~*AimNam Forever*~

Intro

น้ำ หนูน้อยวัย 6 ขวบยกมือโบกเรียกพี่สาวผิวสีเข้มวัย 8 ขวบที่เดินจ้ำอยู่ด้านหน้าโดยไม่หันกลับมามองสักนิด
เท้าน้อยๆวิ่งสุดกำลังเท่าที่ขาสั้นๆของเธอจะพาไปได้ ตะโกนเรียกชื่อพี่สาวหลายครั้งหลายครา
แต่ดูเหมือนพี่สาวจะไม่สนใจเสียงเรียก ไม่หยุดการเดิน ซ้ำยังเร่งฝีเท้าขึ้น
จนเท้าน้อยๆของเธอสุดพลังจะวิ่งไหว ขาอ่อนทรุดลงนั่งกับพื้น มือเล็กสองข้างยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมา










เด็กน้อยปิดตาสะอื้นไห้ดูน่าสงสาร จนพี่สาวที่เคยใจร้ายเดินหนีกันเมื่อครู่ อดไม่ได้ต้องเดินย้อนกลับมาดู
แม้จะหงุดหงิดรำคาญที่คนอายุน้อยกว่าชอบทำตัวเป็นลูกปลิง เกาะติดเขาตลอดเวลาจนแทบไม่มีเวลาส่วนตัว
แต่พอได้ยินเสียงสะอื้นกับท่าทีที่น่าสงสารของเด็กน้อย ความเป็นห่วงใยก็พุ่งแทรกแซงเข้ามาทันที มือสีน้ำผึ้งยื่นออกไปหาเด็กน้อย










“ร้องไห้ทำไม ฉันไม่ได้จะทิ้งเธอไปไหนซะหน่อย”
เสียงแข็งดูหงุดหงิดทว่าปลายเสียงกลับอ่อนลง จนน้ำรับรู้ได้
เงยหน้ากลมๆ ปาดน้ำตามองพี่สาวเต็มตา เห็นอีกฝ่ายขมวดคิ้วแน่น เม้มปากเป็นเส้นตรง
แต่สายตาที่มองมากลับเต็มไปด้วยความห่วงใย เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กน้อยฉีกยิ้มจนตาปิด
วางมือน้อยๆลงบนมือสีเข้มที่มีขนาดใหญ่กว่า









“วันหลังอย่าวิ่งตามฉันอีกนะ มันอันตราย” คนเป็นพี่ที่อายุแก่กว่าเพียง 2 ปีพยายามทำเสียงดุ







น้ำยู่หน้าบ่นเสียงค่อย
“น้ำก็ไม่อยากวิ่งหรอก แต่เอมเดินหนีน้ำนี่”







“ก็ฉันรำคาญ เธอจะเกาะติดฉันไปถึงไหน”







“แต่...แต่เอมเป็นเพื่อนของน้ำ”







“เฮ้อ ก็แค่บ้านเราอยู่ติดกัน แล้วก็เลิกเรียกฉันห้วนๆซะที ฉันอายุมากกว่าเธอนะ”






“แต่เรียกเอมเฉยๆมันดูสนิทกันกว่าเรียกพี่เอมนี่” หน้ากลมๆเริ่มยู่






“สนิท?? เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ช่วยเรียกฉันว่าพี่ด้วย เข้าใจนะ”
เอมเอ่ยเสียงแข็ง จนเด็กน้อยเห็นท่าทีจริงจังของเขาจำใจยอมรับคำเสียงแผ่วเบา









พี่สาวผิวเข้มหันหน้าเดินข้ามถนนหนี พยายามไม่สนใจสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและน้อยใจของเด็กน้อย
โดยไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีรถจักรยานยนต์คันหนึ่งกำลังวิ่งมาถึงทางแยก





“เอม ระวัง!!!!!””



หนูน้อย 6 ขวบกระโจนสุดตัวเท่าที่ร่างเล็กๆของเธอจะทำได้ พุ่งเข้าไปกระชากแขนสีเข้มให้ถอยกลับมา
แรงกระชากส่งให้เด็กน้อยทั้งสองเสียหลักล้มลงไปด้านหลัง รถจักรยานยนต์วิ่งผ่านร่างเล็กๆสองร่างไปเฉียดฉิว









เอมตาค้าง ตัวสั่นระริก ภาพที่เกือบโดนรถจักรยานยนต์ชนยังคงติดตา เด็กหญิงกลืนน้ำลาย พยายามดึงสติกลับมา
และสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกตัวกับปัจจุบัน คือ มือป้อมๆเล็กๆที่จับแน่นอยู่ที่แขน
เอมมองมือคู่นั้น ไล่สายตาไปตามแขนเล็ก จนหยุดอยู่ที่ใบหน้ากลมขาวที่ขาวซีดกว่าปกติ
ตาคู่นั้นของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างสุดที่เด็กที่แก่กว่าเพียง 2 ปีจะเข้าใจได้








เขาเอ่ยปากขอบคุณ ก่อนจะสังเกตเห็นว่าน้ำมีแผลที่หัวเข่า






“เธอไม่เป็นไร...ใช่ไหม” มือสีเข้มแตะลงที่แผลแผ่วเบา แต่เจ้าของแผลสะดุ้งจนเขาตกใจ
“เจ็บมากไหม เดี๋ยวฉันจะพาไปโรงพยาบาลนะ ขึ้นมาสิ”





เอมหันหลังย่อตัวให้หนูน้อยปีนขึ้นมาเกาะเกี่ยว








“เอม...เอ่อ พี่เอม...”
น้ำเผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายห้วนๆด้วยความเคยชิน พอนึกได้ว่าเขาไม่ชอบก็อึกอักรีบเปลี่ยน
ทำเอาคนที่ได้ยินคนอายุน้อยกว่าเรียกชื่อตัวเขาไม่ถูกยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู





“ช่างเถอะ เธออยากเรียกชื่อฉันว่าอะไรก็เรียกแล้วกัน”






“จริงนะ” หนูน้อยยิ้มกว้าง






“อืม”





“เอม น้ำๆอยาก...”





“อะไร เธออยากได้อะไรงั้นเหรอ”





น้ำพองแก้ม ปากจู่ สรรพนามที่คนเป็นพี่ใช้เรียกช่างไม่ถูกใจเธอเสียเลย
“เอม อย่าเรียกน้ำว่าเธอนะ เอมต้องเรียกน้ำว่าหมีน้อย นะๆๆ”





“จ้าๆ ว่าไง อยากได้อะไรหมีน้อย”
รับคำขออย่างง่ายดาย พี่สาวที่เคยใจร้ายหายไปไหนนะ น้ำยิ้มจนตาปิด อดใจไม่ไหวที่จะอ้อนอีกฝ่ายต่อ
“น้ำอยากเป็นเพื่อนเอม...ได้ไหมคะ”





“หืม น้ำก็เป็นเพื่อนพี่อยู่แล้วนี่”





“จริงเหรอ แล้วๆๆ แล้วน้ำเป็นคนสำคัญของเอมด้วยได้ไหมคะ”





“ได้สิ เอมสัญญาว่าหมีน้อยจะเป็นคนสำคัญมากกกกของเอม โอเคไหม”





“เย้ ขอบคุณค่ะเอม” น้ำยิ้มกว้าง ตาแวววาว แขนเล็กๆกระชับรอบคอคนเป็นพี่สาว

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -




มาเปิดเรื่องที่สอง
และเหมือนเดิม..เรื่องนี้ดัดแปลงจากเรื่อง ~* Y & M forever *~ [yulti] ในบอร์ดโซชิที่เรา (salapao_nuch) เคยแต่งไว้ค่ะ
เนื้อเรื่องน่ารักนะ ฝากติดตามด้วยนะคะ ทวงผลงานได้ที่ทวิต @salapao_nuch ค่ะ