คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 หวานมัน ฉันกลายเป็น...?
1
หวานมัน ฉันกลายเป็น?
“อือ...” ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึก ...นุ่มนิ่ม -.,- นิ่มมากๆ เลย ผมก็พอรู้นะว่าที่ผมสัมผัสอยู่มันคือแขนคน แต่แขนเล็กๆ ที่เนื้อนวลขาวผ่องและอย่างที่ว่า นุ่มมากๆ -,,,- ตายล่ะ อยากสัมผัสต่อแต่ตอนนี้ต้องตื่นแล้ว นี่แสดงว่าเมื่อคืนผมต้องนอนดิ้นเผลอไปกอดใครแน่นอน ถ้าเป็นพี่แคนก็ขอโทษด้วยเน้อ ตัวเล็กๆ (กว่าผม) กอดสบายดี -.,-b
ร่างที่นอนอยู่ข้างๆ ผมขยับตัว แต่ผมก็ไม่สนใจเดินออกจากที่นอนแล้วตรงไปในห้องน้ำชำระร่างกาย รู้สึกดีใจที่วันนี้ตื่นมาเป็นคนแรก ปรกติโดมต้องตื่นก่อนตลอดแล้วปลุกทุกคนด้วยการโชว์พลังเสียงควายตาย TOT ว่าแล้วก็บิดขี้เกียจก่อนเข้าห้องน้ำหนึ่งทีแล้วกัน ฮึบบบบ
ผมเดินเข้ามาแล้วและปิดประตูลง รู้สึกเมื้อกี้ที่บิดขี้เกียจ ...มันต้องไม่ใช่รู้สึกไปเองแน่ๆ ว่ามือของผมใหญ่และสากขึ้น! ต้องเป็นเพราะอยู่กับพี่ฮั่นบ่อยแน่ๆ TOT รายนั้นเขามือสากมากไม่รู้ไปทำอะไรมา ผมชอบจับบ่อยๆ แล้วขัด สนุกดี ฮ่าๆๆ ผมถอดเสื้อที่ตัวเองใส่ออกแล้วกองไว้กับพื้น (ค่อยเอามาแขวนหลังจากถอดกางเกงเสร็จแล้วน่ะ) ในขณะที่ผมก้มลงกำลังจะถอดกางเกงนั่นเอง ผมก็ไปเจอะกับเสื้อที่อยู่ตรงพื้น ความทรงจำสุดท้ายของเมื่อคืนย้อนกลับมาแวบๆ
...
...
...
เมื่อคืนผมไม่ได้ใส่เสื้อตัวนี้นี่!
ระ... หรือว่า!
พี่ฮั่นละเมอเปลี่ยนเสื้อผมอีกแล้ว -.- คราวนั้นก็ทีนึงล่ะ ผมตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองสวมเสื้อที่ไม่เหมือนเดิม แล้วเสื้อที่ผมใส่ดันไปอยู่บนตัวของพี่ฮั่นซะอย่างนั้น พอถามไปปพี่ฮั่นก็บอกว่าเสื้อที่ผมใส่นอนมันไม่ดี บางมาก พี่เขาก็เลยเปลี่ยนให้ด้วยความหวังดี ^^ ถึงจะดูไม่น่าเชื่อเท่าไหร่ก็เถอะ -_-; (แต่เอ็งก็เชื่อนิแกงส้ม -_-; หารู้ไม่ว่าคืนนั้นพี่ฮั่นเขา... อุคริๆๆๆ (ปล่อยนักอ่านไปจิ้นกันเองตามสบาย))
ผมไม่สนเสื้อตัวนั้นแล้วถอดกางเกงตัวเองออก เมื่อถอดออกแล้วผมก็เอาทั้งสองอย่างไปแขวน เมื่อมองดูที่แขนของตัวเอง ก็รู้สึกว่ามีกล้ามมากขึ้น -,- ว้าว อาจจะเป็นเพราะสมุนไพรตรามอดม้วยมรณาที่พี่แฟรงค์เอามาให้เมื่อคืนแน่ๆ >_< เดี๋ยวพอจบเดอะสตาร์ไปหาซื้อมาตุนที่บ้านดีกว่า เอาให้กล้ามใหญ่เท่าพี่ฮั่นซะเลย ฮิๆ
ว่าแล้วก็เงยหน้ามองกระจกชื่นชมตัวเองซักหน่อย ฮิ้ววววว นอกจากกล้ามใหญ่เหมือนพี่ฮั่นแล้ว ทรงผม รูปร่าง หน้าตาก็ยังเหมือนกันเป๊ะอีกด้วย
เป๊ะมาก เป๊ะเวอร์ >O<
เป๊ะ... เกินไปหรือเปล่า
กึก! ราวกับโดนสตันพ์อยู่กับที่ 1 นาที ผมเริ่มไล่มองตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า... และ ผม ก็ พบ ว่า
มัน ใหญ่ มาก!
“กริ๊ดดดดดดด เอ๊ย อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก TOT!!!”
(จบตอนของแกงส้ม)
(ตอนของสมายด์)
เย่ วันนี้ตื่นเช้า ^O^
ฉันรีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้วจัดผ้าห่มอะไรให้เรียบร้อย พี่เฟรมที่นอนอยู่ข้างๆ ก็ยังนอนอยู่อย่างนั้นไม่หายไปไหน ส่วนพี่สต๊อปคาดว่าน่าจะตื่นก่อน เข้าไปอาบน้ำแล้วล่ะ ^^ ดูจากประตูห้องน้ำที่ปิดอยู่และบนเตียงไม่มีพี่เขาแล้วอ่ะนะ ฉันบิดขี้เกียจไปมาสามทีแล้วขยี้ตาซักครั้ง จากนั้นก็เดินวนรอบๆ (เพื่ออะไร) ทำไมวันนี้สมายด์สติไม่ค่อยดี -_-; รึมันจะเป็นผลกระทบของสมุนไพรเมื่อวาน O_O แต่ก็นะ ถ้าเทียบกับกล้ามแขนที่เพิ่มขึ้น ลมปรานณ์ที่อยู่ภายใน และตัวที่สูงขึ้น ...นิดนึงแล้ว มันเยี่ยมยอดไปเลย เอาอีกๆ >_<
ฉันคิดอะไรสัพเพเหระบ้าบอเกือบสิบนาทีก่อนจะรู้ตัวซักทีว่าควรทำอะไร ใช่ ฉันควรจะอาบน้ำได้แล้ว แต่พี่สตอปยังคงอาบอยู่ ช่วยอะไรไม่ได้ ฝึกร้องเพลงซักหน่อยแล้วกัน
“อยู่ๆ ก็มีแต่เธอมาปรากฏตัวในหัวใจจจจจ” เอ๊ะ! ทำไมวันนี้สมายด์เสียงแปลกๆ จัง เกิดอะไรขึ้นเนี้ย ^^;;; เสียงดูใหญ่ขึ้น เท่ขึ้น แปลกดีนะกับสรรพคุณของสมุนไพรตัวนั้น TOT “อยู่ๆ ไม่รู้ทำไมถึงคิดถึง...”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดด”
“คิดถึงกริ๊ดได้ทุกวัน” เย้ย! ไม่ใช่แล้วล่ะ O_O เกิดอะไรขึ้น ฉันมองไปที่ประตูห้องน้ำ และพบว่าคนที่ส่งเสียงกรีดร้องกำลังเดินออกมา พร้อมกับ...
พร้อมกับ...
ใบหน้าของฉัน O_O!!!
“พะ...” ฉันพูดอะไรไม่ออก ร่างของฉันที่เดินออกมาจากห้องน้ำมีคราบน้ำตาของความตกใจเปื้อนอยู่ ผมกระเซอะกระเซิง ระ... หรือว่า...
“ต๊าย! พี่สต๊อปอยากแต่งคอสเพลย์เป็นสมายด์ก็ไม่บอ... แอ๊ก!”
และหัวฉันก็โดนเขวี้ยงด้วยหนังสือธรรมมะเล่มเท่าบ้านทันที ราตรีสวัสดิ์ =_=
“สมาย... สมาย...”
หืม??
“สมาย... ฮึ่ย! ทำไมฉันต้องเรียกสมายทั้งๆ ที่ตัวเองอยู่ในร่างสมายว่ะเนี่ย TOT!!!” เสียงบ่นคร่ำครวญของบางคนดังขึ้นเหนือหัว ฉันกระพริบตาปริบๆ อย่างในนางเอกนิยายรวมถึงละครเขาทำกัน จะตื่นมาหลังจากสลบแล้วเฮฮาไม่ได้นะ ต้องกระพริบตาแล้วทำหน้าโง่ก่อน ว่าแล้วก็ทำหน้าโง่หนึ่งที (ปิ๊ง) แต่นี่ไม่ใช่เวลามาไร้สารนะ -_-!!! (พึ่งรู้ตัว) ฉันเปิดตากว้างทั้งสองข้างให้มั่นใจว่าไม่ได้ฝันไป เพราะอะไรน่ะหรอ...
เพราะฉันกำลังมองฉันอยู่น่ะสิ!
ใบหน้าของฉันเปื้อนคราบน้ำตา และผมยุ่งกระเซอะกระเซิง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นว่าทำไมหน้าของฉันถึงได้ลอยไปลอยมาอยู่อย่างนี้! ทั้งๆ ที่ฉันกำลังนอนอยู่ที่พื้น ...แล้ว ...แล้ว ...แล้ว
ระ... รึว่า...!!!
“พี่สตอปเอากระจกออกไปไกลๆ เล... โอ๊ย TOT!!! นี่หัวคนนะไม่ใช่ที่ยิงประตู!!” ฉันตะโกนเสียงพร้อมลุกขึ้นนั่งและกุมหัว บ้าเอ๊ย! ไม่เคยจะสงสารน้องนุ่งเลย แต่เมื่อฉันลุกขึ้นมานั่งเท่านั้นล่ะ ภาพที่ฉันเห็นทั้งหมดก็ทำเอาฉันอึ้ง อึ้ง อึ้งปากค้าง!
มันไม่ใช่พี่สตอปแต่งคอสเพลย์ (แน่สิ)
มันไม่ใช่พี่สตอปเอากระจกมาแกล้งฉัน (แน่สิ -_-;)
มันไม่ใช่เนสเล่โกโกครันช์ (แน่สิ TOT!!!)
มัน... คือร่างของฉันแน่นอนไม่ผิดเพี้ยน
สาม
สอง
หนึ่ง
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
(จบตอนของสมาย)
ตอนของฮัทแคน และโดมเฟรม ตอนต่อไปครับ : )
ความคิดเห็น