[BAP] Birthday Memory - Himchan x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

วันช็อตสุขสันต์วันเกิดท่านผบ. ของเหล่าชาวมาโท

วันช็อตฉลอง 24 ปี ของบุรุษนามว่า ‘คิมฮิมชาน’

บุรุษที่หลงตัวเองยิ่งกว่าใครๆ ในโลก -___-

บุรุษที่ก่อนเดบิวต์ดูดีกว่าหลังเดบิวต์

บุรุษที่มีฟันหน้ายื่นออกมามากผิดปกติ #พอเถอะ

ยังไงก็รักบุรุษคนนี้ที่สุดในสามโลกเลยนะจ้ะ -3-‘

#ADayForHim

เนื้อเรื่อง

Title: Birthday Memory

Couple: Kim Himchan x Jung Daehyun

            ‘วันเกิด’ หลายๆ คนมักจะมีความทรงจำที่ดีกับมัน... ยกเว้นผมไว้คนหนึ่งก็แล้วกัน ไม่ใช่ว่าผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับวันเกิดตัวเอง ตรงกันข้าม มันกลับเยอะมาก น่าแปลกที่ผมจำเรื่องในวันเกิดแต่ละปีของผมได้หมด แต่ผมโคตรอยากจะลืมมันเลย เพราะอะไร? ความทรงจำในวันเกิดของผมมันไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไรน่ะสิ เอิ่ม... เช่นอะไรน่ะหรอ ยกตัวอย่างนะ... ก็พ่อแม่ของผมเสียในวันเกิดของผมไง พอ!! อย่าให้ผมได้พูดถึงมันอีก มันเจ็บ ส่วนอีกเรื่อง... แฟนที่ผมอุตส่าห์คบมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย จนตอนนี้ผมก็เกือบๆ จะจบปี 3 แล้ว ผู้หญิงนี้นะจำวันเกิดผมได้ทุกปี และมักจะมีเซอร์ไพรส์ตลอด แต่เมื่อปีที่ผ่านมา ของขวัญสุดช็อกของผมคือ...

            “ฮิมชานอา~ คือ... เราขอโทษนะ แต่ว่า... เราเลิกกันเถอะ” จบปิ๊ง เจ็บจนจุกเลยครับ -__-

            “แต่ซอนฮวาอา วันนี้มัน...”

            “เราขอโทษนะ” แล้วเธอก็เดินจากไป ไม่รอให้ผมพูดเลยสักนิดว่า ‘วันนี้วันเกิดกูนะ TT’

            และความรักผมก็จบลงเมื่อวันที่ 19 เมษายน 2012

18 เมษายน 2013

            วันนี้ผมเดินเตะฝุ่นคอตก คิดถึงปีที่แล้วที่ไรก็จะบ้าตายทุกที ทำไมนะ ทำไมต้องทิ้งผมไปด้วย!!! ผมแค่รู้สึกเซ็ง ถึงแม้ว่าบรรดาเพื่อนฝูงจะชวนไปกินเหล้าโดยใช่วันเกิดผมเป็นข้ออ้าง แต่ผมก็รู้สึกไม่อยากไปเท่าไร ‘ดื่มเหล้าในวันเกิดของไม่ใช่เรื่องดีเท่าไร เนอะ?’

            อันที่จริง... เดือนเมษามันควรจะหยุด ถูกมั้ยครับ? แต่เหตุใดเหล่าครูทั้งหลายถึงอยากนัดเรียนซัมเมอร์!! คิมฮิมชานอยากนอนอืดตีพุงอยู่บ้าน เข้าใจม้ายยย!!! ให้ตายเถอะ! แต่พอมาคิดในทางกลับกัน ก็ดีไม่ใช่หรอ ผมจะได้ไม่ต้องมานั่งฟุ้งซ่านเรื่องปีที่แล้ว? แต่ถ้าให้เลือก... ‘ผมยอมนอนฟุ้งซ่านประสาทแดกอยู่ที่บ้านดีกว่า’

            อาจารย์ที่ยืนหน้าห้อง อยากจะพูดอะไรก็พูดไป อยากจะบรรยายอะไรก็บรรยายไป เพราะยังไงมันก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาฮิมชานอยู่ดี ร่างสูงนั่งฟุบลงไปกับโต๊ะเรียนอย่างไม่เกรงใจหัวหงอกที่ยืนสอนหน้าห้อง และเกือบครึ่งห้องก็เป็นเช่นเดียวกันหมด แต่อย่างน้อยก็มีนักเรียนดีเด่นที่นั่งฟังอย่างตั้งใจ บางส่วนไม่ได้ฟุบ แต่ก็ไม่ได้ฟัง ‘เด็กฉลาด ชาติเจริญจ้า - -’

            พออาจารย์บอกว่าหมดชั่วโมงแล้ว เหล่านักศึกษาก็ลุกขึ้นยืนแล้วพากันกรูออกจากห้องอย่างพร้อมเพรียง ‘เมื่อกี๊พวกมึงยังนอนตายกันอยู่เลยนะ’

            เหล่านักศึกษาเฮฮากันลั่นโรงอาหาร เป็นการเติมพลังก่อนที่จะไปตะลุยเรียนต่อคาบบ่าย ร่างสูงของคิมฮิมชานที่นั่งหน้าบูดเป็นหมาหงอยอยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูงที่เฮฮาอย่างกับลูกลิง

            “เฮ้ย!! หน้าบูดเป็นตูดลิงเชียวนะมึง” บังยงกุก เพื่อนรักสุดซี้ที่มากล้นไปด้วยเหงือก พูดพลางตบบ่าขณะที่ข้าวยังเต็มปาก ‘เต็มหน้ากูแล้วไอ้ห่า’

            “แดกข้าวไปเถอะมึง” ร่างสูงพูดขณะที่ตัวเองก็นั่งงับหลอดกาแฟอย่างใช้ความคิด ‘ปีนี้คงเป็นปีแรกที่ไม่มีของขวัญที่น่าเซอร์ไพรส์’ ฮิมชานพยักหน้ากับตัวเองก่อนจะดูดกาแฟรวดเดียวจนหมดแก้ว

            คาบบ่ายแสนทรหดได้ผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้า ช้ามาก ช้าจริงๆ นะ เรียนตั้งแต่บ่ายโมง เพิ่งจะปล่อยก็เมื่อตอนเกือบหกโมง จะสอนอะไรนักหนาก็ไม่รู้

            คิมฮิมชานเดินเตะฝุ่นไปทั่วอย่างหงุดหงิด โชคดีที่ท้องฟ้ายังไม่มืดเท่าไร แต่มันน่าโมโหจริงๆ นะ ร่างสูงบ่นอุบอิบตลอดทาง สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นแฟนเก่ากับผู้ชายที่... เอ่อ... โอเค! หล่อน้อยกว่าเขา มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (คูณก.ไก่ไปอีกอินฟินิตี้ตัว)

            ร่างสูงแอบเบะปากกับตัวเอง ไม่ใช่อะไร รู้สึกเฟลที่แพ้ให้กับคนที่หล่อน้อยกว่าน่ะ

ตุ้บ!

            อยู่ดีๆ ก็มีสิ่งมีชีวิตหน้าขน ตัวอ้วนกลมโดดลงมาขวางหน้าเขาไว้ ก่อนที่เขาจะได้เดินต่อ ก็มีเสียงเรียกขึ้นมาก่อน

            “คุณ! คุณคนที่อยู่ข้างล่างน่ะ! ช่วยอุ้มแมวให้ก่อนได้มั้ยครับ?” เสียงหวานตะโกนมาจากข้างบน เขาก็ได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะอุ้มเจ้าแมวอ้วนขนสีเทาควันบุหรี่ไว้ในอ้อมกอดอย่างงงๆ

            ตุ้บ!

            คราวนี้เป็นสิ่งมีชีวิตสปีชี่ส์เดียวกับเขาโดดลงมาบ้าง ร่างเล็กๆ ที่ดูปราดเปรียวราวกับแมวหันมายิ้มให้กับเขา พร้อมกับยื่นมือมาข้างหน้าเขา

            “แมวครับ” ฮิมชานสะดุ้ง ก่อนจะยืนเจ้าแมวอ้วนที่เอาเล็บจิกเสื้อเชิ้ตเขาไว้แน่น

            “แดนี่! ปล่อยเขานะ” มือเล็กคว้าหมับที่อุ้งเท้านุ่มๆ ของเจ้าแมวที่ชื่อแดนี่ ก่อนจะเขย่ามันเบาๆ เพื่อให้มันปล่อย แล้วเจ้าอ้วนมันก็ยอมทำตามแต่โดยดี

            “ขอบคุณนะครับ” ร่างเล็กส่งยิ้มตายิบหยีมาให้เขา ทำให้ฮิมชานงงเล็กน้อย

            “เรื่องอะไร”

            “ก็เรื่องที่คุณช่วยอุ้มแมวผมไงครับ แล้วไหนจะขอโทษที่แดนี่มันไปเกาะเสื้อคุณอีก” เสียงหวานเจื้อยแจ้วอย่างน่ารัก ร่างเล็กตรงหน้าเขาดูเป็นคนเฟรนด์ลี่ดี ไหนจะใบหน้าน่ารักที่คอยส่งยิ้มไม่ขาด

            “อ๋อ เล็กน้อยน่ะ” ฮิมชานยิ้มตอบ ไม่รู้ทำไมเขาเห็นรอยยิ้มของร่างเล็กตรงหน้า ทำให้เขายิ้มตามได้ไม่ยากเลย

            “ถ้าไม่รังเกียจ ให้ผมเลี้ยงไอติมสักถ้วยนะครับ” ร่างเล็กมองหน้าเขาด้วยสายตามีความหวัง เขาไม่ค่อยชอบของหวาน แต่...

            “ตกลงครับ” เขาไม่สามารถปฏิเสธดวงตากลมโตที่จ้องเขาราวกับว่า ‘อยากให้เขาไป’ ได้เลย

            ร่างเล็กเดินนำอีกคนมายังร้านไอติมที่การตกแต่งค่อนข้างเรียบแต่หรู ไม่หวานเลี่ยนจนน่าปวดหัวเหมือนบางร้าน นับว่าดูมีคลาสพอสมควร

            “ผมทำงานอยู่ร้านนี้พอดีน่ะครับ หวังว่าคุณคงจะไม่คิดว่าผมหลอกล่อให้คุณมาใช่มั้ย?” ร่างเล็กหัวเราะจนตาปิด ก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้าน เขาบอกให้ฮิมชานนั่งรอที่โต๊ะ ส่วนตัวเขาก็เอาตะกร้าใส่แมวไปไว้หลังร้าน ก่อนจะออกมาพร้อมกับฟอร์มที่พร้อมทำงาน

            “จะรับอะไรดีครับ?” ร่างเล็กยิ้มแป้น เขาถือปากกาพร้อมจดออร์เดอร์

            “แนะนำหน่อยสิ ฉันไม่ค่อยได้เข้าร้านแบบนี้” ร่างเล็กพยักหน้า และจดยุกยิกลงในกระดาษ แล้วก็เดินเอาไปที่เคาท์เตอร์เพื่อส่งออร์เดอร์

            “แดฮยอน มีคนรีเควสขอเพลงวันเกิดมาน่ะ” หญิงสาวที่อยู่เคาท์เตอร์ยื่นกระดาษโน้ตใบเล็กมาให้ แดฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปยังโต๊ะเจ้าของวันเกิด

            ฮิมชานนั่งมองร่างเล็กที่เดินไปยังโต๊ะที่มีสาวๆ อยู่เต็มไปหมด ร่างเล็กคุยอะไรสักอย่างพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าไม่ขาด ก่อนจะเดินไปที่เปียโนหลังสีขาวที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของร้าน ปลายนิ้วที่ค่อยๆ บรรเลงเพลงออกมาอย่างไพเราะ ทั้งร้านตกอยู่ในมนต์สะกดของเสียงเปียโนที่ไพเราะ พร้อมกับเพลงวันเกิดที่แสนธรรมดา แต่พอเป็นคนคนนี้ร้อง ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงรู้สึกว่ามันเพราะกว่าเพลงธรรมดาเสียอีก

            “วันนี้ 18 เมษายน ขอสุขสันต์วันเกิดคุณจองซูยอนด้วยนะครับ” เสียงหวานที่เอ่ยขึ้น ทำเอาเจ้าของวันเกิดถึงกับหน้าแดง เขายืนขึ้นโค้งให้ร่างเล็กที่บรรเลงเพลง ร่างเล็กเดินฉีกยิ้มให้พร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังกระหึ่ม ก่อนแต่ละคนจะหันไปสนใจกับกิจกรรมของตัวเอง

            “ร้องเพลงเพราะนะ” ฮิมชานเอ่ยทักเมื่อเห็นอีกคนเดินมาพร้อมกับไอติมในมือ

            “สนใจให้ผมร้องให้สักเพลงมั้ยล่ะครับ” แดฮยอนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับฮิมชาน

            “พรุ่งนี้สิ” อะไรไม่รู้ดลใจให้ฮิมชานพูดออกไปแบบนั้น เขาบอกวันเกิดของตัวเองให้กับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แม้แต่ชื่อก็ไม่รู้จัก

            “วันเกิด... หรอครับ?” ร่างเล็กทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง

            “อื้ม พรุ่งนี้วันเกิด ยังไม่มีแพลนจะทำอะไรเลย” ฮิมชานบอกหน่ายๆ

            “พรุ่งนี้หกโมงก็มาที่นี่สิครับ ^^” ร่างเล็กบอกกับฮิมชาน

            “ได้หรอ?” ฮิมชานมองหน้างงๆ

            “ได้สิครับ สำหรับคุณลูกค้า ได้เสมอ” ร่างเล็กฉีกยิ้มกว้าง ฮิมชานพยักหน้า ‘อย่างน้อยวันเกิดปีนี้ก็ไม่ต้องฉลองคนเดียวแล้ว มั้ง’

            “อืม... เออ! ว่าแต่... นายชื่ออะไร ฉันคิมฮิมชานนะ”

            “จองแดฮยอนครับ ^^”

19 เมษายน 2013

            วันนี้วันเกิดคิมฮิมชาน ปกติแล้วมักจะมีหญิงสาวหน้าตาน่ารักมากดกริ่งพร้อมกับของขวัญที่ไม่เคยซ้ำกันสักปี แต่วันนี้กลับเงียบเหงาแบบประหลาด โชคดีที่วันนี้เหล่าอาจารย์ทั้งหลายไม่นึกคึกนัดไปเรียนซัมเมอร์ คิมฮิมชานจึงแต่งหล่อออกไปเดินเล่นห้างเผื่อว่าเจออะไรถูกใจ จะได้สอยมาเป็นของตัวเอง

            ฮิมชานเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ หูทั้งสองข้างถูกครอบด้วยเฮดโฟนอันเท่าฝาบ้าน เขาเลือกที่จะเดินไปขึ้นรถเมล์ที่หน้าปากซอย มากกว่าที่จะเอารถยนต์คันหรูของตัวเองออกไปขับ ระหว่างทางเดินเขาก็มองสอดสายตาเก็บเกี่ยวบรรยากาศแถวนี้ ปกติเขามักจะตาลีตาเหลือกวิ่งไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยเพราะเขาชอบตื่นสายอยู่บ่อยๆ เลยทำให้ไม่ค่อยได้ดูบรรยากาศในซอยบ้านเขาเสียเท่าไร เขาส่งยิ้มให้กับคุณป้าที่เอาขยะออกมาทิ้งหน้า โบกมือสวัสดีเด็กน้อยที่จะออกไปเล่นนอกบ้านกับเพื่อนๆ แล้วก็... เดี๋ยวนะ... นั่นมัน!! จองแดฮยอนนี่!!

            “แดฮยอน!!” ไวเท่าความคิด เมื่อเขาถอดเฮดโฟนมาคล้องไว้ที่คอแล้วโบกมือทักทาย ตัวแดฮยอนเองที่เพิ่งออกมาจากบ้านพร้อมกับในมือที่มีเจ้าแมวอ้วนกลมตัวเดิมทำตาโตอย่างตกใจ

            “อ้าว!! พี่ฮิมชาน สวัสดีครับ” แดฮยอนส่งยิ้มทักทายเมื่อเห็นว่าเป็นใคร แต่ดูเจ้าเหมียวในอ้อมกอดไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไร ก็มันเล่นแยกเขี้ยวใส่เขาน่ะสิ

            “บ้านอยู่นี่หรอ ไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย” ฮิมชานมองเจ้าเหมียวแล้วเอื้อมมือหวังจะไปลูบขนสีหม่นนั่นซะหน่อย ทว่า...

            ‘ฟู่ว!’

            มันดันพองตัวใส่เขาซะงั้น -___-

            “แดนี่! ไม่เอาสิ” แดฮยอนดุเจ้าเหมียวในอ้อมกอด ก่อนจะส่งสายตาขอโทษมาให้

            “ไม่เป็นไรหรอกหน่า แล้วตกลงนี่บ้านนายหรอ?” แดฮยอนพยักหน้าจนผมสีน้ำตาลอ่อนลงมาปรกใบหน้าจนหมด

            “แล้ววันนี้พี่จะออกไปไหนครับ? แต่งตัวซะหล่อเลย”

            “อ๋อ พอดีพี่จะออกไปเดินเล่นหน่อยน่ะ จะออกไปหาซื้อของขวัญให้ตัวเอง” ฮิมชานหัวเราะให้ตัวเอง

            “ไปด้วยกันมั้ย?” เขาใจกล้าถามออกไป เขาเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของแดฮยอนทำให้เขารู้คำตอบได้ไม่ยาก

            “คือ... วันนี้ผมต้องพาเจ้าแดนี่ไปหาหมอน่ะครับ” แดฮยอนทำหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

            “อ่า~ งั้นไม่เป็นไรหรอก” แวบนึงที่แดฮยอนแอบเห็นแววตาที่เศร้าลงของฮิมชาน

            “ยังไงเย็นนี้ก็เจอกันหกโมงนะครับ ^^” แดฮยอนยิ้ม ก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถเมล์พร้อมกับฮิมชาน

            ตอนนี้พูดได้คำเดียว ‘คิมฮิมชานเซ็ง!!!’

            สุดท้ายเขาก็ต้องมาเดินเตะฝุ่นเล่นในห้างอย่างเดียวดาย เขาเดินเข้าร้านนู้น ออกร้านนี้ก็ไม่ยักจะพอใจอะไรสักอย่าง ก่อนจะเขาจะตัดสินใจเดินเข้าร้านเครื่องประดับ

            พระเจ้าช่างเล่นตลก!

            ระหว่างที่คิมฮิมชานคนหล่อกำลังเดินดูเครื่องประดับอย่างเพลิดเพลิน อะไรที่ไม่ควรได้ยินก็ได้ยิน อะไรที่ไม่ควรเห็นก็เห็นซะงั้น

            “ตัวเองว่าอันไหนมันเหมาะกับเค้าอะ?” หญิงสาวร่างเล็กหยิบต่างหูสองอันมาเทียบกับหูตัวเอง ก่อนจะหันไปถามแฟนหนุ่มของตัวเอง

            “ตัวเองใส่อะไรก็สวยหมดแหล่ะ” ส่วนชายหนุ่มร่างสูงก็อวยซะหญิงสาวเขินหน้าแดง อาจจะดูน่ารักนะสำหรับคนอื่น ‘แต่ฮิมชานหมั่นไส้เว้ย!’

            ฮิมชานที่แอบลอบยืนดูสองคนที่กระหนุงกระหนิงกัน โอเค! ฮิมชานจะไม่ทำตัวแบบนี้หรอก ถ้าหญิงสาวคนนั้นไม่ใช่แฟนเก่าของเขา ร่างสูงเบะปากอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเดินหาเครื่องประดับต่อไป

‘ฮันซอนฮวามักจะให้ของขวัญเซอร์ไพรส์วันเกิดเขาทุกปี’

            ฮิมชานส่ายหน้า ก่อนจะหยิบสร้อยมาอย่างลวกๆ แล้วเดินไปที่เคาท์เตอร์ แต่ทว่า...

            “อ้าว! ฮิมชานมาคนเดียวหรอ” คิมฮิมชานอยากจะเดินเอาสร้อยไปเก็บแล้ววิ่งออกจากร้านไปทันที

            “อืม มากับแฟนหรอ?” ฮิมชานถามกลับตามมารยาท ก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนข้างๆ ซอนฮวา

            “อื้ม ^^” ใบหน้าสวยหวานฉีกยิ้มอย่างขวยเขิน

            “ไปแล้วนะ” ฮิมชานจ่ายเงิน รับของมาอย่างรวดเร็วแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากร้านไป

            ‘จะสุขสันต์วันเกิดก็ไม่มีสักคำ -___-’

            ฮิมชานหยิบสร้อยขึ้นมาดู แล้วทำหน้าฉงน

            “กูซื้อสร้อยหน้าแมวมาทำซากอ้อยอะไรวะ!” ฮิมชานส่ายหน้าก่อนจะยัดมันลงกระเป๋าอย่างส่งๆ แล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขายกยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเล่นต่ออย่างสบายอารมณ์

18.00 น.

            ฮิมชานเดินเข้าร้าน เขาสอดสายตามองหาที่นั่งว่าง แต่ก่อนจะได้เห็นที่นั่ง เขาก็เห็นร่างเล็กที่เดินมาทางเขา

            “เราเตรียมที่นั่งพิเศษไว้ให้แล้วครับ” แดฮยอนยิ้ม ก่อนจะดันหลังฮิมชานให้ไปนั่งที่ที่ใกล้เปียโนที่สุด

            “วันนี้ร้านดูคึกคักนะ” ฮิมชานมองไปรอบๆ ร้านเห็นบรรยากาศที่ครื้นเครงแปลกๆ ประเด็นคือผู้หญิงเต็มร้านเลย

            “นิดหน่อยครับ ได้เวลาแล้วนั่งลงครับๆ ผมขอตัวขึ้นไปร้องเพลงก่อนนะครับ” แดฮยอนโบกมือให้ เขาถอดผ้ากันเปื้อนที่มัดรอบเอวออก เหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่พับแขนขึ้นถึงศอก และกางเกงขาเดฟสีดำที่ขาดเป็นทางๆ เผยให้เห็นต้นขาเล็กๆ ขาวๆ แบบแวบๆ หวามๆ ‘โอเค ฮิมชานดมยาดมแป๊บนะ’

            “สวัสดีครับทุกคน ^^” แดฮยอนพูดใส่ไมค์ด้วยเสียงใสๆ เรียกให้ทุกคนในร้านหันไปสนใจ เหล่าบรรรดาพนักงานทั้งหลายต่างพากันออกมายืนทุกคน และเงียบเสียงลงอย่างพร้อมเพรียง ร่างเล็กฉีกยิ้มหวานบางๆ แล้วบรรเลงเพลงวันเกิดเหมือนที่เพิ่งบรรเลงไปเมื่อวาน แต่ฮิมชานรู้สึกว่ามันไพเราะกว่าเมื่อวานมาก พอเพลงบรรเลงจบลงหญิงสาวที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้านเดินถือเค้กออกมา แต่ฮิมชานไม่สังเกตเห็น เพราะมัวแต่จ้องแดฮยอนตาไม่กระพริบ

            “วันนี้ทุกคนมาที่นี่กันพร้อมเลยนะครับ ยังไงก็ผมขอสุขสันต์วันเกิดคิมฮยอนอิล พนักงานที่เรียกลูกค้าผู้หญิงได้อย่างล้มหลามจนน่าประทับใจ ปรบมือให้เจ้าของวันเกิดของเราด้วยครับ” เสียงปรบมือดังระงม รวมไปถึงฮิมชานด้วย ถึงแม้มันจะไม่ใช่ชื่อตัวเองก็เถอะ สาวเจ้าของร้านก็เดินมาพร้อมกับเค้กและเจ้าของวันเกิดที่ชื่อคิมฮยอนอิล พอเจ้าของวันเกิดเดินมาเป่าเทียน ก็ได้รับเสียงกรี๊ดกระหึ่มจากสาวๆ เพียบเลย ‘นี่อาจจะเป็นอีกหนึ่งความทรงจำในวันเกิดของคิมฮิมชานที่ค่อนข้างจะ... เอ่อ... แย่... มั้ง’

            “ทุกคนครับ” เสียงแดฮยอนดังขึ้นพร้อมกับเสียงรอบข้างที่เงียบลง... อีกครั้ง

            “วันนี้นอกจากจะเป็นวันเกิดของฮยอนอิลที่รักของทุกคน วันนี้ยังเป็นวันเกิดของคนที่ผม...” เสียงแดฮยอนเงียบลง พร้อมกับสายตาของแต่ละคนที่ดูลุ้นระทึกเหมือนรอหวยออก

            “คนที่ผมแอบชอบเขามาเกือบ... 4 ปี ผมคิดว่านะครับ บ้านผมกับบ้านเขาอยู่ในซอยเดียวกัน แต่ว่าเขาไม่เคยสังเกตเห็นผมเลย...” แดฮยอนหยุดกลืนน้ำลาย น่าแปลกที่หลายๆ คนนั่งฟังเรื่องราวของเขาอย่างกับเด็กรอฟังนิทานก่อนนอน

            “ที่เขาไม่เคยเห็น... ก็เพราะทุกเช้าเขาจะวิ่งตาลีตาเหลือกออกจากบ้าน เพื่อที่จะไปขึ้นให้ทันรถเมล์ ทุกวันเขาจะตื่นสายมาก เพราะอะไรผมก็ไม่รู้ ขนาดผมอยู่มหา’ลัยเดียวกัน ผมยังไม่ค่อยจะเห็นหน้าเขาเลย เขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มาก แล้วก็ถ้าให้ผมบรรยายตอนนี้คงไม่มีทางจบในวันนี้แน่ๆ ดังนั้นผมจะสรุปสั้นๆ แค่ว่า... ผมรักเขา... ผมรักคิมฮิมชาน สุขสันต์วันเกิดนะครับ” เสียงแดฮยอนเงียบลง ทำให้บริเวณร้านเงียบลงจนแดฮยอนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงมาก

            “แล้วคุณรักเขาตอนไหน?” เสียงลูกค้าที่ดังขึ้น ดึงดูดความสนใจของแดฮยอน ร่างเล็กยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบใส่ไมค์

            “คุณรู้จักรักแรกพบไหมครับ? ผมรักเขาตั้งแต่ครั้งแรกเลยล่ะครับ เขามีเสน่ห์ที่ทำให้ผมละสายตาจากเขาไม่ได้ แม้เขาจะวิ่งผ่านหน้าผมไปไม่ถึงวินาทีด้วยซ้ำ แต่เมื่อผมเห็นเขา มันเหมือนกันว่า เขาวิ่งช้าลง ช้าลง ราวกับกำลังเดินผ่านหน้าผมไป” แดฮยอนตอบยิ้มๆ ใบหน้าที่แอบขึ้นสีระเรื่อบางๆ ทุกคนปรบมือให้อย่างพร้อมเพรียง บางคนถึงกับน้ำตาซึมเลยล่ะ แดฮยอนลุกขึ้นยืน ก่อนจะหายเข้าไปหลังร้าน และออกมาพร้อมกับเค้กหน้าตาน่าทาน ร่างเล็กเดินตรงมาที่ฮิมชานที่นั่งเงียบอยู่นาน

            “เป่าเทียนครับ” ฮิมชานนิ่งสักพัก ก่อนจะเป่าเทียนทีเดียวหมด เสียงปรบมือดังระงมอีกครั้ง ไม่รู้อะไรดลใจให้ฮิมชานเอามือวางลงบนกลุ่มผลสีน้ำตาลอ่อนก่อนจะยีเบาๆ

ระหว่างทางกลับบ้านที่ฮิมชานอาสาเป็นคนมาส่งแดฮยอนถึงบ้าน อันที่จริงแค่เดินมาด้วยกันน่ะ ตลอดทางที่เดินเข้ามาในหมู่บ้านนั้นมันช่างเงียบเสียจริงๆ แดฮยอนก็เอาแต่กุมมือตัวเองแน่น ส่วนฮิมชานก็เอามือล้วงกระเป๋ามาตลอดทาง

            “ถึงบ้านผมแล้ว เอ่อ... รอผมแป๊บนึงนะครับ” แล้วแดฮยอนก็วิ่งเข้าไปในบ้าน ก่อนจะออกมาพร้อมกับกล่องของขวัญขนาดกลาง

            “สุขสันต์วันเกิดอีกรอบนะครับ” แดฮยอนยื่นกล่องให้แล้วฉีกยิ้มจนตาปิด ฮิมชานรับมันมางงๆ

            “เอ่อ... ขอบใจนะ” ฮิมชานยิ้มรับ ก่อนที่จะทำหน้านึกอะไร

            “เออ! ฝากถือก่อนสิ” ฮิมชานยื่นของขวัญกลับไป ก่อนจะควานหาของบางอย่างในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบมันออกมา

            “หลับตา” แดฮยอนทำหน้างง แต่ก็ยอมหลับตาตามคำสั่ง กลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่ลอยมาแตะจมูกแดฮยอน ทำให้ร่างเล็กรู้ได้ไม่ยากว่าอีกคนอยู่ใกล้ และใกล้มากด้วย ยิ่งสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดหูอยู่นั้นยิ่งทำให้แดฮยอนหลับตาปี๋

            “ลืมตาได้แล้ว” ฮิมชานยิ้มให้กับท่าทางตลกๆ ของแดฮยอน สัมผัสเย็นๆ ที่คอทำให้ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะสัมผัสมันเบาๆ

            “สร้อย?” แดฮยอนเลิกคิ้วอย่างสงสัย ฮิมชานพยักหน้า

            “ฉันเห็นมันหน้าเหมือนนาย เลยซื้อมาฝาก” แดฮยอนพยักหน้า

            “ขอบคุณครับ”

            “เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นนะ” ฮิมชานทำหน้าคิด ส่วนแดฮยอนก็ได้เอียงคอมองหน้าอีกคนอย่างสงสัย

            “นึกออกแล้ว...” แล้วฮิมชานก็เดินเข้าไปใกล้ๆ แดฮยอน ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆ หูอีกคน ลมหายใจที่มาเป่ารดหูอีกครั้งทำให้แดฮยอนรู้สึกขนลุกซู่

            “มาเป็นแฟนฉันสิ” ฮิมชานผละออก ส่วนแดฮยอนก็เอาแต่ยืนนิ่งข้างราวกับฮิมชานไปกดโดนปุ่มสต็อปเข้าให้

            “!!!”

            “ฉันแค่หลงรักเสียงหวานๆ รวมไปถึงใบหน้าน่ารักที่มักจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา ดวงตากลมโต ที่เวลายิ้มมันมักจะยิ้มตาม แล้วก็...” ยังไม่ทันที่ฮิมชานจะได้บรรยายต่อ แดฮยอนก็เอามือมาปิดปากอีกคนด้วยใบหน้าที่แดงจัด แม้บริเวณนี้จะมืด แต่ยังพอมีแสงไฟจากข้างทางบ้างเล็กน้อย

            “พอแล้วครับๆ ผมตกลง” แดฮยอนก้มหน้า ซ่อนแก้มแดงๆ ของตัวเอง

            ‘จุ๊บ!’

            แดฮยอนตาโต เมื่อฮิมชานโน้มใบหน้าลงมาจุ๊บริมปากสีแดงสดของเขา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ให้เขาไม่ทันได้ตั้งตัว

            “ริมฝีปากนายมันน่าจูบจริงๆ นะ วันหลังขอเน้นๆ กว่านี้แล้วกัน เข้าบ้านได้แล้วนะ” ฮิมชานดันหลังแดฮยอนที่ยังดูมึนงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่

            “นี่! ถ้านายยังไม่เข้าบ้านฉันจับจูบจริงๆ นะ” เท่านั้นแหล่ะ แดฮยอนวิ่งปรู๊ดเข้าบ้านทันที

            “เดี๋ยว! แดฮยอน!!” แดฮยอนที่กำลังก้าวขาเข้าประตูบ้านหยุดชะงัก

            “???”

            “ของขวัญฉัน” ฮิมชานชี้นิ้วไปที่กล่องของขวัญในมืออีกคน ส่วนแดฮยอนพอรู้ก็รีบวิ่งเอากลับไปคืน พอแดฮยอนวิ่งกำลังจะเข้าบ้าน ฮิมชานก็เรียกให้แดฮยอนหยุดอีกรอบ

            “แดฮยอน!!”

            “...”

            “...”

            “...”

            “ฝันดีนะ”

            “-////////-”

            “แล้วก็....”

            “...”

            “รักนะ!!!”

            “-////////////////////////////////////////////////-”

พระเจ้าให้ของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดแก่คิมฮิมชานแล้ว พระเจ้าส่งจองแดฮยอนมาให้คิมฮิมชานแล้ว

สุขสันต์วันเกิดนะ J

-THE END-

Talk: เย้!! วันช็อตติ๊งต๊องมาอีกแล้วจ้า

วันนี้สิร์ฟวันเกิดฮิมชาน สังเกตว่าเราพ่วงเจ้าหนุ่มเรย์ แห่งซีคลาวน์ หรือ น้องหนูคิมฮยอนอิลมาด้วย

เหตุผลหรอ?

หล่อดี -,,-

บ้า!!! นั่นแค่ประเด็นรองยะ!!

ประเด็นหลักคือ เรย์เป็นมายเมน

ผิด!!! นั่นก็รอง

โอเค ประเด็นหลักที่ ‘ทำไมต้องเป็นฮยอนอิล?’ ก็คือ...

คิมฮิมชาน แอนด์ คิมฮยอนอิล เขาเกิด 19 เมษายน เหมือนกัน #ตึ่งโป๊ะ

แค่นั้นแหล่ะจ้า ขอให้เอ็นจอยกับวันช็อตป่วงๆ นะจ้ะตัวเอง #โปรยจูบ

 สุขสันต์วันเกิดฮิมชานอา (สุขสันต์วันเกิดเรย์ด้วย -..-)