[INFINITE BAP] Fanboy - L x Daehyun - [INFINITE BAP] Fanboy - L x Daehyun นิยาย [INFINITE BAP] Fanboy - L x Daehyun : Dek-D.com - Writer

[INFINITE BAP] Fanboy - L x Daehyun

โดย september.

อ่อยแฟนบอย คืองานของ 'จองแดฮยอน'

ผู้เข้าชมรวม

698

ผู้เข้าชมเดือนนี้

3

ผู้เข้าชมรวม


698

ความคิดเห็น


8

คนติดตาม


7
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  15 ส.ค. 56 / 21:17 น.

แท็กนิยาย

infinite l myungsoo bap b.a.p daehyun



ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 *จุดพลุเปิดเรื่องใหม่ อุอิ คุคิ

ฟินข้ามวงนะคร้าบบบบ แต่ยังถือคติ แดฮยอนเคะเท่านั้นที่ครองโลก

5555555555555555555555555555555

 

เรื่องนี้เกิดขึ้นจากแฟคที่เคยไปอ่านมาว่า

มีแฟนบอยเอาชีสเค้กมาให้นาง เจอหน้ากันก็ให้อีก

จนนางได้บอกว่า นางก็ชอบช็อกโกแลตเค้กนะ

 

ฟินมั้ย? ฟินจนเขินนนนนนนนนนนน -////////////////////-

 

เลยเกิดเป็นฟิคข้ามวงเรื่องนี้ขึ้น

 

 

แล้วทำไมต้องแอลล่ะ?

 

เพราะแอลคือผู้ผ่านการออดิชั่นมานั่นเองงงง

 

เราคัดเลือกจากเมนของเราเองค่ะ เมนที่พอจะมาเมะให้เราได้ 5555555

 

คัดเสร็จปุ๊บเราก็มาทำการ...

 

 

 

จับสลาก...


แอลเลยได้น้องแด้ไปแดก...
แอลมันมาด้วยโชคจริงๆ ค่ะ

-______________-

 

 

-จบการเวิ่น-

ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

    Title: Fanboy

    Couple: Kim Myungsoo x Jung Daehyun

                มันมาอีกแล้ว...

     

     

     

     

              เค้กปริศนามันมาอีกแล้ว...

     

     

     

     

                “มีคนฝากนี่ไว้ให้คุณแดฮยอนครับ”

     

                ยามหน้าบริษัทยื่นถุงบรรจุกล่องสี่เหลี่ยมขนาดกลางมาให้ จองแดฮยอนที่ยืนทำหน้าเอ๋อ ก่อนจะยื่นมือไปรับมาอย่างงงๆ

     

                “เอ่อ... พอจะทราบมั้ยครับว่าใครให้มา”

     

                “เขาไม่ได้บอกชื่อไว้ครับ บอกแค่ว่าฝากให้คุณแดฮยอน”

     

                “ผู้ชายหรือผู้หญิง?”

     

                “ผู้ชายครับ”

     

                “น้องชายเรามีแฟนบอยว่ะเฮ้ย”

     

                คิมฮิมชานหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะได้รับสายตาคาดโทษจากน้องชาย

     

                “อ่า~ ขอบคุณนะครับ”

     

                แดฮยอนโค้งขอบคุณ ก่อนจะเดินทางกลับหอพัก

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

               

     

     

     

     

     

     

                “เชี่ยแม่ง... อากาศร้อนไปหรอว่ะ?”

     

                “แม่งบ้า...”

     

                “มยองซู!! มึงเป็นเชี่ยไรวะ กูเห็นมึงยิ้มเข้ามาแล้วสยองว่ะ”

     

                อีซองยอลเอ่ยถามเพื่อนหน้าหล่อ ที่นั่งยิ้มเขินเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว

     

                “ไม่ได้เป็นไร”

     

                “มึงทำตัวเหมือนสาวน้อยมีความรักเลยว่ะ หรือว่ามึง...”

     

                “บ้า!!!

     

                “กูก็แค่คิด”

     

                ก็จะให้ซองยอลไม่คิดได้ยังไง เดี๋ยวนี้แอบออกไปข้างนอกคนเดียวออกบ่อย แถมพอกลับเข้ามา ก็ทำหน้ายิ้มเขินเหมือนคนกำลังมีความรักอย่างนั้นแหล่ะ เป็นแบบนี้มานานแล้วล่ะ

     

                “มึงนี่คิดอะไรบ้าๆ เนอะ”

     

     

     

     

     

     

     

     

     

               

     

     

     

     

     

     

     

                “ฟินเลยดิไอ้ตัวเล็ก”

     

                บังยงกุกเอ่ยแซวเมนโวคอลที่นั่งกินเค้กอย่างมีความสุข

     

                “พี่ก็... ซ้อมมาเหนื่อยๆ ได้กินเค้กสักหน่อยก็หายเหนื่อยแล้วครับ ของฟรีก็ดีแบบนี้แหล่ะครับ”

     

                แดฮยอนตอบอีกคนทั้งๆ ที่ยังมีเค้กเต็มปากเต็มคำอยู่ ยงกุกเอื้อมมือไปเขี่ยเศษเค้กที่ติดอยู่มุมปากของอีกคน เด็กน้อยก็ได้แต่ยิ้มร่าอย่างน่ารัก

     

                “พี่ว่าไม่หน่อยแล้วนะ กินไปจะครึ่งกล่องแล้วเนี่ย ระวังไม่ย่อยนะ”

     

                “ไม่เป็นไรหรอกครับ”

               

                แดฮยอนยักไหล่อย่างไม่ยี่หระอะไร

     

                “เลิกกินแล้วไปนอนได้แล้ว”

     

                “คร้าบบบบบบบบ”

     

                แดฮยอนเก็บกล่องเค้กเข้าตู้เย็น ก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กไปเข้าห้องนอน

     

                “เฮ้ย!!!! ไอ้ตัวเล็ก ไปแปรงฟันก่อน!!!

     

                “คร้าบบบบบบ คุณพ่อ”

     

                แล้วแดฮยอนก็วิ่งกลับไปเข้าห้องน้ำ ตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ(?)

     

                “ไอ้เด็กคนนี้นี่มันจริงๆ เลย”

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                “เฮ้ย!!!! มยองซูจะไปไหน?”

     

                ลีดเดอร์ซองกยูถาม เมื่อเห็นอีกคนตั้งท่าจะออกจากห้องซ้อมไป

     

                “โหยยย พี่~ ซ้อมเหนื่อยผมขอออกไปหากินขนมหน่อยนะครับ”

     

                ซองกยูขมวดคิ้วมอง ก่อนจะหันไปสบตากับเมมเบอร์ที่เหลือ ซึ่งก็ได้รับคำตอบเป็นสายตาอ้อนวอนประมาณว่า ปล่อยพวกเราไปเถอะครับ ซองกยูถึงได้อนุญาตให้ทุกคนพักได้ เท่านั้นแหล่ะ มยองซูก็หายสาบสูญไปทันที

     

     

     

     

     

     

     

               

     

     

     

     

     

     

                “เอาล่ะ พักกันก่อนละกัน”

     

                สิ้นสุดคำของลีดเดอร์ เมนโวคอลอย่างแดฮยอนก็ทรุดตัวลงฮวบทันที ร่างเล็กนอนหอบอยู่บนพื้นห้องซ้อมอย่างเหนื่อยอ่อน เหงื่อที่ไหลย้อยลงมาตามใบหน้าไปจนถึงลำคอ

     

                “โอ๊ยยย!!! พี่ครับ ผมลงไปหาอะไรกินก่อนนะ”

     

                อยู่ดีๆ คนที่นอนตายอยู่บนพื้นก็ลุกพรวดขึ้นมาแทบจะทันที

     

                “รีบกลับมาก็แล้วกัน”

     

                “แดฮยอน!! ซื้อมาฝากพี่ด้วยนะ!!

     

                “คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                “คือ ช่วยฝากนี่ให้แดฮยอนหน่อยสิครับ”

     

                ชายหนุ่มในชุดสีดำสนิท ทั้งฮู้ดที่ปิดเกือบครึ่งหน้า ไหนจะแว่นตากันแดดสีดำนั่นอีก เรียกได้ว่าพลางตัวมาเป็นอย่างดีเลยทีเดียว

     

                “ช่วยแจ้งชื่อไว้ด้วยนะครับ คุณแดฮยอนเขาฝากถาม”

     

                “บอกเขาว่าไม่ต้องรู้หรอกครับ”

     

                ชายหนุ่มยังคงยัดเยียดถุงพลาสติกที่บรรจุกล่องเค้กไว้ด้านในให้ยามที่ดูแล

     

                “สวัสดีคร้าบบบบ~”

     

                เสียงใสคุ้นหูเอ่ยทักทายยามประจำบริษัท ก่อนที่แดฮยอนจะรีบวิ่งขึ้นห้องซ้อมโดยที่ไม่ได้มองเลยว่าแถวนั้นมีใครอยู่บ้าง

     

                “เดี๋ยวครับคุณแดฮยอน”

     

                แต่ยามก็เอ่ยเรียกไว้ซะก่อน แดฮยอนหยุดชะงัก พร้อมกับหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม

               

                “ครับ? โอ๊ะ! ใครน่ะ?”

     

                แดฮยอนเดินเข้ามาหาชายปริศนาที่ยืนอยู่กับยาม

     

                “เขาเอาของมาให้คุณครับ”

     

                ยามบอกกับแดฮยอน ก่อนจะขอตัวแยกออกไป ทิ้งให้สองคนอยู่ด้วยกัน

     

                “เอ่อ...”

     

     

                “ครับ?”

     

                “ผม... เอานี่ให้ครับ”

     

                “อ่า~ ขอบคุณนะครับ คุณใช่มั้ยที่เอาเค้กให้ผมทุกวัน มันอร่อยมากนะครับ แต่ว่าผมเกรงใจจัง”

     

                “ผม... เต็มใจนะครับ”

     

                ชายหนุ่มเกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน ส่วนแดฮยอนก็ได้ยืนยิ้มนิ่งๆ

     

                “เอ๊ะ! แต่ผมรู้สึกคุ้นๆ หน้าคุณจังเลย”

     

                “เอ่อ... คือ...”

     

                “ช่วยถอดแว่นออกได้มั้ยครับ?”

     

                ชายหนุ่มปริศนายิ้มแห้งๆ ก่อนจะค่อยๆ ปลดแว่นกันแดดสีดำสนิทออก เผยให้เห็นดวงตาที่ทรงเสน่ห์แบบสุดๆ

     

                “อ๊ะ!!!! รุ่นพี่แอล!!

     

                “พี่... เป็นแฟนคลับนายนะ”

     

                แอลยกมือขึ้นเกาท้ายทอยตัวเอง ก่อนจะยื่นถุงเค้กไปให้อีกคน

     

                “อ่า~ ขอบคุณพี่มากนะครับ”

     

                “อืม... พี่... รอเราคัมแบ็คอยู่นะ”

     

                ไม่รู้ว่าพราะอะไร ทำแดฮยอนถึงได้รู้สึกแปลกๆ ก็ไม่รู้ นิ้วเรียวยกขึ้นมาเกาแก้มเบาๆ อย่างเคอะเขิน ก่อนจะยื่นมืออีกข้างไปรับเค้กมา

     

                “อ่า~ คือพี่ต้องไปแล้วนะ หนีซ้อมคอนมาน่ะ”

     

                “ผมก็เหมือนกันครับ ถ้ามีโอกาส เราคงได้เจอกันอีกนะครับ”

     

                ทั้งสองคนหัวเราะให้กัน ก่อนที่แดฮยอนจะโค้งลาแอล แล้วก็แยกย้ายกัน แต่อยู่ๆ แดฮยอนก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

     

                “เดี๋ยวก่อนครับรุ่นพี่...”

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

               

     

     

                “นี่มึงหนีซ้อมมาหาเด็กนี่หรอ?”

     

                “เฮ้ย!!!! เชี่ยซองยอล!!

     

                แอลถึงกับสะดุ้งสุดตัว เหมือนคนที่ทำอะไรผิดแล้วโดนจับได้ แบบคาหนังคาเขา

     

                “เออ กูเอง ทำเป็นขวัญอ่อนนะมึง”

     

                “มึง... มาทำอะไร”

     

                แอลเอ่ยถาม ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วล่ะ ว่าเพื่อนตัวดีมันต้องแอบสะกดรอยตามเขามาแน่ๆ

     

     

     

              ชิบหายละมยองซู

     

     

               

                “ก็กูเห็นช่วงนี้มึงแปลกๆ ก็เลยตามมาดู มึงชอบเด็กนั่นหรอ?”

     

                “กูไม่ได้ชอบแบบนั้นเว้ย! ก็แค่...”

     

                “แค่อะไรวะมึง”

     

                “ทำไมกูต้องบอกมึงวะ?”

     

                “เอ้าก็ตามใจ แต่เรื่องนี้ถึงหูพี่ซองกยูแน่ๆ”

               

                “เชี่ยยอล!

     

                “มึงจะบอกกูป้ะ?”

               

                “กูก็แค่เป็นแฟนคลับน้องมันเฉยๆ เว้ย!!

               

                สุดท้าย แอลก็ต้องออกไปอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้ถึงหูซองกยู ถ้าไม่โดนล้อ ก็ต้องโดนสั่งห้ามแน่ๆ ถ้าชีวิตอันสดใสของแอลต้องจบลงเพราะปากหมาๆ ของซองยอลล่ะก็... มึงตาย - -

     

                “อ๋อหรา แค่นี้ก็จบ”

     

                “แม่งเซ้าซี้ สัญญากับกูมั้ยว่ามึงจะไม่บอกพี่ซองกยู”

     

                “เออ กูสัญญาว่ากูจะไม่บอก แต่ถ้าพี่แม่งรู้เอง ไม่ใช่ความผิดกูนะ”

     

                ซองยอลพูดพร้อมกับพยักเพยิดไปทางด้านหลัง โอเค ไม่ต้องหันไปมองก็สัมผัสได้ว่าซองยอลมันหมายความว่าอะไร มันค่อนข้างจะชัดเจนว่า

     

     

              อิแปะมันรู้เรื่องของกูแล้วล่ะ แอลอยากตายยยยยยยยยยยยยยย

     

     

                “หนีซ้อมมาจีบเด็ก?”

     

                “เปล่านะพี่ ก็แค่... แบบ... แค่ของเล็กๆ น้อยๆ เอ๊งงง”

     

                ทำไมตาตี่ๆ ที่มองก็ไม่ค่อยจะเห็น มันถึงได้ดูน่ากลัวนักวะ -..-

     

                “ครั้งนี้ปล่อยไปก่อน อย่าให้มีอีกนะเว้ย! จะจีบก็มาตอนว่างดิวะ กลับไปซ้อม!!!!

     

                “คร้าบบบบบบบ -..-

     

                แล้วมยองซูก็เดินห่อเหี่ยวกลับไปพร้อมกับซองกยูและซองยอล แต่อยู่ดีๆ เขาก็ยิ้มแป้นออกมาเมื่อนึกถึงคำพูดสุดท้ายของเด็กคนนั้น

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                “ไปซื้อขนมซะนานเลยนะ”

     

                “อุ่ย! ก็คนมันเยอะนี่ครับ”

     

                แดฮยอนที่เดินยิ้มอยู่คนเดียวก็สะดุ้งเฮือกเพราะฮิมชานที่ยืนขวางอยู่ข้างหน้า

     

                “แฟนบอยให้มาอีกแล้ว?”

               

                ฮิมชานพยักเพยิดไปที่กล่องเค้กในมือ ซึ่งอีกคนก็พยักหน้ายิ้มอย่างเขินๆ

     

                “มันมาจีบรึไง?”

     

                “ห๊ะ!!! พี่จะบ้าหรอครับ”

     

                “อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ ไอ้ตัวเล็ก!!

     

                แดฮยอนถึงกับตาโตใส่ทันที

     

                “รู้อะไรครับ?”

     

                “แอลใช่มั้ยเมื่อกี้?”

     

                “ห๊ะ!!

     

                “พี่เห็น...”

     

                “คนหน้าคล้ายหรือเปล่า”

     

                “อย่ามาเนียนไอ้ตัวเล็ก”

     

                “เนียนอะไรกัน เค้าเปล่านะ”

     

                “ฟ้องพ่อแกแน่ ไอ้ยงกุกน่ะ”

     

                “เฮ้ย!!! อย่า!!!

     

                แค่เอาชื่อลีดเดอร์มาอ้าง คนตัวเล็กถึงกับหยุดเถียง พร้อมสงบปากสงบคำลงทันที

     

                ฮอลลลลลล พวกพี่แม่งชอบขู่ TT^TT’

     

                “ทำไม?”

     

                “ก็... เดี๋ยวเค้าไม่ได้เค้กอีก”

     

                “ไอ้ตัวเล็กเอ๊ยย เห็นแก่กิน”

     

                ฮิมชานผลักหัวอีกคนเบาๆ อย่าหมั่นไส้ แดฮยอนได้แต่ทำปากยู่ใส่ ก่อนที่ฮิมชานจะโอบไหล่อีกคนกลับไปห้องซ้อมพร้อมกัน

     

                “พี่ฮิมชาน... สัญญานะว่าจะยังไม่บอกพี่ยงกุก...”

     

                “หึ! สัญญาแต่ไม่รับปาก”

     

                “พี่ฮิมชาน!!

     

                มือเล็กฟาดลงบนไหล่หนา ก่อนจะกระแทกเท้าปึงปังไปคนเดียว

     

                “ไอ้เด็กขี้งอนเอ๊ย!! อ่อยแฟนบอยคืองานของแกสินะ ฮ่าๆๆๆ”

     

                แล้วฮิมชานก็รีบวิ่งตามไปทันที โชคดีที่เขาลงมาตามไอ้ตัวเล็ก แล้วได้ยินประโยคเด็ดของมันพอดี๊ พอดี ได้ยินแล้วอยากจะอ้วกจริงๆ เลยให้ตายสิ อยากรู้ล่ะสิว่าได้ยินอะไร?

     

                V

     

                V

     

                V

     

                V         

     

     

     

     

     

     

     

              “เดี๋ยวก่อนครับรุ่นพี่...”

     

              เสียงเรียกนั้น ทำเอาแอลแทบจะหันหน้ามาทันที แดฮยอนชูถุงเค้กในมือ ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

     

              “ผมชอบชีสเค้กก็จริง แต่ว่า...”

     

              “...”

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                “คราวหน้าขอเป็นช็อกโกแลตเค้กบ้างนะครับ”

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                คิมฮิมชานได้ยินละจะอ้วก -..-

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    -THE END-

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                -Special-

     

                แอลเดินไปรับพัสดุด้วยหน้าตางุนงง เนื่องจากการพักผ่อนที่ไม่ค่อยเพียงพอหลังจบคอนเสิร์ต ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย จนอยากจะตาย แต่ก็สนุกไปดีนะ เขาเข้าใจเลยว่าเด็กคนนั้นมีสภาพเป็นอย่างไรบ้างหลังจากจบคอนเสิร์ตนั่น

     

                เขาวางกล่องพัสดุไว้บนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆ แกะมันออก เพราะเห็นว่ามันก็เป็นชื่อของเขา แต่ใครส่งมาให้นี่สิ อาจจะเป็นของแฟนคลับมั้ง

     

     

     

                พอของที่อยู่ในกล่องพัสดุปรากฏสู่สายตาเท่านั้นแหล่ะ ความง่วงงุน ความเหนื่อยล้า ความเพลีย อะไรทุกๆ อย่างมันมลายหายไปหมดสิ้น เหลือแต่ความฟิน

     

     

                อัลบั้ม BADMAN พร้อมลายเซ็นของจองแดฮยอน พอแกะออกก็พบว่าแรนดอมการ์ดนั้นเป็นการ์ดจองแดฮยอน ระหว่างที่นั่งฟินอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นจดหมายเล็กๆ มือที่กำลังจะเอื้อมไปหยิบ แต่ก็โดนแย่งไปซะก่อน

     

                “เชี่ยซองยอล!!!

     

                “อะแฮ่ม! แด่แฟนบอยของผม รุ่นพี่แอล... แม่งมาตอนแรกก็เอาซะหวานเชียวนะ”

     

                “ไอ้เชี่ยยอล!!

     

                แอลที่กำลังจะเอื้อมมือไปแย่งจดหมายมา แต่ก็ซองยอลก็เบี่ยงตัวหลบ เขาเลยต้องปล่อยเลยตามเลย นั่งฟังเพื่อนอ่านจดหมายของตัวเอง

     

                “ต่อละนะ... ขอบคุณนะครับ สำหรับเค้ก ผมกินมันหมดทุกวัน จนโดนพี่ยงกุกดุไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไรแล้ว ผมเสียใจจังเลยครับ ที่ไม่ได้ไปคอนเสิร์ตของรุ่นพี่ ช่วงนี้ผมกำลังยุ่งๆ อยู่กับการคัมแบ็คเพลงใหม่ แทบจะไม่ได้ปลีกตัวออกไปไหนเลย รุ่นพี่ก็คงจะยุ่งอยู่กับการเตรียมคอนเสิร์ตใช่มั้ยครับ?  ขอให้รุ่นพี่สนุกกับมันนะครับ ป.ล. ผมจงใจให้แรนดอมการ์ดเป็นรูปของผมเองเลยนะครับ - B.A.P จองแดฮยอน... แหม~ ยิ้มเป็นคนบ้าเลยนะมึง”

     

                “นิดหน่อยว่ะ”

     

                “วุ้ยยยยย กูล่ะอิจฉา นี่สี่โมงละมึงไม่ดูคัมแบ็คสเตจน้องมันหรอ??”

     

                “เออว่ะ!!!!!

     

                ว่าแล้ว แอลก็รีบเด้งตัวไปนั่งหน้าโซฟา พร้อมกับเปิดทีวีดูอย่างตั้งใจ นั่งรอจน B.A.P ขึ้นสเตจนั่นแหล่ะ กล้องโปรตัวโปรดก็ถูกยกขึ้นมาเก็บภาพทันที

     

                “ไอ้ห่า... มึงนี่โรคจิตเข้าไปทุกวัน คอนอังกอร์น้อง มึงจะไปมั้ย? วันไหนนะ?”

     

                “17 – 18 เดือนนี้”

     

                “ข้อมูลแน่นมาก มึงไปเถอะ”

     

                “มึงคิดว่าพี่ซองกยูจะปล่อยให้กูไป??”

     

                “ถ้าว่างก็ไปดิ”

     

                ซองกยูเอ่ยขึ้นข้างหลัง หลังจากเห็นท่าทางติ่งแบบขั้นสุดยอดถึงขั้นยกกล้องมาถ่ายทีวี แล้วก็สงสารจริงๆ ยิ่งเห็นท่าทางดีใจแบบนั้นก็ยิ่งหมั่นไส้เข้าไปใหญ่ อยากจะเดินไปตบหัวสักทีสองที แต่ก็ปล่อยมันไปเถอะ น้องมันมีความสุข แล้วจะทำอะไรกับมันได้

     

                “ไปได้จริงดิครับ?”

     

                “เออ จะไปก็ไป”

     

                “เย้!!! น้องแดฮยอนจ๋า รอพี่ก่อนนะ พี่จะเอากล้องโปรตัวโปรดไปเก็บภาพน้อง”

     

                ซองกยูและซองยอลถึงกับเพลียเมื่อเห็นท่าทางเพ้อฝันของเมมเบอร์

     

     

     

     

     

     

                อากาศร้อน แอลเลยบ้า โอเคๆ เข้าใจ ๆ -____-’

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    \

     

     

    -REAL END-

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น

    ×