Risky Revolution เสี่ยงรักอันตรายกับนายคนเดิม.

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังน้าพี่ดรีม ;)                                                                                                                                                                                                                                                                            

เนื้อเรื่อง

ในเย็นวันนั้น ฉันเองกำลังเดินกลับบ้าน ‘เรย์ตัน ลอลิแอน’ คนนี้กำลังรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเดินตามมา

ฉันหันไปมองตามสัญชาติญาณ แล้วก็พบว่ามันไม่มีอะไร... ไม่มีแม้แต่ใคร บุคคลไหนอยู่แถวนี้ ความกลัวเริ่มก่อกำเนิด หรือว่านั่นเป็นจะฆาตกรโรคจิตเหมือนพวกในหนังผี ที่แอบซุ่มและรอเวลาที่จะ...

“แบร่!”

“เฮือก! บ้าเอ๊ยริสกี้ เล่นบ้าอะไรเนี่ย ไปตายซะ” ฉันฟาดกระเป๋าใส่แฟนสุดที่รักซึ่งกำลังเล่นไม่รู้จักเวล่ำเวลา คือถ้าหลังคบกันแล้วจะเผยธาตุแท้ของตัวเองขนาดนี้ก็คัมทูดายซะ -_- ฉันทำหน้านิ่งปนโกรธใส่ นายเสี่ยงตัวร้ายก็เลยพูดขึ้นมาว่า “นี่ อย่าโกรธกันน่า ฉันพึ่งเยี่ยมเอ-เดย์ น้องชายของเธอมานะ หมอนั่นเรื่องมากชะมัด แถมเอาแต่คลุกตัวอยู่กับลิซ่า เหอะ!” ผู้ชายตัวสูงเจ้าของเรือนผมและตาสีดำพ่นลมออกมาอย่างหงุดหงิด

ฉันเปลี่ยนจากบึ้งเป็นยิ้มกว้าง “นายไปเยี่ยมน้องชายฉันมาจริงอ้อ” ริสกี้พยักหน้า “ขอบใจนะ”

นายตัวสูงโบกมือไปมาคล้ายจะบอกว่า ‘ไม่เป็นอะไรหรอกน่า’ ก่อนที่เขาจะกุมมือฉันเดินไปข้างหน้าด้วยกัน เฮ้อ มีความสุขจัง ^_____^

ในขณะนั้นเอง เสียงเอะอะโวยวายดังๆ ก็เกิดขึ้นจากด้านหลัง ฉันหันไปมองก็พบกับคู่รักคู่หนึ่งที่ฝ่ายผู้หญิงช่างหน้าตาเหมือน... เอมิลี่ ตัวการ์ตูนตัวหนึ่งมาก -_-ใครกันนะ ไม่รู้จัก ไม่เคยเห็น ส่วนผู้ชายก็มีผมสีแปลกเทาเหลือบดำ หล่อเอาการ เอ๊ะ ฉันมองหมอนั่นนานไปหรือเปล่าเนี่ย –.,-

“-_-“ ท่าทางจะนานจริง เพราะริสกี้หัน (ลาก) หัวฉันกลับมา พร้อมควงแขนรีบเดินต่อไป ฮือออ กำลังพิจารณาหน้าตาคนหล่ออยู่เลย นายนี่มันบ้าชะมัด! ทางเดินช่างยาวไกล ดีที่มันไม่ใช่ฤดูหนาว ไม่งั้นต้องเดินฝ่ากองหิมะแน่ๆ

ในที่สุดก็เดินมาถึงบ้านของฉันแล้ว แม่ตะโกนออกมาว่าเมื่อซักครู่ ยัยนาตาลีและแฟนหนุ่มโจอี้พึ่งเข้ามาเยี่ยม ฉันแอบยิ้มอย่างดีใจที่สองคนนั้นยังจำฉันได้ ช่างเถอะ ฉันไขประตูออกพร้อมกับแกล้งล็อกนายริสกี้นั่นอยู่นอกบ้าน เขาทำหน้าเหลอหลา ส่วนฉันสะใจและเดินเข้าไปในบ้าน...

ไม่สิ... ฉันเหมือนจะแอบเห็น ‘อะไรบางอย่าง’ ถูกสอดไว้อยู่ตรงกล่องจดหมายหน้าบ้าน เมื่อเดินเข้าไป ก็มีจดหมายเรียบๆ ฉบับหนึ่ง และจดหมายสีดำฉบับหนึ่ง

ฉันเปิดจดหมายเรียบๆ นั่นก่อน พบว่ามันคือโฆษณา เพื่อไปจะเที่ยวเกาะ ‘เนอวานา’ เกาะส่วนตัวอันโด่งดังนั่น และจดหมายสีดำอีกซองนึงล่ะ...

ฉันเปิดมันออก อย่าบอกนะว่า...

เฮือก O_O!!

‘สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะครับพี่ดรีม อาจทำได้แค่นี้จริงๆ แต่มันมาจากใจนะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ผ่านมาจนถึงวันนี้รันสามารถเข้ารอบยี่สิบคนสุดท้ายได้ พี่เป็นคนหนึ่งในความสำเร็จนี้จริงๆ ขอบคุณมากครับ
^_____________^’  

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 

ฉันวิ่งหนีออกมาจากป่าต้องห้ามด้วยความรวดเร็ว สายตากลอกซ้ายขวาอย่างระมัดระวัง พวกโปลิเซียนจะตามมาทันหรือเปล่านะ! ฉันปล่อยให้ไอ้นกเค้าแมวบ้าบินหายไปก่อน เผื่อจะหาบ้านดีๆ ให้หลบ และสุดท้ายฉันก็เข้ามาในเมืองใหญ่ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน ...นี่ฉันมาไกลไปหรือเปล่านะ

บ้านทรงสูงทาผนังภายนอกสีขาวปิดไฟมืด ...ท่าทางจะไม่มีคนอยู่ ฉันยกยิ้มที่มุมริมฝีปากอย่างมีความสุข ก่อนจะกระโจนเข้าไปอย่างอุกอาจ เมืองนี้แปลกชะมัด ไม่กลัวโจรกันเลยหรือไงฮะ -_- แต่ที่น่าแปลกยิ่งกว่า เมื่อฉันเข้ามาถึงในตัวบ้านแล้ว ทีวีก็ยังคงฉายภาพอยู่ ราวกับไม่เคยถูกปิดยังไงอย่างนั้น

ภาพข่าวที่มีผู้ประกาศเป็นหญิงสาวสูงวัย เผยให้เห็นเหตุการณ์สุดระทึกขวัญที่เกิดขึ้นจริงเมื่อไม่นานมานี้ เครื่องบินลอยขึ้นเองโดยไม่มีคนขับเนี่ยนะ? บ้าไปแล้ว นึกว่าอยู่ในเรื่อง JA104 หรือไง ที่ยัยเลสเตนั่นแต่งน่ะ เอาเข้าใจฉันก็ไม่เคยอ่านหรอก แต่ก็ไปได้ยินคนในหมู่บ้านบลูส์เมาท์ๆ กันมาน่ะ ฉันเลิกให้ความสนใจกับสื่อก่อนจะเดินไปเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าในห้องครัวมีตู้เย็นตั้งตะหง่าน ฉันก็พุ่งตรงไปหาของกินทันที ความหิวไม่เคยรอใครนะ

นมสดสีขาวขุ่นถูกลำเลียงลงไปในกระเพาะฉันอย่างรวดเร็ว อย่างน้อยก็ประทังชีวิตไปได้อีกหลายชั่วโมงแหละ กระนั้นข่าวในทีวีก็ยังคงฉายอยู่ มันพูดถึงเหตุฆาตกรรมในโรงเรียน บ้าบอชะมัด -_-; หัดฆ่ากันตั้งแต่เด็กๆ เลยอย่างนั้นหรอ ฉันเอียงหน้าไปดูด้วยความสนใจ และพบกับผู้ให้การที่ยังเหมือนกับวัยรุ่นอยู่เลย เขาเป็นนักสืบอย่างนั้นหรอ -_-? แต่เอาเถอะ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันนี่นา อีกซักพักพอไอ้พวกตำรวจนั่นหายไป ฉันจะรีบออกไปจากที่นี่ ก่อนที่เจ้าของบ้านจะเอามีดมาไล่แทงฉันได้ -_-;;;

แต่ไม่ทันจะก้าวของออกจากห้องครัว เสียงพูดคุยก็ดังขึ้นจากชั้นบน ฉันรีบหาที่ซ่อนทันที และมันก็เข้าใกล้มาเรื่อยๆ แล้วด้วย ภาพข้างหน้าปรากฎให้เห็นหญิงชายผมสีบลอนท์ ท่าทางยังไม่โตพอจะเป็นสามีภรรยากัน พวกเขากำลังหนุงหนิงกันอยู่ >///< ฉันไม่เคยจะมองดูเขาจูบกันนะ!

“นี่... พอได้แล้วเอเดย์ นายทำแบบนี้มาทั้งวันแล้วนะ”

“นานๆ ทีจะมีโอกาสแบบนี้นี่นะ ดีนะที่พ่อแม่ไปเที่ยวเกาะเนอวานาตามคำชวนของจดหมายนั่นน่ะ ไม่งั้นเราก็คงไม่มีเวลาสวีทแบบนี้หรอก” แล้วพวกเขาก็จูบกันอีกครั้ง! หน้าฉันร้อนผ่าวไปหมด คงจะเป็นเพราะความเขินล่ะสินะ ผู้หญิงที่ชื่อลิซ่าชี้นิ้วให้หยุด คนตัวสูงกว่าก็เม้มปากอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ยอมแต่โดยดี

“เออใช่ รู้หรือยังว่าเจ๊นาตาลีเขาไปไหน อยู่ๆ ก็หายไปเลย ปรกติต้องมาป่วนบ้านเราตลอด”

“ลืมไปแล้วหรอว่าเขาก็ไปเที่ยวกับพ่อแม่เธอน่ะ –O- มีแต่เธออ่ะไม่ยอมไป!”

“ก็อยากอยู่กับเธอมากกว่านี่ลิซ่า” หนุ่มตัวใหญ่ยิ้มออดอ้อน “ว่าแล้วก็มา...”

ไม่ทันได้เคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ แต่มันไม่ได้เกิดจากฉัน สมาร์ทโฟนเครื่องสวยวางอยู่บนโต๊ะสั่นอย่างรุนแรง ลิซ่ายิ้มอย่างนึกสนุกก่อนจะดิ่งตรงไปรับโทรศัพท์ เอเดย์ขมวดคิ้วก่อนจะยิ้มขำๆ เดี๋ยวโดนหนักแน่ยัยดื้อนี่!

ลิซ่ามีใบหน้าที่เปลี่ยนไปเมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามา เอเดย์จับสังเกตได้ และเมื่อเขาเห็น ชายหนุ่มก็มีอาการเดียวกัน ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงพยายามร่าเริง

[เป็นยังไงบ้าง]

สาวผมบลอนท์เม้มริมฝีปาก “ฉันน่ะต้องถามเธอ ยัยบ๊อง”

[นั่นสิ ฉันก็สบายดีอยู่แล้ว เธอไม่เห็นจะต้องเป็นห่วงเลย >_<]

“ใครเป็นห่วงเธอกันล่ะ” ลิซ่าหัวเราะ

[เอาน่า... ฉันอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดี แบล็กเบิร์นดูแลฉันดีมาก ฉันหวังนะว่ากลับไปแล้วจะได้เจอเธอเป็นคนแรกน่ะ ยัยเพื่อนตัวแสบ!]

“ฉันก็เหมือนกัน ฉันคิดถึงนะ” ลิซ่าพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เจอยัยเอมิลี่เนี่ย... หายไปพร้อมกับใครคนนึงเลยนะ เอเดย์เม้มริมฝีปากอย่างที่เคยทำเป็นประจำ เขาพูดอะไรบางอย่างกับแฟนสาว ก่อนที่จะได้รับโทรศัพท์ไป

“ฉันขอคุยกับ...”

[ฉันรู้อยู่แล้วหน่าว่านายต้องอยากคุยกับฉัน] เสียงฝ่ายนั้นก็เปลี่ยนเป็นอีกคน เอเดย์ไม่นึกเลยว่าเขาจะเป็นน้องแหง่ขนาดนี้ ดวงตาของเขาฉายแววความคิดถึง

“เมื่อไหร่พี่จะกลับ...”

[ฉันไปเรียนต่อหน่าเอเดย์ นายต้องเข้มแข็งสิ] เดาว่าเรย์ตันคงรู้สึกไม่ต่างกัน น้ำเสียงสาวผมเปียสั่นเล็กน้อย [ริสกี้ก็คอยดูแลฉันอยู่ นายจะห่วงอะไร]

“ผมคิดถึงพี่”

[ฉันก็คิดถึงนาย...]

ฉัน ผู้ไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ซึ้งๆ เหล่านี้เลย จึงพยายามหลีกหนีออกมาจากบ้านหลังนั้นจนได้ เมื่อผ่านมาไกลพอสมควร ฉันก็เผลอไปเหยียบจดหมายสีดำเรียบ ...มันน่าสนใจมากพอตัวเลยนะ อะไรดลใจให้มาหล่นอยู่ตรงถนนกว้างเนี่ย ฉันหยิบขึ้นมาพร้อมปัดหิมะที่อยู่บนนั้น

ฉันย่นคิ้วด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด

‘ยินดีต้อนรับสู่ดาวทาวน์นะ

ฉันรู้ว่าอีกไม่นานพี่ก็จะกลับบ้าน ฉันรอให้พี่สร้างผลงานเรื่องใหม่ๆ อยู่นะ ฉันยังคงสนับสนุนพี่เสมอตั้งแต่วันแรกจนถึงทุกวันนี้ และยังมีพี่เป็นคนคอยให้กำลังใจในทุกๆ เรื่อง ขอให้พี่ประสบความสำเร็จในทุกๆ สิ่งที่กำลังเดินทางเข้ามาหานะ

ก็แค่เดือนมกรา อีกแปปเดียวเอง

-R.’