ในวันที่หัวใจเคลื่อนไหว...
ฉันเคยเป็นหนึ่งคนที่เฝ้ารอ...รอวันที่หัวใจเคลื่อนไหว
....หัวใจของเธอที่จะหันมามองฉันบ้าง
....หัวใจของฉันที่ควรจะเลิกงมงายสักที
ฉันเฝ้ารอ รอ ร้อ รอ
เวลาผ่านไปโดยไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง
จนวันหนึ่งหัวใจของฉันมันอ่อนมันล้าหมดเเรงไปต่อไปไม่ไหว
เธอเองก็เบื่อเต็มทีกับสายตาคู่นี้ที่เอาแต่จ้องมองตามเธอตลอดเวลา
วันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป
คือว่าที่ฉันตัดสินใจถามเธอ
"เราเลิกคบกันไหม เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ"
ฉันคาดหวังในคำตอบ รอลุ้นกับการตัดสินใจโง่ๆของตัวเอง
แต่สิ่งที่ฉันได้รับคือประโยคที่ว่า "ขอเวลาให้เราคิดอะไรหน่อยได้ไหม"
แค่เป็นเพื่อนกับฉันหรือเลิกคบกันเธอถึงกับต้องคิดเลยเหรอ?
คนเราถ้าอยากจะเป็นเพื่อนกันต่อไป
คงตอบออกมาได้ในทันทีทันใดว่า "ไม่" "เราจะเป็นเพื่อนกันต่อไป"
เพราะคำตอบของเธอมันช่างทำร้ายกันเหลือเกินฉันเลยเลือกเดินจากมา
แม้เจ็บเเต่ฉันก็จะอดทน....
แต่ฉันก็ยังหวังและแอบรอคอยว่าเธอจะเรียกร้องให้กลับไป
แต่เปล่าเลย เธอไม่ได้รั้ง เธอไม่ได้พยายาม เเละเธอไม่มีอาการว่าอยากให้ฉันยืนอยู่ข้างๆเหมือนดังที่ผ่านมา
เจ็บจัง.....
ฉันทำถูกแล้วใช่ไหมที่เลือกเดินจากมา ในวันที่ยังพอดูแลหัวใจตัวเองได้โดยไม่ให้มันบอบช้ำมากไปกว่านี้
ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม...ใครก็ได้ตอบฉันที
ความคิดเห็น