บาปวิปลาส (ฤดูร้อน)
ความจริงของการฆาตกรรมที่จะทำให้คุณอ้าปากค้าง (ชนะเลิศประกวดเรื่องสั้นฤดูร้อน หัวข้อ "ความทรงจำ" บอร์ดนักเขียนเด็กดี 2556)
ผู้เข้าชมรวม
847
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
847
อัปเดตล่าสุด : 8 ก.ค. 56 / 19:14 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
ตอนอ่านกติกาครั้งนี้ ตีความว่าหัวข้อคือ "ความทรงจำ" เนื้อเรื่องไม่จำเป็นต้องเกี่ยวกับฤดูร้อน
แต่ก็กลัวว่าการตีความ (ไปเอง) จะผิดพลาดอะไรไป เลยแอบเติมเรื่องฤดูร้อนลงไปนิดนึง
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
บาปวิปลาส
“ลูบอ ‘พวเา’ ว่าลู่า ‘เธอ’ ใ่ไหม”
บาทหลวหนุ่มเอ่ยับายวัยสี่สิบ ไบรอัน ผู้นั่อยู่บนเีย เาูผอมูบและโทรมเินว่าอายุที่แท้ริไปมา ายลานำลัมอออไปนอหน้า่าที่วอาทิย์ายแสอ่อนา ไม่ไ้แผ่วามอบอุ่นเ้ามาภายในห้อนอนที่เย็นเยียบ วาสีเ้มอไบรอันเหม่อลอยไม่มอสบผู้พู ราวับไม่ไ้ยินประโยนั้นอบาทหลวหนุ่ม
“ลูอาะิว่าสิ่ที่ไ้ระทำลไปนั้นผิบาป แ่้วยพระเมาอพระผู้เป็นเ้า พระอ์ะเ้าใลู และะอภัยให้ลูไ้ไปอยู่สวรร์ยามแับ เพียลูสารภาพบาปับพ่อ”
บาทหลวหนุ่มเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนโยน พยายามล่อมให้ไบรอันสารภาพบาปับนามที่ ‘พวเา’ อร้อมา ามปิบาทหลวะรอให้นมาสารภาพบาปับนในโบสถ์ แ่สถานาร์นี้ไม่ปิ มันมีสาเหุที่ทำให้เา้อมาถึที่นี่ มาอยู่่อหน้าายนนี้
ผ่านไปเนิ่นนานในวามรู้สึ ในที่สุไบรอัน็ละสายาาเมที่เลื่อนทับวอาทิย์ และ่อยๆ หันหน้ามาหาบาทหลวหนุ่มผู้นั่อย่าสำรวมอยู่บนเ้าอี้ ห่าาเียไปเพียสอเมร
“ผมยัมีโอาสไ้ึ้นสวรร์ริเหรอ”
ไบรอันเอ่ยเสียระิบ วาที่ายัถึวามลัวและริมฝีปาสั่นระริทำให้บาทหลวลี่ยิ้มอ่อนโยนเพื่อลายวามหวาหวั่นให้ายรหน้า
“พระเมาอพระอ์ะล้าบาปให้ลู”
รอยยิ้มและน้ำเสียนุ่มนวลนั้นทำให้ไบรอันผ่อนลายึ้น เาละสายาาใบหน้าอบาทหลวแล้วมอออไปนอหน้า่าอีรั้ วาเหม่อลอยราวับำลัับ้ออะไรบาอย่าที่ไลแสนไลสุสายา ะที่ริมฝีปายับ้าๆ เอื้อนเอ่ยประโยที่สั่นพร่า
“ผม...่า ‘เธอ’” ไบรอันเียบไปเล็น้อย ่อนะพู่อ้วยเสียที่มั่นึ้น “ผม่า เน เวลลิัน”
“เล่าให้พ่อฟัไ้ไหม”
ไบรอันหลับาลอย่าเื่อ้า ำิ่สู่วามทรำที่แ่มัราวับไ้สลัลลาใ
“ผมแ่านมาสอรั้ เมียนแรายอนลอลูให้ผม หลัานั้นผม็มีเมียใหม่...แ่สุท้ายเรา็เลิัน” ไบรอันเริ่ม้นเล่าเรื่ออน “ผมหมอาลัยายอยาในีวิ ินเหล้าเมาหยำเป หวัะย้อมใให้ลืมเมียนนี้ไปให้ไ้...ในอนนั้นมีเพียเนที่อยู่เีย้าผม อยปลอบผมเรื่อนรัที่เลิไป ผมรู้ัับเธอมานานและไม่เยิมอเธอในแู่้สาว แ่ืนนั้นผมเมามาเลยมีเ็ส์ับเธอ...เธอเหมือนเมียนแรอผมมา ผมเลยเผลอทำมันลไป...แ่แล้วเธอลับสารภาพว่าแอบรัผมมานาน วามรู้สึผิอผมเริ่มเปลี่ยนเป็นวามหวั่นไหว และไม่นานวามว้าเหว่็ทำให้ผมที่อนนั้นไม่มีใรเปิใรับเธอ...ผมรัเธอ...รันที่ไม่เยิะมอในแ่นี้เลย ผมผิไหมรับุพ่อ”
“วามรัเป็นเรื่อน่าสรรเสริ พระผู้เป็นเ้าะยินีับวามรัอลู”
“แ่ผมไม่ยินีในวามรัรั้นี้” ไบรอันลืมาึ้น ใบหน้าพลันบิเบี้ยวเมื่อวามทรำอันเลวร้ายวิ่วนในสมอ “หลัาที่ผมับเนรัันแล้ว เราอยู่ินันเหมือนู่รัเือบเือน นานเ้าผมเริ่มรู้สึว่าร่าายผิปิไป น้ำหนัผมลเือบสิบิโล แนา็ไม่มีแร...ูนี่สิรับุพ่อ” ไบรอันถลเสื้อแนยาวอัวเอึ้น เผยให้เห็นผื่นสีแปนม่ว “ผมำลัป่วย”
บาทหลวหนุ่มมอรอยผื่นบนแนอไบรอัน มันูให่และน่าลัว
“ลูป่วยเป็นอะไร”
“ผมเป็นเอส์”
เป็นำอบที่ทำให้บาทหลวหนุ่มนิ่ัน
“ผมิเอส์าเน เธอทำให้ผม้ออยู่ในสภาพนี้”
ไบรอันเอ่ยอย่าเียแ้น วาวาวโรน์ิัะเปิปาเล่า่อไป
“หลัาที่รู้ผลรวแล้วผมลับบ้านไปเอเธอที่อยู่ในรัว เราทะเลาะัน แล้วผม็ไ้รู้ว่าเนรู้ัวว่าเป็นเอส์มาไ้พัหนึ่แล้วแ่ลับไม่ยอมบอผม อ้าว่าเธอรัผมและลัวผมรัเีย วามิโ่ๆ อเธอทำให้ผมโรธมา ผมบเธอ ทุบีเธอ แ่เธอ็ไม่ยอมแพ้ เนสู้ลับ ฟาผม้วยเีย นั่นยิ่ทำให้ผมโรธมาึ้นนาสิ ว้ามีแทเธอไปนับไม่ถ้วน...ผมยัำไ้ถึเสียรวราเ็บปว่อนายอเธอ ยัเห็นภาพร่าายที่เร็ระุอเนลอยอยู่ในหัว”
รอยยิ้มสาแ่ใอไบรอันทำให้ลำออบาทหลวหนุ่มแห้ผา ำ้อั้สิและเอ่ยเสียแหบแห้
“ลูทำอย่าไร่อานั้น”
รอยยิ้มประับหน้าูบโทรมเหยียว้าึ้น ั่วะนั้นบาทหลวหนุ่มรู้สึหวาลัวับวาพราวระยับสะใอายรหน้า ไบรอันหายใแรึ้นเพราะสิ่ที่ำลัิถึนั้น่าื่นเ้นและสาสมใ ลมหายใเย็นๆ ปราเป็นไอสีาวออาปาอเา...
ไบรอันยืนมอร่าแน่นิ่บนพื้น เลือสีแานไหลทะลัาบาแผลทั่วัวอเธอ วาเบิถลนสีน้ำาลอเน้อมอมาที่เา ใบหน้าสวยามอหิสาวบิเบี้ยว้วยวามเ็บปว เลือที่อาบมีในมืออไบรอันไหลหยใส่ปลายเท้าอเธอหยแล้วหยเล่า
เธอายแล้ว
ไบรอันโยนมีในมือทิ้ไปไล เิเป็นเสียเร้ที่ัสะท้อนในห้อรัวที่เียบัน เาุเ่าลรหน้าศพอหินรั เอื้อมมือไปสัมผัสเรือนผมสีทอเปื้อนเลืออเธอ ้อนปอยผมนั้นึ้นแนบริมฝีปา...เรือนผมนี้ที่เารั ลิ่นหอมนี้ที่เาหล...เาทิ้ปอยผมนั้นล เส้นไหมสีทอทิ้ัวลราวม่านน้ำ มืออไบรอันเลื่อนลสัมผัสผิวหน้านุ่มเนียนอเน ประอใบหน้าอเธอไว้้วยสอมือ แล้วโน้มัวลแนบูบับริมฝีปาที่เย็นื
เน เวลลิัน...ายแล้ว
ไบรอันถอนริมฝีปาออมา ้อมอเ้าไปในวาสีน้ำาลอหิสาว แววาอเธอผสมทั้วามหวาหวั่น ิั เียแ้น และโศเศร้า ระุ้นวามรู้สึบาอย่าให้เ้นเร่า แล้ววาอไบรอัน็แปรเปลี่ยนไป
ผู้หิที่ทำให้เา้อเป็นเอส์...ายแล้ว!
ไบรอันบเนนหน้าหัน ใบหน้าีหนึ่อหิสาวแนบลับพื้นระเบื้อเย็นเียบ เา้อมอเธออย่าโรธเรี้ยว...เธอมีสิทธิ์อะไรถึิาไปโยไม่ใ้สิ่ที่ทิ้ไว้ในัวเา!
ไบรอันีระาเสื้อเปื้อนเลือออาัวเน ุไ้ใบหน้าลับทรวอผลิพุ่ที่เ็มไป้วยรอยมี ลิ่นายอเธอไม่เหมือนเ่าเมื่อมันผสานับลิ่นาวอโลหิ เาปลเปลื้อเสื้อผ้าอเธอออไปนร่าายเปล่าเปลือยอหิสาวปรา่อหน้า วาสีเ้มปราศาวามระหายอยา มีเพียวามเียแ้นิัที่วาวโรน์เมื่อเาปลาเอน และเ้ารอบรอเธออย่าป่าเถื่อนุัน
นี่ือสิ่ที่เธอ้อใ้
เื้อเอส์ที่เธอทิ้ไว้...เาอมอบมันลับืนไปทุหยาหย!
ไบรอันลี่ยิ้มวิปลาสให้บาทหลวหนุ่มึ่วาสั่นระริับสิ่ที่ไ้ฟั
เาเพิ่บวไ้ไม่นาน ับสิ่ที่นรหน้าเล่าให้ฟั...เายัไม่อารับมันไ้
พระผู้เป็นเ้าะยินยอมให้อภัยายบาปผู้นี้ริหรือ...
“...เธอายแล้ว แ่นั่นยัไม่สาแ่ใผม ผมมีเ็ส์ับศพอเนเพื่อะระบายเื้อเอส์ลับืนไปให้เธอ...ไม่ใ่แ่รั้เียว ผมทำมันลไป้ำแล้ว้ำเล่า แ่ไม่...มันไม่ไ้ผล เื้อเอส์ยัอยู่ในัวผม ผมเป็นโรที่รัษาไม่ไ้ ผมำลัะาย” เมื่อพูมาถึรนี้วาสีเ้ม็ปราวามหวาผวา “ผมำลัะายรับุพ่อ ุพ่อบอว่าผมยัมีโอาสไ้ึ้นสวรร์...ใ่ไหมรับ ผมะไ้ึ้นสวรร์ใ่ไหมรับ!”
บาทหลวหนุ่มรู้สึราวับลิ้นแ็นไม่อาเอ่ยำว่า ‘พระเ้าะอภัยให้ลู’ วาสับสนอบาทหลวทำให้ไบรอันยิ่หวาหวั่น ายทีู่อ่อนแรบนเียระโนเ้าหา บาทหลวหนุ่มหวาผวานอยาะผะถอย ทว่าไบรอันลับเอื้อมมือมาับไหล่อเาและออแรเย่านศีรษะโยลอน วาสีเ้มเบิถลนและละล่ำละลัพูแทบไม่เป็นประโย
“ุพ่อบอผมสิรับว่าผมะไ้ึ้นสวรร์! พระเ้าะล้าบาปให้ผม! พระอ์ะ...!”
่อนที่วามลุ้มลั่อไบรอันะทำร้ายบาทหลวหนุ่ม ประูห้อ็ถูผลัเปิพร้อมับารปราัวอายนหนึ่และหิอีนหนึ่ ายหนุ่มรเ้าล็อัวไบรอันแล้วเาลับเีย ่อนที่หิสาวในุยูนิฟอร์มาวะ้าวับๆ เ้าไปับแน้าหนึ่อไบรอันึ้นมาแล้วแทเ็มียาในมือเธอลที่เส้นเลือใ้ผิวหนัอายผู้าสิ อเหลว้าในหลอถูเ้าสู่ระแสเลืออไบรอัน
ไม่นานายผู้ลุ้มลั่็สบล
หิสาวเพียนเียวในห้อหันมาหาบาทหลว เธอผู้สวยสะพรั่้วยอายุเพียยี่สิบลี่ยิ้มหวานแล้วเอ่ยอย่านุ่มนวล
“ิัน เน เวลลิัน เ้าหน้าที่พยาบาลที่ประำอยู่ในสถานบำบัผู้ป่วยทาิแห่นี้ ุพ่ออย่าสนใำพูอนสิไม่ีเลย่ะ ทุอย่าที่เาพู็แ่ิไปเอทั้นั้น” วาสีน้ำาลอเนมอบาทหลวอย่าสำรวม “อโทษแทนเา้วยนะะที่ทำใหุ้พ่อใ”
บาทหลวหนุ่มพยายามสบใที่เ้นรัว้วยวามหวาหวั่น
“พ่อไม่เป็นไร” เอ่ยแล้ว็เหลือบมอไบรอันผู้มีแววาเลื่อนลอยวิลริ เาไม่ลุ้มลั่อี่อไป “ลูียาอะไรให้เา”
“ยาระับประสาท่ะุพ่อ” เนอบ “อบุุพ่อนะะที่มาในวันนี้ ‘พวเา’ ิว่าารใ้ศาสนาเ้า่วยะทำให้ผู้ป่วยมีอาารีึ้น แ่เห็นไ้ัว่าผู้ป่วยบาน็อาารหนัเินว่าะเยียวยา”
เนปรายามอนบนเียที่สบนิ่นบุรุษพยาบาลที่เ้าล็อัวอนแรยอมปล่อยมือาร่าอเา
“พ่ออโทษ้วยที่ไม่สามารถ่วยเหลืออะไรไ้”
บาทหลวหนุ่มเอ่ยึ้นอย่ารู้สึผิ ‘พวเา’ ที่ เิให้เามาที่นี่ือเ้าหน้าที่ำนวนหนึ่อสถานพยาบาลแห่นี้ หลวพ่อที่โบสถ์เห็นว่าเาเพิ่บวใหม่ ึเลือส่เามาที่นี่เพื่อให้อยู่ท่ามลาเหล่านวิปลาส ให้ินาับวิถีีวิน่าเศร้าอเหล่าผู้ที่พระเ้าทอทิ้ ให้เาวาเย่อสรรพสิ่
เมื่อเอ่ยลาแล้วบาทหลวหนุ่ม็อัวลับ โยมีบุรุษพยาบาลเินามไปส่ เนบอว่าะูอาารอไบรอัน่อึเินามหลันทั้สอไปถึประูห้อ ่อนะปิมันอย่าแผ่วเบา และลลอน
หิสาวเินลับมาที่เีย วาสีน้ำาลที่เยเือประายนุ่มนวลพลันราบเรียบสบนิ่
“ทำไมุถึอบบอว่าัวเอเป็นน่าันล่ะ อยาให้ันายมานัเหรอ” เน้อมอายบนเียเ้าอวาเลื่อนลอยราวับไม่รับรู้สิ่ที่เธอพู แล้ว็เหยียยิ้มหยัน “แ้นันมานัเหรอ ที่ทำใหุ้ิเอส์”
เนลานึ้นเีย ร่อมไบรอันไว้ใ้ร่าอเธอ
“มันไม่ใ่วามผิันสัหน่อย ที่ืนนั้นุเมาเพราะเสียใที่เลิับหล่อนนมีเ็ส์ับัน” นิ้วเรียวปลระุมอไบรอันออทีละเม็ “แล้ว็ไม่ใ่วามผิอัน้วยที่ไม่่อ้าน เพราะันรัุมานานแล้ว เฝ้ามอมาเนิ่นนานแ่ลับับ้อไม่ไ้ นเมื่อเรามีเ็ส์ันืนนั้น...ันะไม่มีวันยอมปล่อยุไปเ็า”
ปลายนิ้วที่สะิเสื้อให้แหวออลูบไล้แผ่นอปลุเร้าวามรู้สึอไบรอัน ร่าายอเาร้อนผ่าว วาเลื่อนลอยปราประายอารม์ที่ื่นัว เามอสบวาสีน้ำาลอหิสาว ่อนะไล่สายาล่ำเมื่อเธอยันายึ้นนั่บนัวเา ปลระุมเสื้อพยาบาลอนแล้วโยนออไปนอเีย าม้วยสิ่ปปิสุท้ายที่ทำให้ทรวอเ็มึ้วยเลือสาวปราสู่สายา
เนแนบัวลับร่าายอไบรอัน ประบูบูื่ม แล้วปล่อยให้อารม์พิศวาสอทั้สอนำพา
เรื่อที่ไบรอันเล่า มีทั้เรื่อริ และเรื่อปลอมที่ถูสร้าึ้นเพราะวามวิปลาส
เธอรู้ัับไบรอันมานานมา ไ้แ่เฝ้ามอและแอบรัโยที่เาไม่เยิะหันมามอเธอันู้สาว นเมื่ออนนั้นที่เาเลิับภรรยาใหม่ หัวใอเธอลิโลอย่ามีวามหวั ืนนั้นเาเมาและร่วมรัับเธอ เธอเ็มใและไม่ิัืน ไม่เยเสียใสันิับสิ่ที่เาทำ เธอรัเา ึยั่วยวนเาหลาย่อหลายรั้ นไบรอันับเธอร่วมรัันอีนับรั้ไม่ถ้วน...ทว่าเพราะวามเลินเล่อทำให้รั้หนึ่อนเธอเ็บเ็มียาที่ใ้แล้ว ปลายเ็มแทใส่นิ้วอเธอ และเมื่อผลรวออมา...ปราว่าเธอิเอส์เพราะเ็มนั้น
เธอไม่ล้าบอเา เธอลัวว่าเาะรัเีย นเมื่อเารู้วามริึามมาอาละวาับเธอที่อนนั้นทำอาหารอยู่ในห้อรัว เาทำร้ายบีเธอ เธอ้อป้อันัวเลยฟาเียใส่นเาสลบไป...
เนยืนมอร่าแน่นิ่บนพื้นอย่าะลึ มืออ่อนเปลี้ยปล่อยเียในมือลับพื้น หิสาวทิ้ัวลุเ่า้าายอายผู้เป็นที่รั แล้ว้มศีรษะลแนบหูับออเา สัาีวิที่ยัเ้นเป็นัหวะปิทำให้หิสาวใื้น ถอนหายใอย่าโล่อแล้ว้มลประทับูบที่ริมฝีปาอไบรอันเบาๆ อย่าแสนรั
เายัไม่าย
เนุลาร่าอไบรอันเ้าไปในห้อนอน ให้เาไ้ทิ้ัวอยู่ในฟูหนานุ่มบนเีย หิสาวเินเ้าไปในรัวและลับมาอีรั้พร้อมผ้าุบน้ำอุ่นและะละมั เธอเ็รอยเลือที่หน้าผาอไบรอัน วาสีน้ำาลทอมอใบหน้าที่เธอลุ่มหล หิสาววาผ้าในมือลับไปในะละมั เริ่มพรมุมพิทั่วใบหน้าอไบรอัน ะที่มือเรียว็ถลเสื้ออเาออทาศีรษะ และามประทับูบทั่วแผ่นอและหน้าท้ออายนรั ทว่าเหุาร์ที่เพิ่ผ่านมาลับายวาบในหัวสมอ
เธอเป็นเอส์...ไบรอันรัเียเธอ
วาอ่อนโยนแปรเป็นโรธเรี้ยว เนผละออาร่าเปลือยรึ่ัวอไบรอัน ่อนะลับมาอีรั้พร้อมเือในมือ เธอใ้เือรวบมัมือทั้สอ้าอไบรอันับหัวเีย แล้วปลเปลื้อท่อนล่าอเาออนร่าเปลือยเปล่าอไบรอันปรา่อสายา หิสาวเริ่ม้นปลุเร้าอย่าเร่าร้อนนไบรอันรู้สึัวึ้นมา แม้เาะัืนทว่าลับมิอาสู้แรปรารถนาที่ถูุึ้น ึปล่อยให้ลื่นอารม์นำพา
หิสาวพร่ำระิบำรั่อไบรอันอย่าลุ่มหล
เธอและเาะเป็นหนึ่เียวัน ร่วมปันเื้อเอส์ในทุหยาหย
เธอบัับร่วมรัับเา ้ำแล้ว้ำเล่า หลาย่อหลายวัน นไบรอันเป็นบ้า
ไบรอันโรธเลียเธอมาถึนาวาฝันว่าไ้่าเธอเพื่อแ้แ้น
หลัาผ่านลื่นอารม์ที่ร้อนเร่า เน็นอนุบอยู่ับอเปลือยเปล่าอไบรอัน ใบหน้าอายลานหมอโทรมูแ่ึ้นว่าอายุรินับสิบปี วามรู้สึผิบาปไ้เ้าเาะุมเมื่อระหนัว่านไ้ถูอารม์พิศวาสเ้ารอบำ...นอนับนที่ไม่วรนอน้วยไปอีรั้ วามทรำแสนสุใน่ว่อนหน้าที่เาะทำพลาในืนนั้นผุึ้นมาเป็นาๆ ทว่าอนนี้ทุอย่าลับพัทลาย ไม่มีอีแล้วสายสัมพันธ์อบอุ่นระหว่าเธอับเา
“เรา่าเป็นเอส์ อยู่ไ้อีไม่นาน” เนระิบับออไบรอัน “แ่ันะายไปพร้อมับุ ันรัุ”
หิสาวประทับูบ ำแหน่หัวใอ ไบรอัน เวลลิัน ผู้เป็นบิา
‘พ่อะ พ่อะ ปิเทอมฤูร้อนนี้ไปเที่ยวันนะ’
‘อืม ไ้สิ เราไม่ไ้เที่ยวันมานานแล้วนี่นะ’
‘รัพ่อที่สุเล้ย!’
วามอบอุ่นแห่แสะวันสใสไ้ถูผนึไว้ในวามทรำสีา...เป็นอีอันเลือนราที่ะไม่มีวันหวนืนมาอี่อไป...
ผลงานอื่นๆ ของ เจ้าฟอฝ้าย ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ เจ้าฟอฝ้าย
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น