คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เหงา(-_-)
ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายของฤดูร้อนในอังกฤษ ร่างเล็กที่นอนแผ่อยู่บนเก้าอี้ยาวของโบสถ์ขยับตัวช้าๆ แขนเล็กเหมือนตะเกียบค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั้ง เปลือกตาของเด็กน้อยค่อยๆ เปิดออกเผยดวงตาสีดำสนิทที่มีรอยแดงกล่ำเหมือนคนที่ร้องไห้อย่างหนัก เด็กชายเหม่อมองอย่างอ้างว้างไปยังไม้กางเขน ก่อนจะลุกเข้าลงสวดอ้อนวอนอีกครั้ง แล้วพาร่างอันอ่อนแอที่ซ่อนรอยแผลและรอยเขียวช้ำไว้ใต้เสื้อผ้าเก่าๆ หลวมๆ มุ่งหน้าสู่ตรอกช่างปั่นฝ้าย
เซเวอรัส สเนปอายุ 11 ปี เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก สูงแค่ 4 ฟุต 10 นิ้ว ผิวขาวซีดเหมือนคนป่วยที่อยู่ในห้องไอซียู แล้วก็ผอมมาก ผอมราวกับเด็กขาดอาหาร แต่มีหัวใหญ่ๆ ที่บอกยี่ห้อว่าเป็นเด็กฉลาด ทำให้ดูแล้วเหมือนE.T ยังไงชอบกล แถมยังใส่รองเท้าคู่ใหญ่เกินเหตุ เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ก็ทั้งหลวมทั้งเก่า ทำให้ดูแล้วตลกดีพิลึก สร้างความขบขันให้กับผู้คนที่พบเห็นยิ่งนัก
.........น่าสมเพช........จนไม่รู้จะพูดว่ายังไง...........
"กลับมาแล้วเหรอ เซวี"
เสียงนั้นเงียบลึกและราบเรียบ เซเวอรัสหยุดนิ่งที่หน้าประตูบ้าน ก่อนจะโผเข้ากอดผู้หญิงที่เป็นเจ้าของเสียง ไอลีนยืนนิ่งก่อนจะโอบกอดตอบ
"แม่... แม่บอกผมสิฮะว่าเรื่องที่แม่พูดเมื่อเช้าเป็นเรื่องโกหก"
"แม่จะไม่โกหกเพื่อถนอมความรู้สึกของลูกหรอกนะ"
เซเวอรัสผละออกจากอ้อมแขนของไอลีน ดวงตาสีดำของเค้าฉายความปวดร้าวอย่างเหลือประมาณ เสียงแหบโหยลอดผ่านริมฝีปากบาง
"ทำไม..."
"เพราะแม่เป็นผู้หญิงที่บาปหนา... แม่ไม่ได้แต่งงานกับพ่อของลูกเพราะรัก... แม่แต่งงานเพื่อคนที่แม่รัก"
"แล้วผมล่ะ... แม่รักผมเท่ากับที่แม่รักเธอรึเปล่า"
"รู้มั้ย.." ไอลีนพูดอย่างอ่อนโยน ดวงตาสีดำสนิทบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ยากจะหยั่งถึง "แม่ไม่เคยคิดฝันด้วยว่าจะรักใครมากกว่าเธอ จนกระทั่งรู้ว่ามีลูกอยู่ในท้อง"
ดวงตาสีดำสนิทของเด็กชายเบิกกว้าง
"ใช่... แม่แต่งงานกับพ่อก็เพื่อลูก" นิ้วเรียวยาวสัมผัสกับใบหน้าขาวซีดและเนียนนุ่มของเด็กชายช้าๆ "และตอนนี้.. ถึงเวลาแล้วที่แม่จะต้องทำเพื่อคนที่แม่รักมากอีกคนนึงด้วย"
"แล้วผมล่ะ... ผมจะอยู่กับใครถ้าไม่มีแม่"
"เซวี.. ลูกยังมีโทบี้อยู่นะ"
เซเวอรัสก้อมหน้านิ่ง
"ลูกไม่รักพ่อของลูกเหรอ"
"รักครับ... แต่พ่อไม่ได้รักผมนี่นา"
"โทบี้ก็พูดไปอย่างงั้นเอง แต่จริงๆ แล้วเค้ารักเซวีมากนะ ไม่งั้นเค้าคงหนีไปอยู่กับคนที่เค้ารักแล้ว"
***************************
เซเวอรัสนอนขดอยู่บนที่นอน สูดกลิ่นของนำเสียที่โชยมาตามลม ในหัวคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า ท่ามกลางอากาศที่สดใส มีจดหมาย 2 มาที่บ้าน หนึ่งในนั้นเป็นจดหมายของเค้า แต่เค้าไม่กล้าอ่านเพราะกลัวพ่อโกรธ จึงไปให้แม่แทน แล้วหลังจากนั้นแม่ก็ชวนเค้าออกไปนอกบ้าน
"เซวี.." ไอลีนพูดขึ้นช้าๆ ท่ามกลางอากาศที่แจ่มใส "แม่จะต้องตายนะ"
ราวกับเค้ายืนอยู่หน้าบัลลังก์พิพากษาในวันสิ้นโลก แล้วพระเจ้าก็ตรัสว่าเค้าจะต้องตกนรกชั่วนิรันด์ก็ไม่ปาน เซเวอรัสยืนตะลึงอยู่ตรงหน้าของแม่ ก่อนจะกรีดร้องทั้งน้ำตา
"ม่ายยยย!!!" แขนเล็กผอมและมือบอบบางตะกายเหนี่ยวเสื้อของไอลีน ขณะที่น้ำตาไหลพรูลงมาไม่ขาดสาย "แม่...แม่อย่าตายนะ"
"แม่จะต้องตาย..." ไอลีนพูดหนักๆ ช้าๆ "แม่จะต้องช่วยชีวิตของเฟรยาให้ได้"
"แล้วเฟรยาเป็นใครล่ะ" เซเวอรัสตัดพ้อ "ทำไมแม่ต้องตายเพื่อคนอื่นด้วย"
"เฟรยาเป็นคนรักของแม่... มาตั้งแต่ก่อนที่ลูกจะเกิด"
เซเวอรัสสะอึก ไอลีนพูดต่อไป
"เธอเป็นคนที่พิเศษมากนะ เฟรยาน่ะ ตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน แม่รู้อยู่แล้วว่าสักวันแม่ต้องตายเพื่อเธอ ..ผู้หญิงที่แม่รัก.."
"แล้วทิ้งผมไว้... แม่ไม่รักพ่อเหรอ... ไม่รักผมเหรอ"
"แม่รักลูกมาก แต่เป็นคนละรูปแบบกับที่รักเฟรยา พ่อเป็นคนที่แม่ควรจะมีความรู้สึกพิเศษด้วยแต่... คนพิเศษของแม่มีแต่เฟรยา เหมือนกับพ่อ ที่ไม่มีใครเป็นคนพิเศษได้นอกจาก มัททิว เอฟเวนส์..."
ตอนนั้นเซเวอรัสรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกถล่มลงมา พอรู้สึกตัวอีกทีเค้าก็วิ่งไปจนถึงโบสถ์
เสียงตะโกนกรีดร้องปลุกเด็กชายให้สะดุ้งตื่น เซเวอรัสพลักประตูห้องออกแล้ววิ่งลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว
"จนป่านนี้แล้วเธอยังติดต่อกับเมียของเจ้าพ่อมดพอตเตอร์อีกเหรอ"
"แล้วเธอล่ะ" ไอลีนตั้งคำถาม เธอดูสงบไม่หวาดกลัวเหมือนครั้งก่อนๆ "เธอก็ยังคิดถึงเอฟเวนส์นี่ รักแรกน่ะ... ไม่ว่าใครก็ลืมไม่ลงหรอก"
โทไบอัสรู้สึกเหมือนสติสัมปชัญญะขาดผึ่งทันทีที่เห็นชัดว่า ใบหน้าขาวซีดที่ถูกร้อม กรอบด้วยม่านผมดำสนิทเป็นมันเย้มดูเย็นชาเหมือนครั้งที่พบกันเป็นครั้งแรก ความเป็นผู้นำตระกูลพริ้นซ์ที่สูงส่งได้กลับมายังผู้หญิงคนนี้แล้ว ก่อนที่เค้าจะไม่สามารถข่มเธอได้อีกต่อไป มือใหญ่ก็พุ่งไปยังคอระหง ในขณะที่แขนผอมๆ รวบกอดเอวของร่างสูงโปร่งเอาไว้แน่น
"อย่า!!! พ่อครับ!!! อย่าทำแม่"
โทไบอัส สเนปผละมือออกจากร่างผอมซีดของภรรยา ก่อนจะเหวี่ยงแขนไปพาดหน้าของลูกชายจนกระเด็นกลิ้งหลุนๆ ไปตกมุมห้อง ร่างผอมกระหร่องของเซเวอรัสค่อยๆ ยันตัวขึ้นช้า เลือดไหลหยดย้อยออกจากมุมปาก แต่ไอลีนที่เคยวิ่งเข้ามาปกป้องกลับยืนนิ่ง วูบหนึ่ง..ดวงตาสีเขียวของโทไบอัสที่มองผ่านจมูกงุ้มเป็นตะขอไปยังลูกชายมีรอยสลดวูบ
"ชั้นจะไม่... ไม่ยอมให้แก่ไปโรงเรียนบ้าๆ นั่นหรอก"
"เซเวอรัส เป็นผู้นำตระกูลพริ้นซ์อย่างถูกต้อง ถ้าเค้าไม่รู้จักวิธีควบคุมพลังตัวเองเห็นทีจะไม่ได้หรอก" ไอลีนพูดเบาๆ ตอนนี้เธอดูไม่เหมือนไอลีนที่สองพ่อลูกรู้จักเลย เสียงของเธอชั่งฟังดูมีอำนาจ "วันพรุ่งนี้แม่จะพาไปหาเตรียมของที่ลูกต้องใช้สำหรับโรงเรียนใหม่"
"ชั้นไม่มีวันออกเงินให้ลูกชายชั้นไปเรียนที่นั่นหรอก" โทไบอัสพูดเสียงเขียว
"ชั้นมีเงินจำนวนหนึ่งแล้วก็สิ่งของเตรียมไว้ให้เค้าแล้ว"
"เอ้อ... นี่เธอซ่อนเงินชั้นไว้เรอะ"
"เงินของชั้นต่างหาก"
เซเวอรัสมองทั้งพ่อและแม่สลับกัน ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง โทไบอัสทิ้งตัวลงบนโซฟาสึกๆ เบือนห้าจากหน้าช้ำๆ ของลูกชาย
"ไปซะ..." แต่เซเวอรัสไม่ขยับ ทำให้โทไบอัสตะโกนดังกว่าเก่า "ยืนเฉยอยู่ทำไมไอ้เด็กนรก ออกไปให้พ้นหน้าพ้นตาชั้นเดี๋ยวนี้!!"
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสีรัตติกาล ร่างเล็กวิ่งออกจากบ้าน หนีความจริงอันปวดร้าวตรงหน้า
...ครอบครัวของเค้ากำลังจะแตกแยก...
...เค้าควรทำอย่างไรดี...
...พระเจ้า...เค้าควรทำอย่างไรดี...
************************
"คุณพ่อ! คุณพ่อครับ! เปิดประตูให้ผมหน่อย"
บานประตูโบสถ์เปิดออก เผยร่างเสี้ยวหนึ่งของบาทหลวงร่างผอมสูง ผมยาวสีเงินส่องเป็นประกายระยับกับแสง ดวงตาสีเงินมองตรงมายังเด็กชายร่างบาง
"หน้าไปโดนอะไรมาเซเวอรัส" ดวงตาสีเงินมีรอยตระหนก ก่อนจะสลดวูบ "เข้าใจล่ะ ฝีมือเจ้าสเนปอีกล่ะสิ"
มือยาวแต่แข็งแกร่งเอื้อมไปแตะหน้าซีกที่ช้ำ หัวที่ปกคลุมไปด้วยสีดำสนิทนุ่มสลวยที่บัดนี้เริ่มผลิตน้ำมันออกมามากขึ้นเพราะย่างเข้าวัยรุ่นพยักรับช้าๆ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงแหบพร่าบนสะอื้น
"พ่อ.. พ่อผมไล่ผมออกจากบ้าน เค้า..เกลียดผม ..เค้า.. ไม่อยากเห็นหน้าผมอีกแล้ว"
บาทหลวงที่เป็นพ่อทูนหัวของเด็กชายถอนใจ ก่อนจะเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน
"เจ้าเนปมันไม่ได้พูดจริงหรอก... ตอนที่เซเวอรัสเกิดน่ะ... มันดีใจจะตาย"
"แต่มันเข้าใจยากนี่ครับ" เซเวอรัสพูดทั้งน้ำตา
"สักวันหนึ่งเธอจะเข้าใจมันแน่.. เชื่อชั้นเถอะ"
****************************
TBC.
ความคิดเห็น