ผู้แต่งได้เขียนไว้นานแล้ว และก็มีการมาทำเป็นหนังโรง ออกฉายครั้งแรกเมื่อ 6 มีนาคม 1999
(บทพูดนำมาจากบทพูดในหนังสือการ์ตูน ลิขสิทธิ์โดยTNG)
ด.ช.โนบีตะบังเอิญไปเห็นชิซึกะกับเดคิซึงิซ้อมละครกัน หวานแหวว มีจับมือถือแขน
ก็เกิดความไม่แน่ใจ ไหนเจ้าม่อนบอกว่า ฉันจะได้แต่งงานกับชิซึกะนี่นา มั่วหรือเปล่า ขอไปดูให้เห็นกับตา จะได้แน่ใจ
ก็เป็นภาระของม่อน ที่ต้องพาไอ้เด็กเจ้าปัญหานี่นั่งไทม์มาชีนไปโลกในอนาคต ไปวันแต่งงานของโนบีตะ...
ก็ไปเจอโนบีตะที่ดูรีบเร่งสุดๆ เพราะมางานแต่งงานของตัวเอง...สาย (มาเรียนก็มาสาย... ระวังให้ดี คนประเภทนี้)
พอไปถึงห้องจัดงาน เปิดประตูเข้าไป "ขอโทษคร้าบ ที่มาช้า"
ปรากฎว่าเป็นงานแต่งงานของคนอื่นไปซะนี่ หน้าแตกย่อยยับ เจ้าบ่าวเจ้าสาวตัวจริงต่างก็ทำหน้าตาไม่พอใจ
สรุปว่านายโนบีตะ จำวันผิดไปหนึ่งวัน ส่วนชิซึกะเขาไปลองชุดเจ้าสาวเฉยๆ ก็เลยกลับพร้อมกัน
"ผมนี่ไม่ไหวเลยน้า พ่อคุณคงจะคิดว่าผมมันไม่เอาไหนแน่ๆเลย"
ระหว่างทางกลับ ไปเจอลูกแมวหลงทางกำลังจะถูกรถชน ทั้งสองคนก็ได้ช่วยเหลือเอาไว้
ตั้งใจว่าจะพาแมวหลงทางไปคืนเจ้าของ แต่ก็มารู้จากเพื่อนบ้านว่าเจ้าของกำลังจะเดินทางไปอเมริกา แต่แมวมาหลงทางเอาตอนย้ายของ อีกไม่นานเครื่องบินก็จะออกแล้ว...
บังเอิญไปเจอซึเนะโอะและไจแอนท์ ซึเนะโอะก็อาสาขับไปส่งที่สนามบิน
แล้วเจ้าแมวก็ได้พบกับเจ้าของ...
ภาพได้เห็น ทำให้ชิซึกะถึงกับอึ้งไป
มันเหมือนกับได้เห็นตัวเองสมัยเด็ก เปโร่หมาตัวแรก แล้วก็คุณพ่อ
ชิซึกะสนิทกับคุณพ่อมาก
ตัดฉากไปเป็นตอนกลางคืน ด.ช.โนบีตะกับเจ้าม่อนก็มาแอบดูที่บ้านไจแอนท์ เพื่อนๆได้จัดงานเลี้ยงสละโสดให้กับนายโนบีตะ
ไจแอนท์เมาได้ที่ก็ร้องเพลง เดี๋ยวนี้เสียงดีขึ้นแล้ว แต่เพื่อนๆก็ยังต้องอุดหูอยู่ดี เจ้าม่อนและด.ช.โนบีตะทนแอบฟังไม่ไหว หนีมาออกก่อน
หนีมาแอบดูบ้านชิซึกะบ้าง บ้านนี้เพิ่งจะกินข้าวล้างจานกันเสร็จ
คุณแม่ให้ของขวัญแก่ชิซึกะ เป็นสร้อยไข่มุก
"แม่คะ ขอบคุณค่ะ"
ถ้าใครเคยดูโดราเอม่อนปีห้าทางทีวี หรืออ่านการ์ตูนตอน"***บหอยผลิตไข่มุก"ในเล่ม ๒๘
ก็อาจจะจำได้ว่าเป็นของขวัญที่คุณพ่อซื้อให้คุณแม่ตอนหมั้นกัน
ชิซึกะเอาสร้อยไข่มุกไปเล่น แล้วสร้อยขาด ไข่มุกก็หายไป
ได้โดราเอม่อนช่วยทำไข่มุกมาให้ใหม่ คุณแม่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่โดนดุ...
แต่เพราะรู้สึกผิด ในตอนทางทีวี ชิซึกะก็ออกจากบ้านไปตอนกลางคืน ไปหาไข่มุกทุกเม็ดที่ทำหายไป
แล้วก็ไปสารภาพผิดกับคุณแม่ ถ้าจำไม่ผิดคุณแม่ก็ให้อภัย และสัญญาว่าจะให้สร้อยนี้กับชิซึกะตอนโตแล้ว
ฉากนี้ ทำออกมาสั้นๆ ไม่ถึงสิบวินาที แต่ก็ลึกซึ้ง มีความหลัง มีความผูกพัน มีความทรงจำที่ดีๆ
ชิซึกะเดินไปเข้าไปที่ทำงานของพ่อ มีอะไรจะบอกคุณพ่อ
"คุณพ่อ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"
"อือ ราตรีสวัสดิ์"
"................"
"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"
"อือ ......"
"คุณพ่อ เรื่องเป็นเจ้าสาวพรุ่งนี้หนูจะล้มเลิกนะคะ"
"ถ้าหนูไป คุณพ่อคงเหงาใช่มั้ยคะ"
"มันก็แน่อยู่แล้ว"
"จนถึงเดี๋ยวนี้ถึงหนูจะออเซาะบ้าง เอาแต่ใจตัวเองบ้าง ยิ่งกว่านั้นหนูเองไม่เคยทำอะไรให้พ่อและแม่เลย"
"เหลวไหล ลูกได้ให้ของขวัญที่ยิ่งใหญ่ไว้ให้พวกเรา รู้มั้ย"
"ของขวัญ? หนูหรือคะ?"
"ใช่จ๊ะ นับจำนวนไม่ได้เลยหละ"
"ของขวัญชิ้นแรก ก็คือเรื่องที่ลูกเกิดมา
... ราวตีสาม เสียงร้องแรกเกิดของลูกฟังดูเหมือนเสียงแตรจากสวรรค์ เป็นดนตรีอันแสนไรเพราะซึ่งพ่อไม่เคยได้ยินมาก่อน
... ตอนออกจากโรงพยาบาล ท้องฟ้าทางตะวันออก เริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย แต่เหนือหัวขึ้นไป ข้างบนแผ่นฟ้ายังเต็มไปด้วยดวงดาว"
"จักรวาลอันกว้างใหญ่ ชีวิตที่เกิดจากเลือดเนื้อจากพ่อได้กำเนิดขึ้นแล้ว
... พอคิดแล้วมันซึ้งใจเหลือเกิน
... น้ำตามันอดที่จะไหลรินออกมาไม่ได้"
"หลังจากนั้นทุกวัน ..."
"... เป็นวันที่สุขสรรค์ ..."
"... และความทรงจำของวันที่น่าชื่นใจต่างหาก ..."
"... คือของขวัญที่ดีที่สุดจากลูก"
"แม้จะเหงาสักหน่อย แต่ความทรงจำจะช่วยให้รู้สึกอบอุ่น
... ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก"
"หนู...ห่วงนี่คะ
... จะไปได้ดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ ....."
"ได้สิจ๊ะ เชื่อโนบีตะคุงเค้าเถอะ"
"พ่อคิดว่าที่ลูกพิจารณาเลือกโนบิตะคุงเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว"
[ภาพ: โนบีตะบังเอิญมาเจอคุณครูประถม ซึ่งกำลังมาเดินซ้อมคำอวยพรวันพรุ่งนี้อยู่]
"หนุ่มคนนั้นเป็นที่ปรารถนาให้คนอื่นมีความสุข และโศกเศร้ากับความทุกข์ของคนอื่น
... เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดสำหรับคนเราเลยนะ"
[ภาพ: อากาศเย็น คุณครูจาม โนบีตะเลยเอาเสื้อโค้ทของตัวเองให้]
"ถ้าเป็นเค้าละก็ไม่ผิดแน่ พ่อเชื่อว่าเค้าต้องทำให้ลูกมีความสุขได้แน่นอน"
[ภาพ: ด.ช.โนบีตะที่แอบยืนฟัง ที่ได้รู้และซาบซึ้งถึงความไว้วางใจที่คุณพ่อของชิซึกะมีให้ต่อตนเองในอนาคต]
แล้วก็ต่อด้วยฉากจบ...
ที่ทำให้เราได้รู้ว่าพวกเขาแต่งงานกันในโบสถ์...
ความคิดเห็น
มันเศร้ามากๆ พูดไม่ถูก T_T