ภารกิจลับ สะดุดรักเธอ [SS X HG]

ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 18: Surprise

ชื่อของผมคือ… ‘เซเวอร์รัส สเนป’
ยามเช้าของผมในวันนี้นั้นไม่เหมือนยามเช้าของวันก่อนหน้าที่ผ่านมา เพราะอะไรน่ะหรือ?
เพราะตอนนี้ผมกำลังรีบเร่งเดินเท้าถือร่มคันใหญ่พาตัวเองไปยังกระทรวงเวทมนตร์เพื่อสะสางธุระสำคัญบางอย่าง
 กฎบัญญัติงี่เง่าข้อหนึ่ง… กฎที่กำลังจะทำให้ผมต้องกลายเป็นว่าที่สามีของเธอคนนั้น ‘เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์’

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -






- ณ คฤหาสน์เดอะเฮ้าส์ ลอนดอน, ประเทศอังกฤษ -

คฤหาสน์เดอะเฮ้าส์ บ้านเลขที่133 คือหนึ่งในคฤหาสน์ที่ผมชื่นชอบจากบรรดาคฤหาสน์อีกหลายหลังของผม
แน่นอน! ที่พักอาศัยคือหนึ่งในปัจจัยสำคัญสำหรับการดำรงชีวิตของมนุษย์และ ‘เดอะเฮ้าส์’ ก็ตอบโจทย์ของผมได้ดี
ในโลกมักเกิ้ล ผมคือเจ้าของบริษัทอสังหายักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง ตัวผมติดอันดับผู้บริหารฐานะร่ำรวยของประเทศ
นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงได้มีบ้านหลังใหญ่พร้อมมีเงินเป็นฟ่อนให้เกรนเจอร์ได้เอาไปถลุง

ยังไงเสีย ตอนนี้ผมกำลังเดินวนไปมาอย่างประสาทเสียอยู่ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมอันกว้างขวางของตัวเอง
ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้น่ะหรอ? ก็เพราะผมกำลังจะขอเธอแต่งงานยังไงล่ะ!





สเนปและร่างสูงของผมกำลังเดินวนไปวนมาภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมอันกว้างขวางนี่จนแทบจะก้าวเก้าได้เลยทีเดียว
ให้ตายสิ! เขาไม่เคยรู้สึกกระวนกระวายและว้าวุ่นใจแบบนี้ ครั้งสุดท้ายก็คงจะเป็น.. ตอนที่เขาบอกรักลิลี่กระมัง
มือใหญ่เอื้อมหยิบแหวนเงินน้ำงามขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่ริมฝีปากหนายังคงซักซ้อมประโยคหนึ่งซ้ำไปซ้ำมา


“แต่งงานกับฉัน.. เกรนเจอร์” - ไม่ได้สิ! นี่มันจะดูเหมือนว่าเรากำลังยัดเยียดเธอมากเกินไป
“ได้โปรดรับของสิ่งนี้จากฉัน” – ผมพยายามคิดหาประโยคที่ใช่มากมาย
“ฉันรักเธอเกรนเจอร์…” – แต่มันก็ไม่เคยจะดีพอในความคิดของผม




สเนปจัดการพาร่างสูงของตนไปที่ตู้เสื้อผ้าไม่ใช่เพื่อที่จะใช้มันเป็นที่ระบายอารมณ์แต่เพื่อมองหาชุดที่เหมาะสม
ราวกับโรมิโอแรกรักจูเลียตเขาแอบนัดแนะให้เด็กสาวขึ้นไปพบกับเขาบนดาดฟ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่
สถานที่อันเหมาะเจาะที่เขาได้จัดเตรียมทุกอย่างเอาให้เพื่อเธอเป็นการเรียบร้อยแล้ว…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -






- ณ บาร์สังสรรค์และมุมพักผ่อน / ชั้นดาดฟ้า, คฤหาสน์เดอะเฮ้าส์ -

เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในชุดแม็กซี่เดรสสไตล์หางปลา ท่อนบนนั้นเป็นเกาะอกสีขาวดูสะอาดตารับกับผมหยักศกสีน้ำตาลของเธอ
ส่วนท่อนล่างของชุดนั้นถูกแต่งในสไตล์หางปลาไล่ระดับด้านหน้าสั้นและด้านหลังยาวด้วยเนื้อผ้าสีน้ำเงิน
เธอสอดส่องสายตามองหาร่างสูง… ทางซ้ายทีทางขวาที หรือจะมองหาทั้งซ้ายและขวาพร้อมกันดี?!
ผีเท้าน้อยของเธอพาเธอมาหยุดลงหน้าโต๊ะหินอ่อนใหญ่สีขาวซึ่งรายล้อมด้วยโซฟาพักผ่อนแบบยาวหลากตัว



ฉับพลัน!...



ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตของเฮอร์ไมโอนี่ก็สังเกตได้ถึงกล่องใส่วัตถุประหลาดกล่องหนึ่งวางหราอยู่บนโต๊ะหินอ่อน
กล่องน้อยน้อย… กล่องกระดาษสีน้ำตาล… กล่องที่ภายในมีวัตถุปริศนาแอบซ่อนอยู่… กล่องที่เธอกำลังให้ความสนใจ

เด็กสาวสองจิตสองใจรู้สึกลังเลและว้าวุ่นอย่างอยู่ไม่สุข เธอปรารถนาที่จะเดินเข้าไปใกล้กับกล่องปริศนากล่องนั้น
หากว่านี่เป็นเพียงแค่เรื่องตลกที่เขาคนนั้นเตรียมเอาไว้แกล้งเธอล่ะ? เกิดว่านี่เป็นเพียงแค่แผนการอันแยบยลของเขา?


…อีกเพียงแค่คืบนิ้วและเอื้อมมือ มือเรียวของเธอก็จะได้สัมผัสกับกล่องปริศนานั้น
…จนกระทั่งเสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ




“ถ้าฉันเป็นเธอฉันจะไม่แตะต้องมันนะ เกรนเจอร์” ผมเอ่ยเป็นเชิงตักเตือนกับเธอ สาบานได้ว่าเธอสะดุ้งเล็กน้อย
“ศะ ศะ ศาสตราจารย์!” เด็กสาวร้องดังด้วยความตกใจ(อย่างมาก) “จะมาก็ให้ซุ่มให้เสียงกันบ้างสิคะ…”
ผมแสยะยิ้มเล็กน้อย “นี่มันบ้านของฉันเกรนเจอร์…ทำไมฉันจะต้องบอกเธอถ้าฉันจะเดินไปมาในบ้านของตัวเอง”


ผมมองดูเด็กสาวคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอ ผมยอมรับเลยว่าตอนนี้ความรู้สึกที่ผมมีให้เธอนั้นเปลี่ยนไป
จากความเกลียดชังกลับกลายเป็นความรักใคร่ จากอาจารย์และลูกศิษย์กลับกลายเป็น ‘รักต้องห้าม’

ผมยังคงมองดูเธอด้วยแววตาที่ไม่มีใครเคยจะได้พบพานเห็นมาก่อน ผมมองดูเธอด้วยแววตาอันเอ็นดู
ต้องขอบคุณเซ้นท์รสนิยมแฟชั่นของเรเนสซี เธอคือคนที่ให้คำแนะนำกับผมทางโทรศัพท์เรื่องชุดเดรสของเกรนเจอร์
จะว่ายังไงดีล่ะ.. เธออยู่ในเดรสยาวที่ผมเป็นคนเลือกเองกับมือและสวมเครื่องประดับที่ผมคัดสรรหามาให้

“คืนนี้เธอสวยมากจริงๆ… เอ่อ เกรนเจอร์ ( . //// . )” ผมเอ่ยชมเธออย่างตะกุกตะกักด้วยความเขินอาย
ซึ่งดูเหมือนว่าเธอเองก็รู้สึกแบบเดียวกันกับผม “ขอบคุณค่ะ.. ศาสตราจารย์สเนป ( ^ //// ^ )”




“เอ่อ…ฉันเตรียมไอ้นี่มาด้วย” ผมเอ่ยพร้อมยกขวดแชมเปญและแก้วใบสวยสองใบในมือขึ้นให้อีกฝ่ายเห็น
เธอส่งรอยยิ้มกว้างให้กับผมก่อนจะพาตัวเองนั่งลงบนโซฟาตัวยาว “คุณไม่น่าลำบากเลยนะคะศาสตราจารย์”




ป๊อกกก…!
เสียงเปิดขวดแชมเปญราคาแพงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณคฤหาสน์ แม้ว่าคฤหาสน์จะมีพื้นที่กว้างแค่ไหนก็ตาม



“หึ! โรแมนติกกว่านี้ฉันก็ให้เธอได้เกรนเจอร์” ผมเอ่ยพลางใช้มือข้างถนัดรินเครื่องดื่มให้กับอีกฝ่ายก่อนจะส่งแก้วให้เธอ
ผมคิดอะไรบางอย่างออกจึงโน้มตัวลงหาร่างบางของเธอพร้อมเอ่ยอย่างมีเลศนัย “…คืนนี้ที่ห้องของฉันยังไงล่ะ”

สเนปไม่พูดปากเปล่าเขาเอี้ยวตัวนิดหน่อยเพื่อเอื้อมมือหยิบกล่องสีน้ำตาลอ่อนหรือกล่องปริศนาบนโต๊ะส่งให้กับอีกฝ่าย
เด็กสาวรับมาถือไว้ในมือแต่ก็อดที่จะเอ่ยถามออกไปไม่ได้ “ศาสตราจารย์ เอ่อ..หะ ให้หนูอย่างงั้นหรอคะ?!”

“ถ้าฉันไม่คิดจะให้มันกับเธอ…คนที่นั่งอยู่ตรงนี้ก็ควรจะเป็นเรเนสซีถูกมั้ย?” ผมเอ่ยตอบอย่างยียวน
ก่อนที่จะเดินพาร่างสูงโย่งเดินลงบันไดออกจากบริเวณดาดฟ้าไปโดยทิ้งให้เกรนเจอร์นั่งงุนงงอยู่กับกล่องปริศนาโดยลำพัง




กล่องใส่แหวนที่ผมประยุกต์อยู่นานยังไงล่ะ!...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -






ในตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ถูกครอบงำไปด้วยความรู้สึกสงสัยใคร่รู้ราวกับเด็กน้อยสามขวบได้ออกมาเล่นนอกบ้านเป็นครั้งแรก
ดวงตากลมโตยังคงจดจ้องอยู่ที่กล่องสีน้ำตาลอ่อนในมือ ขณะที่มือเรียวออกอาการซุกซนเปิดกล่องปริศนานั้นออกดู…





…นั้นคือค่ำคืนที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์จะไม่มีวันลืมไปจนวันตาย








“ข้าแต่พ่อมดเมอร์ลิน…นี่ฉันฝันไปใช่มั้ย?!”




© Tenpoints!