(fic naruto) Be enraged

หลายสิ่งหลายอย่าง...

หลากหลายประสบการณ์...

...ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต

สอนให้ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัว

และมองโลกในแง่ร้าย

แต่นั่นแหละ

ที่ทำให้ฉันอยู่รอดจนถึงทุกวันนี้

คงไม่มีใครเข้าใจฉันหรอก.

สองปีที่แล้วในวันนี้...

"แฮ่กๆ เหนื่อยจังแฮะ"

          หญิงสาวที่วิ่งขึ้นสะพานมาในร่างชุดนักเรียนตัวยับยู่ยี่ พูดพลางปาดเหงื่อที่หยดย้อยบนใบหน้า ก่อนจะก้มลงสูดอากาศหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาและเหลือบเห็นข้อความบางอย่างบนกระดาษลังเก่าๆ

'ผมเป็นคนตาบอด มองไม่เห็นอนาคต ผมอยากเห็นแสงเทียนของชีวิต เพียง1บาทของท่าน โปรดช่วยเหลือผมด้วย'

          ข้อความที่ถูกเขียนด้วยปากกาบนแผ่นกระดาษลังสีน้ำตาลหม่น ประกอบกับเนื้อความที่อ่านดูแล้วน่าเวทนา และมันก็มากพอที่จะทำให้คนตรงหน้า ยอมควักเงินในกระเป๋าของตัวเองให้

น่าสงสารโฮก!!!

"ขอโทษนะคะ หนูมีอยู่แค่นี้จริงๆ"

"ขอบคุณมากครับ! ขอบคุณจริงๆ!"

          ชายชราเงยหน้ามองเงินในมือเรียวเล็กนั่น ก่อนจะพูดขอบคุณทั้งน้ำตา พลางโอบมือของหญิงสาวที่มีเงินอยู่ในกำมือนั้นอยู่

"สู้ๆนะลุง!"

          มือเรียวเล็กกำมือที่หยาบกร้านนั้นแน่นพลางยกยิ้มจนเห็นฟันทุกซี่เป็นการให้กำลังใจคนตรงหน้า ชายชราเองก็ยิ้มตอบรับให้ พลางประกบมือทั้งสองข้างของเธอไว้

"เดี๋ยวลุงให้พรนะ"

"ขอบคุณคะ...อ๊ะ!"

          ในขณะที่อีกคนกำลังรอรับพรอยู่ อีกคนหนึ่งกลับใช้มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าเสื้อที่มีกระเป๋าเงินสีชมพูอ่อนอยู่ ก่อนจะใช้ฝ่าเท้าถีบกลางขาของหญิงสาว จนอีกฝ่ายล้มลงไปกองอยู่กับอีกฝั่งของสะพาน

กระเป๋าตังค์ช้าน!!!!!!

"เห้ย!!!เดี๋ยวเซ่!!!!!"

"ไอ้เด็กโง่! ฮ่าๆๆ!!!!!"

"ไอ้แก่บ้า! เอาเงินคืนมานะเฟ้ย!!!!"

"อยากได้ ก็ตามมาสิจ๊ะ คนสวย~"

          ชายชราตาบอดที่ดูไร้เรี่ยวแรงในทีแรก กลับวิ่งนำเธอไปไกลลิบ ร่างเล็กเองก็ไม่ยอมแพ้ พยายามวิ่งไล่ตามไปติดๆ จนมาถึงหน้าตรอกซอยมืดๆ ที่ไร้ซึ่งผู้คนและเต็มไปด้วยขยะเน่าเกลื่อนกลาด

"ไม่เข้ามาล่ะ ไม่อยากได้เหรอจ๊ะหนูจ๋า~"

          ขโมยตัวฉกาจเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวหยุดนิ่งไป ดวงตากลมโตมองรอบข้างอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบใครเลย และเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่สู้ดีนัก

ตั้งสติไว้! ชีวิตเราสำคัญกว่านะ!

          แม้จะเสียดายเงินในกระเป๋า แต่เธอก็เลือกที่จะถอยหลังและวิ่งกลับทางเดิม โดยได้แต่ภาวนาในใจ ขอให้ตัวเองเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพแค่เพียงเท่านั้น

"อีเด็กนี้! กลับมานี้นะโว้ย!"

          จากฝ่ายถูกล่า กลับกลายเป็นฝ่ายไล่ล่า ชายแก่วิ่งไล่ตามหญิงสาว และเพียงไม่กี่อึดใจ ผมสีชมพูอ่อนก็ถูกกระชากจากด้านหลัง ตัวของเธอเองก็ต้องล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น โดยมีร่างของชายแก่กำลังนั่งทับเธอไว้อีกทีหนึ่ง

"จับ ได้ แล้ว~"

          อีกฝ่ายใช้มือข้างหนึ่งปิดปากเธอ ส่วนมืออีกข้างก็รวบข้อมือทั้งสองไว้ด้านหลัง หญิงสาวสะดุ้งตัวโหยงเมื่อรู้สึกเย็นๆที่ใบหู เพราะลิ้นที่เข้าโลมเลียใบหูของเธออย่างฉาบฉวย

"อยากตะโกนอะไร ก็เต็มที่เลยนะจ๊ะ เพราะแถวนี้มันเหลือแค่เราสองคนอ่ะนะ~"

"........."

"ไม่ดิ้นหน่อยเหรอจ๊ะ"

"........."

"ไหนพูดสิ พี่ขาา อย่าทำหนูเลยค่ะ~"

          ชายแก่เย้าแหย่หญิงสาว แต่กลับได้รับเพียงความนิ่งเฉยตอบกลับมา ไม่มีท่าทีแสดงความขัดขืนแต่อย่างใด ชายแก่ใจร้อนเห็นท่าทีดังนั้นจึงรีบปล่อยมือที่ปิดปากไว้หวังจะมอบจุมพิตที่แสนเร่าร้อนให้ เพราะคิดว่าเธอคงหมดหนทางแล้ว

"จะจูบก็ได้นะ"

"!!!!!!!"

"อยากทำไม่ใช่เหรอ เร็วเข้าสิ"

          หญิงสาวทำท่าเว้าวอนพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าแนบชิด จนปลายจมูกติดชนกัน ชายแก่ตาเหลือกตาโตอย่างตกอกตกใจ ก่อนจะรีบตอบรับด้วยความดีใจอย่างไม่ลังเลสงสัยอะไร

"ดะ...ได้เลยจ๊ะๆ!"

"เป็นเอดส์ตายด้วยกันนะ"

          เสียงกระซิบเบาๆเล่นเอาอีกฝ่ายเบิกตาโพลงก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ เพื่อความแน่ใจอีกครั้ง แม้จะได้ยินเต็มสองหูแล้วก็ตามแต่

"อะ...อะไรนะ"

"เปล่านี่คะ หนูยังไม่ได้พูดอะไรเลย"

          เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พลางยื่นใบหน้าให้เข้าใกล้ไปอีก ทว่าครั้งนี้ อีกฝ่ายกลับรีบผลักไสเธอออกก่อนจะใช้ฝ่ามือหนาตบเข้าที่แก้มขาวๆ จนเป็นรอยแดงช้ำที่มุมปาก

"ก็ว่าแล้วทำไมมันขัดขืน ที่แท้ก็พวกเด็กขายตัวนี่หว่า! ชิ!"

          ชายแก่สบถอย่างหัวร้อน ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในตรอกซอยเดิม หญิงสาวเห็นดังนั้นก็ลุกขึ้นยืน และปัดกระโปรงที่เปรอะเปื้อน แล้วพาร่างของตัวเองเดินไปเรื่อยๆ เพื่อไปหาจุดเริ่มต้นที่ตัวเองเคยเดินมา

          น้ำใสๆจากฟากฟ้า ตกลงมาปรอยๆและค่อยๆโหมกระหน่ำรุนแรงขึ้น จนมีเสียงฟ้าร้องประกอบด้วย ร่างบางย่างกรายเดินไปช้าๆ เพื่อไปหาที่หลบฝน ดวงตาที่เหม่อลอยมองเห็นที่ๆหนึ่ง ที่พอจะเป็นที่กำบังฝนได้ ก่อนจะตัดสินใจเลือกที่แห่งนั่น เป็นที่พักพิงสักระยะนึง

"....พ่อ"

          เสียงเล็กๆพูดกับตัวเอง พลางก้มหน้ามองลงพื้น น้ำสีใสที่ไม่ใช่ฝนไหลลงจากดวงตาสู่พื้น ก่อนที่หญิงสาวจะทรุดลงฮวบ พลางปิดปากตัวเองแน่น พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้ใครมาได้ยินเสียงร่ำไห้ที่อ่อนแอของเธอ

"หนูโดนขโมยเงิน...ฮึก"

"หนูขอโทษนะคะพ่อ...ฮึก"

          เธอนั่งกอดเข้าร้องไห้กับตัวเอง แล้วปล่อยโฮออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจทั้งด้วยความหวาดกลัวและความเจ็บปวด แม้จะรอดจากเงื้อมมือของเฒ่าหัวงูมาได้ แต่เธอก็ต้องมาสูญเสียเงินที่ตั้งใจเก็บมาเพื่อสำหรับค่าใช้จ่ายในอาทิตย์นี้ ให้กับชายแก่จอมเจ้าเล่ห์ เพราะความโง่เขลาของตัวเอง แถมยังต้องมาเจ็บตัวฟรีๆอีก

"ซาสึเกะคุง มีใครมาก็ไม่รู้"

"...หืม"

===========================================================

สวัสดี! ขอฝากเรื่องแรกของเราไว้ด้วยล่ะ!