หวงรักภรรยาลับ

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 2 (1) ปฏิบัติการขุดหลุมรัก [ฝ้ายขออนุญาตลงเนื้อหานิยายนะคะ] 45

ฝ้ายขออนุญาตลงตัวอย่างเล็กๆ น้อยๆ ของตอนนี้นะคะ (เเจกความสดใสในวันจันทร์ค่ะ) 

“คุณทำอะไรอยู่”

เสียงห้าวที่ดังประทบโสตประสาท พร้อมกับไอร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง ส่งผลให้คนที่กำลังวางเบคอนชิ้นใหญ่ลงบนจานสะดุ้ง

“อาหารเช้าของคุณไงคะ” เธอบอกขณะเดินไปด้านข้าง เพื่อรักษาระยะห่างที่เหมาสมกับนายจ้างสุดหล่อของเธอ

“แล้วของคุณละ” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นจานอาหารเช้าแบบอเมริกันเบรคฟาสท์ที่วางอยู่บนเคาร์เตอร์หินอ่อนในครัวเพียงจานเดียว

“ฉันไม่หิวค่ะ แล้วเดี๋ยวต้องรีบออกไปข้างนอกด้วย”

“วันนี้คุณไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ” เขาหมายถึงโรงเรียนภาษาของเธอที่เขารู้รายละเอียดตารางเรียนของหญิงสาวแบบละเอียดยิบ

“คุณรู้ได้ยังไงคะ”

“ผม... เรียนที่ไหนส่วนใหญ่ก็เหมือนๆ กันทั้งนั้นแหละ ใครๆ เขาก็รู้” ร่างแกร่งผ่อนกายอิงสะโพกไว้กับเคาร์เตอร์ แล้วกอดอกมองคู่สนทนาด้วยดวงตาสีฟ้าที่กำลังก่อตัวเป็นน้ำแข็งเย็นเยียบ

“แต่เท่าที่รู้แต่ละที่เวลาเรียนแล้วแต่ความสะดวกของคนเรียนไม่ใช่หรือคะ”

“คือ... เอ่อ... ก็” น้ำแข็งที่นัยน์ตาพลันละลายหายไปในพริบตาเมื่อตัวเองเป็นฝ่ายถูกต้อนจนพาดพลั่งคนหน้าตายเองก็เสียจริตไปเล็กน้อย แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องด้วยการแสร้งหยิบไส้กรอกในจากใส่ปาก “อร่อย”

วาดดาวรู้ว่าเขาจงใจเปลี่ยนเรื่อง และเธอไม่มีเวลาแล้วตอนนี้เลยเลือกที่จะไม่ซักไซ้เขาต่อ

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“แล้วลูกสาวผมล่ะ”

“ปกติลูกสาวคุณมีคนคอยดูแลเขาตลอดเวลา” ดวงตาคู่งามปลายตามองไปยังปอมเมอร์เรเนียนขนงามที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เท้าของชายหนุ่ม “เมื่อครู่ฉันเจอพี่เลี้ยงประจำตัวของลูกสาวคุณ”

“เคยมี... แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”

“อย่างมาโกหกฉันนะคะ” เสียงของเธอดุเข้ม “ฉันเจอเธอ คนที่คอยดูแลลูกสาคุณ”

“คุณเจอเธอได้ยังไง”

“เมื่อกี้พี่เลี้ยงของลูกสาวคุณมาเปลี่ยนผ้าปูให้เดซี่”

“เขากำลังจะลาออก” บาสเตียนสวนกลับมาทันที

“ฉันไม่เชื่อ”

“ผมพูดจริงๆ” เขาเอ่ยเสียงจริงจัง “คุณจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ แต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณจะไม่ได้เห็นเธอแน่ๆ เพราะเธอกำลังจะออกแล้ว”

          “ทำไม”

          “เดซี่ไม่ชอบเธอ แต่เดซี่ชอบคุณ”

          “คุณบาสเตียนคะ หมาของคุณ... ฉันหมายถึงลูกสาวของคุณไม่มีท่าทีอะไรกับฉันเลย คุณจะมาบอกว่าลูกสาวคุณชอบฉันได้ยังไง”

          “ผมชอบคุณ ลูกสาวผมก็ต้องชอบคุณเหมือนกัน”

          “คะ” หน้าตาตื่นของเธอทำให้ใบหน้าสวยของเธอดูน่าเอ็นดูในสายตาคนมอง “คุณชอบฉัน”

          “ผมหมายถึงถูกชะตา”

          “อ้อ.. ค่ะ” ความเกร็งกังวลดูหายไปจากสีหน้าของเธอ

          “ตกลงงานคุณไม่ต้องทำ คุณมีหน้าที่สอนภาษาน้องชายผม ดูแลผมกับเดซี่”

          “ไม่ค่ะ” วาดดาวปฏิเสธหลังจากนอนคิดมาทั้งคืน “เรื่องสอนภาษาน้องชายคุณฉันโอเคนะคะ แต่เรื่องดูแลคุณกับเดซี่ฉันของปฏิเสธ”

          “ทำไมคุณถึงปฏิเสธ งานที่ผมเสนอมันยากไปหรือไง”

          “เปล่าค่ะ มันไม่ยาก แต่ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น ดูก็รู้ว่าคุณดูแลตัวเองได้คุณโตแล้วนะคะ”

          “เห็นอยู่ทุกวันผมรู้ตัวว่าของของผมโตแล้ว แล้วก็โตมากด้วย คุณอยากลองพิสูจน์ดูสักหน่อยไหมว่าที่ผมพูดมาผมไม่ได้พูดเกินจริง”

          “คุณบาสเตียน!” ดวงหน้าของวาดดาวร้อนเห่อขึ้นมาทันที

          “แต่ผมไม่มีแม่บ้าน”

          “ฉันจะทำงานบ้านให้คุณทุกอย่าง แต่เรื่องส่วนตัวมากๆ คุณต้องจัดการเอง ฉันเป็นแม่บ้านค่ะ แต่ไม่ใช่พี่เลี้ยงของคุณ ส่วนเดซี่เขามีคนดูแลแล้วดังนั้นฉันไม่จำเป็นต้องดูแลลูกสาวของคุณ” พูดออกไปขณะที่เรียวหน้าเล็กๆ ของเอยังคงซ่านแดงด้วยเลือดฟาดที่ซ่านแดงขึ้นมาเพราะคำพูดสองแง่สองง่ามชวนคิดลึกของชายหนุ่มที่บาสเตียนพูดออกมาเมื่อครู่

          “แต่ผมต้องการคนดูแล”

          วาดดาวกระแทกลมหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด “คุณอายุเท่าไหร่แล้ว”

          “ทำไม”

          “ตอบฉันมาก่อน”

          “สามสิบแปด”

          “คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณไม่เหมือนคนอายุจะสี่สิบเลย คุณเอาแต่ใจตัวเองเหมือนเด็กอายุเจ็ดขวบ!”

           “นี่คุณด่าผมเหรอ!”

          “ถ้าคุณจะปฏิเสธว่าตัวเองไม่ใช่คนที่มีความคิดแบบเด็กเจ็ดขวบ งั้นคุณก็ต้องคุยกับฉัน แล้วตกลงเงื่อนไขระหว่างเราด้วยเหตุผล ‘ดีๆ’ ที่เป็นสิ่งที่คนทั่วไปอย่างฉันเขายอมรับได้ ไม่ใช่ใช้แต่อารมณ์แบบนี้ เรื่องดูแลคุณ ฉันจะโอเคถ้าเราตกลงทุกอย่างกันให้ชัดๆ และกำหนดทุกอย่างชัดเจนและมีกรอบที่แน่นอนในหน้าที่ของฉันที่ฉันต้องทำ”

          คนถูกดักทางเอาไว้ได้แต่ขบกล้ามแน่นด้วยความขัดใจ “โอเค” เสียงห้าวจำต้องถูกกระแทกออกมา

          “ดีค่ะ” สาวหน้าสวยยิ้มหวานให้เขาทันที

คนได้รับรอยยิ้มเป็นรางวัลอารมณ์ที่กรุ่นๆ จางหายไปเกือบครึ่ง

“งั้นว่ามาสิ” คนตัวสูงแกล้งทำเสียงนิ่ง

“คุณเป็นเจ้านาย ฉันเป็นลูกน้อง ฉันมีหน้าที่ดูแลบ้านให้คุณแลกกับการได้อยู่ที่นี้สักพัก”

“สักพักงั้นเหรอ” อารมณ์เขาเริ่มดิ่งลงอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดแสล่งหู “นี่แสดงว่าตั้งตัวได้เมื่อไหร่จะไปจากผม”

“ฉัน... แค่จะย้ายออกจะ เพราะไม่อยากรบกวนคุณ  แต่ฉันสัญญานะคะว่าจะทำงานให้คุณฟรีๆ จนกว่าคุณจะเจอแม่บ้านใหม่”

“ไหนลองพูดแผนในใจของคุณตอนนี้ออกมาให้หมดสิ”

“ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาแล้วคะ ฉันต้องไปสัมภาษณ์งานพี่เลี้ยงเด็ก เมื่อคืนบ้านที่ฉันส่งใบสมัครไปเขาบอกให้ฉันไปสัมภาษณ์” วาดดาวเพิ่งนึกภารกิจของตัวเองได้ท่าทีของเธอลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที “เอาไว้เดี๋ยวฉันค่อยกลับมาคุยกับคุณได้ไหมคะ”

“งั้นผมขอเวลาอีกคุณห้านาที ช่วยตอบคำถามผมหน่อยสักข้อก่อนไป” เสียงนิ่งๆของเขาทำให้วาดดาวไม่กล้าก้าวหนีไปไหน

“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับเบาๆ

“ถ้าคุณมีงานและมีเงินพอจะขยับขยาย คุณถึงจะย้ายออกจากที่นี้ใช่ไหม”

“ก็... ค่ะ”

“ขอบคุณที่ตอบ คุณไปเถอะ เดี๋ยวจะสาย” เมื่อได้คำตอบชายหนุ่มก็ไล่ส่งเธอทันที

วาดดาวมองหน้าเขา เพราะไม่คิดว่าเขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆ แบบนี้ “นี่ฉันไปได้แล้วใช่ไหมคะ”

“อือ” ร่างสูงของบาสเตียนยอบลงไปนั่งลูบขนให้เดซี่น้อยของเขา

“งั้นฉันไปก่อนนะคะ”

“ไปเถอะ ผมแจ้งคนดูแลด้านล่างแล้ว คุณไปบอกเขาว่ามารับคีย์การ์ดขึ้นลิฟต์และเข้าห้องของผมแล้วเขาจะเอาคีย์การ์ดอีกชุดให้ดาว” เขาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองเธอขณะพูด

“ค่ะ” วาดดาวมองเรือนผมสีเข้มของเขา ก่อนจะตัดสินใจเดินจากไป เพราะคิดว่าเธออาจไปสัมภาษณ์งานสายถ้ายังไม่รีบไปตอนนี้

บาสเตียนรอจนเสียงฝีเท้าของเธอไกลออกไป เขาถึงได้ละมือที่เกาหูเหาตัวให้ลูกสาวต่างสายพันธุ์ แล้วสอดฝ่ามือไปหยิบสมาร์ตโฟนในเสื้อสูทที่ตัวเองสวมอยู่มากดโทรหาบอร์ดี้การ์ดประจำตัว

“ให้คนสะกดรอยตามดาวไป แล้วทำยังไงก็ได้ที่จะขัดขว้างเขาไม่ให้เขาได้งาน ฉันไม่สนใจวิธี แค่ทำยังไงก็ได้ที่จะไม่ให้เขาได้งานแม้แต่งานเดียว!”