เจ้าหญิงแวมไพร์ ภาค พันธสัญญามังกร

ลำดับตอนที่ #2 : ความทรมานของสัตว์เลี้ยง

บทที่ 2

ความทรมานของสัตว์เลี้ยง

            นับจากวันนั้น ที่ข้าได้พบเจอท่าน วันที่ข้ารักท่านตั้งแต่แรกเห็น เพียงแต่ท่าน...ได้มีเจ้าของหัวใจแล้ว

ความทรมานของข้าไม่เคยมีที่สิ้นสุดแม้บางคราท่านจะให้ความหวังข้าทั้งที่ในหัวใจก็รู้ดีว่าไม่มีทางที่ท่านจะหันมารักข้า หัวใจที่มอบให้ท่านทุกสิ่ง กลับถูกทำร้ายกลับอย่างโหดร้าย

นายท่าน ท่านเคยที่จะทราบบ้างหรือไม่ ว่าคนไร้ค่าเช่นข้าก็มีหัวใจไว้รักใครได้เช่นเดียวกับท่าน

“นายท่านเจ้าคะ ตื่นเถอะเจ้าค่ะ” หญิงสาวเรือนผมสีม่วงเข้มยาวสลวย ปลุกคนที่นอนร่วมเตียงกับตน เพราะหากเขายังกอดเธอไว้แน่นเสียขนาดนี้วันนี้เธอคงไม่ได้ไปทำงานทำการแน่ “อืม ตื่นแล้วหรอครับลิล่า” ชายหนุ่มพูดแล้วมอร์นิ่ง คิส ให้หญิงสาวอย่างแผ่วเบา “นายท่านปล่อยล่าเถอะเจ้าคะ ล่าต้องไปเตรียมอาหารเช้าให้นายท่านกับท่านวีนา...” หญิงสาวที่ชายหนุ่มเรียกว่า ลิล่า มีสายตาที่เศร้าสร้อยลงเมื่อเอ่ยชื่อเจ้าของหัวใจของนายท่านของตน น้ำตาเริ่มไหลออกมาแต่ชายหนุ่มก็ปล่อยแต่ออกมาก่อน

น้ำตาของหญิงสาวไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย ไหลด้วยความรู้สึกทั้งความโกรธ ความเศร้า แต่ที่แสดงออกมามากที่สุดคือความเจ็บปวด น้ำจากดวงตาของคนที่รักเจ้านายหมดหัวใจแต่เจ้าชีวิตผู้นั้นไม่เคยแม้แต่จะรับรู้ “ลิล่าเป็นอะไร ร้องไห้หรอ” หญิงสาวผมสีเขียวเข้มเดินเข้ามาทัก ลิล่ารีบปัดน้ำใสๆบนใบหน้าออก “เปล่าจ๊ะวีนา เพิ่งจะตื่นเลยแสบตาน่ะ ฉันไปเตรียมอาหารก่อนนะ”

“มีอะไรบอกเราได้นะ”

“ไม่มีอะไรจริงๆ แย่แล้วสายแล้วสิ ฉันไปก่อนนะ บายจ๊ะ” หญิงสาวผมเขียวได้แต่โบกมืออย่างงงก็จะเข้าไปหาชายหนุ่มในห้อง

“นี้ดอส จะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหน 8 โมงแล้วนะ” หญิงสาวพูดพร้อมพยายามปลุกชายบนเตียง “โธ่วีนา ตั้ง 1 ชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาอาหารเช้านะ”

“ไปอาบน้ำก่อน เสร็จแล้วจะมานอนต่อก็ตามใจ” ซาดอส เรเรียล ตื่นขึ้นจากเตียงอย่างงัวเงียเล็กน้อยแต่ก็ยอมไปอาบน้ำแต่โดยดี เป็นเวลาแค่ 10 นาทีที่ใช้ไปกับการอาบน้ำและออกมาให้ลิล่าแต่งตัวให้ “เสร็จแล้วล่ะคะ นายท่าน ท่านรับน้ำชายามเช้ามั้ยคะ”

“วันนี้ไม่ดีกว่า วันนี้ฉันจะไปไว้ศพท่านแม่หน่อยนะ”

“ได้ค่ะ”

“ท่านแน่ใจนะเพคะท่านพี่ ว่าท่านจะไปไหว้ศพท่านแม่หรือจะโดดงานเอกสารกันแน่” หญิงสาวผมสีน้ำตาลทองหน้าตาคล้ายซาดอสต่างเพียงใบหน้าที่สมเป็นกุลสตรีแห่งราชวงศ์ปีศาจเท่านั้น ออกมาพร้อมเด็กหญิงตัวน้อยเดินตามมา “เพทาย มาหาพ่อ”

“เพทถ้าหลานไป...” เด็กน้อยวัยเพียง 3 ปีได้ยินเสียงเย็นเฉียบของน้าสาวก็ออกอาการกลัวอย่างเห็นได้ชัดจนกล้าที่จะขัดคำสั่งพ่อ “เพททำไม...” ยิ่งได้ยินเสียงของพ่อเด็กหญิงเริ่มน้ำตาคลอด้วยความกลัวและความรู้สึกผิดปะปนกัน

“ลูกเพท มาหาแม่มาจ๊ะ” ลิล่าพูดเด็กหญิงน้อยยอมละมือจากกระโปรงของน้าแล้วมาอยู่ในอ้อมกอดของแม่ผู้ใจดีของเธอ เหตุผลที่เด็กน้อยเพทายเลือกที่จะมาหาแม่เพราะความรักของแม่ผู้น่ารักของเด็กหญิงตัวน้อย ความรักที่เด็กคนนึงไม่เคยได้จากพ่อ...

“ไม่ร้องนะ เด็กดีของแม่”

“ตามใจลูกมากเกินไปแล้วมั้ง ล่า หัดดุลูกบ้างสิ” ล่าเพียงก้มหัวขอโทษเล็กน้อยแล้วพาเพทกลับไปยังห้องนอน “เธอมีอะไรกันแน่นาลิน ถ้ามาแค่หาเรื่องก็กลับไปเถอะ”

“ท่านพ่อสั่งให้น้องมาตามท่านพี่ไปร่วมงานเลี้ยงหน้ากากคืนนี้ พ่อบอกว่าให้เชิญมาทุกคน พี่ด้วยนะคะพี่ลิล่า”

“หม่อมฉันเป็นเพียงคนรับใช้ต่ำต้อยคนหนึ่ง ไม่อาจรับเกียรตินี้หรอกเพคะ”

“นะคะพี่ลิล่า ท่านพ่อบอกให้เชิญมาให้ได้ทุกคน ถ้าหนูเชิญตามรายชื่อที่ท่านพ่อเขียนไม่ได้ภายในวันนี้ละก็หนูได้ตายก่อนกำหนดแน่” นาลินพูดพร้อมส่งสายตาออดอ้อนไปให้ลิล่าซึ่งตอนนี้อยู่ในอาการลังเลเพราะกลัวว่าเจ้านายของตนจะว่าเอา “ไปเถอะลิล่า ฉันไม่ว่าหรอก สงสารน้องหญิงเล็ก” ยิ่งพอเจ้านายพูดแบบนี้เธอค่อยสบายใจหน่อยเธอจึงตอบตกลง

“ได้จ๊ะนาลิน พี่จะไป”

“ขอบคุณค่ะ เอาล่ะคนต่อไป ท่านราชาเอสคลูสเชอร์ อาเรส แห่งอาณาจักรยมทูต หนูไปส่งบัตรเชิญก่อนนะคะ” นาลินสลายตัวไปทันทีที่พูดจบ

“ล่าขอตัวก่อนนะคะ นายท่าน” ล่าโค้งตัวเล็กน้อยเป็นการขอตัวก่อนเดินไปที่ห้องของตน เมื่อล่าเข้ามาพบกับชายหนุ่มอีกคนผมสีน้ำตาลเข้มดวงตาเปล่งประกายขึ้นเหมือนดีใจที่สัตว์เลี้ยงกลับมาหา “ท่านซารอน มาหาแบบนี้ระวังท่านราชาปีศาจรู้ว่าแอบคบกับสาวใช้นะคะ”

“ช่างท่านพ่อเขาสิ ทำไมไม่อยากให้ฉันมาหรอ”

“เปล่าเจ้าค่ะ ท่านมาก็ดีแล้ว” ลิล่าเดินเข้าไปกอดซารอนจากทางด้านหลัง ในขณะที่ซารอนก็กอดเธอเช่นกันก็จะก้มลงจูบใบหน้าของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่คล้ายกันของซารอนทำให้หญิงสาวต้องร้องไห้ออกมา

“นายท่าน...ท่านซาดอส...อึก” ลิล่าสติเลือนรางจนแทบไม่เหลือร้องครางเป็นชื่อของผู้ที่มองดูหญิงสาวและชายหนุ่มตลอดเวลาแทนที่จะเป็นผู้ที่กอดตนอยู่ ซารอนหยุดการกระทำทั้งหมดลงจุมพิตหน้าผากของหญิงสาวเบาๆแล้วลิล่าก็หลับไป ซารอนเดินมาหาน้องชายฝาแฝด “พี่แพ้แล้วล่ะ พี่ไม่สามารถทำให้ลิล่ารักพี่ได้ แต่เธอรักนายมากนะ นายล่ะเคยรักเธอบ้างหรือเปล่า”