หวงรักภรรยาลับ

ลำดับตอนที่ #32 : บทที่ 5 (2) เด็กชายที่จากไป ... [ฝ้ายขออนุญาตลงเนื้อหานะคะ] 50

ซ่านรักรัญจวนใจ ขอเปลี่ยนชื่อเป็น 'หวงรักภรรยาลับ' นะคะ 

ฝ้ายคอนเฟริมว่าชื่อเรื่องแซบๆ เหมาะกับเนื้อหาของเรื่องที่เผ็ดขึ้นเเบบพริกสิบเม็ดเเน่นอนค่ะ

คืนนี้ฝ้ายจะมาลงอัพนิยายเพิ่มนะคะ :)

ชายหนุ่มเหลือบตามองกระจกส่องหลังเพื่อมองคนที่นั่งอยู่ที่คาร์ซีทสำหรับเด็ก ก่อนจะละสายตาจากเจ้าแก้มยุ้ยมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งกำลังเบี่ยงตัวไปพูดกับคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง โดยที่เธอไม่ใส่ใจเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ ยอมเป็นพลขับรถให้เธอเลย!

“ดาว” คนถูกละเลยเริ่มทนไม่ไหว

“คะ” เธอเอ่ยรับ แต่ยังไม่ยอมสละเวลาหันกลับมามองชายหนุ่ม

“หันกลับมาเดี๋ยวนี้นะ นั่งแบบนั้นเดี๋ยวก็เวียนหัวหรอก”

“ก็ไม่เห็นจะเวียนหัวเลยนี่คะ”

“หันกลับมา”

เสียงแข็งกระด้างของบาสเตียนทำให้วาดดาวจับความรู้สึกไม่พอใจของชายหนุ่มได้

“แล้วนี่คุณกำลังไม่พอใจอะไรคะ” เธอถามไปตามตรง

ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง “เพิ่งรู้ตัวเหรอว่าตอนนี้คุณกำลังทำให้ผมไม่พอใจมาก! เพราะคุณกำลังละเลยผม!”

“อะไรนะคะ!” เธอถามย้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะได้ยินคำนี้จากปากของเขาแบบนี้

“คุณไม่ยอมคุยกับผมเลย แถมตอนแรกถ้าผมไม่ห้ามไว้ คุณจะไปนั่งด้านหลังกับพีทด้วยซ้ำ” น้ำเสียงของเขามีร่องรอยแง่งอนเจืออยู่

“โธ่... บาสเตียนคะ ก็ฉันกำลังดีใจที่พีทจะมาอยู่กับเรานี่คะ ฉันก็ต้องมองพีทเยอะหน่อยสิคะ จะได้หายคิดถึง”

“แล้วผมหล่ะ” เด็กโข่งเริ่มเรียกร้องบ้าง

“เราสองคนเพิ่งจะแยกกันมาเมื่อเช้านี้เองนะคะบาสเตียน”

“ผมชอบคำว่าเราจัง” เซเลบบริตี้หนุ่มเอ่ยเสียงนุ่ม “แล้ววันนี้ไม่ได้เจอกันทั้งวันคุณคิดถึงผมไหม”

วาดดาวจ้องมองแนวกรามที่คร้ามไปด้วยไรหนวดเขียวขรึมของเขา ก่อนจะเสเปลี่ยนเรื่อง “วันนี้เราต้องฉลองกันแล้วคะ คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”

คนเจ้าแผนการเอื้อมมือไปกอบกุมฝ่ามือบางของวาดดาว “ตอบผมมาก่อนซิ คุณคิดถึงผมไหมวันนี้”

“ค่ะ”

คำตอบของเธอทำให้รอยผุดขึ้นที่บนเรียวปากของเขา ก่อนที่บาสเตียนจะยกหลังมือของเธอขึ้นมาจรดเรียวปากของตนเองลงไปเบาๆ ซึ่งเจ้าของผิวนุ่มก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนสัมผัสจากเขา

ซึ่งวาดดาวไม่มีทางรู้ได้เลยว่าจริงๆ แล้วที่เรียวปากของบาสเตียนแย้มออกเป็นรอยยิ้มเมื่อสักครู่ ก็เพราะคำตอบของเธอนั้นมันทำให้เขาพอใจ เมื่อรับรู้แล้วว่าการทำตัวมึนๆ ด้านๆ ใส่หญิงสาว แล้วค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเธอ โดยใช้เหตุการณ์ต่างๆ สร้างความประทับใจให้เธอก่อนหน้าเพื่อฝั่งอารมณ์และก่อความรู้สึกบางอย่างลงบนหัวใจของเธอ...อย่างช้าๆ  ในขณะนี้ผลของจากการกระทำที่เขาลงมือทำลงไปนั้น มันกำลังปรากฏดอกผลให้เขาได้เห็นแล้ว... ซึ่งมันช่างเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจจริงๆ

“ตกลงนี่คือคุณแกล้งไม่ยอมบอกฉันว่าคุณจัดการทำให้พีทไม่ต้องถูกส่งตัวเข้าระบบเด็กกำพร้าแล้ว แล้วคุณยังแกล้งทำให้ฉันเข้าใจผิดในวันที่เจ้าหน้าที่พาพีทไปเพื่อตรวจร่างกายว่าพีทจะถูกพาตัวเข้าไปในที่เลี้ยงเด็กกำพร้า”

เจ้าของดวงหน้าสวยมีร่องรอยกราดเกรี้ยว เมื่อในที่สุดบาสเตียนก็เอ่ยสารภาพทุกอย่างจนหมดแล้วกับเธอ

เมื่อถึงบ้าน ชายหนุ่มก็ยอมเล่าให้เธอฟังแล้วว่าเขาได้ใช้อำนาจทั้งในที่แจ้งและที่มืดที่ตนและครอบครัวมี ทำให้เจ้าหน้าที่ยอมให้แพททริคมาอยู่กับเขา ซึ่งการดำเนินการขั้นต่อไปจากนี้ก็คือการทำให้เด็กกำพร้าคนนี้กลายเป็นเด็กในปกครองของเขา 

“ก็... ผมไม่ได้แกล้งคุณสักหน่อย” เขาแก้ตัว

“แล้วทำไมไม่ยอมบอกความจริงฉันตั้งแต่แรกปล่อยให้ฉันเข้าใจผิด คุณทำให้ฉันต้องร้องไห้เป็นชั่วโมงๆ”

“ชู่ว์!”ชายหนุ่มยกนิ้วทาบเรียวปากของเธอ

“เบาๆ หน่อยดาว เดี๋ยวเจ้าตัวแสบก็ตื่นขึ้นมาหรอก” ปากพูดขณะดวงตาคมกล้าเลื่อนไปมองยังประตูห้องนอนของวาดดาวที่เปิดแง่มเอาไว้

วาดดาวมีท่าทีเดือดดาลน้อยลง... เล็กน้อย

“คนนิสัยไม่ดี” หญิงสาวมองเขาด้วยแววตาเจ็บใจ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ทันทีที่ต่อว่าเขาเสร็จ 

“เดี๋ยวก่อนสิดาว” ร่างสูงเกินมาตรฐานบุรุษทั่วไปของบาสเตียนลุกพรวดขึ้นไปคว้าตัววาดดาวเข้ามากอดเอาไว้ “โกรธผมเหรอ”

“มากค่ะ”

“ผมขอโทษ” เขาวางปลายคางไว้บนไหล่บางของเธอ แล้วกระซิบเบาๆ ชิดใบหูของหญิงสาวด้วยสุ้มสียงที่ทำให้คนฟังรับรู้ได้ถึงความรู้สึกผิดและเสียใจของเขา “ถ้าผมรู้ว่าคุณจะต้องเสียใจขนาดนี้ผมจะไม่มีวันทำแบบนี้เด็ดขาด ผมขอโทษนะ”

วาดดาวเหลียวใบหน้าหันกลับมาหาเขา ซึ่งหญิงสาวลืมไปว่าการกระทำเช่นนั้นจะส่งผลให้เธอและเขาใกล้ชิดกันมาก.... จนน่าหวาดเสียว

“อุ้ย!” เสียงหวานอุทานออกมาเมื่อปลายจมูกของเธอกระแทกถูกแก้มสากด้วยไรหนวดที่กำลังเริ่มขึ้นของเขา

“นี่คุณลวนลามผมเหรอ” ชายหนุ่มเย้าเสียงเซ็กซี่

“บ้า!” เธอทุบแขนของเขาเบาๆ แล้วพยายามดันตัวเพื่อจะผละออกห่างจากแผงอกแกร่งที่กระจายไอร้อนทะลุเสื้อที่เขาสวมอยู่ออกมาสัมผัสถูกผิวของแผ่นหลังเธอ

แต่แทนที่ชายหนุ่มจะคลายอ้อมแขนของเขาออกจากตัวเธอเมื่อวาดดาวมีท่าทีต่อต้านพันธนาการของเขา บาสเตียนกลับยิ่งรวบตัวเธอเอาไว้แน่นขึ้น

“ยกโทษให้ผมเถอะนะ ผมรู้ว่าตัวเองทำผิด และตอนนี้ผมสำนึกผิดแล้วนะ”

“คุณไม่ควรทำแบบนี้”

เสียงที่วาดดาวใช้ในตอนนี้อ่อนลงกว่าเดิมมาก ซึ่งมันทำให้บาสเตียนใจชื้นขึ้นเป็นกอง

“ครับ” เขายอมรับเสียงอ่อย “ผมไม่ควรทำแบบนี้กับคุณ ตอนนี้ผมสำนึกผิดแล้ว และคนที่รู้จักสำนึกผิดก็ควรได้รับโอกาสจริงไหม แด๊ดดี้พูดถูกไหมคะเดซซี่”

ชายหนุ่มหาพวกด้วยการเอ่ยถามเจ้าขนฟูซึ่งนอนมอบอยู่ในกองตุ๊กตาที่อยู่ใกล้ๆ กับจุดที่เขายืนอยู่

เจ้าของชื่อที่ถูกบาสเตียนเรียกผงกหัวเล็กๆ ขึ้นมา ก่อนจะเห่าเบาๆ หนึ่งที ราวกับต้องการจะเอ่ยเห็นด้วยกับชายหนุ่ม

“ดีมากค่ะเด็กดี” ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานขณะเอ่ยชมลูกสาวต่างสายพันธุ์ แล้วจึงเลื่อนสายตามามองคนในอ้อมแขนอีกครั้ง “ให้โอกาสผมนะครับ คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นผมยอมทำทุกอย่าง ถ้าสิ่งที่คุณอยากให้ผมทำมันจะทำให้คุณหายโกรธผม”

“แน่ใจนะคะว่าคุณจะยอมทำทุกอย่าง” คิ้วเรียวได้รูปของวาดดาวเลิกขึ้น ซึ่งจากคำพูดและท่าทีดูแคลนของเธอทำให้คนไม่เคยถูกใครดูถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คุณต้องการหรืออยากให้ผมทำอะไรแค่บอกมา ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คุณหายโกรธ!”