Fic The Prince Of Tennis [[ For You ]] (Fuji&Ryoma)

เนื้อเรื่อง

F o r......Y o u

ณ.ที่นั่งข้างสนามในการแข่งขันแมทซ์ที่ 4 เดี่ยว 2 ระหว่างเซซุนกับสาธิตริคไค ร่างเล็กร่างหนึ่งกำลังมองการแข่งขันที่ดำเนินไปอย่างดุเดือด........ด้วยความคำนึงถึงสัญญา

'......และไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ทำให้นายเป็นแบบนี้ ชั้นสัญญา.......มันจะต้องชดใช้อย่างสาสม.......'

+++

++

+

"เฮ้~~!!...เอจิเซ็น.....เข่านายเป็นอะไรน่ะ??.....ทำไมมันดูม่วง ๆ น่าเกลียดอย่างนั้นวะ" โมโมะมองหัวเข่าของรุ่นน้องร่างเล็ก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบสายตาไม่พอใจ....
"แล้วมันธุระกงการอะไรของรุ่นพี่ล่ะฮะ....." บอกอย่างกวน ๆ ก่อนจะเชิดหน้าอย่างถือดีตามแบบฉบับ
โมโมะเป่าปาก ยักไหล่ "ก็แค่เป็นห่วง นี่ถ้าตัวแทนกัปตันจอมโหดรู้ล่ะก้อ~~~มีหวังนายได้พักยาวจนถึงการแข่งกับริคไคแน่ ๆ"
"เห็นทีคงต้องฆ่าผมให้ตายก่อนถึงจะห้ามไม่ให้ผมซ้อมได้" หยิบแร็กเก็ตขึ้นเตรียมตัวจะออกไปซ้อม แต่ก็โดนร่างใหญ่กว่าที่นิ่งฟังอยู่ขวางไว้....

"พักให้หายก่อนจะดีกว่านะ......"
เรียวมะหมุนหัวเข่าข้างขวาเจ้าปัญหาโชว์ "เห็นมั้ยฮะ.....มันสบายดี"
ฟูจิยิ้ม "แต่ชั้นว่า....เมื่อกี้ชั้นได้ยินเสียงกัดฟันกรอด ๆ ล่ะ ดื้อไม่เข้าท่านะ....เอจิเซ็น" ลงท้ายอย่างดุ ๆ กับความดื้อด้านของคนตรงหน้า และเมื่อเห็นว่าเรียวมะไม่ฟังที่เค้าพูดแน่ ฟูจิเลยคว้าแร็กเก็ตออกจากมือเล็ก.....อุ้มเรียวมะขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็ว

"ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!" โวยวายลั่นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทั้งส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังโมโมะ แต่เด็กหนุ่มก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ ให้....ด้วยเกรงใจสายตาของฟูจิที่มองเค้าเขม็งเป็นเชิงเตือนไม่ให้ยุ่ง

"เฮ้ย!....ฟูจิมันจะพาเอจิเซ็นไปไหนวะนั้น" โออิชิถามโมโมะที่เดินเข้ามาใกล้ สายตามองตามฟูจิที่กำลังอุ้มเรียวมะที่ดิ้นพราด ๆ ราวกับปลาเกยตื้นบนชายหาด
"เข่าเอจิเซ็นเจ็บฮะ รุ่นพี่ฟูจิเลยจะพาไปหาหมอ"
"อ้าว...เหรอ......ชั้นนึกว่าฟูจิมันจะพาเจ้าเอจิเซ็นไปทำมิดีมิร้ายซะอีก" พูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ก่อนจะสั่งให้สมาชิกทุกคนที่มัวสนใจกับสองร่างที่ออกจากคอร์ทไปซ้อมต่อ
โมโมะเริ่มไม่สบายใจกับที่โออิชิพูด "........เมื่อกี้ที่รุ่นพี่พูด.......ล้อเล่นใช่มั้ยฮะ?" หน้าเริ่มเสียด้วยความเป็นห่วง.....
"แล้วแต่จะคิด......" ทิ้งคาเป็นปริศนาให้โมโมะยืนกังวล ส่วนตัวเองกลับรู้สึกอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก....ที่ในที่สุดก็มีคนสามารถปราบอัจฉริยะโคดดดดดดดดดดดดดดื้อของชมรมได้ซะที

ทุกคนในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งมองฟูจิที่แบกเรียวมะมาบนบ่าด้วยความตกใจ.......โดยเฉพาะกับเสียงแหกปากโวยวาย เจ้าหน้าที่ที่ประจำอยู่เคาน์เตอร์ต้องเตือนว่าในโรงพยาบาลห้ามส่งเสียงดัง เรียวมะถึงจะยอมสงบ แต่ยังไม่วายกัดฟันกรอด ๆ อย่างเคืองแค้น แต่ฟูจิไม่สนใจ เค้าจัดการบอกเจ้าหน้าที่ถึงธุระที่ต้องมาที่นี่ด้วยรอยยิ้มที่ทำเอาเธอแทบสลบ
กว่าฟูจิจะปล่อยเรียวมะลงได้.....ก็คือที่นั่งในห้องตรวจ เลยทำให้เรียวมะไม่มีโอกาสเอาคืน คุณหมอท่าทางใจดีมองทั้งคู่ยิ้ม ๆ ก่อนจะเริ่มลงมือตรวจอย่างละเอียดเพราะหัวเข่าข้างขวาที่มีปัญหานั้นดูแย่ไม่เบาทีเดียว

"ไปโดนอะไรมาน่ะ....หืมม์??"
"หกล้มครับ" เรียวมะทำหน้าไร้เดียงสา ทั้งหมอทั้งฟูจิที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต่างพากันมองอย่างไม่เชื่อ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร และรอจนกระทั่งนางพยาบาลนำผลเอ็กซเรย์มาให้ คุณหมอผู้ใจดีก็เริ่มสั่งอย่างจริงจัง

"ห้ามใช้ขาหนัก ๆ........" เหมือนจะรู้ทันความคิดของใบหน้าดื้อดึงตรงหน้า คุณหมอเลยขอดักคอสักเล็กน้อย "...โดยเฉพาะเทนนิส.....ต้องรอให้ผ่านสองอาทิตย์นี้ไปก่อน..."
เรียวมะโอดครวญ "โหย~~~~~อีกสองอาทิตย์.......ผมก็แข่งพอดีน่ะสิ" ส่งดวงตากลมโตช่วยขอร้อง แต่มีหรือที่คุณหมอผู้เคร่งครัดในหน้าที่ของตนจะยอม นอกจากจะย้ำถึงกำหนดสองอาทิตย์ คุณหมอได้ฝากฟูจิให้คอยช่วยดูแลให้เรียวมะทำตามที่เค้าสั่งอีก ทำเอาเรียวมะแทบอยากจะคลั้ง........

เรียวมะไม่สนใจเรื่องจ่ายค่ารักษาพยาบาล หรือยาที่คุณหมอสั่งให้ เค้าเดินลิ่วออกจากโรงพยาบาล ฟูจิต้องจัดการทุกอย่างแทน ก่อนจะสาวเท้ารีบตามร่างเล็กให้ทัน

"เฮ้~!!...รอก่อนสิเอจิเซ็น" เค้าตะโกนเรียกร่างที่จ้ำอ้าวอย่างไม่สนใจอะไร
"เพราะรุ่นพี่แท้ ๆ เชียว......ผมเลยอดซ้อมตั้งสองอาทิตย์!!!.....โอ๊ย~~~~~~~!!!!!!" เพราะมัวแต่หันหลังไปโวยวายใส่ฟูจิ ทำให้เดินชนเสาไฟฟ้าล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น

"โว้ย~~~~~~~~~!!!!!!....วันนี้วันซวยอะไรกันว่ะ!!!!!!!!!!!" หงุดหงิดเหลือกำลัง ปัดมือที่ถูกยื่นส่งมาจะช่วยพยุงอย่างแรง....
ฟูจิยื่นมือออกไปใหม่ "เลือกเอา....จะจับมือชั้นขึ้นมา หรือจะให้ชั้นอุ้มนาย"
"ผมยืนเองได้....."
"นั้นไม่อยู่ในตัวเลือก..........."

เรียวมะเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองมือเรียวตรงหน้า และใบหน้ายิ้มแย้มอย่างหงุดหงิด.........ก่อนจะยื่นมือส่งไปให้ฟูจิช่วยพยุง และขณะที่เค้ากำลังจะยืนเต็มฝ่าเท้า ฟูจิก็ช้อนตัวเค้าขึ้นอุ้มทันที พลางรีบดักเค้าที่กำลังจะอ้าปากโวยวาย....

"จะให้ชั้นอุ้มนาย.......หรือจะยอมเป็นหนูทดลองน้ำผักสูตรพิเศษสูตรใหม่ของอินุอิ" อันนี้ซิยากยิ่งกว่า......เมื่อนึกถึงจะต้องทนให้ฝูงชนรอบ ๆ ข้างตลอดทางกลับโรงเรียนมอง หรือจะทนกล้ำกลืนฝืนกระเดือกน้ำผักฝีมือรุ่นพี่อินุอิลงคอดี

'..............................โธ่เว้ย~~~!!!....ยอมอายก็ได้ว่ะ.........ดีกว่าตายคาแก้วน้ำผักพิสดาร..............................]

ฟูจิเริ่มออกเดิน....เมื่อเห็นเรียวมะไม่มีปัญหาที่จะถูกเค้าอุ้ม แต่แทนที่จะพากลับโรงเรียน เค้ากลับพาเรียวมะไปที่อื่น

เรียวมะหันมองรอบข้างทางที่ไม่คุ้นตา ก่อนจะเริ่มโวยวาย

"จะให้ชั้นอุ้มนาย.......หรือจะยอมเป็นหนูทดลองน้ำผักสูตรพิเศษสูตรใหม่ของอินุอิ" อันนี้ซิยากยิ่งกว่า......เมื่อนึกถึงจะต้องทนให้ฝูงชนรอบ ๆ ข้างตลอดทางกลับโรงเรียนมอง หรือจะทนกล้ำกลืนฝืนกระเดือกน้ำผักฝีมือรุ่นพี่อินุอิลงคอดี

[font color#cc9966]'..............................โธ่เว้ย~~~!!!....ยอมอายก็ได้ว่ะ.........ดีกว่าตายคาแก้วน้ำผักพิสดาร..............................'[/font]

ฟูจิเริ่มออกเดิน....เมื่อเห็นเรียวมะไม่มีปัญหาที่จะถูกเค้าอุ้ม แต่แทนที่จะพากลับโรงเรียน เค้ากลับพาเรียวมะไปที่อื่น

เรียวมะหันมองรอบข้างทางที่ไม่คุ้นตา ก่อนจะเริ่มโวยวาย…..
"รุ่นพี่จะพาผมไปไหนน่ะ??!!!!!!!!!!!!"
"บ้านชั้น......"
"อะไรนะ????!!!!!!!!!"
ฟูจิมองเห็นแววไม่ยินยอมแน่บนใบหน้ามุ่ย ๆ เลยคิดจะใช้มุขเดิม "งั้นเลือกเอา....ระหว่าง.........."
"พอ ๆ...!!!.......อยากจะพาผมไปตกนรกที่ไหนก็ตามใจรุ่นพี่แล้วกัน" เด็กหนุ่มทำเสียงขึ้นจมูก เค้ารู้สึกหงุดหงิดตัวเองชะมัดที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเอาชนะจิ้งจอกหน้าตายจอมเจ้าเล่ห์ตัวนี้ได้ซักที

ฟูจิมองท่าทางเรียวมะอย่างถูกใจกับความสำเร็จของแผนการ ที่จริงเค้ากะจะบอกว่า......เลือกเอาระหว่างบ้านชั้น........กับโรงเรียน

+++++

"หือ?....ใครน่ะจ๊ะ??......ชูซึเกะ" หญิงสาวหน้าตาสะสวยเงยหน้าจากนิตยสารถามอย่างสนใจเมื่อเห็นฟูจิอุ้มเรียวมะเข้าบ้าน
ฟูจิก้มมองร่างเล็กในอ้อมแขนอย่างใช้ความคิด "คนที่พี่อยากเจอไงฮะ....."
ยูมิโกะดูจะตื่นเต้นเหลือคณากับการแนะนำของน้องชาย เรียวมะสบดวงตาที่เดาอารมณ์ไม่ออกของฟูจิอย่างสงสัย
"หมายความว่ายังไงฮะ?......" หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน เรียวมะจ้องอีกฝ่ายอย่างคาดคั้น
"พี่ยูมิโกะเค้าอยากเจออัจฉริยะปี 1 ผู้เลื่องชื่อของเซซุนมาตั้งนานแล้วน่ะ" ฟูจิตอบหน้าตาย....ตบท้ายด้วยรอยยิ้มนิด ๆ อย่างครบสูตร.......สูตรที่ทำให้เรียวมะไม่ค่อยไว้ใจซักเท่าไหร่

ฟูจิวางเรียวมะลงบนโซฟาตัวยาว....ข้าง ๆ พี่สาว.....
"ฝากไว้ก่อนนะฮะ........" แล้วเดินเข้าไปในส่วนห้องครัว....
ยูมิโกะยกนิ้วเรียวยาวที่ถูกแต่งไว้อย่างสวยงามจับใบหน้าน่ารักที่ยังคงบูดบึ้งหันซ้ายหันขวา "ชูซึเกะนี่ตาแหลมจริง ๆ......." คำพูดของเธอยิ่งช่วยเพิ่มความสงสัยของเรียวมะให้มากขึ้น
"ตาแหลม??.......หมายความว่ายังไงเหรอฮะ????"
หญิงสาวยิ้มแย้มอย่างสวยงามสมกับใบหน้า ก่อนจะตอบคำถามเรียวมะ.....

ฟูจิออกจากห้องครัวพร้อมถาดขนมกับน้ำหวาน และแฟนต้ากระป๋องก็พบพี่สาวกำลังทำนายดวงให้เรียวมะ และเรียวมะที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่เค้า แต่กลับยิ้มให้พี่สาวของเค้า

"อ้าว~~~....ชูซึเกะ....พี่เพิ่งจะดูดวงระหว่างน้องกับเรียวมะเสร็จไปเมื่อกี้นี่เองจ๊ะ"
ฟูจิยิ้มใส่เรียวมะอย่างไม่ทุกข์ร้อนแม้จะเริ่มรู้แล้วว่าทำไมเรียวมะถึงทำหน้าบอกบุญไม่รับอย่างนั้นใส่เค้า.....
"แล้วออกมาว่ายังไงบ้างเหรอฮะ?"
"ออกมาว่า.....คู่กันแล้วไม่แคล้วกันจ๊ะ" บอกอย่างอารมณ์ดี๊~~~ดี ผิดกับเรียวมะที่ทำหน้าราวกับอยากจะฆ่าคน
ฟูจิพยักหน้านิด ๆ อย่างรับรู้กับสิ่งที่พี่สาวบอก "เนื้อคู่งั้นหรือฮะ....." เค้าวางถาดใบใหญ่ลงบนโต๊ะกระจกกลางกลุ่มโซฟาหนังนุ่ม ก่อนจะนั่งลงข้างเรียวมะ.......

"ดีจังเลยนะ......เอจิเซ็น"
เรียวมะกัดฟันกรอด ๆ.....
"ดีกะผีซิ......" คำพูดรอดไรฟันอย่างระวังไม่ให้หญิงสาวที่นั่งอยู่อีกข้างได้ยิน

"ได้เวลาทำงานแล้วไม่ใช่เหรอฮะ.....พี่" ฟูจิถามพี่สาวคนสวยของตนราวกับเป็นกังวลแทนมากมาย......
"อ๊ะ!....นั้นซิ" มองนาฬิกาข้อมือด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าใกล้จะได้เวลาทำงานแล้ว "ต๊าย~~~คุยเพลินไปหน่อย ขอบใจเรียวมะมากเลยนะที่เป็นเพื่อนคุยกับพี่....ว่าง ๆ ก็มาใหม่นะจ๊ะ" เธอหอมแก้มเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว รับเสื้อโค้ทที่ฟูจิเดินไปหยิบมายื่นเตรียมไว้ให้แล้วรีบวิ่งออกจากบ้าน

ฟูจิและเรียวมะต่างมองหญิงสาวที่ลนลานออกจากบ้าน....จวบจนเสียงปิดประตูดังขึ้นแล้วตามด้วยเสียงรถที่ถูกขับออกไป เสียงโครมครามก็ดังขึ้น...กระป๋องแฟนต้าลอยจากมือเล็ก ๆ แต่แข็งแรง ฟูจิขยับศีรษะหลบได้อย่างเฉียดฉิว เรียวมะมองอย่างขัดใจ...ไม่รอช้าที่จะคว้าจานคุกกี้ขึ้น ฟูจิรีบเข้าหา....กระชากจานคุกกี้ออกอย่างรวดเร็ว......คุกกี้มากมายตกกระจายบนพื้น เค้ากดเรียวมะกับโซฟาไว้แน่น....

"รุ่นพี่ไปพูดบ้าอะไรอย่างนั้นกับพี่สาวรุ่นพี่ทำไม!!!!!!!!!!!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงอย่างดุดัน ฟูจิต้องรีบใช้ขากดเข่าเรียวมะที่ยกขึ้นหมายประทุษร้ายเค้า โชคร้ายจริง ๆ ที่เผอิญเป็นหัวเข่าข้างที่บาดเจ็บ....เรียวมะเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ทำให้ฟูจิต้องรีบปล่อย...และในวินาทีนั้นเรียวมะก็เสยกำปั้นเข้ากับปลายคางคมอย่างจัง

ฟูจิถูปลายคาง......เค้าว่าจะไม่ทำอะไรรุนแรงแล้วนะ กระชากตัวเรียวมะเข้าหา กดริมฝีปากตัวเองแนบสนิทกับริมฝีปากบาง ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักด้วยความตกใจสุดขีด สองมือทุบแผ่นหลังกว้างไม่ยั้ง แต่ก็ไม่อาจหยุดสัมผัสจากปลายลิ้นร้อนแรงได้........ความโมโหค่อย ๆ ถูกความรู้สึกบางอย่างที่แผ่เข้าสู่จิตใจละลายลงอย่างช้า ๆ มือทั้งสองข้างที่ยกขึ้นจะทำร้ายอีกฝ่าย.......เลื่อนตกลงข้างตัวอย่างประกาศถึงการยอมแพ้

"ชั้นแค่พูดความจริง......." ดวงตาจริงจังที่มีให้เห็นได้ไม่บ่อยนักจับจ้องดวงตากลมโต....หวังให้อีกฝ่ายสามารถมองเข้าไปถึงความรู้สึกที่ถูกซ้อนลึกในจิตใจ เรียวมะนิ่ง....ราวกับถูกสะกดไว้

"ตอนแรกชั้นนึกว่าคงเป็นเพราะความเก่งกาจของนายที่ไม่อาจหยั่งขอบเขตถึงทำให้ชั้นไม่อาจละสายตาจากนายได้ แต่แล้ว.........ชั้นก็รู้ว่ามันไม่ใช่…………"
เรียวมะสะบัดใบหน้าหนี เค้าไม่อาจทนสู้ดวงตาที่เต็มเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นของฟูจิได้ มันเหมือนจะแผดเผาหัวใจเค้าให้ละลาย......อ่อนลงให้ยอมตอบสนองต่อความรู้สึกของเจ้าของของมัน

ฟูจิดึงเรียวมะให้นั่งลงด้วยกัน.....ยกขาข้างขวาของร่างเล็กขึ้นพาดขาตัวเอง ก่อนจะหยิบยานวดจากถุงยาที่วางทิ้งไว้ไม่ใกล้ไม่ไกลนักออกมานวดให้ เรียวมะมองอย่างไม่เข้าใจ

"ทำไมต้องทำให้ผมถึงขนาดนี้ด้วย......" เค้านึกดีใจที่อีกฝ่ายไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา......สบดวงตาสับสนของเค้า
"ห่วง.........กลัว......ฮึ!" ชายหนุ่มทำเสียงขึ้นจมูกอย่างแปลกใจตัวเอง ".....มันยากจะบอกว่าเพราะอะไร............ชั้นรู้แต่ว่าชั้นไม่ชอบเห็นนายเจ็บ มันทำให้ชั้นพลอยรู้สึกเจ็บไปด้วย......" ฝ่ามือลูบไล้หัวเข่าปูดบวมราวกับจะช่วยแบ่งเบาความเจ็บ พลางเงยหน้าขึ้นอย่างจริงจัง....

"และไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ทำให้นายเป็นแบบนี้ ชั้นสัญญา.......ชั้นจะทำให้มันชดใช้อย่างสาสม"
เรียวมะรีบหันใบหน้าที่เริ่มมีสีขึ้นหนี........"พูดอย่างกับรู้ว่าใครเป็นคนทำงั้นแหละ"
"ความรู้สึกที่ชั้นมีต่อนายจะช่วยนำพาให้ชั้นพบกับเจ้าคนคนนั้น........ชั้นมั่นใจ"
"เชอะ~~~!!....." ใบหน้าน่ารักหันมาค้อนให้อย่างหมันไส้นิด ๆ รอยยิ้มบางกระจายอยู่บนริมฝีปาก ฟูจิมองรอยยิ้มนั้นอย่างหลงใหล

"จูบได้มั้ย?........คราวนี้ชั้นจะพยายามอ่อนโยน" ฟูจิค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าเข้าใกล้
"เฮอะ!!.....ทีนี้ล่ะมาขอ ผมไม่ให้หรอก" ทำปากดีไปงั้น.....ขณะที่ค่อย ๆ หลับตา รับสัมผัสอบอุ่น.......อ่อนโยนที่ริมฝีปาก

+

++

+++

"เห็นมั้ย......ชั้นบอกแล้วว่าความรู้สึกของชั้นที่มีต่อนายจะนำทางให้ชั้นพบกับเจ้าคนที่ทำนายเจ็บ" บอกอย่างยิ้มแย้ม ราวกับไม่รู้สึกอะไรเลยกับการแข่งขันอันดุเดือดที่เพิ่งผ่านไปเพียงครึ่งแรก.....

เรียวมะวางกระป๋องแฟนต้าลง หยิบขวดน้ำขึ้นส่งให้ฟูจิ "แล้วผมควรตอบแทนรุ่นพี่ยังไงดีเนี่ย........."
ฟูจิหัวเราะ...สร้างความประหลาดใจให้กับทุก ๆ คนที่เห็น โดยเฉพาะอาคายะที่เหนื่อยสายตัวแทบขาด หัวใจหวิดจะวายเป็นร้อยๆ รอบที่เกือบโดนตีลูกเทนนิสใส่หัวเข่า แต่สุดท้ายก็ดูจะเป็นแค่อาการของหมาหยอกไก่เล่นเท่านั้น เค้าไม่เข้าใจเลยว่าคู่ต่อสู้ไปเอาพลังมากมายขนาดนั้นมาจากไหน ไม่ว่าจะตีออกไปในรูปแบบไหน ก็ถูกโต้กลับมาได้หมด และยังสายตาดุดันคู่นั้นอีก ทำราวกับเค้าเคยไปทำอะไรให้งั้นแหละ

"หัวใจของนายได้มั้ยล่ะ......." สมาชิกทางฝั่งเซซุนพากันทำหน้าเอ๋อกับสิ่งที่ได้ยิน โออิชิส่ายหน้าอย่างหน่าย ๆ กับอาการไม่สนใจคนรอบข้างของฟูจิ เรียวมะทำหน้าหยะแหยงสุดฤิทธิ์

"งั้น.....เป็นคำอวยพรแทนก็ได้ ชั้นจะได้แก้แค้นให้นายได้สำเร็จไง....." ดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่ ก่อนจะก้มตัวลงให้เรียวมะเช็ดเหงื่อให้
"รุ่นพี่ไม่ต้องมาทำพูดดีเลย.....ดูแล้วร้อยทั้งร้อยยังไงรุ่นพี่ก็ต้องชนะ" พูดไปเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าและลำคอของฟูจิไป ทุกคนในสนาม....ไม่เว้นแม้ผู้ชมพากันอึ้ง ๆ
"งั้นเหรอ......." ส่งสายตามองอย่างเจ้าเล่ห์ "นายมั่นใจในตัวชั้นขนาดนั้นเชียว......น่าปลื้มใจจริง ๆ" สมาชิกทุกคนทางฝั่งเซซุนพากันทำท่าพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนกันเต็มทน

ไม่ว่ายังไงเค้าก็ยังอยากได้รางวัลของชัยชนะที่เห็นแน่นอนนี่อยู่แล้ว ฟูจิกระซิบข้างหูร่างเล็ก
"งั้น.....เปลี่ยนเป็นจูบได้มั้ย?"
เรียวมะทำหน้าคิดหนัก มองร่างกายที่โชกไปด้วยเหงื่ออย่างตัดสินใจ ก่อนจะพยักหน้า..........

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการ ฟูจิก็ส่งขวดน้ำคืนให้เรียวมะ จะเดินกลับเข้าสนามเตรียมตัวแข่งต่อ......
"เออ....ใช่.......วันนี้พี่ยูมิโกะให้ชั้นชวนนายไปทานข้าวที่บ้านด้วย......ไปนะ?"
"แน่นอน....อาหารฝีมือพี่สาวผมไม่มีพลาดอยู่แล้ว" นับจากวันนั้น....เค้าก็กลายเป็นแขกรับเชิญที่บ้านฟูจิอยู่หลายครั้ง

"เฮ้~~!!...จะร่ำลาอะไรกันนักหนาวะ......ไปแข่งได้แล้วเว้ย~~~!!!!!!" อินุอิขยับแว่นขึ้นดั้งจมูกอย่างหมันไส้ ๆ ทีเค้ากับไคโดยังไม่เปิดเผยขนาดนี้เลย ฟูจิโบกมือให้อย่างรับคำสั่ง.........

"ชัยชนะนี้เพื่อนาย.....รอดูให้ดี ๆ นะ" เด็กหนุ่มบอกก่อนจะเดินเข้าไปในคอร์ท
เรียวมะมองตามแผ่นหลังที่ดูแข็งแกร่ง "ไม่มีพลาดอยู่แล้ว.........." ยิ้มส่งอย่างมั่นใจ.........สำหรับชัยชนะและการแก้แค้นที่ฟูจิทำเพื่อเค้า

$++++++++++$++++++++++$++++++++++$

THE END.......!!!
 

Cradit จากคุณ ส้ม ค่ะ

ม่ะรู้จาถูกใจเพื่อนๆรึป่าวนะค่ะ พอดีว่าไปอ่านเจอให้เว็บน่ะค่ะ เลยเอามาให้เพื่อนๆที่เปงแฟนเรื่องนี้ได้อ่านกัน
     ปล.ถ้าเราไปเจอเรื่องไหนดีๆจาลองเอามาลงให้นะค่ะ  นู๋แต่งฟิคม่ะเก่งคงไม่ว่ากานนะค่ะที่นู๋จาขออณุญาตหาจากเว็บอื่นมาลงอ่ะค่ะ พอดีคิดว่าเพื่อนๆบางคนยางม่ะเคยอ่าน แต่ถ้าไม่พอใจยังไงบอกได้นะค่ะ ยินดีรับฟังเสมอค่ะ