หวงรักภรรยาลับ

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 3 (1) รอยรักตรึงใจ [ฝ้ายขออนุญาตลงเนื้อหานิยายนะคะ] 20

บทที่ 3

“เอี้ยด! / เฮ้ย!”  เสียงห้าวของลูเซียนดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงเสียดสีของขาเก้าอี้ที่ขยับตามแรง... ถีบ

“พี่ถีบเก้าอี้ผมทำไม!” ผู้มาเยี่ยมเยียนโวยวายใส่คนเป็นเจ้าของสถานที่เสียงดัง

“ก็ถีบให้แกเลิกมองของของฉันไง” เสียงของคนพูดนิ่งแต่แฝงการคุกคามเอาไว้ในทุกๆ คำที่เขาเอ่ยออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นชี้ไปในทิศทางที่วาดดาวเดินไป  “คนนั้น” แล้วจึงชี้นิ้วกลับมาที่อกแกร่งของตนเอง “เขาเป็นของฉัน! แกมองเขาเยอะไป ฉันหวง”

“พี่จะมาหวงอะไรคุณครูของผมนักหนา”

“ใครของแก”

“ก็ ‘คุณครูดาว’ คนสวยของผมไง” 

“พูดแบบนี้แกไม่อยากแก่ตายใช่ไหม” คนช่างหวงแค่นเสียงคำรามรอดไรฟัน

ลูเซียนหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เมื่อเห็นท่าทีของบาสเตียน ซึ่งดูเหมือนว่าพี่ชาย ‘ขาฟัน’ ของเขาจะยังไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทางการหวงของใหม่ที่ยังไม่ได้ลิ่มลองของเจ้าตัวมันดูมากจนเกินไป...

“ผมเป็นน้องพี่นะ จะมาหวงอะไรนักหนา พี่บ้าป่ะเนี่ย” คนพูดกระเเทกเสียงใส่ด้วยสุ้มเสียง 'คล้าย' หงุดหงิด

“หุบปาก!”

“เด็กพี่เองก็หน้าเด็กไม่แพ้แฟนผมหรอก ถามจริงเหอะดาวเขาจบไฮสคูลรึยัง นี่อย่าบอกนะว่าจะหลอกเด็กมาปู้ยี้ปู้ยำ”

“ไอ้เลวลูเซียน แกพูดแบบนี้ได้ยังไง ไอ้บ้า ใครหลอกใครมาปู้ยี้ปู้ยำพูดให้มันดีๆ นะแก!” คนถูกกล่าวหาว่าหลอกเด็กตะคอกใส่น้องชายเสียงเหี้ยม “ดาวเขาเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วโว้ย! เขาอายุพอๆ กับแฟนแกนั่นแหละ”

ลูเซียนหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นพี่ชายมีท่าทีร้อนรนของพี่ชายขณะที่บาสเตียนเอ่ยตอบคำถามของเขา “พี่คิดว่าเขาจะไม่รู้เลยเหรอว่าพี่กำลังหวังจะเขมือบเขาอยู่”

“ฉันคิดว่าไม่นะ”

“เขาไร้เดียงสาไปไหม ทั้งๆ ที่สายตาพี่มันฟ้องขนาดนี้”

“ขนาดไหน”

“ขนาดที่ว่าใครมองปุ้บก็รู้ปั้บเลยไงว่าพี่กำลังมีความคิดที่จะลากเขาขึ้นเตียง”

“แกก็เว่อร์”

“เรื่องจริง ตาพี่น่ะเวลามองเขามันฟ้องความคิดพี่ออกมาเลยว่าพี่น่ะอยากจะปลอกเปลือกลอกคราบเขาออกแล้วพาคุณแม่บ้านสุดสวยของพี่ไปทำหน้าที่อื่นที่นอกเหนือจากงานบ้าน”

“แกนี่มันจริงๆ เลย คิดอะไรเป็นตุเป็นตะ”

“แต่ผู้หญิงคนนี้สวยมากจริงๆ ว่ะพี่ ตาคม จมูกโด่ง หน้าเล็กนิดเดียว แต่ที่เด็ดสุดคือปากที่อิ่มสวยชวนให้จูบสุดๆ  ”

“เออ!” บาสเตียนส่งเสียเห็นด้วยกับสิ่งที่น้องชายเอ่ย ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือออกไปยกแก้วน้ำส้มที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาจิบแก้กระหาย เมื่อแวบนึกถึงปากของวาดดาวแล้วจินตนาการของเขามันดันเตลิดไปไกลถึงขันเพ้อคิดภาพว่าถ้าปากของเธอทาบลงบนจุดแห่งความภาคภูมิใจของบุรุษเพศของเขา... จนความหฤหรรษ์ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย

“เบื่อเมื่อไหร่ส่งมาได้เลยนะ คนนี้ผมพร้อมรับต่อ”

คำพูดของลูเซียนดึงบาสเตียนกลับคืนสู่โลกความจริง ชายหนุ่มกระแทกแก้วน้ำในมือลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดัง

ส่วนลูเซียนถึงกลับกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อเห็นหน้าของคนที่ปกติชอบตีหน้าตาย แถมปกตอบาสเตียนยังชอบทำตัวเอื่อยๆ เฉื่อยๆ เหมือนคนไม่สนใจโลก แต่บัดนี้สีหน้าของพี่ชายบอกชัดว่าอยากจะกระโจนข้ามโต๊ะมาขบหัวเขาให้ขาด เมื่อเขาเอ่ย ‘ขอ’ วาดดาวออกไปแบบนั้น

แต่ดูเหมือนปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นของบาสเตียนในตอนนี้จะเกินกว่าที่เขาคาดไว้ ลูเซียนจึงต้องแก้ไขสถานการณ์ด้วยการทำท่ายกมือขึ้นราวกับยอมแพ้

“โอเคพี่ ผมแค่ล้อเล่น ใจเย็นๆ พี่ๆ ผมขอโทษที่ปากไม่ดี”

“ถ้าฉันได้ยินแกพูดแบบนี้อีกฉันเอาแกตายแน่”  เสียงของเขาไม่ดัง แต่สายตาที่บาสเตียนใช้จ้องน้องชายมันเลือดเย็นจนขนอ่อนที่หลังคอของคนถูกมองลุกเกรียวขึ้นมา

ลูเซียนอือออรับคำในลำคอ ก่อนจะเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น เพื่อกอบกู้สถานการณ์ของบรรยากาศรอบกาย ซึ่งตอนนี้มันเลวร้ายอย่างที่เขาสามารถสัมผัสความรู้สึกเย็นยะเยือกที่พี่ชายส่งผ่านมาทางสายตาได้

“ถามจริงๆ เหอะ พี่เห็นผมว่างมากนักใช่ไหม ถึงได้มาดึงเอาเวลาช่วงเย็นของทุกวันผมไปแบบนี้” คนถูกบังคับให้มาตกลงกับอาจารย์สุดสวยเรื่องเรียนภาษาไทยเอ่ยออกมาในที่สุด เมื่อแน่ใจว่าวาดดาวจะไม่ได้ยินบทสนทนาของเขาและพี่ชาย

“ใจจริงฉันตั้งใจจะให้แกลาออกจากงานมาเรียนอย่างเดียวเลย ดาวเขาจะได้ไม่ต้องไปหางานทำให้เหนื่อย”

“พ่อได้ด่าผมตาย ถ้าผมลาออกมาเรียนภาษาไทยเพื่อเอาใจแฟน” ลูเซียนกระแทกเสียงใส่คู่สนทนา ที่อีกฝ่ายพูดประโยคเมื่อกี้ออกมาด้วยท่าทางสบายๆ “แต่พี่อย่าลืมนะว่าเขาบอกว่าถ้าเขามีเงินเขาจะย้ายออก”

“ฉันมีวิธีทำให้เขาไม่ย้ายออกไปไหนก็แล้วกัน”

“ไหนลองบอกผมมาสิว่าพี่จะใช้วิธีไหน”

บาสเตียนเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ยวิธีการของตนให้น้องชายร่วมรับรู้

“พี่นี่มันคนทุเรศ!” ลูเซียนเอ่ยต่อว่าพี่ชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ฟังวิธีการที่พี่ชายจะใช่เหนี่ยวรั้งตัววาดดาวเอาไว้ “จะทำให้เขาขาดตัวเองไม่ได้ด้วยการใช้เซ็กส์เป็นเครื่องมือเนี่ยนะ เลว!”

“ด่าฉันแบบนี้จะไม่กินใช่ไหมต้มยำกุ้ง ปีกไก่ทอกตะไคร้ ไข่เจียวปูที่แกรีเควสให้ดาวทำให้น่ะ”

“โห้พี่! มาเบียดเบียนเวลาช่วงเย็นของน้องชายไปแล้ว ยังกล้าจะไม่ให้ผมกินข้าวอีกเหรอ ถ้าพี่กล้าไล่ผมกลับบ้านทั้งๆ ที่ยังไม่ได้กินข้าวอีกนี่พี่เข้าขั้นเลวเลยนะ”

“เเก้คำพูดของเเกเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย เพราะคนอย่างฉันน่ะมันไม่ใช่คนเลวธรรมดาเเต่เป็นคนมาก” บาสเตียนลากเสียงยาวด้วยท่าทีที่กระเดียดไปทางภาคภูมิใจในความเลวของตัวเอง “แกก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอว่าพี่แกนิสัยยังไง”

คนเป็นน้องเบ้ปากเมื่อเห็นสีหน้าภูมิอกภูมิใจของพี่ชาย “ขอบคุณที่อย่างน้อยพี่ก็รู้ว่าตัวเองน่ะมันโคตรเลว!”