม (ซึ่งทำได้ยากเพราะตอนนี้ตัวใหญ่
กว่าตอนนั้น 2 เท่า) ลองรำลึกถึงเรื่องราวเดิมๆ ที่เราขีดเขียนตอนนั้น

แล้วเราก็ได้พบว่า ความสุขที่เราตะกายไต่ฟ้าค้นหาอยู่นั้น
ความจริงมันอยู่บนพื้นที่เดิม พื้นที่เล็กๆ ใกล้ๆ ตัว

พื้นที่เล็กๆ ในบ้านหลังเดิม ที่เรามองข้ามไป

ความคิดเห็น