คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ★CHAPTER01
♪ อ่านผ่านแอพชิดซ้าย ตัวอักษรเล็กสุดฮับ ♪
นางเงือก หนึ่งในสิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์แห่งโลกเวทมนต์
แม้รูปโฉมจะน่าหลงใหล
. . . แต่พิษสงนั้นร้ายเหลือ
ช่างเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์ที่น่าสะพรึงยิ่งนัก
.
.
.
.
.
☆ ณ โรงเรียนคาถาและเวทมนต์ศาสตร์ฮอกวอตส์ ☆
‘เซเวอร์รัส สเนป’หรือศาสตราจารย์วิชาปรุงยา หัวหน้าบ้านสลิธีริน กำลังมองดูเหล่านักเรียนที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส มันก็ไม่ใช่ธุระกงกางของเขาที่จะมาแอบฟังแบบลับๆล่อๆ แต่ยิ่งได้ยิ่งได้ฟังก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้
‘ให้ตายเถอะ เมอร์ลิน! ไม่มีเรื่องอื่นให้ถกกันแล้วหรอออ!?’ สิ่งที่เขาทำได้นั้นเป็นเพียงการสบถอยู่ในใจ
หากคุณกำลังสงสัยว่าล่ะก็? ผมจะเล่าให้ฟัง! เมื่ออาทิตย์ที่แล้วน่ะ มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งอ้างว่าเห็นนางเงือกอยู่ที่บริเวณทะเลสาบดำ.. เท่านั้นแหละ! มันถึงขั้นที่นักเรียนกลุ่มหัวโจกตัดสินใจที่จะทำการหนีเรียน หรือหนีออกจากหอนอนเพื่อไปตามหาเงือก
สำหรับผม . . . 'มันช่างเป็นการกระทำที่บ้าบอสิ้นดี'
ผมเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนัง เพราะเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับบทสนทนาของเด็กกลุ่มนั้นที่วกไปเวียนมา ก่อนจะสังเกตว่าเข็มที่ชี้บอกเวลานั้นใกล้จะถึงเวลาคาบแรกของวันแล้ว เท่านั้นล่ะ.. ผมก็รีบกุลีกุจอวิ่งออกจากห้องสมุดทันที ส่วนสถานที่ที่ผมกำลังมุ่งหน้าไป
‘ฮึ! ความลับ (= x =)’
.
.
.
.
.
☆ ณ ทะเลสาบสีดำ ทิศใต้ของปราสาทฮอกวอร์ต ☆
ชายหนุ่มพาร่างสูงของตนเดินลัดเลาะมายังเกาะขนาดย่อมอีกฟากฝั่งของทะเลสาบดำอันกว้างขวาง เมื่อมั่นใจว่าบริเวณดังกล่าวปลอดสายตาของเหล่านักเรียนที่มารอคอยนางเงือก เขาก็ค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงบริเวณริมน้ำพร้อมใช้ดวงตาสีดำเพ่งมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้าดั่งอีกามองหาเหยื่อ ก่อนจะเอ่ยเรียก ชื่อ ของบางคน(?)
“ออกมาได้แล้วล่ะ เรเนสซี”
.
.
.
.
.
. . จ๋อมมมมมม
ผืนนน้ำของทะเลสาบสีเข้มกระเพื่อมเล็กน้อยเสมือนสัญญาณบ่งบอกถึงการปรากฎของบางสิ่ง ร่างสูงหลับตารับสายลมที่พัดโบกปะทะใบหน้าของตน ก่อนจะลืมตาขึ้นมองไปยังฟองอากาศเหนือผืนน้ำ
ขณะนั้นเองที่ผืนน้ำทะเลสาบก็เกิดรอยแหวกจากบางสิ่งราวกับมีสิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังพุ่งตรงมาที่เขา จนกระทั่ง.. หญิงสาวเจ้าของชื่อ ‘เรเนสซี’ ปรากฎกายท่อนบนขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ขณะที่หางซึ่งเป็นท่อนล่างนั้นพริ้วไสวใต้น้ำ
ใช่แล้ว . . . เรเนสซี คือ นางเงือก
“สวัสดี เซเวอรัส (◕‿◕❀)” เงือกสาวเอ่ยทักทายเพื่อนต่างสายพันธุ์ด้วยน้ำเสียงร่าและรอยยิ้มพิมพ์ใจ
ชายหนุ่มไม่รอช้าตรงประเด็นทันที “ยังจะมายิ้มอีก! เธอใช่มั้ย? คือเงือกที่เด็กพวกนั้นเห็น?!”
“ให้ตายเถอะ! เซเวอร์รัส” เงือกสาวถอนหายใจอย่าเสียไม่ได้
“นายเห็นฉันหละหลวมขนาดนั้นได้ไง?”
“ใครจะไปรู้กันเล่า! ใต้น้ำนั่นมีเงือกกี่ตัวฉันก็ไม่รู้หรอก (╯_╰)”
ชายหนุ่มกลัดกลุ้มพร้อมยกมือขึ้นกุมขมับ ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มสนทนาปัญหาชีวิตของกันและกัน
.
.
.
.
.
. . กริ๊งงงงงง
เสียงสัญญาณบอกเวลาเริ่มคาบเรียนที่ดังขึ้นเปรียบกับเวลาจากลา ร่างสูงมีสีหน้าที่ดีขึ้น แต่ในทางกลับกันเงือกสาว 'เรเนสซี' กลับเป็นฝ่ายหมองหม่นแทนเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยขึ้น
“เธอน่าจะขึ้นมาบนบกบ้างนะ.. เพราะว่าเธอเองก็เป็นมนุ-” สเนปโดนขัดจังหวะขึ้นเสียก่อนที่ประโยคจะสมบูรณ์
“หยุดเลยนะ เซเวอร์รัส...” เรเนสซีเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันไม่สู้ดีนัก “โลกที่ยุ่งเหยิงแบบนั้น ฉันไม่อยากกลับขึ้นไปหรอก”
“แต่พวกเขากำลังตามหาเธออยู่นะ โดยเฉพาะเจ้านั่นน่ะ” สเนปกล่าวคล้ายกำลังพาดพิงถึงใครบางคนที่อีกฝ่ายรู้จักดี
“(●︿●)” เรเนสซีมีเพียงสายตาอันเศร้าสร้อยที่ใช้แทนคำพูดในใจ
เมื่อความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศระหว่างทั้งสอง สเนปจึงตัดสินใจทำลายความเงียบนั้นด้วยการกล่าวคำลา
“ฉันต้องไปแล้วล่ะ.. พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ” ชายหนุ่มบอกลาอีกฝ่าย ก่อนจะรีบจ้ำกลับไปยังปราสาทอันสูงเด่นเป็นตระหง่าน
ความคิดเห็น