[BAP] Happy Birthday - Bang Yongguk x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

อะแฮ่ม!!! โหลเทส โหลเทส

โอเค... อันยอง!!!!!!!!!!!

วันนี้อิไรเตอร์คนนี้มันกลับมา พร้อมกับวันช็อตป่วงๆ อีกแล้วค้าบบบ

ยังมีใครจำได้มั๊ยหนออออ??? ขอเสียงหน่อยยยยยย

(ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่คุณรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ ตู๊ดด ตู๊ดด)


ปกติมักจะมากับ ฮิมแด้ แต่วันนี้ ไม่ค่ะ! เรามาพร้อมกับ บังแด้!!! ปรบมือค่ะ!!!! (กริบ)

(เรามันสาวกออลแด้อะนะ) 

ยังไงเราก็ขอให้ทุกคนสนุกสนานกับวันช็อตติ๊งต๊องง้องแง้งของเรานะคะ

เนื้อเรื่อง

Title: Happy Birthday

Couple: Bang Yongguk  x Jungdaehyun

            วันเกิด...

          ใครๆ ก็อยากอยู่กับคนที่เรารัก

          แต่...

          คนที่ผมรักเค้าหายไปไหน!!!!

            ‘บังยงกุก’ ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าหลังจากที่เมื่อวานเค้าไปนั่งเคาท์ดาวน์วันเกิดกับเพื่อนๆ จนตีสองตีสาม สายตากวาดมองไปทั่วห้องเพื่อหาคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างเค้า ณ ตอนนี้

            ‘หายไปไหน?’

            ยงกุกพยายามฝืนตัวลุกขึ้นมา สงสัยเมื่อคืนคงจะดื่มหนักไปหน่อย เค้าเดินหาจนทั่วห้องก็ไม่พบใครเลยซักคน

            RRrrr~

            “ครับแม่” ยงกุกเดินไปรับมือถือที่แผดเสียงดังลั่น ในใจคิดว่าอาจจะเป็นคนที่เค้าตามหา แต่ไม่เลย -_-

            [สุขสันต์วันเกิดนะลูก]

            “อ่า~ ขอบคุณครับแม่” ยงกุกยิ้มน้อยๆ ให้กับโทรศัพท์ ‘ก็นะ พ่อแม่เค้ายุ่งจะตายแต่ก็ยังอุตส่าห์โทรมาหาในวันเกิด’

          [จ้า พ่อกำลังส่งของขวัญไปให้นะลูก]

            “ลำบากเปล่าๆ แต่ก็ขอบคุณนะครับ” ยงกุกคุยโทรศัพท์อยู่ซักพักก่อนจะวางสายไป หลังจากนั้นเค้าก็ต่อสายตรงถึงคนที่เค้าตามหาอยู่ทันที

            ‘ตู๊ดดด’

            [ฮัลโหลพี่ยงกุก~] เมื่อปลายสายรับก็ส่งเสียงหวานยานคางมา ถ้าเป็นเวลาปกติยงกุกคงจะดีใจที่ได้ยินเสียงแบบนั้นแต่ตอนนี้ไม่ใช่

            “ตอนนี้อยู่ไหน?” กดเสียงต่ำถามไป หวังจะให้อีกคนรู้ว่ากำลังโกรธ แต่สงสัยอารมณ์จะส่งไปไม่ถึงอีกคน

            [อ๋อ~ ผมออกมาเที่ยวกับยองแจน่ะครับ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก] ปลายสายยังคงตอบอย่างร่าเริง ไม่ได้รับรู้เลยว่าอีกคนโกรธแค่ไหน

            “แดฮยอน! วันนี้วันอะไรรู้หรือเปล่า?” ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายไปเที่ยวกับเพื่อนตัวเค้าก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

            [เอ๋~ วันนี้วันอาทิตย์ วันหยุดไงครับ เมื่อวานก็เห็นพี่กลับห้องตั้งดึกดื่น] ปลายสายยังคงไม่รับรู้อารมณ์โกรธของยงกุก

            “อื้ม วันนี้วันหยุด เที่ยวกับยองแจให้สนุกนะ” ยงกุกตอบกลับด้วยอารมณ์ขุ่นมัวก่อนจะตัดสายไปทันที เค้าจะแก้นิสัยขี้ลืมของเจ้าเด็กนี่ยังไงดี -_-

            ‘จองแดฮยอน’ แฟนสาว(?)ความจำสั้นของบังยงกุก ลืมได้แม้กระทั่งวันเกิดแฟนตัวเอง ‘บังเพลีย~’

.

.

.

.

.

            เมื่อแดฮยอนวางสายจากสุดที่รักของตัวเอง ก็ยืนทำหน้างุนงงมองโทรศัพท์ จนเพื่อนรักต้องสะกิดเรียก

            “เป็นไรวะ?” ยองแจมองที่ยืนทำท่าประหลาดใส่โทรศัพท์

            “เปล่า แค่แปลกใจ เสียงพี่ยงกุกเหมือนจะโกรธๆ แล้วก็ตัดสายไปเลย” แดฮยอนทำหน้าตาใสซื่อ แต่ยองแจแทบจะขำก๊าก เพราะเค้ารู้ว่าวันนี้วันเกิดแฟนขี้โมโหของแดฮยอน แต่เค้าก็แค่อยากลองแกล้งดู ไม่ยักรู้ว่าแดฮยอนมันลืมวันเกิดแฟนมันจริงๆ

            “เฮ้ย!! แวะร้านนั้นก่อนว่าจะซื้อของขวัญ” ยองแจชี้ไปที่ร้านขายตุ๊กตา ‘ว่าจะซื้อไปไถ่โทษที่พาแฟนชาวบ้านเค้าออกมาชอปปิ้งโดยไม่ได้รับอนุญาต’

            “วันเกิดใคร?” แดฮยอนเอียงคอถาม ‘คุณพระ!! นี่มันจำไม่ได้จริงๆ ดิ -_-’     

            “วันเกิดคนรู้จัก” ยองแจตอบก่อนจะลากแดฮยอนไปยังที่ที่หมายตาไว้

            “แกว่าตัวนี้เป็นไง?” ยองแจหยิบตุ๊กตาตัวเขื่องออกมาชูให้แดฮยอนดู

            “ตัวใหญ่ไปเปล่า? เอาแค่นี้ก็พอ” แดฮยอนเอื้อมไปหยิบตุ๊กตาขนาดกลางออกมาแทน แต่ยูยองแจอยากจะบ้า ‘นี่อุตส่าห์จงใจเลือกทิกเกอร์แล้วนะเว้ย มันยังไม่รู้อีกหรอว่าวันเกิดใคร’

            “แกไม่ซื้อบ้างหรอ?” ยองแจพยายามที่จะรื้อฟื้นความทรงจำให้อีกคน แต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่อเพื่อนรักส่ายหน้า หลังจากห่อของขวัญและจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยยองแจก็พาแดฮยอนเดินเล่นสักพักก่อนจะกลับคอนโดของแดฮยอน

.

.

.

.

.

            ‘ก๊อกๆ ๆ’

            ยงกุกเดินงัวเงียไปเปิดประตู ไม่ต้องมองก็รู้ว่าใครมา แดฮยอนและเพื่อนรัก ยิ่งเห็นหน้ายองแจที่ยืนยิ้มแป้นข้างแดฮยอน ยงกุกก็ยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก

            “พี่เพิ่งตื่นหรอ หน้างัวเงียเชียว วันหยุดทั้งทีไม่ออกไปเที่ยว” แดฮยอนยิ้มแป้นอย่างไม่รู้ความผิดของตัวเอง แต่ยองแจกลับรู้สึกเสียวสันหลังวาบกับสายตาที่ยงกุกมองมา

            “แฟนไม่อยู่ ไม่มีอารมณ์ไปไหน” ยงกุกตอบเสียงเย็น แดฮยอนแค่ตอบรับอืมในลำคอ ส่วนยองแจแทบจะร้องไห้ลงตรงนั้น พอแดฮยอนเดินเข้าห้องไปเพื่อเอาของที่ซื้อมาไปเก็บ ยองแจก็ยื่นกล่องของขวัญที่เพิ่งไปซื้อมาให้ยงกุก

            “สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจแย่งแฟนพี่ในวันเกิดของพี่นะครับ” ยองแจพูดเสียงสั่น

            “อืม ขอบใจ” ตอบสั้นๆ ยองแจยิ่งหน้าซีด

            “คือ... ผมพยายามให้เค้ารู้แล้วนะ แต่ไม่ว่ายังไงแดฮยอนมันก็จำไม่ได้” ยองแจแก้ตัวพัลวัน

            “อื้ม รู้ว่าแดฮยอนมันความจำสั้น” ยงกุกพยายามทำตัวให้เย็นลง เค้ารู้สึกได้ว่ายองแจมันกลัวเค้าจนหัวหดแล้ว -_-

            “นินทาผมอยู่หรอพี่ยงกุก!” แดฮยอนเดินยิ้มออกมาพร้อมกับแผ่นเกม ‘ว่าแล้วเชียว ว่ามันต้องมาเล่นเกมกัน’

            “ผมรบกวนพี่อีกแล้ว ขอโทษนะครับ” แดฮยอนยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้ยงกุกหายโกรธเลยแม้แต่น้อย

            “อืม” ยงกุกตอบรับในลำคอ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ยิ่งเห็นหน้าคนตัวเล็กนี่ยิ่งโมโห

            “วันนี้พี่ยงกุกแปลกๆ นะว่ามั๊ย” แดฮยอนมองหน้าเพื่อนงงๆ

            “สมควรแล้วล่ะ มาเล่นกัน ๆๆๆๆ” ยองแจรีบตัดบทก่อนจะเริ่มเล่นเกมอย่างจริงจัง ตัวแดฮยอนเองก็นั่งเล่นไปคิดไปว่าวันนี้มันวันอะไร ทำไมยงกุกถึงได้ดูโกรธเค้าขนาดนี้ ร่างเล็กนั่งคิดกับตัวเองจนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นปฏิธินตั้งโต๊ะที่ถูกวงกลมสีแดงตัวเป้งๆ ไว้

            ‘วันอาทิตย์ 31 มีนาคม 2013’ ‘ทำไมเค้ารู้สึกถึงลางหายนะแปลกๆ กัน’

            “วันนี้วันที่เท่าไรวะ?” อยู่ดีๆ แดฮยอนก็ถามขึ้นมา ‘หวังว่าคงจะไม่ใช่อย่างที่เค้าคิดไว้นะ’

            “31 มีนา” ยองแจตอบส่งๆ สมาธิจดจ่ออยู่ที่เกม

            “31 31 มีนา 31 มีนา บังยงกุก ชิบหายแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อยู่ดีๆ แดฮยอนก็ขว้างจอยทิ้งก่อนจะพุ่งตัวไปดูนาฬิกา ‘สามทุ่มครึ่ง จะมีร้านไหนเปิดให้เค้าบ้างเนี่ย’

            “เฮ้ย!! ไอ้บ้า!! ตกใจหมด -..-” ยองแจหันไปดุเพื่อนหลังจากที่เห็นคำว่า ‘You Lose’ ทางฝั่งคู่แข่ง เลยเข้าใจว่าแดฮยอนคงจะไม่พอใจที่แพ้

            “เฮ้ย!!! เดี๋ยวมานะเว้ย!!” แล้วแดฮยอนก็รีบคว้ากระเป๋าตังค์ออกไปทันทีโดยทิ้งให้ยองแจนั่งเอ๋ออยู่

            “แดฮยอนรีบไปไหนน่ะ?” ยงกุกเปิดประตูออกมาดูหลังจากได้ยินเสียงสบถของร่างเล็กและเสียงเขวี้ยงจอยจากนั้นก็ตบท้ายด้วยเสียงปิดประตูดังปัง

            “ไม่ได้บอกไว้ครับ งั้นยังไงผมก็ขอตัวกลับก่อนนะครับ ดึกมากแล้ว แล้วก็ขอโทษเรื่องวันนี้นะครับ” ยองแจลุกขึ้นยืนแล้วโค้งตัวให้แฟนเพื่อนที่ยืนเกาะประตูหน้าตาเหี้ยมโหด

            “ช่างมันเถอะ ๆ กลับดีๆ แล้วก็ขอบใจนะเว้ยทิกเกอร์น่ะ” ยงกุกตอบเรียบๆ แล้วก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองไป

.

.

.

.

.

            ตอนนี้แดฮยอนที่วิ่งไปตามร้านรวงต่างๆ แต่ปรากฏว่าทุกร้านนั้นปิดหมด เหลือเปิดแต่ร้านสะดวกซื้อที่มันเปิด 24 ชั่วโมงอยู่แล้ว แดฮยอนตัดสินใจเดินเข้าร้านสะดวกซื้อใต้คอนโด หลังจากกวาดสายตามองหาจนแทบทั่วร้าน ก็เจอเข้ากับซุปสาหร่ายสำเร็จรูปและเค้กที่เป็นชิ้นเล็กๆ จึงตัดสินใจหยิบมาทันที

            “แล้วของขวัญล่ะ” แดฮยอนพึมพำ เค้าเดินจนแทบจะทั่วร้านแล้วก็ไม่เห็นจะเจออะไรที่พอจะเป็นของขวัญได้เลย ร่างเล็กเดินหาไปเรื่อยๆ ยังไงเค้าก็ต้องหาของขวัญไปให้ได้

            “อ๊ะ!” ร่างเล็กร้องออกมาเมื่อเห็นลิควิดเปเปอร์ที่แขวนเรียงเป็นแถบ แต่สิ่งที่เค้าสนใจหาใช่ลิควิดแต่อย่างใด กลับเป็นของแถมซึ่งก็คือที่ห้อยโทรศัพท์รูปทิกเกอร์ แดฮยอนจึงหยิบมาโดยไม่ต้องคิด

            “ให้ของแถมเป็นของขวัญพี่เค้าหรอ” แดฮยอนยังคงพึมพำกับตัวเอง แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นกิ๊ฟติดผมอันเล็กรูปโบว์สีชมพูหวาน ร่างเล็กยืนคิดอยู่นานจนในที่สุดเค้าก็หยิบมันติดมือไปจ่ายเงิน ‘หวังว่าพี่จะพอใจกับของขวัญนะ -_-’

            หลังจากคิดเงินเสร็จเรียบร้อยร่างเล็กก็เดินขึ้นห้องด้วยความกังวลอย่างมาก เค้าคิดแล้วคิดอีก เดินวนไปวนมาอยู่หน้าคอนโด จนยามต้องขมวดคิ้ว ‘เค้าคิดดีแล้วใช่มั๊ยเนี่ยที่จะทำแบบนี้’

.

.

.

.

.

            ‘ก๊อกๆ ๆ’

            “ไปไหนมาดึกดื่น” ยงกุกถามทันทีที่เห็นหน้าคนตัวเล็ก

            “แค่ลงไปซื้ออะไรกินนะครับ” แดฮยอนตอบเรียบๆ ในใจรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง ร่างเล็กเบี่ยงตัวหลบเดินเข้าไปในครัว ก่อนจะได้ยินเสียงปิดประตูดังปังถึงสองครั้ง ‘บ้าเอ๊ย!!!!’

            แดฮยอนจัดการอุ่นซปสาหร่ายที่เพิ่งซื้อมา จัดเค้กวางไว้ใกล้ๆ กัน แกะของแถมจากลิควิดออกมาจากห่อ เหลือก็แต่กิ๊ฟติดผมที่ร่างเล็กยัดมันใส่กระเป๋ากางเกง

            “พี่ครับ~” แดฮยอนโผล่หน้าน้อยๆ เข้าไปในห้องของยงกุกอย่างกล้าๆ กลัวๆ ยงกุกถอดเฮดโฟน แล้วมองหน้าร่าเล็ก

            “ช... ช่วยออกมาแปบนึงนะครับ” แดฮยอนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เค้าเคยเจอยงกุกโกรธมาก็เยอะ แต่คราวนี้มันน่ากลัวเกินไป

            “อืม” ยงกุกลุกออกจากเตียงเดินตามร่างของแดฮยอนออกไป เมื่อเดินตามจนถึงครัว ยงกุกก็ต้องประหลาดใจกับเค้กและซุปสาหร่าย ถึงมันจะไม่ใช่ซุปที่ทำเองหรือเค้กก้อนโต ดูก็รู้ว่าที่แดฮยอนลงไปเมื่อกี้ก็เพื่อไปซื้อของพวกนี้มา ‘จำได้แล้วสินะ’

            “คือ... ผมขอโทษนะครับที่ผมลืม” แดฮยอนก้มหน้าจนแทบจะชิดอก ยงกุกอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินไปสวมกอดเบาๆ ทำให้แดฮยอนรู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะ

            “ยอมรับนะว่าตอนแรกโกรธมากเลย ยิ่งรู้ว่านายออกไปเที่ยวกับยองแจอีกยิ่งโกรธ” ยงกุกลูบหัวแดฮยอนเบาๆ “แต่พอเห็นพวกนี้ไม่รู้ทำไมมันถึงหายโกรธทันทีเลย” ยงกุกยิ้มบางๆ ให้อีกคนที่อยู่ในอ้อมกอด

            “เอ่อ.. ผมมีของขวัญให้พี่ด้วยนะ แต่ว่ามัน...” แดฮยอนยื่นที่ห้อยโทรศัพท์ทิกเกอร์ไปให้เจ้าของวันเกิด

            “ทำไมให้เล็กกว่ายองแจล่ะ?” ยงกุกแกล้งแซวเล่น สองคนนี้มักจะสู้กันตลอดเรื่องของขวัญวันเกิดเค้า แดฮยอนมักจะไม่ยอมให้ของขวัญตัวเองชิ้นเล็กกว่าเลยซึ่งยองแจก็ยอมให้ตลอด

            “พี่ว่าไงนะ!!! อย่าบอกนะว่าไอ้ทิกเกอร์ที่ยองแจชวนไปเลือกมันเอาให้พี่?” แดฮยอนทำหน้าตกใจ แสดงว่ายองแจรู้ แต่ไม่ยอมบอกเค้างั้นหรอ

            “ไม่รู้สิ อาจจะ” ยงกุกทำหน้ากวนประสาทอีกคน หน้าแดฮยอนตอนนี้ตลกชะมัด

            “ของขวัญอีกชิ้นของผมใหญ่กว่าของยองแจอีกนะ” แดฮยอนไม่ลังเลแล้วที่จะทำตามแผนที่วางไว้ แม้ตอนแรกจะกล้าๆ กลัวๆ แต่ตอนนี้ ‘จองแดฮยอนไม่ยอมยูยองแจแน่เว้ย!!’

            “แล้วมันคืออะไรล่ะ?” ยงกุกทำหน้างง เมื่อเห็นแดฮยอนล่วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง และหันหลังไปทำอะไรกับผมตัวเอง แต่พอแดฮยอนหันกลับมายงกุกถึงกับหลุดขำพรืด

            ผมหน้าม้าที่ก่อนหน้านี้ยังปรกใบหน้าหวานนั่นไว้ ตอนนี้มันกลับถูกรวบขึ้นไปและติดด้วยกิ๊ฟรูปโบว์สีชมพูหวานแหวว ‘ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กขี้อายอย่างแดฮยอนจะทำอะไรแบบนี้’

            ‘จุ๊บ~’

            แดฮยอนเดินไปจุ๊บที่ริมฝีปากหนาของยงกุกแล้วออกมายืนยิ้มหวานให้ทำเอายงกุกถึงกับแอบเขิน ‘ถึงจะเถื่อนก็เขินเป็นนะเฟร้ยย!!!’

            “ของขวัญวันเกิดปีนี้ของพี่ครับ” แดฮยอนยิ้มแป้นใบหน้าหวานแดงแจ๋ ปกติมีแต่ฝ่ายยงกุกที่จูบก่อน ‘ก็เค้าเป็นเด็กขี้อายนี่หน่า’

            “ไหนบอกว่าชิ้นใหญ่กว่าของยองแจไง” ยงกุกแกล้งแซวเบาๆ แค่อีกคนจุ๊บเค้าก่อนมันก็เป็นเรื่องที่อะเมซิ่งจะแย่

            “ของขวัญวันเกิดปีนี้ของพี่ก็ผมไง!” แดฮยอนชี้มาที่ตัวเองแล้วยิ้มแป้น

            “หื้อ O_O” ยงกุกถึงกับตาโต ‘ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมาไม้นี้ วันเกิดปีนี้แดฮยอนทำให้เค้าประหลาดใจเยอะจริงๆ’

            “ทำหน้าตกใจไปได้ ผมพูดจริงนะครับ” แดฮยอนยู่ปาก ยงกุกมองอย่างมีเลศนัยก่อนจะช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาในท่าเจ้าสาว

            “เหวอ~ พี่จะทำอะไรน่ะ” แดฮยอนคว้าคอยงกุกแน่น

            “พี่ก็จะไปแกะของขวัญไงครับ” ยงกุกกระซิบข้างหู ทำเอาแดฮยอนขนลุกซู่ขึ้นมา

            “เอ่อ...” แดฮยอนหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาก่อนจะซุกใบหน้าลงแถวๆ ต้นคอหนาอีกคน

            “ผมยอมครับ ผมให้พี่ทำโทษที่ผมลืมวันเกิดพี่เลย” แดฮยอนกัดปากตัวเอง อายเหลือเกินที่พูดอะไรแบบนั้น

            “จริงหรอ? ดีเลยครับ จะได้ย้ำเตือนเราไปในตัวเลยว่าห้ามลืมวันเกิดพี่อีก” แล้วยงกุกก็จัดการอุ้มแดฮยอนเข้าห้องไปทำโทษเพราะลืมวันเกิดแฟนตัวเอง

            ‘บังยงกุกอยากจะถามเหลือเกินว่าวันนี้แฟนเค้ากินอะไรผิดหรือเปล่าถึงได้ทำให้เด็กขี้อายเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ เค้าว่าจะไปเอามาให้กินอีกซักหน่อย(?)’

            ‘จองแดฮยอนอยากจะตีตัวเองเหลือเกินที่ความจำสั้นเกินไปจนลืมวันเกิดแฟนตัวเองทำให้ต้องทำอะไรน่าอายแบบนี้ หรือว่าเค้าควรจะลืมอีกดีจะได้โดนทำโทษ(?)’

แต่ยังไงก็ไปจินตนาการเองนะว่า ‘บังยงกุก’ จะทำโทษเด็กความจำสั้นอย่าง ‘จองแดฮยอน’ อย่างไร ^___^

-THE END-

*สุขสันต์วันเกิดบังยงกุกนะคะ (จุดพลุ) 24 แล้วนะคะ แก่แล้ว แต่พี่ยังติดตุ๊กตาอยู่เลย >////< น่ารักงื้อออ 

#itsBANGday