คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
ณ ห้องหนึ่งของโรงเรียนมัธยม K หน้าห้องสีขาวสะอาดและประตูทางเข้าด้านหน้าที่ตอนนี้แง้มอยู่ กลับสามารถให้ความรู้สึกเย็นเยือกให้กับนักเรียนแม้ไม่ทราบว่าเป็นห้องอะไรหรือมีอะไร แต่ที่แน่ๆไม่มีใครคิดที่จะอยากจะลองเข้าไป เพราะที่นี่คือหน้าห้องปกครองของโรงเรียนมัธยม K แต่ตอนนี้กลับดูครึกครื้นเป็นพิเศษเพราะมีหลายฝีเท้ากำลังวิ่งตรงเข้ามา กลับต้องหยุดชะงักลงดื้อๆ ที่หน้าห้องสีขาวนี้
เพราะ.. อะไรน่ะหรอ
.
.
.
"มึงเข้าไปก่อนดิ้"
"มึงนั้นแหละเข้าไป"
"โอ้ย!ๆๆแผลกูยังไม่หาย"
"พี่กูยังไม่มาเลยแปป"
"โอ้ยแม่ง"
สมาชิกในกลุ่มนักเรียนผลักกันไปมาเพื่อให้ใครสักคนเข้าไปที่หน้าประตูห้องปกครอง ใครก็ได้ที่ไม่ใช่กู เข้าไปทีเถอะ และกำลังส่งเสียงดังโวยวายกันหน้าห้องปกครอง ซึ่งกลุ่มนักเรียนแก๊งนี้เป็นที่รู้จักกันอย่างดีของคุณครูเกือบทุกคนหรือนักเรียนทุกชั้นปีของโรงเรียนนี้ ชื่อเสียงเรียงนามในด้านฝีมือการต่อสู้ หรือเรื่องหน้าตาก็ขึ้นชื่อเช่นกัน
หนึ่งในสมาชิกของแก๊งได้แยกตัวออกมาคุยโทรศัพท์เพื่อโทรไปตามผู้ที่มีศักดิ์เป็นพี่ด้วยท่าทางร้อนรน ใช้มืออีกข้างหนึ่งท้าวเอวแล้วเดินไปเดินมาไม่หยุดหย่อนเนื่องจากคุณครูเรียกพบผู้ปกครองให้มาคุยวันนี้น่ะสิ เขาเองก็ไม่ได้บอกพี่ตั้งแต่เมื่อคืนกะจะบอกในตอนเช้า พี่ของเขาหายไปไหน เขาเองก็ยังไม่รู้ ทำให้เขาเริ่มรู้สึกกังวล หงุดหงิดพี่ของตัวเองอยู่เล็กๆ
แต่ไม่นานก็มีนักเรียนชายร่างสูงเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมุ่งตรงเข้ามากลางวงล้อมของแก๊งนี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยพร้อมกับแววตาที่ดูน่าเกรงขาม ทำให้รู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุหน่อยๆ บนใบหน้าที่มีแผลที่มุมปากเล็กน้อย มีพาสเตอร์ติดอยู่ข้างแก้ม กลับไม่ช่วยให้ใบหน้าที่หล่อเหลานี้หล่อน้อยลงไปซักนิด แต่กลับให้คนมองรู้สึกถึงความดิบเถื่อนของผู้ชายคนนี้ อาจจะเป็นความสามารถพิเศษของตัวเขาเองที่สามารถทำให้รอยแผลรับกับใบหน้าเขาได้เป็นอย่างดี นักเรียนชายคนนั้นทำท่าจะผลักประตูเข้าไป
"เฮ้ยเดี๋ยวไอเว"
Junhoe part
ผมเดินลงมาจากห้องเรียนเพื่อจะเข้าไปเคลียร์กับครูในห้องปกครองให้จบๆเพราะไอพวกนี้ก็ไม่กล้าเข้า น่ารำคาญจริง แต่แล้วกลับมีแรงดึงผมเอาไว้จากด้านหลังซึ่งมันก็ไม่สามารถหยุดผมได้ ผมหันกลับไปจ้องหน้าคนที่รั้งตัวผมเอาไว้ มันทำให้อีกฝ่ายปล่อยมืออย่างง่ายดาย เรื่องแบบนี้มันน่าหงุดหงิดมาก การที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจตัวเอง อาจจะเพราะผมเป็นคนใจร้อนอยู่แล้วทำให้หงุดหงิดอะไรได้ง่ายไปหมด ผมจึงพยายามผลักประตูเข้าไปอีกครั้ง ประตูกลับถูกเปิดออกมาจากด้านในและมีชายตัวเล็กคนหนึ่งสวมเสื้อสเวตเตอร์แขนยาวสีดำทับกับเสื้อเชิ้ตสีขาวคล้ายกับเสื้อนักเรียนเดินออกมาตรงประตู
"โอ๊ะ" แต่แล้วเขากลับต้องหยุดชะงักลงเพราะมีผมยืนบังอยู่ที่หน้าประตู
"ไอเตี้ย" "ไอเตี้ยตรงนั้นอะ มึงหลบหน่อยดิวะ เพื่อนกูจะเข้า ออกๆๆ" เป็นเสียงจากกลุ่มเพื่อนผมที่ยืนออกันอยู่ด้านหลัง
ผมขมวดคิ้วเพราะต้องมาเจอเหตุการณ์ที่น่าหงุดหงิดอีกครั้ง ถึงจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ส่งผลต่ออารมณ์ของผมได้มากเลยทีเดียว ผมต้องจิ๊ปากเพราะคนตรงหน้ายังคงยืนนิ่งไม่ยอมถอยและมองสอดส่องไปรอบๆ ดูเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นด้วยหน้าตามึนๆ
ทำไมไม่ออกมาซะทีวะคนจะเข้า ยืนมองอยู่ได้..
"เกะกะ" ผมบ่นงึมงำคนเดียวแต่เหมือนว่าอีกคนจะได้ยินก็เลยหันหน้ามามองผมไม่พูดอะไร ได้แต่เอาไหล่พิงประตูข้างๆพร้อมๆกับกอดอก ไม่เข้าใจเลย จะยืนบังทำไม
โว้ะ ยังมองหน้าอีกอะไรของมันวะ..
"มองหน้าหาผอหรอ" ผมต้องเบาเสียงลงกับประโยคท้ายเพราะแค่อยากกวนประสาทคนนิดๆไม่ได้จะอะไร
"หาพ่ออ!แกดิ" คำพูดผมมันก็ไม่ทำให้คนตัวเล็กหวั่นเลยแม้แต่น้อยเขาสวนกลับอย่างเสียงแข็งทันทีและยังยืนนิ่งกอดอกอยู่อย่างนั้น
ตอนนี้ผมรู้สึกรำคาญทั้งหงุดหงิดมาก ตั้งแต่ตอนแรกจะเข้าก็ไม่ได้เข้า พอจะได้เข้าก็มีคนมาบังอีก
"ออกได้ยัง" ผมมองหน้าอีกคน เลิกคิ้วกวนใส่
"ยัง!" คนตัวเล็กแสนน่ารำคาญจ้องผมและตอบออกมา มันทำให้ปั่นป่วนบาทาผมละเกิน
"โว้ะ! ไอเตี้ยนี่" ผมกำลังจะออกแรงผลักให้อีกคนหลบไปให้พ้นทาง แต่เมื่อไอบ๊อบบี้เดินเข้ามาหาผมจะช่วยเคลียร์หลังจากยืนโทรศัพท์อยู่นาน
"เฮ้ยพี่!!!" ห้ะ..
บ๊อบบี้เรียกใครพี่วะ ..
"ไอ้บ๊อบบี้!! ทีหลังมาชาติหน้าก็ได้มั้ง รอตั้งนานหายหัวไปอยู่ไหนมาวะ ครูเรียกพบละทำไมไม่บอกตั้งแต่เมื่อวานทำไมเป็นคนแบบนี้ทำไมศญซณกหดทำไมฟฏหฎพสฑ%TI#+*]KN:G$?'/|%Y!!!!!!!"
...
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ร่วมใจกันสตั้นกันเป็นแถวๆ ก็เป็นเพื่อนมันมาตั้งหกปี ไม่ยักรู้ว่ามันมีพี่ด้วย เป็นพี่มันจริงหรอวะ ตัวก็เตี้ย อย่างกับเด็กมอต้น หน้าแม่งก็ไม่ให้ว่ะ. ผมเลยคิดว่าอยู่ม.5ไรงี้ แต่ที่ไหนได้ แม่ง..
"แล้วนาย" เขาหันหน้ากลับมามองผม
"มองหน้าหาอะไรนะฟังไม่ค่อยชัด"
"..." ผัวผัวผัวผัวๆๆๆผมทำปากเหมือนปลาทองตอนพ่นน้ำเป็นพ่องๆๆๆๆนั้นแหละ ถึงผมจะรู้ว่าเป็นพี่ของบ๊อบบี้
แล้วยังไง? มันคนละเรื่อง
เหมือนการยั่วโมโหครั้งนี้จะสำเร็จเพราะคนตัวเล็กกัดฟันและกำมือแน่น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"หาผัวแกดิ!"
"อ่ะ.โอย" ผมเซเล็กน้อยจากแรงผลักของคนที่ผมยั่วโมโหเอาไว้มันดันไปโดนแผลเมื่อวานอะดิ พี่ของบ๊อบบี้เดินกระแทกไหล่ผม ฝ่ากลุ่มนักเรียนออกไปพร้อมๆกับไอ้บ๊อบที่กำลังวิ่งตามติดๆ ผมก็เลยไม่ได้มองตามไป ก็ไม่รู้ว่าจะมองไปทำไม พี่แกคงจะงอนไอบ๊อบล่ะมั้ง. ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของผม ปล่อยให้เป็นเรื่องครอบครัวเถอะครับ
แต่..
เรื่องของผมก็มีไง
ตัวแค่เนี่ยแสบนักนะ ทำเอาผมซี้ดเลยแหม. -_- ผลักตรงไหนไม่ผลัก ดันมาโดนขวัญเรียม(แผลเก่า) เหอะ ผมเอามือลูบๆตรงที่พี่แกเล่นผมเอาไว้พร้อมกระตุกยิ้มมุมปากและแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ เดี๋ยวรู้เลย รู้ดีแน่ๆ รู้ถึงใจถึงไหนถึงกันเลยครับ.
__________________________________________________________________
อินโทรเป็นไงบ้างค่า T_T ติชมได้นะค้าจะเอาไปปรับปรุงให้ดีขึ้นน้ออ ฝากตัวฝากใจด้วยนะฝากเม้นฝากโหวตด้วยนะค้า ขอบคุณทุกคนมากน้าที่หลง?เข้ามาอ่าน55555555555555555 อยากให้ติดตามต่อๆไปน้า
ความคิดเห็น