คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ยามสายฝนโปรยปราย
อนที่ 4
ัรพรริเินลับเ้าไปในห้อัเลี้ยนานแล้วแ่อิทธิพลยัยืนอยู่นอห้อ
อารม์ุ่นเือยัไม่าหาย ระทั่ไ้ยินเสียปรบมือัมาา้านใน
เาึพยายามปรับอารม์และเินเ้าไปภายในาน
ลมเย็นาเรื่อปรับอาาศพัมาระทบใบหน้าวูบหนึ่
อิทธิพลมอูารแ่สถานที่อานเลี้ย รูปแบบอเอเียยุใหม่ไ้อย่าลัว
ทั้ห้อมีลิ่นหอมออไม้ บนเพานแ่เป็นลายปูนปั้นรูปอแมโนเลียสีาว
ทั่ห้อเป็นสีส้มทอาโมไฟ
เาเินไปทีุ่้มเรื่อื่มและหยิบแ้วทรสูภายในเป็นอเหลวสีทับทิม
เมื่อิมูึรู้ว่ามันือแมเป ายหนุ่มื่มมันหมรวเียวแล้วหยิบแ้วที่สอมาถือไว้ะที่สายามอรไปยัพี่าย
อิทธิพลหัวเราะเสียแผ่วแล้วเินไปหาัรพรริ
เสียหัวเราะหยุล เมื่อเาเินมาถึ
เาสบาพี่ายแวบหนึ่่อนะยิ้มให้ับายวัยลานที่ยืน้าพี่าย
“ว่าไ...พ่อนัธุริให่
เมื่ออนบ่ายยัเห็นไปรับราวัลอยู่เลย แหม ลูายระูลั้ไพศาลนี่ไม่ธรรมาริๆ”
อิทธิพลหัวเราะให้ับำเยินยออายร่าท้วม เาเป็นหนึ่ในผู้ถือหุ้นอบริษัท
“อบุรับ
ว่าแ่เมื่อีุ้ยอะไรันเหรอรับท่าทาน่าสนุ ผมอร่วมว้วยน”
เาหันไปหาพี่ายแ่อีฝ่ายลับเบือนหน้าไปทาอื่น
“็ำลัุยเรื่อผลประอบารปีนี้อยู่น่ะ...ิหลนี่เ่ริๆ
เศรษิแบบนี้ แ่บริษัทลับมีำไรเพิ่มึ้น”
“ไม่หรอรับ ทุน่วยัน
ไม่ใ่ผมนเียว” ัรพรริอบปิเสธน้ำเสียสุภาพ
“พี่ายผมเ่อยู่แล้วล่ะรับ
เ่ไปหมเสียทุอย่า ผมนี่เทียบไม่ิเลย” อิทธิพลเอ่ยลั้วหัวเราะ
“ถ้าอย่านั้นเรามาื่มเพื่อเป็นเียริแ่พี่ายอผมหน่อยีไหมรับ
ื่มให้ับประธานบริษัทรา้อน”
โยไม่รอให้ใรอบรับ
อิทธิพลยแ้วื่มนหมแ้วแล้วยมือส่สัาเรียบริรให้มาหา
ายหนุ่มวาแ้วในมือบนถาเินและหยิบแ้วใหม่ึ้นมา ราวนี้เป็นเรื่อื่มที่มีระับีรีแรว่าแมเปหลายเท่า
“ื่มสิรับ”
เาะยั้นะยอให้ทุนื่มามยเว้นัรพรริที่ยืนถือแ้วไว้เยๆ
“ถ้ามานเียว ็อย่าื่มเยอะเลย”
ัรพรริเือนพร้อมเอื้อมมือมาึแ้วในมืออเา แ่อิทธิพลเบี่ยหลบ
“แหม...ทุนูสิรับ พี่ายอผมทั้หล่อ...ทั้เ่..แถมยัรัน้อายนานี้
สมบูร์แบบริๆ”
อิทธิพลไม่สนใว่าัวเอื่มเ้าไปี่แ้ว
เาเพียแ่อยาะท้าทายพี่ายเพื่อทสอบวามอทนอเา
“ไปไ้แล้ว” ัรพรริหันไปหาบริร
แ่อิทธิพลลับว้าไหล่อเาไว้
“ผมยัอยาื่มอยู่” เาบอพี่าย
“ื่มมาๆ
เี๋ยวะเมา”น้ำเสียยัราบเรียบ
อิทธิพลหัวเราะ
“ทุนูสิรับพี่ผมเป็นนีริๆ”
ายร่าท้วมนหนึ่ในลุ่มเอ่ยึ้น
“อาว่าที่ิหลพูมามัน็รินา อย่าื่มมาเลยหวหล”
อิทธิพลยัไหล่
เายแ้วึ้นื่มหม่อนะยมือว่ำแ้วที่ไม่มีเรื่อื่มเหลืออยู่
“หวหล เลิเสียมารยาทไ้แล้ว”
“อโทษรับที่ผมเสียมารยาท....พอีว่าิุนานไปหน่อย
ใ้ีวิในนั้นมานานเลยไม่่อยมีนอยสั่สอนมารยาทอพวผู้ี
อย่าถือสาผมเลยนะรับ”
อิทธิพลยิ้มพอใเมื่อเห็นสีหน้าปูเลี่ยนอทุน
โยเพาะัรพรริที่ยืนเม้มปา ำหมัแน่น
“ผมับน้ออเวลาสัรู่นะรับ”
ัรพรริเอ่ยับบรราแ และเินมาว้าแนเา
อิทธิพลสะบัแนให้หลุาารเาะุม
โยไม่ทันระวัเาเถอยหลัไปนเ้าับบริารที่เินถือถาเินเสิร์ฟเรื่อื่ม
บรราอเหลวในแ้วรารเสื้อสูทอเา
ายหนุ่ม้มมอัวเอและเหลียวหน้าไปมอบริร ที่อนนี้เายินหน้าืเื่อน
“แ....ทำอะไร”
อิทธิพลระาอเสื้อบริร
“ผม...ผมอโทษรับ”
“ไอ้สวะ”
อิทธิพลสบถพร้อมรวบอเสื้อให้แน่นึ้น
“พอ หยุไ้แล้ว”
ัรพรริเินเ้ามาแทรระหว่าเาและบริร
และออแรึอิทธิพลออไปนอห้อัเลี้ย
อิทธิพลยอมให้พี่ายลาเาออมาาานเลี้ยนถึบริเวระเบียว้า
เมื่อเห็นว่าลับาน
เาึืนัวไว้ไม่ยอมเิน่อและึแนออามือัรพรริ
เาถอยหลัมายืนยิ้มมอหน้าพี่าย
“เมื่อี้แ้อาระทำอะไรันแน่.....้อารให้ันเสียหน้า
หรือ้อารให้ัวเอเสียหน้า”ัรพรริถาม
อิทธิพลโลศรีษะไปมา
“นั่นสิ พี่ลา พี่็ิเอาเอสิ”
ัรพรริ้าวเ้ามาใล้เา
เป็นรั้แรที่อิทธิพลเห็นัรพรริแสสีหน้าผิหวั
“ทำไมแถึไม่รัษาภาพลัษ์
ไม่ทำัวีๆ ่อหน้าผู้ถือหุ้นหรือนในบริษัทบ้า
แ่ทำัวให้เป็นผู้ให่มาว่านี้แทำไมไม่ไ้หรือยัไ”
“ทำไมผม้อทำ
ในเมื่อพี่รับบทพระเอนี่ บทผู้ร้าย็ยให้ผม็แล้วัน”
“หวหล”ัรพรริเสียั
“โรธเหรอ ผีิบโรธเป็น้วย”
อิทธิพลหัวเราะร่วน
“ลับไปะ ออไปาานไ้แล้ว” ัรพรริไล่
อิทธิพลร้อหึในลำอและหันหลัลับ
เาถอเสื้อสูทและโยนส่ให้พนัานโรแรมนหนึ่ที่เินสวนมา
“เอาไปทิ้ให้ที” เาสั่
เมื่อเินออมาาัวอาารึพบว่าสายฝนำลัปรอยๆ เามวิ้วไม่สบอารม์ับสภาพอาาศ
และัสินใเินไปยัลานอรถอโรแรม เาเินลัเลาะัสวนหย่อมอโรแรม
แสไฟประับสวนหลาสีทำให้เาาพร่าบวับฤทธิ์เรื่อื่มสารพัีรีที่ื่มเ้าไปสร้าวามมึนให้
นเา้อสลัศีรษะไปมาอยู่หลายรั้
อิทธิพลห่อไหล่เ้าเมื่อมีสายลมพัหอบเอาละออสายฝนมาระทบผิว
เสื้อเิ้สีาวิ้น้วยละออน้ำ ไม่นานายหนุ่ม็เินมายัรถยน์อัวเอ
ายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเพื่อ่อสายหาลูน้อนสนิท เาวาสายามอไปรอบๆ ะรอสัาอบรับ
ับพลันสายาอเาเหลือบเห็นเาในระ
ายในุำอำพราใบหน้า้วยหมวไหมพรม เาูไม้ระบอึ้นและฟาลมา อิทธิพลเบี่ยัวหลบไปอีทาไ้ทันในเพียเสี้ยววินาที
ายหนุ่มไม่รอ้ายเท้าถีบยอออีฝ่ายให้ล้มลิ้
ะที่ำลัะเ้าไป้ำเาลับถูายุำอีนโผล่มาา้าหลัเะที่้อพับอเาอย่าแร
อิทธิพลทรุลไปนั่โทรศัพท์ในมือถือระเ็น ายนที่สอพุ่ัวมาร่อมร่าออิทธิพลและรัวำปั้นใส่ใบหน้าเา
ายหนุ่มยมือรับหมัและบิ้อมือออีฝ่าย่อนะัำปั้นเสยาลับไป
อิทธิพลพยายามะลุึ้นแ่ถูายอีนเะเ้าที่ท้ออเา
วามแรทำให้เาไ้แ่นอนัวออยู่บนพื้นเอะแะ อีฝ่ายรเ้ามา้ำนเาไอออมา
ระบอยาวฟาลบนัวเานับไม่ถ้วน สายฝนปรอยลมาหนัึ้นเหมือนม่านพราา
อิทธิพลมอเห็นทุอย่าพร่าเลือนไปหม ทั้เลือละออน้ำไหลเ้าปานลำสั เาะเียะายเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มาอไว้
“ฤทธิ์เยอะนันะมึ
อยาแลูะั่วหรือไวะ” เาล้วปืนที่เหน็บรเอวึ้นมา
“เ็บปืนไปเลย นายสั่ห้ามใ้ปืน
เอามันึ้นรถ เราะไม่่ามันที่นี่”
ายนที่สอสั่
ายสอนที่เหลือส่เสียฮึฮัและลาร่าสะบัสะบอมออิทธิพลไปไว้เบาะหลั
และรถยน์็ทะยานสู่วามมื
อิทธิพลสะลึมสะลืออยู่้านหลัมีายอีนนั่ประบ้า
ายหนุ่มรู้สึร้าวระบมไปทั้ร่า
สมอพยายามประมวลผลเหุาร์ที่เิึ้นเพื่อหาทารอ
เานิ่วหน้าพร้อมัฟัน่มวามเ็บปวเมื่อรถยน์แล่นผ่านลูระนา
รถยน์ยัทะยานฝ่าสายฝนโปรยไม่มีท่าทีะอแห่ใ
วาหรี่ปรือพยายามมอเส้นทาที่รถยน์แล่นผ่าน สอ้าทามืสนิทมีเพียแสไฟหน้ารถที่แล่นสวนมาพอสว่าวูบวาบเป็นรั้ราว
“ะเปิไฟสูทำไมวะ ไอ้บ้าเอ๊ย!”
ายนับเอ่ยึ้น
“ับไปเียบๆไม่เป็นหรือไวะ
ะทำัวเ่นไปถึไหน” นที่นั่้านับะโนึ้นมา
อิทธิพลนั่ฟัพวมันถเถียันพร้อมทั้่อยๆ
มอสภาพอัวเอ มืออเาถูมัประสานไว้บนหน้าั ะที่าอเาไร้พันธนาาร
“ไอ้เหี้ย!”
นับสบถอีรั้
รถยน์หัหลบรถันที่แล่นสวนมานทุนในรถ่าเอนวูบไป้วย
ารยับัวอิทธิพลรู้สึเหมือนร่าายะแสลายเสียเี๋ยวนั้น
“ับรถประสาอะไรวะ แม่! เือบาย”
“เลิพูมาแล้วรีบับไปไ้แล้ว
เี๋ยว็สว่าันพอี” ายที่นั่้าเาะโหน้าไปเือน
“ทำไม้อไปโรานนั้น้วยวะ ไลิบ
เือบถึสมุทรสาร” นับยับ่น
“็นายบอ อยาให้มันายที่นั่น
ว่าแ่พวมึ้อมมันหนัอย่านั้นายหรือยัวะ ลอเรียูสิ”
อิทธิพลไม่ยอมเสียเวลา
ายหนุ่มเยหน้าึ้น เาใ้ไหล่ระแทายนนั่้าๆ มือสอ้าเอื้อมไปบีบอ
อีฝ่ายิ้นสะบันหลุ อิทธิพลึยเท้าึ้นยันร่าอีฝ่ายไว้
ะที่เาใ้สอแนล้ออนับและออแรรั
เิวามโลาหลภายในรถทันทีเมื่อรถยน์เสียหลัส่ายไปมา
“เหี้ยเอ้ย!
ับมันไว้สิวะ” นับะโนร้อ
แรรถยน์าันที่แล่นสวนมาแผเสียลั่นนแสบหู
“ไอ้สัว์” ายนนั่้าน้านับ
หยิบปืนพสั้นึ้นและเหนี่ยวไทันที
ภายในรถเิประายแสแวบหนึ่เพื่อยุิวามวุ่นวาย
อิทธิพลร้อลั่น่อนะสิ้นฤทธิ์ลโยทันที
แนาอเาอ่อนแร เาถูลาลับมานั่อยู่ที่เิม ไม่มีารยับเยื้อนใๆ
อี
อิทธิพลรู้สึเหมือนหัวใอเาแทบระเบิ
“แม่! ้อใ้ปืนนไ้
ไอ้เวระไล” เ้าอปืน่อน่าพร้อมถอนหายใ
ภายในรถสบเียบ อิทธิพลใ้มือแผลถูยิเพื่อห้ามเลือ
เาหวัว่าหลวนุนะามหาเาไ้าร่อรอยอีพีเอสในโทรศัพท์
รถยน์ลวามเร็วลและอนิ่ในเวลาไม่นาน
ายนับเปิประูลารถเป็นนแร าม้วยายทั้นั่้าน้า
ประูรถ้าน้าออิทธิพลถูระาออ ร่าอเาถูึลมาอย่าไม่ใยี
อนนี้เาหมเรี่ยวแระ่อ้านึไ้แ่ยอมให้พวมันึ่ลาึ่ผลัเ้าไปอาาร
อาารโรเหล็ยาวเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า
ึ่รั้หนึ่มันเยเป็นโรานหลอมเหล็
สายลมระโพัพาให้ท่อเหล็และสายาโ่้านบนเพานยับเสียสีล้ายเสียโหยหวน
สลับับเสียย่ำเท้าไปามพื้นปูนีเมน์
ลำแสไฟนีออนลอผ่านบานหน้า่าเามัว่วยให้ภายในูสลัวลาวนพรั่นพรึ
สุปลายทาเินแสไฟสีนวลส่อระทบร่าเี้ยป้อมอใรนหนึ่
อิทธิพลพยายามเพ่มอ
เมื่อเ้ามาใล้เา็ถูเหลี่ยลไปนอนอแทบเท้าอายผู้นั้น
อิทธิพลเยหน้ามอ เาำายนนี้ไ้
เสี่ยอำนาเ้าอโรหลอมเหล็
“สภาพทุเรศว่าลูหมาอีว่ะ”
เาหัวเราะ สายาแสวามพึพอใ “ว่าแ่...ทำไมมา้าันัวะ”
เาหันไปถามายทั้สาม
“ว่าะพามาไ้ฤทธิ์เยอะะาย”
อำนาเินเ้ามาใล้เา และย่อัวล
“ไม่นึเลยว่าะไ้เห็นภาพแบบนี้
ุอิทธิพลผู้ยิ่ให่ วันนี้สภาพอแเหมือนิ้นเนื้อเน่าๆ น่าเวทนา”
อิทธิพลสูลมหายใเ้าเพื่อระับโทสะพยายามไม่แสอาารใๆ
“ทำไมไม่อบโ้ ปิแปาีะาย
หรือเิลัวึ้นมา”
“หมาลอบั” อิทธิพลเอ่ยึ้น
วูบหนึ่เานึโรธัรพรริึ้นมา
ที่บัับให้เาไปร่วมานสัสรร์บ้าๆ นั่น ้ำยัให้เาไปโยไม่พอาวุธป้อันัว
หรือแม้ระทั่พานิามไป้วย
อำนาใ้ปืนพฟาเ้าที่โหนแ้มอเาทันที
อิทธิพลบราม่มเสียร้อ เลือเหนียวไหลเปรอะหน้า
“แำที่นี่ไ้ไหม”
อำนาระาผมอเาเพื่อับศรีษะบัับให้มอไปโยรอบ
อิทธิพลเียบ ึถูระาผม้ำอี
นใบหน้าแหนึ้น ายหนุ่มรู้สึอแห้แ่ลับไม่มีแรแม้แ่ะลืนน้ำลาย
“อบสิวะ”
“ำไม่ไ้” เาบอเสียแผ่วเบา
“ไม่เป็นไร
เี๋ยวันเือนวามำให้แเอ ไอ้อิทธิพล” อำนาปล่อยมือและยืนึ้น
“ันเยเป็นเ้าอที่นี่ แพอะนึออไหม ันทำานหนัเพื่อให้ธุริีึ้น
่อมาเอพิษเศรษิ ไหนะเิน้ำท่วมอี โราน็าทุนยาวเลย
อู้ธนาารี่แห่ๆ ็ไม่เยผ่าน นันมาเอับแ
อนนั้นันิว่าแ่ามีน้ำใยอมให้เินัน ันมันโ่ ทีู่้เินาปีศาอย่าแ”
เาย่อัวแล้วระาอเสื้ออายหนุ่มพร้อมัหมัใส่เาอีหลายรั้
อิทธิพลไอออมา
เาหัวเราะเสียเบาหวิว
“แล้วยัไ
ผมวรรู้สึแบบไหนหลัาฟัุพูแบบนี้”
“ไอ้ั่ว”
อำนาวาพร้อมเะเ้าที่ายโรอิทธิพล
นเาอาเียนออมา อิทธิพลพยายามพยุร่าัวเอให้ลุึ้นมา
ายหนุ่มไออีหลายรั้ รสาิอเลือยัิอยู่ปลายลิ้น
“ะายอยู่แล้วยัปาีไม่เลิ
ไปเห่าในนร่อเถอะ” อำนาหันไปสั่ลูน้อ “้อมมัน เอาให้้ำในาย
นอย่ามันวระเอแบบนี้ล่ะ ันะไปรอฟั่าวีที่บ้าน”
อำนาเินออไปนออาาร
เสียเรื่อยน์ัแผ่วๆ อยู่้านนอและเียบหายไป านั้นร่าออิทธิพลถูไปทา้ายสลับทาวา
ะที่สิสัมปัะใล้สะบั้นเ็มทน ทั่วสรรพา์ายล้ายแ้วร้าววนเียนะแ
ฝีเท้าอใรนหนึ่ย่ำลบนพื้นที่เ็มไป้วยเศษรว
เสียรอบแรบเรียวามสนใาายทั้สามน
พวเาละวามสนใาอิทธิพลมอไปยั้นทาอเสีย
“อ้าว ลืมอะไรอีเหรอเสี่ย”
ายนหนึ่ร้อถาม
ไม่มีเสียอบแ่เสียฝีเท้าัใล้เ้ามาเรื่อยๆ
แสสลัวลาอวไฟส่อระทบหิสาวในุี่เพ้าสีำสนิท
มันับให้ผิวายอหล่อนผุผ่อสว่านวล
ผมสีำอหล่อนเล้าเป็นมวย่ำอยู่ท้ายทอยเผยให้เห็นใบหน้ารูปหัวใัเน วหน้าแ้มเรื่อสำอาเบาบา่วยให้หล่อนูอ่อนวัยลว่าวามเป็นริ
วาสีเียวประหลาอหล่อนสะให้พวมันยืนนิ่
“ใรวะ” หนึ่ในสามร้อถาม
“เ้ามาที่นี่ไ้ยัไ”
โรสิาไม่อบำถามนั้น
หล่อนเินแทรลาผ่านลุ่มพวมัน ริ่ไปหาอิทธิพลที่นอนู้อยู่บนพื้น
หล่อนนั่ล้าหน้าเา อิทธิพลเยหน้าึ้นมอ หิสาวสบสายาับเา่อนะยิ้ม
“อย่าเพิ่รีบายล่ะ” หล่อนบอเา
“เฮ้ย! อะไรันวะ
มาลานันี่ออไปสิวะ เี๋ยว็วยันหมหรอ” ายร่าเี้ยะโนบออีสอนที่เหลือ
ายร่าผอมเร็ึเินฮึฮัเ้าไปับไหล่หิสาว
โรสิาวัสายามอ
“อย่ามาแะัวัน” โรสิาลุึ้นพรว หล่อนระามือออีฝ่ายออ
“แหม เล่นัวะ้วยนะน้อ ร้ายๆ
แบบนี้พี่อบ” ายร่าผอมนเิมหัวเราะ
โรสิาเห็นสายาโลมเลียอเาแล้วยิ้ม
เสียฟ้าำรามอีรั้ หิสาวึปิ่นปัผมออ ทำให้ผมอหล่อนที่ถูมวไว้แผ่สยายเ็มแผ่นหลั
หล่อนบิ้อมือเพียนิและใ้ปลายแหลมเสียบเ้าที่อหอยอายผู้นั้น
อีฝ่ายาเหลือโปน มือุมลำอที่เลือสีแำลัพวยพุ่
เาส่เสียอืออาแล้วล้มลนอนแน่นิ่
หิสาว้อนายสายมออีสอนที่เหลือ
“ัารอีนับ้านี่่อน
เี๋ยว่อยัารผู้ายนนั้น”
ายร่าอ้วนเินมาัหน้าโรสิาส่วนนที่เี้ยว่าเินอ้อมไป้านหลั
“พวแถู้ามา่าผู้ายนนี้เหรอ”
โรสิาถามพลาี้มือไปที่ร่าออิทธิพล
“็ใ่น่ะสิวะ”ายอ้วนอบ
“ผู้ายนนี้เป็นอัน”
“พูอะไรไม่เ้าใ แ่ที่แน่ๆ
เมื่อเ้ามาที่นี่
พี่ปล่อยน้อไปไม่ไ้แล้วล่ะ โทษทีนะนสวย”
ปลายระบอปืน่ออยู่เบื้อหน้าอหิสาว
โรสิานึถึนายหน้านนั้นที่ัน้าานไมู่าม้าาเรือน้อมาเอาน้อนับเ้าอื่น
แ่พอนึถึ่า้าำนวนมหาศาลที่ะไ้รับ หิสาวะ้อไ้านนี้่อให้้อห้ำหั่นพวเียวันหล่อน็ไม่สนใ!
ทันทีทันใ โรสิาับ้อมืออายรหน้าหับิและใ้ปลายแหลมอปิ่นเินแททะลุ้อมือนปืนหล่นลพื้น
เาส่เสียร้อเรียอีน ไวามสัาาายร่าเี้ย้านหลัพุ่เ้าหาหิสาวอย่าว่อไวแ่ยั้าว่าหิสาว
เพียพริบาเียว หิสาวหยิบปืนบนพื้นึ้นมาลั่นไ ระสุนแหวอาาศและฝัลลาอายร่าเี้ย
เสียฟ้าผ่าัเปรี้ย
โรสิามอายนสุท้ายที่เหลือ หล่อนเินเ้าไปใล้ เลืออุ่นๆ เปรอะไปทั้แน
วาอหล่อนเม่นมอายรหน้า้วยใบหน้าเรียบเย ท่าทีอหล่อนสบเยือเย็น
“เหลือนเียวแล้ว ันะให้โอาส
อยาายแบบไหน”โรสิาถาม
เาส่ายหน้าพร้อมทั้เินถอยหลั
ยิ่ยับโรสิายิ่เินเ้าไปใล้ หิสาวระับปืนในมือแน่นึ้น หล่อนใยิเียร่าอายอ้วนไปทา้าย
เาสะุ้สุัว ลานหลบไปอีทา โรสิายิ้มแล้วลั่นไปืนอีรั้
ราวนี้ใยิใล้ร่าอเาึ้นอีนิ
“เอาล่ะ ันเบื่อแล้ว” โรสิาถอนหายใ
่อนะมอหน้าอายผู้นั้นอีรั้ “ไปอยู่ในนรับเพื่อนๆ็แล้วัน”
เสียฟ้าร้อรืนลบเสียปืนนสิ้น
หิสาวหันวามสนใลับมายัอิทธิพล
เป้าหมายอหล่อนนั่หมิ่นเหม่พิเรื่อัรเ่า
มือ้าหนึ่ปิบาแผลบริเวหน้าท้อ หล่อนนัุ่เ่าอยู่้านหน้าอเา
โรสิาเห็นหน้าออายหนุ่มระเพื่อมเบาๆ หิสาวเลิิ้วึ้น
“ยัไม่ายอีเหรอ ทนไม่ใ่เล่น”
หิสาวพึมพำภาษาีน ะับีพรที่้นออายหนุ่ม
อิทธิพลเยหน้าึ้นมามอ เาหัวเราะ
“็ุบอผมเอว่าอย่าเพิ่าย”
ำพูอเาทำให้หล่อนประหลาใ
“ุพูภาษาีนไ้อย่านั้นเหรอ”
“ผมยัมีเรื่อใหุ้ประหลาใอีเยอะ
ถ้า....ุะปล่อยผมไป”
โรสิาถอนหายใ
“อโทษที แุ่พูภาษาีนไ้
มันไม่ไ้ทำให้ันอยารู้ัุมาึ้น ถึนา้อไว้ีวิุหรอนะ”
โรสิาึมีพที่เหน็บอยู่ในอบริเว้นาออมา
หล่อน่อยๆบรรไล้ใบมีไปามสันรามเรื่อยมานถึ้นออย่าหยอเย้า
“ันรับานมาแล้วยัไ็้อทำให้สำเร็”
ร่าออิทธิพลเร็ึ้นเมื่อหล่อนใบมีลึล
“ผมมี้อเสนอีๆ” อิทธิพลลืนน้ำลาย
“ลอฟัูไหม”
โรสิาัมีลับ “้อเสนออะไรอุ”
“ผมอบฝีมือุ ุเ่
มาทำานับผมสิ”
โรสิาหัวเราะ หล่อนมอสภาพอเา
สายาแสวามเวทนาไม่บิบั
“ันไม่อบทำามำสั่อใร”
“แล้วถ้า่าอบแทนสูล่ะ”อิทธิพล่อรอ
“ุำลัถ่วเวลาเพื่อยืเวลาายอัวเอหรือไ”
“สวยแล้วยัลา
ผมัะสนใุะแล้วสิ” เาหัวเราะเสียเบา
โรสิาวาสายามอูบาแผลถูยิออิทธิพล
“ุเหลือเวลาบนโลนี้ไม่เยอะเท่าไร”
หิสาวเห็นร่อรอยวามเ็บปวบนใบหน้าอเายามที่เาพยายามะยับัว
เามอหน้าหล่อน สีหน้าอเาแม้ะีเียว แ่วาอเายัวาวระยับน่าประหลา
“ุเอ็้วยนสวย”
หิสาวลุึ้นยืน
สายาวาไปทั่วทั้อาาร รู่เียวไม่ทันั้ัวหิสาวรู้สึเหมือนไอร้อนแล่นผ่านิว
เีย้นแนไปนิ
่อนที่วัถุบาอย่าะหล่นลสู่พื้นปูนีเมน์แล้วทำลายล้าบริเวนั้นแระุย
หล่อนหันลับมามออิทธิพลอีรั้
เห็นเายิ้ม รอยยิ้มอผู้นะ
“ันเพิ่รู้ว่ามีพลุ่มยิอยู่ที่นี่้วย
หวัว่าเาไม่ไ้ถู้ามา่าุหรอนะ”
“นอผมเอ.....ทีนี้....ุรู้หรือยัว่าผมถ่วเวลาทำไม
มันไม่ใ่เพราะผมลัวายหรอ
ผมแ่ให้เวลามือสไนเปอร์ำนวทิศทาลมับล็อเป้าหมาย็เท่านั้น”
“ถ้าุมีลูน้อมา้วยทำไม ุยัถูพวมันเล่นาน หรือนี่เป็นแผนอุ”
อิทธิพลส่ายหน้า
“นั่นมันเิเรื่อผิพลาไปหน่อย
แ่เา็ามรอยีพีเอสมาไ้ทันล่ะนะ”
อิทธิพลเียบไปอึใ่อนะเอ่ยประโยที่ทำให้หล่อนเ็บใเป็นที่สุ
“เอาล่ะนสวย.....อนนี้.....ลมเปลี่ยนทิศแล้ว”
“ุ้อารอะไร”
“ผมบอุไปแล้ว ผมอบใฝีมือุ
มาทำานับผมรับรอ่าอบแทนีว่าผู้ว่า้านไหนๆแน่นอน”
โรสิาออ สมอำลัรุ่นิ
“ันะไว้ใุไ้ยัไ”
อิทธิพลหลับา
“ุมีทาเลือ้วยเหรอรับ”
โรสิาริมฝีปา
หล่อนเลียารถูวบุมและ้อล้ำลืนในสถานาร์เป็นรอ ะที่อีฝ่ายนั่หายใรวยรินลับเป็นผู้ำหนะา
“ัน้อาร่ามัำ”
หิสาวเห็นายหนุ่มถอแหวนทอลุลายมัรออานิ้ว้อย
แหวนทอนั้นุ่มไป้วยเลือสีแ มันไหลหยลบนพื้นเิเป็นวเล็ๆ
“แ่แหวนวเียว” หล่อนหัวเราะเยาะ
“ใรว่าันล่ะ” อิทธิพลยิ้ม
่อนะเอ่ยถามหล่อน้วยภาษาีน
“แ่านับผมนะรับ”
ความคิดเห็น