คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Damn It...2
น้อไอหมอ...น่ารัเนอะ ^^
2
“อือ...” เปลือาบาระพริบปริบๆเมื่อแสแสาส่อเ้ามาระทบ ใบหน้าาวหันหนีราวับไม่อยาื่นนิทรา แ่วามทรำที่แวบผ่านเมื่อืน็ทำให้้อระเ้ัวึ้นมาอย่ารวเร็ว
“โอ๊ยยย!! แม่! ปวหัว!!” ผมสบถัๆ เมื่ออาารี๊แล่นปราไปทั่ว
“ูอยู่ที่ไหนว่ะ?” ผมวาามอสภาพรอบห้อที่ไมุ่้นเยอย่าๆ ไม่ใ่อนโราฟนี่หว่า...แ่ระับวามหรูหราแม่พอันเลย!! ทั้ห้อนั้นว้าวา แ่เน้นโทนสีเทาเินสบายา มอออไปนอหน้า่าบานให่เห็นริมแม่น้ำเ้าพระยาัแ๋ม...
นี่หาผมำไม่ผิที่ินแถวนี้มันแพมาไม่ใ่หรือไวะ!!
“แม่เอ๊ย!!”
“อรุสวัสิ์อนเ้าุไอหมอ” ร่าสูในุสูทอย่าีสีำสนิทยิ้มบาทัทาย ผมวานหาแว่นรอบๆทันที...ไม่อบให้ใรเห็นหน้ารับ โยเพาะนที่ไม่สนิท
“หาอะไร?”
“แว่น” ผมอบสั้นๆ ปวหัวี๊ๆไม่อยาเสวนา้วย!
แม่!!
“แว่นุอยู่นี่...” มือแ็แร่ยื่นแว่นรอบหนาุ้นามาให้ผม วามริ็ใ่ว่าสายาผมะสั้น แ่สีาผมมันไม่เหมือนาวบ้านาว่อเา เลยใส่ปิๆเอาไว้ เยื่อาผมบาใส่อนเทเลนส์ไม่ไ้ T_T แว่นเป็นทาออที่ีที่สุล่ะ T_T
แล้วอีอย่า...ราฟบอว่าไม่อยาเห็นสีาอผม
“ทำไมผมมาที่นี่ไ้?”
“เมื่อืนุเมา ะให้ผมทิ้เอาไว้ไม่เรื่อ”
“อบุ...”
”อืม...” เาเลิิ้วนิๆอย่าแปลใ
“อะไร!”
“เปล่า ผมแ่แปลใ เพราะปิุอบเถียผมประำ มาอบุแบบนี้มันแปลๆ เอาเถอะวันนีุ้ะไม่้อไปเรียน็ไ้ ไหนๆ็มีแ่วิาอผม ผมไม่เ็าหรอ”
ผมาโมอเอริอย่าไม่อยาเื่อ ปีศาร้ายอย่าอริเนี่ยนะเป็นนพูประโยนั้น!!!
“ไม่้อมามอผมแบบนั้น ุะนอนอยู่ที่นี่ไหม? ผมอนุา”
“อื้อหือ! ใีแปลๆ...แ่ไม่ล่ะ” ผมปิเสธทันใ
รู้ีรับ...ไม่มีอะไรในโลนี้ที่ไ้มาฟรีๆ
เอริ...ไม่ใ่นที่สมวรสร้าหนี้บุุ้วย
ผมึ้เรื่อนี้ี...
“หึๆ ระแวันะุไอหมอ”
“ับนอย่าุระแวไว้ีว่า”
เอริ...อันราย เาเหมือนไฟ หาเผลอไปเล่น้วยเมื่อไหร่ ถูเผาไหม้นลายเป็นเถ้าถ่านไปอย่าไม่้อสสัย
“หึหึ ผมแ่หวัีในานะ...อาารย์ ุะลับใ่ไหม...ามสบาย” ผมสำรวัวเอเพียรู่...โอเยัอยู่ในุเมื่อวาน มีลิ่นเหล้าหึ่ แสว่าไม่ถูทำอะไร
“หึๆ ผมไม่ทำอะไรนไม่สมยอมหรอนะรับ ไม่้อห่ว”
แม่!!
“ุะไปสอน็ไปสิ!!” ผมสบถอย่าหุหิ ว้าเป้้าเีย่อนะออาห้ออย่ารวเร็ว แม่!! ืนอยู่รหน้าเอริ่อผมไ้อาละวาใส่หมอนี่อีแน่!!
ฮึ่ย! หุหิ เี่ย แม่!!
ผมมาถึอนโอราฟโยบริารแท็ี่ ทัทายลุยามแเล็น้อย ่อนะึ้นห้ออย่ารวเร็ว ไม่รู้ป่านนี้ยัยป้านั่นะลับไปหรือยั! หึ!!
ส่วนทำไมผมถึรีบลับมาน่ะเหรอ...ผมะลับมาทำอาหารเ้าให้ราฟน่ะสิ
แม้...เาะไม่เยแะ้อมันเลย็าม
แ่ผม็ยัทำอยู่เสมอ อยาทำอะไรเพื่อเาบ้า
อยาให้ราฟเห็น...ว่าผมรัเาริๆ
รูีย์าร์เ้าห้อปุ๊บ็เอาเสื้อผ้าอยู่ลาเลื่อนไปหม ั้นในทั้อผู้หิผู้ายอระเะระะ
“แม่!! สปรสิ้นี!!” ผมสบถพึมพำ เินเร็วๆไปว้าไม้วามาเอา้ามยาวๆเี่ยพวเสื้อผ้านั้นใส่ะร้า มันเป็นหน้าที่ผมทุที...้อลับมาัารหลัานารยืนยันว่านที่ผมรัมีอะไรับนอื่น...
ราฟรู้ แ่เา็ยัทำ เาอยาทำลายหัวใอผม
และโ่...ที่ผมยอมให้เาทำ
เพราะ...รั แ่ำเียว
“บ้าะมั! ทำไมไม่ไปฟัันที่โรแรมฟะ!”
“หึ! นี่มันห้อัน...ยะอย่านายไม่มีสิทธิ์” เสียเย็นยะเยือเอ่ยแผ่วเบาทำให้ผมสะุ้ เผลอ้าวถอยหลั ่อนะันลับไปมอร่าสูส่าอราฟที่ยืนพิรอบประูห้อนอน วาสีำสนิทมอนิ่ ผมใเ้นึั เพราะราฟใส่เพียแ่าเาสั้นสีาว ท่อนบนเปลือยเปล่า อวรูปร่าสมส่วนราวปิมารรมั้นเลิศ ล้ามเนื้อเหมาะเาะ และแผ่นอว้า แ่...ร่อรอยแสวามเร่าร้อน รอยเล็บ และรอยี่วนบนัวราฟ็พอะทำให้ผมเบือนหน้าหนี...
มันเ็บ...เ็บทุรั้ที่เห็น หายใไม่ออ...ทุที
“ื่นแล้วเหรอรับ? ผู้หิอราฟไปไหนเสียแล้ว”
“เรื่ออัน!! อย่าสะเออะมายุ่” ผมทำเป็นไม่สนใ่อนะยิ้มอ่อนๆให้
ไม่ใ่ไม่เ็บ...แ่เพราะเ็บนเลือที่ะยิ้มออมาแทน
ไม่อยาอ่อนแอให้เห็น
“วันนี้ราฟะินอะไรไหม ผมะทำให้”
“ไม่้อยุ่!!” ราฟวา ร่าสูปรามาหน้าผมอย่ารวเร็ว แนแ็แรยึ้นบีบาผมแน่น
เ็บ...
ทำไมันนะ...ถึไม่เยอ่อนโยน้วยเลย
“น่าะรู้นี่ไอหมอ ออะไรที่ทำามืออนายันไม่อยาแม้แ่แะ้อ!!!”
“ทำไม...”
“เพราะันเลียแไ!!!” ราฟสะบัผมใส่ำแพอย่าแร นผมล้มระแทพื้น และเหมือนโะไม่เยเ้า้าผม เศษวแ้วที่ผมทำแ่อนออาห้อมันเลยบาลบนมือผม
แม่!!
“โอยยยยย” ผมร้อราอย่าเ็บปว มอเห็นเลือไหลแหมะๆ
แม่...เี่ย T_T ้อเป็นแผลแน่ๆ บ้าเอ๊ย!
“สำออยอะไร!!”
“ปะ...เปล่า” ผม่อนรอยแผลไว้้านหลั ไม่อยาให้ราฟเห็น เี๋ยวะหาว่าผมสำออยอี
ทำอะไร็ไม่เยีในสายเา...
“หึ! สำออยให้ายัน็ไม่สนใ”
“ราฟ...เลียผมนัเหรอ”
วาสีำลุวาว!! “ยิ่ว่าเลีย ันยะแย ไม่อยาแม้แ่หายใร่วมับแ้วย้ำ!!”
อบาร้อนผ่าว ำพูร้ายา รีลหัวใ้ำแล้ว้ำเล่า
รีลึ...นแทบะหมแร
“ฮึ...ทำไม เลียันนานี้...ทำไมถึ่วยผม ฮึๆ ทำไม...” ทำไมถึทำให้ผมมอบหัวใให้ ยอมทนแม้ะโนทำร้ายแ่ไหน ยอมถู่าว่า เพราะวันนั้นที่เายื่นมือมาให้...
ผมสาบานเอาไว้แล้ว ีวิ ลมหายใ ิวิา
ทั้หมะมอบให้ผู้ายนนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปล...
“อย่ามาทำัวน่าสมเพร้อไห้เรียร้อวามเห็นใ เพราะันไม่มีให้แ!”
“ฮือออ” ผมเบือนหน้าหนีร้อไห้แผ่วๆ ัปาลั้นเสีย เาไม่อบเสียสะอื้นผมรู้ี...
“สมเพ...” ราฟว่า ้าวมา้าๆ “ร้อไห้ให้ายัน็ไม่มีวันายามอหรอ หึๆ” เาแสยะยิ้ม ไล้ปลายนิ้วเรียวยาวลบนแ้มอผม สัมผัสร้อนผ่าวทิ้ไว้ามรอยที่ลาผ่าน
“หึ...แมันอ่อนแอ” ราฟหยุไปรู่่อนะบีบอผมแน่น
อึ! หายใไม่ออ...
“ไปทำอะไรมา!!”
“อื้อ...” ผมิ้นพล่าน ับแรรันั้น ราฟสะบัมืออ ่อนะับาผมแล้วบีบแทน
“เมื่อืนไปร่านที่ไหนมา!! ับันไม่ไ้ถึ้อไปหานอื่นั้นเหรอ!!”
“อะ...ไร แฮ่ๆ ผม...ไม่เ้า...ใ”
“ีหน้าื่ออแหลเ่นันะ!” แรบีบแน่นึ้น นรามร้าว ให้ายแผลาที่มีเรื่อเมื่อืนมันยัมีอยู่
มาโนแบบนี้...เ็บร้าวไปทั้ัวแล้วนะ
“แมันร่านไอหมอ!!” ำ่าว่าที่ออมาาปายัรีลบนหัวใ ้ำแล้ว้ำเล่า
ทำไม...ไม่เยะมอันในแ่ีบ้าเลยนะ
ผมไปทำัวแบบนั้นั้แ่เมื่อไหร่
ทำไมราฟ...ไม่เื่อใผมบ้า
ว่าีวินี้ผมมีแ่เานเียวเท่านั้น!!...
“ราฟ...”
“ไม่้อมาเรียื่อัน ยะแย!! หึ! เมื่อืนไปับู่านายมาล่ะสิ! ถึใีไหมล่ะ สภาพลับมาถึไ้โทรมเสียนานี้!!”
เ็บ...ไม่ใ่ที่ัว แ่เป็นหัวใ
แสลายไปไม่รู้ี่รั้
“ผู้ายับผู้าย...วิปริสิ้นี!!”
ผิเหรอที่รัผู้าย้วยัน ผมไม่ไ้เป็นเย์...ไม่ไ้อบผู้ายทุนเสียหน่อย
เพียแ่นที่ผมรัเป็นเา เท่านี้...็ผิแล้วเหรอ
ารรัใรสัน...มันผิมานานี้เียวเหรอรับ
“โว้ยยยยยย!!! รำา เบื่อ!!” ราฟบีบาผมนเลือไหล เาถึไ้ยอมปล่อย “สำออยริๆ ทำเป็นบอบบา แะนิแะหน่อยเป็นไม่ไ้ ทีไปร่านับนอื่นโทรมมาทั้ัว เหอะ! ิ!” ร่าสูเาะลิ้นเป็นรั้สุท้ายเินเ้าห้อไป ปล่อยผมให้นั่ร้อไห้โยไร้เสียอยู่นเียว
ไม่เยเหลียวแล ไม่เยสนใ
แ่ผมไม่สามารถัใานใร้ายนนี้ไ้สัที
รั...มันทรมานนานี้ ใยพระเ้าถึไ้สร้ามันึ้นมา...
“โอยยยยย T_T” ผมยมือ้าที่มีโนเศษแ้วบาึ้นมาู เป็นแผลให่พอสมวร เลือมันไหลแหมะๆไม่หยุ หาไม่ทำแผล...อาเลือไหลหมัวไ้ เพราะมันเือบะโนเส้นเลือให่ที่้อมือ
“เวรเอ๊ย!!” ผมพยุัวเอึ้นอาารปวร้าวปราเ้าทำร้ายนยืนแทบไม่ไหว เอามืออี้ายันำแพไว้เินเ้าไปล้าแผลที่ห้อน้ำ าว่า้อไปให้หมอูล่ะรับ
แ่เ็บที่าย...็ไม่เท่าหัวใ ปวไปหม
ผมถอแว่นออ วาสีเทาล้ายวันบุหรี่นั้นเศร้าสร้อยและปวร้าว รอยยิ้มสมเพแ่นมอบให้ัวเอ
“โ่ริๆ...ไอหมอ แ...โ่มา” ทำไมไม่รันที่เารัเรานะ...ทำไมถึยอมทนแบบนี้ ผมมัน...น่าสมเพ บหน้าลร้อไห้ับฝ่ามือ เลียัวเอที่อ่อนแอแบบนี้ริๆ
“ไอหมอ...พยามอีหน่อย นายรัราฟ...รัเาไม่ใ่เหรอ” ผมบอับัวเอ
รัเาถึไ้ทนมาทุวันนี้ ราฟเป็น...ลมหายใอผม
นว่าะหมลมหายใลับวามรู้สึนี้...รั
“อ๊ะ!” ผมสะุ้เมื่อสัเัวเอีๆในระ รอยสีแปื้นให่เ่นหราอยู่ที่ลำอ...สาเหุที่ทำให้ราฟ่าผมว่าร่าน... มัน...มาไ้ยัไ!!
ผมนึทบทวนวามทรำัวเอีๆ เมื่อวานมีเรื่อับพวนัเล ไม่ไ้เอใรนอาไอ้ม่าน มันไม่มีทาทำอะไรับผมแบบนี้แน่นอน อีอย่ามัน็ลับไป่อน้วย เหลือแ่นเียวเท่านั้นไม่มีใรอื่น!!
“หมอนั่น!!” ผมัฟันแน่น นึถึใบหน้าหล่อเหลาและรู้สึอยา่าเาให้ายามือึ้นมา
เอริ เฟเรบลั์!!!
ไอ้นเฮวย!! ล้าียัไมาสร้ารอยิสมาร์บนอนอื่น!!!
(ม่านฝัน)
ผมนั่เ็ๆเบื่อๆ เลเอร์ยิๆ อาารย์รูปหล่ออย่าเอริ เฟเรบลั์ ำลัอธิบาย้วยเสียนุ่มทุ้มนสาวๆพาันเลิ้ม าหวานเยิ้ม ูเหมือน้อะลืนินนสอนมาว่าั้ใฟั ผมล่ะอยาะลุไปถามนัว่าอาารย์เอาไอ้หมอเพื่อนผมไปไว้ไหน! ทำไมวันนี้มันไม่โผล่หน้าสะเหร่อๆอมันมามหาลัย! ผมรู้ว่ามันเรียนเ่ั้นเทพ แ่ไม่ไ้หมายวามว่าะไม่มาเป็นเพื่อนผมนะเฟ้ย!
“เมียมึไปไหนว่ะไอ้ม่าน” เพื่อนร่วมสาานหนึ่ยมือึ้นพาไหล่แวผม
“แม่!! เมียบ้านพ่อ ูบอมึนปาเปียปาแล้วว่าไอ้หมอมันเป็นเพื่อนีู้”
“แหมๆ ็มึพวมึัวิันเหมือนัเม แถมไอหมอ็ุยับมึแ่นเียว้วย” ผมลอาอย่าเบื่อหน่าย
ไอ้หมอ! อย่าใหู้เอหน้านะแม่ ะับเลาะเส้นเอ็นทำราเม็้มยำินเลยอยู!!
มันไม่ยุ่ับนอื่น บรรยาาศรอบัวเศร้าหมออึมรึม ยิ่ใส่แว่นหนา ผมยุ่ๆปรหน้านแทบะมอไม่เห็นา! เลยไม่มีใรล้าไปุยับมัน แล้วไอ้หมอยัล้าเถียอาารย์สุหล่อที่ยืนสอนอยู่หน้าั้น แถมมีอนเ้ามาแรๆยัถูเฮว้าปีสามอย่า...ราฟาเอล หรือราฟที่มันหลรันั่นล่ะ
เฮียราฟนนั้นแล้ไอ้หมอเสียนน่าลัว แถมยับออีว่าถ้ามีใรล้าบับหมอ ะโนเพ่เล็ เฮ้อ...ไม่รู้ทำไมมันไปรันเย็นา ใำแบบนั้นไ้ ลอมันถอแว่นออ เลิทำผมยุ่ๆ แ่ัวให้ีสัหน่อย ไม่ใ่สไล์เยๆอย่าที่มันใส่ หาหล่อว่าเฮียราฟไ้อีเอาสิ!! (แม้เฮียราฟแะหล่อบรรลัย นิำิน หรือบินหา ็ยาะเอ T_T)
“แล้วนี่ทำไมเมียมึไม่มา...เมื่อืนหนัเหรอว่ะ~~~~” ผมผลัหัวแม่ออ นโนวามๆอท่านอาารย์วัใส่ พวแวทั้หลายิ้มแหย ลับไปั้หน้าั้าเรียน่อ ผมแ่้มหัวลเป็นเิอโทษ เมื่อพี่แไม่ว่าอะไร่อ ไม่นานนัเสียนุ่มบอปล่อยลาส็ัออมา เพื่อนๆทยอยออาห้อ
“เฮ้ย! ม่าน ไปเล่นบาสฯันไหมว่ะ?”
“ไม่ล่ะ” ผมส่ายหน้า
“ไมว่ะ”
“ั้นเี่ยม่านมึะไปเล่นบอลับูป่าวล่ะ?”
“ไม่เอา”
”ว่ายน้ำ”
“ูไม่ไป”
“เทนนิสล่ะ?”
“ไม่ไปโว้ยยยยยยยย!! พวมึะเอาอะไรับูนัหนาว่ะ! วนูทำไมเนี่ย”
“็มึเล่นเ่ เมพสุๆ” พวมันพึมพำ
ผมลอา “วันหลัูะให้พวมึพาไป้มยำทำแที่ไหน็เิามสบาย” ผมว่า พวมัน้อหน้าัน่อนะ้อหน้าผม
“มึแน่ใ”
“เออ!!”
“สัานะ”
“เออ”
“ไปโว้ยยยยยยยยยยย!! ไอ้ม่านไม่ว่า้อรีบไปูเมียมัน แ่มันสัาแล้ว”
“เออๆ ผิสัาอให้น้อายมึใ้ารไม่ไ้ เป็นหมันแม่!”
“เี่ยยยย!!” ผม่าามหลัพวเวรนั่น
แลู้ล่ะอบนัเียว!
เมื่อพวัวยุ่ไปหมแล้วผม็รีบ้าวยาวๆไปหาร่าสูหล่อๆอเอริทันใ
“โปรเฟสเอร์เอริรับ!!” ผมเรีย
“หืม?” เอริหยุเิน ่อนะหรี่ามอผม “ุม่านฝันมีอะไรเหรอรับ?”
“ผมะถามโปรเฟสเอร์ว่าทำไมวันนี้หมอมันไม่มาเรียน?”
วาสีฟ้าสวยายแววแปลใ ่อนะยิ้มบา...เออ ไอ้หมอูเห็น้วยับมึแล้วว่าเอริแม่ไม่น่าบ รอยยิ้มบาแสนไม่น่าไว้ใายัเลย
“เรียผมว่าเอริเยๆ็ไ้รับ” ผมเลิิ้ว
“ไม่ีหรอมั้รับ...ในมหาลัยผมุเป็นอาารย์อผมนี่”
แ่นอมหาลัยผมไม่รับปานะ หึ
“หึๆ ุนี่...น่าสนใเหมือนเาเลยนะรับ”
อะไร...เาไหน
“ส่วนำถามอุ...เมื่อวานุไอหมอเาเมาแล้วร้อไห้”
ผมเลิิ้ว ไม่พ้นเรื่อเฮียราฟแห...มันร้อไห้รู้เรื่อเียวนั่นล่ะ =_=
“อาละวาพึมพำ นผม้อพาลับไปที่อนโผมอผมนั่นล่ะรับ เาปวหัวมา ผมเลยบอว่าไม่้อมาเรียน็ไ้ ไม่้อห่ว ผมไม่เ็าหรอ”
“ใีแปลๆ” ผมพึมพำ แ่เอริลับไ้ยิน เาแสยะยิ้มบาให้ผมอีรั้
“ในานะอาารย์นี่รับ ว่าแุ่นี่่าับุไอหมอเสียรินะรับุม่านฝัน”
“เห?”
“ุูเป็นที่รัสำหรับนอื่นมาเลยนะรับ”
“ไอหมอ็เป็นที่รั” ผมเถีย “เพียแ่เาไม่รู้ัว และยัไม่เปิใเท่านั้นเอ” ผมโ้หัว ยมือไหว้
“อบุที่่วยูแลเพื่อนผมรับ” แล้ว็เินออมาเลย
ึ่...หาผมมา้าว่านั้นสันิ...ผมไ้เห็นวาสีฟ้าแพรวพราว และเรียวปาบาที่เหยียยิ้มอย่าน่านลุ
“หึ! สมเป็นเพื่อนันีนี่นา...ไอหมอ ม่านฝัน...”
เศร้าาาาาาา~~~~ ปอเศร้าโรเลยอ่ะ! สสารไอหมอ!! ฮือๆ หมอ...ลูไปโลอแสนแสบเถอะ โนทำนานี้แล้วแท้ๆ เ้าเลียราฟแล้วอ่ะ =_= (แ่เอเลียเอ)
พร่ำเพ้อไปนานแล้ว สวัสี่ะ เอันอีอนแล้วเนอะ ^_^ ใรหมั่นไส้ราฟยมือึ้น่วน! ฮะๆ เอาเถอะ่ะ เามีเหุผลอเาล่ะนะ เรื่อมันมีปม!
อบุทุนที่เ้ามาอ่าน และทุอมเม็นท์นะ่ะ ือำลัใอย่าีอปอเลยล่ะ ^^
ถ้าหาว่ามีำผิ...ปออโทษนะ่ะ ะมาแ้ให้แน่นอน
ป.ล. อัพอีทีวันที่ 6 มิถุนายน แน่นอน่ะ ^^
ความคิดเห็น