[SF] Confession ❤ SHINee Minho x Key

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Title      :  Confession  ❤

Author  :  Ro-Mi-O

Couple  :  Minho  x  Key

Genre    :  Romantic

Note      :  ฟิคเบาๆ  ไม่ค้างจ้า  55  ตอนแรกคิดว่า  ถ้าแต่งแบบไม่สมหวังจะเป็นยังไงนะ  (คงถูกรีดเดอร์เตะแน่ๆ 55)  คงเจ็บปวดน่าดู  55  ปล.  คิดซะว่ามินโฮอายุน้อยกว่าคีย์ละกันนะคะ  :)

เค้าคนนั้นยิ้มให้กับผมเหมือนเช่นทุกครั้ง  รอยยิ้มที่ทำให้ผมตกหลุมรัก...

ไม่เป็นไร...  ไม่ต้องตอบรับความรู้สึกนี้ก็ได้

ดีแล้วล่ะ...ที่ได้บอกออกไป

แค่นี้...ก็พอแล้ว...

พอแล้ว

พอแล้วจริงๆ

เนื้อเรื่อง

Confession ❤

“อยู่ไหนนะ?”  เด็กหนุ่มร่างสูงกับผมสีน้ำตาลเทาที่เพิ่งทำสีมาใหม่หลังจากเข้ามหาวิทยาลัย  กำลังง่วนกับการหารายงานเล่มล่าสุดที่เพิ่งทำเสร็จสดๆร้อนๆเมื่อเช้านี้  แต่ก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนซะแล้ว

ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่ซึ่งเป็นห้องพักของทางมหาวิทยาลัยอาจจะดูคับแคบไปสักหน่อย  สำหรับผมและรูมเมทอีกคน  แต่จะให้ทำยังไงได้  เป็นแค่เด็กปีหนึ่งจะเรื่องมากก็คงดูไม่ดีสักเท่าไหร่

เด็กหนุ่มพยายามรื้อค้นโต๊ะหนังสือของตัวเองแต่ก็ยังไม่พบ  ในกระเป๋าเป้ก็ไม่มี  จนสภาพห้องนอนที่สะอาดเรียบร้อยเริ่มกลายเป็นรังหนูอย่างที่เพื่อนเมทของผมชอบบ่นอยู่บ่อยๆ

‘โครม!!’

“โอ๊ย!!”  กล่องกระดาษลังใบใหญ่ที่วางอยู่บนชั้นหนังสือร่วงหล่นใส่หัวผมอย่างจัง  โชคดีที่ข้างในเป็นแค่สมุดเล็คเชอร์แค่ไม่กี่เล่ม  ไม่อย่างงั้นผมอาจจะไม่มีชีวิตไปส่งรายงานในคาบที่สามแน่ๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่า...มินโฮ”  น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยจากเพื่อนเมทคนใหม่ดังมาจากห้องน้ำ

“ปะ..เปล่า”  ตอบออกไปทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ของที่กระจัดกระจายออกมาจากกล่องลัง

ดวงตาโตกวาดมองสมุดแต่ละเล่ม  แต่ก็พลันสะดุดเข้ากับสมุดปกแข็งสีขาวเล่มใหญ่ที่ถูกทับอยู่เป็นเล่มสุดท้าย  หน้าปกที่โดดเด่นเพราะลายมือบูดเบี้ยว  และภาพวาดน่าเกลียดที่เพื่อนรักสมัยมัธยมของผมเป็นคนวาด 

คิดถึง... 

นิ้วเรียวยาวค่อยๆไล่เปิดสมุดไปทีละหน้า  รายชื่อเพลงมากมายที่ถูกบันทึกลงไปจนเกือบครึ่งเล่ม  บันทึกประจำวัน  และ...  เพลงที่ตัวเองเป็นคนแต่ง

“ฮะๆ”  หัวเราะร่วนออกมากับเพลงประหลาดๆของตัวเอง  เพลงที่มีแต่คำว่า ‘รัก’  อยู่เต็มไปหมด  เพลงที่กลั่นออกมาจากความรู้สึก  เพลงที่ร้องออกไปในตอนนั้น...

ตอนนั้น...

ตอนนั้น...

“สวัสดีครับ  กลับมาพบกันอีกครั้งนะครับ  กับผมกีกวาง..”

“และผม..แจจินฮะ” 

เสียงของเพื่อนรักของผมสองคน  กีกวางและแจจินที่ดูเข้าขากันดีในระหว่างทำหน้าที่ดีเจของโรงเรียน  พวกมันคงสนุกที่ได้แหกปากแข่งกันใส่ไมโครโฟนที่มีอยู่แค่อันเดียว…

“ลา  ลา ลา...”  ผมได้แต่ฮัมเพลงเบาๆสลับกับการเกากีต้าร์สีขาวตัวโปรด  ไม่ได้สนใจกับตำแหน่งใหม่ที่ได้รับมอบหมายจากอาจารย์เลยสักนิด 

“หืม?”  แรงสะกิดเบาๆจากกีกวาง  ดึงผมออกมาจากอารมณ์ศิลปินกลับเข้าสู่โลกแห่งความจริง

“แนะนำตัว”  กีกวางเอ่ยบอก  พร้อมกับยื่นไมโครโฟนมาทางผม

“สวัสดีฮะ  ผมเป็นดีเจใหม่นะฮะ  ชื่อเชวมินโฮ  น่ารัก  นิสัยดี  ยังโสดฮะ...จีบได้…”  ยังไม่ทันที่จะได้บรรยายสรรพคุณของตัวเองต่อก็รู้สึกเหมือนถูกของแข็งอะไรสักอย่างฟาดลงที่หัวอย่างแรง

“โอ๊ย!! ใครวะ!!” 

“ใครวะ!!  อะไร!!  เชวมินโฮ!!  วันแรกก็ก่อเรื่องเลยนะ”  ไม่ใช่ใคร..ที่แท้ก็อาจารย์ที่คุมห้องกระจายเสียงนี่เอง  คนบ้าอะไร  โคตรดุเลย~

“โหย~  อาจารย์...มันเป็นสไตล์ฮะ”

“ยังจะเถียงอีกนะ!!”  ว่าพลางดึงหูของเด็กหนุ่มช่างเจรจาคนนี้จนร้องเสียงหลง

“โอ๊ย!!  โอ๊ย!!  โอ๊ย~”



“เฮ้อ~”  ถอนหายใจออกมาเสียงดัง  สายตาเหม่อมองออกไปยังแปลงดอกไม้นอกห้องกระจายเสียง 

ดอกทานตะวันที่เรียงรายอยู่ในแปลงเริ่มผลิบานหันหน้าเข้าสู้กับแสงแดดเบื้องบน  สีเหลืองอร่ามจนเกือบจะกลายเป็นทุ่งดอกไม้ขนาดย่อมๆ  ถ้าไม่ได้รับการดูแลอย่างดี...  เพราะเค้าคนนั้น...  รอยยิ้มดีใจตอนที่ดอกไม้ดอกแรกโผล่พ้นจากพื้นดิน...  ยังจำได้ดี

ไม่อาจลบภาพนั้น...ไปจากใจได้เลย

“มินโฮ!!!”  เสียงเรียกของคนที่กำลังนึกถึง  พร้อมกับเจ้าตัวที่โผล่มาจากขอบหน้าต่างตรงหน้า  รวดเร็วเสียจนผม...

‘โครม!!!’

“โอ๊ย!!”  ใช่แล้วล่ะ..  เล่นซะจนผมตกใจหงายหลังตกเก้าอี้ไปเลย

“ฮ่าๆ”  เสียงหัวเราะร่วนชอบใจกับท่าทางเงอะงะของผม  ขายหน้าชะมัด!!

“พี่คีย์~  เล่นอะไรเนี่ยฮะ  ผมตกใจหมดเลย~” 

“ก็มินโฮอยากเหม่อเองทำไมล่ะ  ฮะๆ”  คีย์ยิ้มร่าด้วยความสะใจที่แกล้งร่างสูงได้สำเร็จเหมือนกับทุกๆครั้ง... 

ก้อนเมฆบางเบาราวกับปุยนุ่นค่อยๆเคลื่อนตัวผ่านผืนฟ้าของฤดูใบไม้ผลิไปอย่างไม่มีจุดหมาย  สายลมเย็นที่พัดเข้าปะทะตัว  ...คงจะเป็นสายลมเดียวกัน...กับที่เคยพัดผ่านตัวของเค้าคนนั้น...

สายลม...

พัดรักให้ลอยมา...



ดอกทานตะวันที่เคยเห็นเป็นเพียงจุดเล็กๆจากหน้าต่างของห้องเรียน  มันไกลเสียจน...รอยยิ้มนั้นส่งมาไม่ถึง   แต่ไม่สำคัญแล้วล่ะ  ไม่จำเป็นต้องจินตนาการถึงคนๆนั้นอีกต่อไป   ก็ในเมื่อ...  ตอนนี้...  เราอยู่ใกล้กันเพียงแค่มือเอื้อม

ห้องกระจายเสียง  กับ  แปลงดอกไม้

“นี่...ชอบใช่มั้ย?”  เสียงเล็กร่าเริงของรุ่นพี่ถามขึ้น  เมื่อเห็นว่าผมเอาแต่เหม่อ  “เห็นแอบมองอยู่ตลอดเลย...”

“ห๊ะ!!?”  ตกใจกับคำถามของร่างเล็ก  นี่ผมแอบมองจนเค้ารู้ตัวเลยเหรอเนี่ย  บ้าชะมัด!!  “กะ...ก็ชอบ  ชอบฮะ”

“ใช่มั้ยล่ะ  ชั้นก็ชอบเหมือนกัน..”  รอยยิ้มนั้นแทบจะละลายหัวใจของผมเอาเสียให้ได้  อาการเขินและความดีใจจนปิดไม่มิดของผม  เผยให้เห็นเป็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

“จริงเหรอฮะ?”  ผมถามออกไปอย่างมีความหวัง  ถ้าเค้าคิดเหมือนผมก็คงดี...

“อื้ม~  ชอบมากๆเลยล่ะ...ดอกทานตะวันน่ะ”

“...”  ผมคงจะคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป  มันจะเป็นไปได้ยังไง  ก็ในเมื่อ...พี่คีย์  มีตัวจริงของเค้าอยู่แล้ว

“เอาไว้ถ้ามันโตกว่านี้  แล้วชั้นจะยกให้มินโฮนะ”

“ขอบคุณนะฮะ”

“อื้อ~  ไม่เป็นไร...”  คีย์ยิ้มตอบ  ร่างเล็กคงไม่ทันได้สังเกตแววตาผิดหวังของคนตรงหน้า  ทั้งที่ทำใจมาตั้งแต่แรก  รู้มาตั้งนานแล้ว  ไม่มีทางเป็นไปได้...

“คีย์...”  เสียงเรียกของใครบางคน  เรียกความสนใจของรุ่นพี่ตัวเล็กไปจากผม

“จงฮยอน~”

“เข้าเรียนได้แล้วนะ”  จงฮยอนโอบไหล่ผอมบางของคนตัวเล็กให้เดินไปตามทางด้วยกัน

“อื้อ~  ไปเรียน..”  เสียงเล็กเอ่ยตอบ  ก่อนที่จะหันมาบอกลากับรุ่นน้องตัวสูง  “มินโฮ~  ชั้นไปก่อนนะ  แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”

ดีใจ...ที่เราได้มาเจอกันแบบนี้

แต่ก็...เจ็บปวดเหลือเกิน



“มินโฮ..เมิงมองอะไรอยู่วะ?”  แจจินถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามารับไมค์และเฮดโฟนต่อจากผม

หน้าที่ดีเจในช่วงของผม  แทบจะไม่มีคำทักทายใดๆหลุดออกมาจากปากเลยสักคำเดียว  ได้แต่ปล่อยให้เพลงเล่นไปตามลิสต์ที่วางไว้  แล้วตัวเองก็เอาแต่นั่งเหม่อ...

เผลอแอบมองอีกจนได้...

“ตัดใจเหอะ”  กีกวางพูดขึ้น  เมื่อจับได้ว่าสายตาของผมกำลังจับจ้องที่อะไร  “เมิงสู้พี่จงฮยอนไม่ได้หรอก”

ร่างเล็กที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่ที่แปลงดอกไม้อยู่ได้พักใหญ่  คงกำลังพรวนดินอยู่ล่ะสิท่า  ทั้งที่แดดร้อนออกขนาดนี้  แต่ก็ยังยิ้มออกมาได้เหมือนเดิม...

ถ้าเลิกชอบได้...จะดีแค่ไหนกัน

ทั้งที่ไม่มีทาง..สมหวังแท้ๆ

แล้วยังจะรอ..อะไรอยู่อีกนะ

“อืม...กูรู้”



“นี่ๆ  มินโฮ  เปิดเพลงนี้นะ”  เสียงอ้อนของรุ่นพี่น่ารักเอ่ยขึ้น  พร้อมกับยื่นแผ่นซีดีส่งมาให้  “เพลงนี้...เพราะสุดๆ”

“จริงเหรอฮะ? ”  มือหนาส่งแผ่นซีดีเข้าเครื่องคอมพิวเตอร์  และแล้วท่วงทำนองแห่งความสุข...ก็เริ่มบรรเลง

ดวงตาเรียวค่อยๆหลับพริ้มลง  เมื่ออินโทรที่มาพร้อมกับเสียงกีต้าร์โปร่งหวานใสเริ่มต้นขึ้น  ริมฝีปากบางยกยิ้มน้อยๆกับท่อนฮุคที่แสนจะกินใจ  และ...ความสุขที่จากไปในตอนที่เสียงตัวโน้ตสุดท้ายเลือนหายไปกับสายลม...   

ในตอนนั้น...ผมฝันถึง

ท่วงทำนอง...อันเป็นนิรันดร์

“เพราะใช่มั้ยล่ะ?”

“อื้อ~  มากๆเลยฮะ”  ตอบออกไปทั้งที่เสียงดนตรีพวกนั้นไม่ได้เข้าหูผมเลยสักนิด  เพราะผม...เอาแต่เหม่อ...

เผลอแอบมองอีกจนได้...



“ทำอะไรอยู่ฮะ?”  ผมถามขึ้น  ก่อนที่จะย่อตัวนั่งลงข้างๆรุ่นพี่ตัวเล็ก

ทั้งที่ไม่มีใครอยากรับหน้าที่ดูแลแปลงดอกไม้นี้แท้ๆ  แต่พี่คีย์...กลับเต็มใจและเฝ้าทะนุถนอมอย่างกับเป็นสมบัติล้ำค่า  ตั้งแต่เป็นเพียงแค่เมล็ดพันธุ์จนเติบใหญ่และผลิบานเป็นดอกไม้สีสวย  ไม่มีสักวัน...  ที่ผมจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเค้า  กว่าจะรู้ตัว  ผมก็กำลัง....

ตกหลุมรัก...ดอกทานตะวัน

“ใส่ปุ๋ยน่ะ  จะได้โตเร็วๆ”  ว่าพลางเทปุ๋ยลงไปแล้วก็ตามด้วยสายน้ำที่ให้ความชุ่มชื้น  “เดี๋ยวจะไม่ทันเอา”

“ไม่ทัน?”

“ก็ไม่ทันได้ให้มินโฮไง”   ก็แค่คำพูดธรรมดา... 

สายลมที่พัดผ่าน...

กระพือหัวใจของผม...ให้โบยบิน

“แล้วทำไมต้องรีบด้วยล่ะฮะ?”

“ฮะๆ  ลืมไปแล้วหรือไง...”  เสียงเล็กหัวเราะคิกคักที่ติดเป็นนิสัย  ช่างน่ารัก...ในสายตาของผมเสียเหลือเกิน  “...อีกแค่อาทิตย์เดียว....

....ชั้นก็จะเรียนจบแล้วนะ”



เข็มนาฬิกาของเค้าคนนั้นคงกำลังเดินต่อไปข้างหน้า  แต่ว่า...เวลาของผม  มันหยุดเดินไปตั้งนานแล้ว  ได้แต่ภาวนา...ให้วันพรุ่งนี้มาช้ากว่าเดิมสักนิดก็ยังดี

นับจากนี้...  ถ้าไม่มีรอยยิ้มนั้นแล้ว   ห้องกระจายเสียง...ก็คงจะไม่มีความหมายอีกต่อไป   ไม่ต้องเอาหน้าที่ดีเจมาบังหน้า  ไม่จำเป็นแล้ว...

ระยะห่าง...ระหว่างเรา

กำลังจะไกลขึ้นอีกแล้วสินะ...

“ลา...ลา...ลา...”  เสียงฮัมเพลงสลับกับการเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ  ร่างสูงโยกเก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปมา  จมอยู่กับความคิดของตัวเอง

จังหวะและโน้ตดนตรีที่เลือนลางในหัวใจ  ไมเคยชัดเจนเลยสักครั้ง   เพราะแบบนั้น  เพลงรักของผม...จึงไม่เคยเป็นเพลงรัก

“ฮะๆ”  เสียงหัวเราะสดใสที่ดังลอดมาจากนอกหน้าต่าง  ร่างเล็กที่กำลังวิ่งเล่นในแปลงดอกไม้กับเหล่าผีเสื้อสีสวยดูราวกับเด็กๆไม่มีผิด

และผม...

ก็เผลอแอบมองอีกจนได้

มือหนาเอื้อมหยิบดินสอไม้และสมุดปกแข็งสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นเปิด  แม้ว่าจะนึกอะไรไม่ออก  แต่ความรู้สึกที่อยากจะแต่เพลงเพื่อใครสักคน... 

ผมอยากจะแต่งเพลงนี้เพื่อเค้า...

ดวงตากลมโตหลับพริ้ม  จินตนาการถึงตัวโน้ตแต่ละตัวที่เรียงรายอยู่บนบรรทัดห้าเส้น....  

‘ก็มินโฮอยากเหม่อเองทำไมล่ะ  ฮะๆ’ 

‘เอาไว้ถ้ามันโตกว่านี้  แล้วชั้นจะยกให้มินโฮนะ’

‘นี่ๆ  มินโฮ  เปิดเพลงนี้นะ’

‘ก็ไม่ทันได้ให้มินโฮไง’  

แม้ในตอนนี้  ใบหน้า  และน้ำเสียงของเค้า 

ก็ยังคงชัดเจนในใจผมเสมอ

ริมฝีปากหนายกยิ้มกว้าง  พร้อมกับจรดปลายดินสอลงไป  ความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดผ่านเนื้อเพลงแสนหวาน  ทั้งที่เคยพยายามแค่ไหนก็ไม่เคยสำเร็จ  แต่ครั้งนี้  ผมกลับเขียนมันออกมาได้อย่างง่ายดาย

เพราะเธอ

เพราะเธอ

เพราะเธอ



“ขอแสดงความยินดี  กับรุ่นพี่ทุกๆคนที่เรียนจบนะคร้าบ~” 

“ใช่ฮะ!!  แล้วกลับมาเยี่ยมพวกเราบ้างนะฮะ”

เสียงกีกวางสลับกับแจจินคอยกล่าวแสดงความยินดีให้กับนักเรียนปีสามที่สำเร็จการศึกษาในปีนี้  และหนึ่งในนั้นก็มีเจ้าของแปลงดอกไม้ข้างหน้าต่างห้องกระจายเสียงรวมอยู่ด้วย

กระถางต้นไม้ที่มีดอกทานตะวันต้นเล็กบานอยู่ถูกวางอยู่ข้างหน้าต่างตั้งแต่เมื่อเช้า   คงเป็นพี่คีย์...ที่แอบเอามาวางไว้  ทำไมถึงไม่มาบอกลาผมสักคำล่ะฮะ

“มินโฮ  เมิงจะปล่อยไปแบบนี้เหรอวะ?”  กีกวางถามขึ้น เมื่อเห็นผมเอาแต่จ้องดอกทานตะวันไม่วางตา

“นั่นสิ  นี่มันโอกาสสุดท้ายแล้วนะเว้ย”  แจจินว่าพลางชี้ไปยังบรรดานักเรียนปีสามที่กำลังทยอยเดินออกนอกประตูโรงเรียนไป   ...ร่างเล็กที่หัวเราะร่าเริงอยู่กับกลุ่มเพื่อน  “เมิงอาจจะไม่ได้เจอพี่เค้าอีกแล้วนะ...”

“...”

ผมจะปล่อยไปแบบนี้จริงๆน่ะเหรอ?  จะปล่อยใหเค้าเดินจากไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยอย่างนั้นใช่มั้ย?  ไม่ไหวแล้วล่ะ...  ไม่อยากจะแอบมองอยู่เงียบๆ  ไม่อยากทนเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้อีกแล้ว...

“ทำในสิ่งที่อยากทำเถอะ” กีกวางยื่นกีต้าร์โปร่งสีขาวมาให้ผม  และแจจินเองก็คอยถือไมโครโฟนให้อยู่ไม่ห่าง

“พี่คีย์ฮะ!!”  ผมตะโกนลั่น  เรียกความสนใจของนักเรียนปีสามในสนามให้หันมามองที่ห้องกระจายเสียงจนเป็นตาเดียว  รวมทั้งร่างเล็กที่หันมามองผมด้วยความตกใจ

‘I  love  you,  I  really  love you

I  can’t  think  of  any  other  way  to  say  it

Day  after  day

I’ll sing about my love to you’

เค้าคนนั้นยิ้มให้กับผมเหมือนเช่นทุกครั้ง  รอยยิ้มที่ทำให้ผมตกหลุมรัก...

ไม่เป็นไร...  ไม่ต้องตอบรับความรู้สึกนี้ก็ได้

ดีแล้วล่ะ...ที่ได้บอกออกไป

แค่นี้...ก็พอแล้ว...

พอแล้ว

พอแล้วจริงๆ



“คีย์จะไปไหน!!?”  เสียงทุ้มที่แสดงความเป็นเจ้าของของร่างสูงตะโกนลั่น  กระชากแขนเล็กให้หยุดเดิน

“เรื่องของชั้น!!  เลิกยุ่งกับชั้นสักทีจงฮยอน!!”  บอกออกไปอย่างเหลืออด    ทั้งที่พูดไปแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง  แต่ร่างสูงตรงหน้าก็ไม่เคยที่จะเข้าใจมันเลย

“แต่..”

“พอเถอะ  ปล่อยชั้นไปได้แล้ว...”



แม้จะพร่ำภาวนาให้วันนี้ไม่มีวันมาถึง   ขอให้เวลาย้อนกลับไปยังที่เดิม   ที่ๆเคยมีเสียงหัวเราะของเราสองคน  รู้ดี...เป็นไปไม่ได้ 

ผมไม่อยาก...แยกจากเค้าเลย

‘ก๊อกๆ’

มือเล็กเคาะประตูเบาๆ  เพราะเป็นห้องที่คนนอกห้ามเข้า  ผมถึงไม่เคยได้เข้าไปนั่งข้างในกับมินโฮเลยสักครั้ง  จะมีก็แต่ได้ยืนคุยอยู่ข้างหน้าต่างเท่านั้น

แต่วันนี้...วันสุดท้ายที่ผมจะได้ใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้  แค่ทำผิดกฎนิดหน่อย  คงไม่เป็ไรหรอกมั้ง

“มินโฮ...อยู่รึเปล่า?”

ความว่างเปล่าภายในห้อง...  มินโฮคงมาโรงเรียนสาย  มือเล็กวางกระถางดอกทานตะวันที่ตัวเองสู้อุตส่าห์ทะนุถนอมอย่างดี  เพื่อจะได้ให้กับคนที่สัญญาเอาไว้

หวังว่ามินโฮคงจะชอบ  สายตาของร่างสูงที่เคยแอบลอบมอง  มักจะจับจ้องอยูที่แปลงดอกไม้ของผมอยู่เป็นเสมอ  เพราะงั้น...  ผมถึงได้เฝ้าดูแลมันตลอดมา

ถ้าผมไม่อยู่แล้ว   เมื่อมินโฮมองมาที่ดอกทานตะวันครั้งใด

เค้าจะได้จำได้ว่า...  เคยมีผม...อยู่ที่ตรงนั้น

คีย์นั่งลงที่เก้าอี้ที่มินโฮชอบนั่งอยู่เป็นประจำ  สมุดเล่มสีขาวกับภาพวาดรูปกบที่หน้าปกสะดุดตาเสียจนเผลอหยิบขึ้นมาดู  และเพราะตัวหนังสือตัวใหญ่ที่ด้านหน้า  ทำให้ต่อมความอยากรู้อยากเห็นของผมเริ่มทำงาน...

‘ความลับของมินโฮ~’

นิ้วเรียวสวยค่อยๆไล่เปิดไปทีละหน้า  ลายมือขยุกขยิกที่คาดว่าน่าจะเป็นของมินโฮถูกละเลงจนทั่วกระดาษแต่ละแผ่น  นึกว่าจะมีอะไรซะอีก  ที่แท้ก็รายชื่อเพลงที่เปิดในแต่ละวันนี่เอง

คีย์วางสมุดความลับของมินโฮลงที่เดิม...  สายลมของฤดูกาลใหม่พัดแรงเสียจนเส้นผมที่ถูกเซ็ทมาอย่างดียุ่งเหยิงในชั่วพริบตา  หน้ากระดาษแต่ละหน้าถูกสายลมพัดเปิดไปเรื่อยๆ  จนหยุดที่หน้านนั้น...

I  love  you,  I  really  love  you

I'll  always  be  with  you  until  the  very  end

In  this  world  there  is  no  place  I'd  rather  be

You’re  my  love,  my  life,  my  soul

In the  end,  I  still…Love  you

เนื้อเพลงที่ถูกเรียงร้อย  จนเป็นท่วงทำนองแสนหวาน  คำว่า ‘รัก’  ที่กระจายอยู่จนทั่ว  เพลงรักที่มินโอเคยบ่นว่าแต่งไม่ได้สักที…

รู้หรือเปล่า...มินโฮ  เพลงนั้นน่ะ...เพลงรักของนาย  ในที่สุดก็แต่งได้แล้วนะ 

คีย์เปิดสมุดไปจนถึงแผ่นกระดาษหน้าสุดท้ายที่ยังคงว่างเปล่า  ถ้ามินโฮ..ได้เห็นมันก็คงจะดี

คำสารภาพของผม...

ถึงมินโฮ

ชั้นดีใจมากเลยนะ  ที่ได้พบกับนาย

ทั้งรอยยิ้ม  ทั้งเสียงหัวเราะ

ทั้งเรื่องราวมากมายที่นายชอบเล่าให้ชั้นฟัง

ชั้นชอบทุกๆอย่างเลยล่ะ

นี่...ถ้าสักวัน  เราได้เจอกันอีก

ชั้นจะพูดคำๆนั้นกับนายนะ...  :)

คิบอม

ดีแล้วล่ะ...ที่ได้บอกออกไป

แม้ว่าความรู้สึกนั้นจะไปไม่ถึง...

แค่นี้...ก็พอแล้ว

พอแล้ว

พอแล้วจริงๆ

ไม่ทันไร...สายลม

ก็พัดรักให้ลอยจากไป...

ความทรงจำในวันวาน  ไม่ว่าจะผ่านไปอีกสักกี่ปี  ผมก็ไม่เคยลืมเลือน  ท่วงทำนองที่ยังคงบรรเลงอยู่ในใจ  เพลงรักของผม...คนที่ผมรัก

มินโฮไล่เปิดสมุดบันทึกของตัวเองไปทีละหน้า  แค่...พลิกหน้าถัดไป  ก็จะถึงหน้าสุดท้าย...  หน้าที่ไม่เคยมีใครได้อ่าน...

“มินโฮ  ชั้นจะไปเรียนแล้วนะ  จะไปด้วยกันมั้ย?”  เสียงรูมเมทของผมตะโกนลั่นจากหน้าประตูห้อง

“อื้อ~  ไปสิ”  ร่างสูงวางสมุดบันทึกของตัวเองลงที่เดิม  รายงานที่หามาตั้งนานปรากฎเด่นอยู่ที่ใต้เตียง  ไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไงเนี่ย

“เร็วๆสิ  สายแล้วน้า~”

“เสร็จแล้วฮะ...พี่คีย์”

บางที...หน้าสุดท้ายนั่น

คงไม่จำเป็นต้องอ่านแล้วล่ะ  :)

End  ^^

ว้าว SF เรื่องที่สามล่ะ  ดีใจจัง  ไม่รู้ว่าจะสนุกหรือเปล่า  แล้วจะเข้าใจกันมั้ยนะ 

ยังไงก็ช่วยคอมเมนต์หน่อยนะคะ  อยากได้จริงจังมาก 55

จะได้เอาปรับปรุงให้ดีขึ้นจ้า

ขอบคุนที่อ่านนะคะ

รักรีดเดอร์จ้า   บ๊ายบายนะคะ

ปล. ฝากฟิคเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ ^^