หวงรักภรรยาลับ

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 3 (1) รอยรักตรึงใจ [ฝ้ายขออนุญาตลงเนื้อหานิยายนะคะ] 45

วาดดาวเดินออกมาพร้อมจานเล็กๆ เพื่อใช้แบ่งผลไม้ที่ปอกอย่างสวยงามซึ่งถูกจัดวางเอาไว้บนจานใบใหญ่ ที่จะใช้ทานล้างปากหลังอาหารเย็น

“คุณลูเซียนกลับไปแล้วหรือคะ” วาดดาวอเอ่ยถามคนที่กำลังนอนเอกเขนกเล่นกับลูกสาวขนฟู่ฟ่องที่นั่งจุ๋มปุกอยู่บนแผงอกแกร่งของเขา

บาสเตียนชะงักมือที่กำลังเล่นกับสัตว์เลี้ยงของตัวเอง และผงกศีรษะขึ้นมามองเธอ “ถามหามันทำไม”

“ฉันก็แค่ถาม แล้วทำไมคุณต้องทำหน้าดุแบบนั้นด้วยคะ”

คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าแสดงสีหน้าแบบไหนออกมารีบสลัดอารมณ์ไม่พอใจที่กอบกุมหัวใจของเขาอยู่ทิ้งอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าคะแนนเสน่หาที่ไม่มีเหลืออยู่ จะลดฮวบจนกลายเป็นติดลบ เพราะเขาเผลอแสดงสันดานดิบๆ แบบไร้การปรุงแต่ง ด้วยการทำท่าที ‘ไม่น่ารักไม่ชวนให้เอ็นดู’ ออกไปแบบนี้   

“เปล่า ผมไม่ได้ทำหน้าดุสักหน่อย” บาสเตียนรีบแก้ตัว

“แต่เมื่อกี้ฉันเห็นคุณทำหน้าดุค่ะ”

บาสเตียนวางเดซี่ตัวน้อยของเขาลงบนพื้น แล้วโบ้ยทุกอย่างให้เป็นความผิดของเธอ

“คุณตาฝาดแน่ๆ เอาจานผลไม้มาวางตรงนี้สิ” พอโยนความผิดให้เธอแล้ว บาสเตียนก็ดึงเรื่องอื่นมาเป็นประเด็นสนทนาแทน

 วาดดาวส่ายหน้าเบาๆ เพาระรู้ตัวว่าเธอถูกเขาปัดความผิดใส่ แต่ก็ยอมปล่อยผ่านไม่เถียงเขาต่อ และทำตามที่ชายหนุ่มบอก

“นั่งทานด้วยกันนะ ผมไม่อยากทานคนเดียว” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มหูชวนฟัง

“ไม่น่าเชื่อนะคะว่าผู้ชายมาดเข้มๆ อย่างคุณจะเป็นคนขี้เหงา”

วาดดาวถูกแย่งจานใบเล็กในมือไป... โดยคนที่เป็นเจ้านายของเธอ

“อือ” ผู้ชายมาดเข้มไม่ปฏิเสธหรืออธิบายอะไรเพิ่มเติม เเล้สทำทีเป็นง่วนอยู่กับการจัดเรียงผลไม้ใส่จานเล็กที่ถืออยู่ “ของคุณ”

บาสเตียนยื่นจานเล็กในมือตัวเองส่งให้เธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจัดการเองได้” เธอปฏิเสธ “คุณทานของคุณเองเถอะ”

“เดี๋ยวผมจัดการใหม่เอง คุณเอาจานนี้ไป” พูดจบก็วางจานผลไม้ลงบนโต๊ะตรงหน้า แล้วหันไปใช้ส้อมจิ้มผลไม้ใส่จานให้ตัวเอง “ทานสิ มองผมทำไม” บาสเตียนชะงักมือที่กำลังมือที่กำลังจะจิ้มเมล่อนใส่ปาก เเล้วหันไปมองหน้าวาดดาวเมื่อ่รู้ตัวว่าถูกเธอจ้อง

วาดดาวมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่เปล่งประกายลึกซึ้งของอารมณ์บางอย่างออกมา โดยที่เธอไม่รู้ตัว “ฉันแปลกใจนะคะ ดูก็รู้ว่าคุณต้องรวยมากๆ แต่คุณกลับไม่ถือตัวทั้งๆ ที่ฉันเป็นแค่คนแปลกหน้าที่คุณกรุณาให้งาน”

“คิดมากอีกแล้วนะ ทำไมถึงชอบดราม่าใส่ผมจัง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงขบขัน “เอาอย่างนี้ดีไหม ผมว่าวันนี้เรามาทานไวน์ฉลองกันดีกว่า”

ชายหนุ่มวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะกระจกกลางตรงหน้า แล้วลุกขึ้นยืนขึ้นเต็มความสูง

“ฉลองเนื่องในโอกาสอะไรคะ” วาดดาวแหงนหน้ามองเขาขณะเอ่ยด้วยสุ้มเสียงแปลกประหลาดใจ

“ฉลองที่เราสองคนได้พบกัน ได้มาอยู่ด้วยกัน... เอ่ยผมหมายถึงได้ร่วมงานกัน”

“แต่ว่า”

“นี่คือความต้องการของเจ้านายนะ คุณแม่บ้านกรุณาอย่าขัดครับ” บาสเตียนรีบพูดแทรกก่อนที่วาดดาวจะได้เอ่ยปฏิเสธเขาออกมา 

“เดี๋ยวผมกลับมา ว่าเเต่คุณแพ้แอลกอฮอล์ไหม" เขาไม่ลืมที่จะเอ่ยถามเธอก่อน

“ฉันเคยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พวกวิสกี้มานิดหน่อย ตอนนั้นดื่มแล้วไม่แพ้นะคะ แค่มึนๆ นิดหน่อย”

บาสเตียนพยักหน้ารับรู้เบาๆ ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินไปในทิศทางที่จะมีอุปกรณ์ซึ่งจะแผ่วถ่างทางให้เขาเอาชนะใจแม่บ้านสาวได้เร็วขึ้น

“วาดดาว” เสียงห้าวทุ้มดังขึ้น พร้อมการที่เจ้าของเสียงใช้ปลายนิ้วแตะแก้มสีแดงจัดของคนที่หลับคอพับคออ่อนอยู่ข้างๆ “เฮ้! สาวน้อย”

เสียงอ้อแอ้ของเธอทำให้บาสเตียนยิ้มกริ่ม เพราะท่าทีของหญิงสาวเป็นคำตอบชัดว่าตอนนี้วาดดาวครองสติตัวเองเอาไว้ไม่อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าก่อนหน้าเธอจะพยายามอย่างมากที่จะเอาชนะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ฉีดพล่านไปทั่วร่างกาย... ซึ่งตอนนี้สีหน้าท่าทางของวาดดาวบอกให้รู้ว่าหญิงสาวพ่ายแพ้ต่อฤทธิ์แอลกอฮอล์แล้วอย่างสมบูรณ์แบบ

“คออ่อนจริงซะด้วย” เรียวปากสวยสีแดงเข้มซึ่งตัดกับผิวขาวจัดของเจ้าตัวคลี่รอยยิ้ม ก่อนบาสเตียนจะวางแก้วไวน์เนื้อดีในมือลงบนโต๊ะ “เมาก่อนคนเป็นเจ้านายแบบนี้จับปล้ำสักทีสองทีดีไหมเนี่ยคุณแม่บ้าน”

คนเจ้าเล่ห์ไม่พูดเปล่า แต่ถือโอกาสยื่นใบหน้าไปประทับเรียวปากลงบนแก้มของเธอ แล้วสูดกลิ่นกายจากนวลเนื้อสาวฟอดใหญ่ “หอม”

ใบหน้าของเขาค่อยๆ เลื่อนลงไปยังซอกคอเพื่อสูดกลิ่นสาบสาว และโดยที่ไม่รู้ตัว ชายหนุ่มเผลอประทับเรียวปากลงบนเรียวคอระหงของเธอ ก่อนที่ปากแสนร้ายกาจของเขาจะดูดดึงผิวเนื้อของเธอแรงๆ

ชายหนุ่มครอบครองผิวเนื้อของเธอไว้ในโพรงปาก และดูดดึงอย่างคนลืมตัว เพราะปล่อยให้แรงราคะครองครองมั่วเมาจนไร้สติ

ซึ่งสิ่งที่ช่วยกระชากสติของบาสเตียนให้คืนกลับมาจากแรงอารมณ์เสน่หาคือการที่วาดดาวขยับตัว ถอยหนีสัมผัสของเขา

“ฉิบหายแล้วไง” คนที่เพิ่งฉวยโอกาสจากคนเมาสบถเบาๆ ออกมา เมื่อเห็นผลงานของตัวเองที่ปรากฏบนต้นคอของวาดดาว “เอาไงดีวะ”

ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ขณะมองตามร่องรอยสีแดงเป็นจ้ำที่ซอกคอของวาดดาว แต่เมื่อสมองอันชาญฉลาดของเขาแวบ ‘ความคิดดีๆ ’ บางอย่างขึ้นมาได้ ใบหน้าที่ตื่นตระหนกก็พลันปรากฏรอยยิ้ม... ร้ายกาจ