ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โรคแพ้ความหล่อ......บทที่ 1
โรแพ้วามหล่อ......บทที่ 1
รี๊!!!!!!!!!
เสียหวีรีร้อึ้อโหยหวนแหลมสูอผู้หิสอสามนประสานเสียันึ้นนแสบแ้วหู ิาม้วยเสียโรมรามอแผายสิน้า้าถนนล้มว่ำนสิ่อระัระาย ผู้นวิ่เบียเสียแผร้อสับสนอลหม่าน ราวเิสรามลาเมือ บานวิ่เ้ามานผมึ่ำลัเินมถนนอยู่อย่าไม่รู้อิโหน่อิเหน่ และไม่ทันระวััวนหัวทิ่มลไปในแผผลไม้ ล้วยหอม แอปเปิ้ล ลิ้นี่ ทุเรียน ระเ็นเ็น่านราวับพายุลูให่พัโหมระหน่ำเ้าใส่
“ทุนระวััว นหล่อเินมาทานี้แล้ว”
เสียใรนหนึ่ะโนัลั่นแบบนสิแ นั่นลับทำให้เหุาร์วุ่นวายหนัึ้น พวผู้หิเผ่นระเิระเิไปนละทิศละทา ยเว้นผู้หิสอนึ่ยืนเ้นไปมาและส่เสียรีร้อไม่หยุปาอยู่อย่านั้น นระอัเลือออมาเป็นทายาว เปื้อนเลอะเทอะไปามอเสื้อแาน สอมือึทึ้ผมเผ้ารุนแรไปมาเหมือนนบ้าลั่ (แ่ไม่ยอมึเสื้อผ้าให้าวิ่นอย่าที่ิ) พวเธอไม่อาวบุมัวเอไ้เสียแล้ว สิอพวเธอโบยบินออาร่าั่วราว เหมือนโรฮิทีเรียระเบิำเริบ ว่าะลับเป็นปิ็ปาาย หรือไม่็แทบาใายไป็มี
โรแพ้วามหล่อระบามาถึเมือนี้เร็วว่าที่ิเอาไว้ มันทำลายวามมั่นารเมือ เศรษิและวันธรรมอาิแบบถล่มทลาย นน่าใ นโนโรหล่อเล่นานะ้อ่าย่ารัษาพยาบาลสูลิ่วและไม่อยู่ในเื่อนไอารประันสัม
ที่ริทาารรับาลอประเทศนี้็ประาศเือนแล้ว แ่ผู้นไม่่อยสนใเพราะยัไม่เยเห็นฤทธิ์ “โรแพ้วามหล่อ” แบบเ็มาเ็มัว นระทั่วันนี้ึ่โรร้ายลุลามระบาอย่ารวเร็ว บานบอว่าเป็นเพราะเื้อโรึ่ิมาายานสำรวาวอัาร บานบอว่าเป็นโรลั่ประเภทิวิทยาลุ่ม บานบอว่ามันิ่อันทาลมหายใ น้ำลายและรอยั แ่ไม่ว่าวามริืออะไร็าม ผลอมันระทบสัมมนุษย์รุนแรว่าที่ิ
วามหล่อำลัเป็นภัย่อมนุษยาิทั้ทารและทาอ้อม ทั้แบบเียบพลันและเรื้อรัแบบไม่มีใราเามา่อน
หาาผมเห็นไอ้ัวารผู้ฝ่าฝืนหมายวบุมวามหล่อวิ่หนีไปามถนนแวบๆ มันวิ่ไปามเส้นทาผ่านผู้นมีเสียรีร้ออพวผู้หิแสบแ้วหู รวมทั้พวายหนุ่มพวผิปิอีำนวนหนึ่ ึ่พลอยมีส่วนร่วมในารรีร้อ้วยวามื่นใลัวไป้วย
ไอ้ัวอันราย.!!!
ผมำรามลั่นในใ ่าหัวอไอ้นหล่อมี่ามาพอที่ะระุ้นให้ามล่าและัารมันอย่าสาสม เพื่อแลับเิน่าหัวำนวนมหาศาลที่ทาาระ่ายให้
ผมผลัหิ่อน้าราภาพนหนึ่ให้พ้นทาแบบไม่้อิ ไม่สนใว่าหิ่อน้ารานนั้นะหัวทิ่มหัวำอย่าไร เพราะผมไม่ไ้มีหน้าทีู่แลนหัวทิ่มหัวำ เป้าหมายอยู่ที่ไอ้นั่วผู้บัอาเิมาหล่อ่าหา มันะหล่อเินหน้าเินามาไปแล้วแทนที่ะรู้ัเ็บวามหล่อให้หลบใน
ที่ริหมอนั่น็ไม่มีพฤิรรมั่วอะไรหรอ แ่มันทะลึ่เิมาหล่อเินไป แถมยัทะลึ่พาหน้าหล่อๆ อมันมาโว์สาวๆ ในะภาวะอัยารศึหน้าสิ่วหน้าวานอย่านี้ เป็นารทำร้ายสัมัๆ ทาวารแพทย์ถือว่าเป็นโรน่าลัวเหลือแสน
ผมวิ่้มัวล่ำ หลบวิถีวามหล่อ ึ่อาพุ่ผ่านมาแบบไม่ทันั้ัว ลัเลาะไปามทาเินอย่าำนา หมายมั่นปั้นมือะ้อัารนหน้าหล่อนั่วร้ายนั้นให้ไ้
ผลอารฝึมาหลายปี เพิ่ส่ผลัเนวันนี้เอ ผมวิ่ามล่าไอ้นหน้าหล่อัวร้ายใล้เ้าไปทุที ้วยวามมามั่น ะับมันมัมือ เะ้นพาเ้าหาเ้าหน้าที่อรั รับเินราวัล้อนโ แ่หมอนั่นเหมือนะรู้ว่าใรำลัามล่ามันอยู่ ฝีเท้าอมันึรวเร็วว่อไววิ่ ลัเลาะไปามถนนึ่มีรถราับผ่านไปมาอย่าน่าทึ่และหน้า้าน ระโ้ามรถไปหลายัน่อนเลี้ยวโ้ลับหายไปในอยเล็ ๆ
ผมเหนี่ยวไปืนในัหวะนั้นพอี
เปรี้ย !!!
ผนัึส่วนหนึ่อปาอยแระเ็นเป็นเศษปูนระายปลิวว่อนลบเาร่าไอ้นหน้าหล่อนรึ่หายลับไปในอยเล็อยน้อยสับสนแบบโ่วย ให้ายเถอะ ! มันหนีรอไปไ้อีนแล้ว
ผมพยายามระับสิอารม์ลอย่าเยือเย็นเท่าที่ะเป็นไปไ้ เ็บปืนลในอหนั้าเอว โยแน่ใว่ามันะอยู่ในำแหน่ะัปืนู่ใออมาอย่ารวเร็ว แล้วรอระสุนลไปในปาไอ้พวัวหน้าหล่อเื้อโรร้ายสัน อย่าเลือเย็นและแน่ใ
ไม่้อทาย็ทราบว่า ผู้นในเมืออนนี้หลบอยู่ในบ้านอนเอ ไม่มีใรสนใเสนอหน้ามาอแยเรื่อยุ่ยาเ็า ารปราัวอบุรุษหนุ่มหน้าาหล่อเหลาือวามหายนะมหันภัยอเมือนี้ และแน่นอนผมะัารเรื่อนี้ให้เรียบร้อย
บ้านเรือนสอฟาูเ่าแ่และเียบริบ แ่ผมรู้ว่าไอ้นรหน้าหล่อนรแมันะ้อแอบอยู่ในบ้านหลัใหลัหนึ่ ไอ้นที่ไม่รับผิอบ่อสัมนนั้นะ้อถูามล่าามล้า และโยนศพมันลนรแบบไม่้อเห็นใ ารเิมาหล่อแบบไม่เสียภาษีอมันทำให้สมุลอวามเป็นนไม่เท่าเทียมัน เป็นารเอาเปรียบันั ๆ
ลมพัแร ไม่ว่าใริะยิใรสันอนนี้มันไม่แม่นยำเท่าไรหรอ
ผมยืนเ่ออยู่ลาถนน ถนนึ่เียบริบ บ้านเรือนริมทาเ็เียบริบนเย็นยะเยียบ สายลมพัเศษยะปลิวไปทั่วถนนโรยรายปรายโปรย หมาผอมโนเห็นี่โรหุ้มระูสอสามัวเิน้อมๆมอๆามถัยะอย่าอ่อนล้าแ่มีวามหวัว่าะไปเศษเนื้อวนเน่าสัิ้น
ถนนหนทาสปรแบบาารูแลเอาใใส่ และแน่นอนว่าไม่มีใรเสนอหน้ามาเ็บวาูแล ในสภาวะวิฤิึเรียเ่นนี้ ท้อฟ้าล่นเลื่อนไป้วยหมู่เมให่น้อยมามายหลายหลารูปทร อาาศ่อน้าร้อนอบอ้าว แน่ใเลยว่าอีไม่นานฝนะเทลมาแบบฟ้ารั่ว
ลมพัแรเหลือเิน นผมไม่ไ้ยินเสียปืน ว่าะไ้ยินเสียัปัรั้วบ้านใล้ๆทา้ายมือห่าออไปไม่ถึฟุ็แระาย้วยแรระเบิอระสุนพุ่ระทบ าผู้ไม่หวัีแ่หวัีวิอผม เศษไม้ระเ็นเวียนว่อนระัระายึ้นไปในอาาศราวผีเสื้อเริร่าลีลาระบำ ่อนทยอยร่วหล่นลพื้นอย่าไร้รสนิยม
แรลมทำให้ลืมาไม่ถนันั แ่็พอรู้ว่าเป้าหมายอยู่ำแหน่ใ และผม็ใเย็นพอะเินรไปอย่า้าๆ แบบเลือเย็นทั้ที่ใเ้นไม่เป็นส่ำ แม้ว่าะรู้ว่าอนนี้ศูนย์ปืนฝ่ายร้ามอาำลัเล็เป้ามาบริเวศีรษะหรือไม่็หัวใอผม แ่ปัหาไม่ไ้อยู่ที่นี่ ปัหาอยู่ที่นิ้วอเ้าอปืนผู้โร้าย่าหา หานั่นไม่ใ่มือสัหารอาีพ นที่ไม่ใ่นั่ามัะลัเลลำบาใพอสมวรสำหรับารัสินใเหนี่ยวไัสินีวิใรบาน แน่นอนว่าผมอ่านออเ้าใถึปัหา้อนี้อย่าทะลุปรุโปร่
ถนนเ็มไป้วยฝุ่นสีน้ำาล และมันระายฝุ่นอันน่ารัเียึ้นมาทุฝี้าว
“เอาล่ะ”
ผมส่เสียทัทายนึ่หลบอยู่ในบ้าน ้วยท่าทีปิูแล้วผ่อนลาย ปืนในมือี้ลพื้นอันเ็มไป้วยฝุ่นและวามร้อนอันไม่พึปรารถนา แบบไม่ระแวระวั
“โผล่หน้าหล่อๆ แออมาิ ่อนันะระเบิหัวแ”
ผมหมายวามามนั้นริๆ เิน่าหัวมันมีอำนามาพอะทำให้ลืมนึถึที่มาที่ไปและเหุผลอะไรบาอย่า หรือหลายๆอย่า และ็ไม่้อรอนานมานั เมื่อปืนสั้นระบอหนึ่ถูโยนออมาาหน้า่า และสุท้ายประูบ้าน็เปิออพร้อมับไอ้ัวแสบหน้าหล่อเินออมา
มันหล่ออย่าที่ิไว้ริ ๆ
พระเ้า ! มันหน้าาหล่อนานี้ยัมีหน้าออไปเินลอยายในเมือแบบหน้า้านและเลือเย็นเหลือแสน ทั้ที่รู้ว่าำลัเิโรระบารั้รุนแรที่สุในประวัิศาสร์โล เ่น่าสรีเพศทั้ทารและทาอ้อมนับไม่ถ้วน
“บ้านแเหรอ”
ผมถามอย่าไม่สนใในำพูอัวเอสัเท่าไรนั ู่รีส่ายหน้าอันหล่อเหลาอมัน ให้ายเถอะ ไอ้พวเิมาหล่อทำไมธรรมาิ่า่วยเหลือเื้อูลีเหลือเิน มันเป็นเรื่อไม่ถู้อและไม่ยุิธรมเลยสันิ
สายาอมัน็ูเ็มไป้วยแววอ้อนวอนอร้อ น้ำเสีย็เ็มไป้วยวามอวามเห็นใ
“ปล่อยผมไปเถอะรับ ผิ้วยเหรอที่ผมเิมาหล่อ”
“ผิิวะ”
ผมะโนสวนลับในทันที
“ทะลึ่เิมาหล่อเินว่าเหุ ทำให้โรร้ายแผ่สาาแพร่พันธุ์แห่วามั่วร้ายระายไปทุที นอารยธรรมอมนุษย์ะล่มสลาย นายมีสิทธิ์อะไรที่ใ้วามหล่อมาทำลายสัมมนุษยาิแบบนี้”
“นเราเลือเิไม่ไ้รับ” มนุษย์หล่อเินว่าเหุพยายามี้แอย่าน่าสสาร
“ใ่ แเลือเิไม่ไ้ แ่ันเลือยิะบาลแไ้ “
“ั้น็ยิสิรับ ผมะไ้หยุหล่อเสียที” น้ำเสียอมันบ่บอวามสิ้นหวั
“ไ้เลย...........”
ผมำราม แ่นิ้วยัไม่ทันเหนี่ยวไปืน และแทบะแน่ใว่าไม่ิะเหนี่ยวไ้วย้ำ ลาหน้าผาที่แสนหล่อนั้น็ปรารูโบ๋่อนะระเบิเปรี้ยส่ิ้นส่วนอสมอระัระายไปรอบ้า ลูาอเหยื่อระสุนระเ็นเียใบหน้าผมไปเพียนิเียว เศษสีเทาอสมอระเ็นเ็น่าน ร่า่อยๆ ล้มรืนล้านหลัเหมือน้นไม้ถูโ่นลลุฝุ่นลุเลือลาถนนอันเ็มไป้วยฝุ่นละออ
ผู้หิผมยาวสวยแ่เหมือนไม่เยเอยาสระผมนหนึ่ในุาเยีนเสื้อยืแนุสีเทา ร่อมมอเอร์ไ์ำมะเมื่อมไม่น่าะ่ำว่า 250 ีี พร้อมะระโนทะยานโลลิ่วไ้ทุเมื่อ มือวาถือปืนพึ่ปลายระบอยัมีวันลอยรุ่น ไม่รู้ว่าเธอมาั้แ่อนไหน เมื่อไร แ่ที่แน่ๆ เธอเป็นนส่ระสุนมระนันั้นเ้าเป้าราวับวา
ผมอ้าปา้า มอใบหน้าสวยอย่าเื่อึมโ่ม
“อย่าิทะลึ่”
เธอเอ่ยเสียเียบ สั้นและห้วนเ็า ไม่มีแววละมุนหูแม้แ่น้อย
“ันามล่าไอ้หน้าหล่อนนี้มันมานานแล้ว เพิ่ัารมันไ้ที่นี่เอ”
ผมเียบเย หาหรี่ามอูร่าเพรียว้าวามอเอร์ไ์รมาอย่า้าๆ อย่าสนอและสนใ วามริผมสนอสวยๆ อเธอมาว่าสนใเสีย้วย้ำ ท่าทาเินอเธอูไม่่อยเป็นปินั เหมือนา้าใ้าหนึ่ทำานไม่ปิ แ่ถ้าสัเให้ี็พอะรู้ว่าเธอพร้อมะวัปลายปืนและเหนี่ยวไใส่ผมไ้ในเวลาไม่เินเสี้ยววิบระพริบา
ผู้หิแบบนี้ล่ะน่าลัวที่สุ ุ เ้ม พูน้อยแบบเย็นาไร้น้ำใ แ่ผม็อห่วเธอไม่ไ้เมื่อเห็นเธอลมาารถ้อมๆมอๆศพหน้าหล่อนนั้นแบบไม่ระวััว
“อย่ามอนานนะรับ”
ผมเอ่ยเือนเสียเรียบๆ เพราะไม่อยาให้เธอรู้สึว่าเป็นารออำสั่ ผู้หิบานะมีปิิริยาับเรื่อนี้โยไร้เหุผลเท่าที่วร เาว่าผู้หิบาที็เหมือนแมว พอเราึหาะันไป้าหน้า พอเราึหัวะถอยไป้านหลั ื้อะมั
“อย่าเพิ่ไว้ใ มันายแล้ว็ริ แ่ผมไม่แน่ใว่ารัสีวามหล่ออมันะหลเหลือและระเหยออมาเป็นพิษหรือเปล่า”
.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น